Κάρολος Φραγκίσκος του Κομερσύ
| Κάρολος-Φραγκίσκος | |
|---|---|
| πρίγκιπας του Κομερσύ | |
 | |
δούκας του Ζουαγιέζ | |
| Περίοδος | 1688 - 1690 |
| Προκάτοχος | Μαρία του Γκιζ |
| Διάδοχος | Ιωάννης-Παύλος του Ζουαγιέζ |
| Γέννηση | 11 Ιουλίου 1661 Μπαρ-λε-Ντιούκ, Λωρραίνη |
| Θάνατος | 15 Αυγούστου 1702 (41 ετών) Κρεμόνα, Μάντουα |
| Οίκος | Λωρραίνης-Ζουαγιέζ |
| Πατέρας | Φραγκίσκος-Μάριος |
| Μητέρα | Άννα της Λωρραίνης |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Ο Κάρολος-Φραγκίσκος, γαλλ. Charles François, (11 Ιουλίου 1661 - 15 Αυγούστου 1702) από τον Οίκο της Λωρραίνης ήταν δούκας του Ζουαγιέζ (1688-90) και πρίγκιπας του Κομερσύ (Commercy). Ήταν στρατάρχης της Αυστρίας και στρατιωτικός σύμβουλος του Ευγένιου της Σαβοΐας. Έγινε εξέχων στρατιωτικός, αφού οδήγησε τα στρατεύματα στον Μεγάλο Πόλεμο κατά της Τουρκίας, στον Εννεαετή Πόλεμο και στον Πόλεμο της Ισπανικής Διαδοχής.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε στο Μπαρ-λε-Ντιούκ της Λωρραίνης και ήταν ο πρωτότοκος γιος του Φραγκίσκου-Μάριου δούκα του Ζουαγιέζ και της συζύγου του Άννας της Λωρραίνης, κόρης του Καρόλου Δ΄ δούκα της Λωρραίνης.[1] Ο πατέρας του ήταν διοικητής του Ιππικού στο Γαλλικό στρατό και εγγονός (από νόθο τέκνο) του Ερρίκου Δ΄ της Γαλλίας.
Αρχικά προσχώρησε στο στρατό της Γαλλίας, αλλά το 1684 έφυγε για να πάει στο στρατό της Αυστρίας[1]: συμμετείχε εθελοντικά στον Μεγάλο Πόλεμο κατά της Τουρκίας (1683-99). Στην αρχή ήταν σύμβουλος του Καρόλου Ε΄ (5ου εξαδελφου του) στις διαπραγματεύσεις με τον Φρειδερίκο Ζ΄ μαργράβο του Μπάντεν-Ντούρλαχ. Το 1685 πήρε μέρος στην πολιορκία του Νόβε-Ζάμσκυ, όπου τραυματίστηκε. Το επόμενο έτος ήταν ένας από τους διοικητές της 2ης μάχης της Βούδας, όπου επίσης τραυματίστηκε.
Το 1685 έγινε υπασπιστής του στρατηγού. Το 1685 ο Λεοπόλδος Α΄ των Αψβούργων του χορήγησε προσωπική φρουρά ιππέων ως αμοιβή για τα επιτεύγματά του κατά τον Μεγάλο Πόλεμο κατά των Τούρκων. Το 1688 ήταν από τους διοικητές της πολιορκίας του Βελιγραδίου. Έπειτα από την επιτυχή πολιορκία της πόλης προήχθη σε αντιστράτηγο.[1] Κατά τα έτη αυτά έγινε από τους πιο έμπιστους του Ευγένιου πρίγκιπα της Σαβοΐας.[1]
Έπειτα από το ξέσπασμα του Εννεαετούς Πολέμου (1688-97) πήγε στη Ρηνανία ως στρατηγός της Αυστρίας. Το 1690 υπεράσπισε το Μετς εναντίον του Γαλλικού στρατού. Το 1692 προήχθη σε στρατηγό του Ιππικού. Το ίδιο έτος πήρε μέρος στην πολιορκία του Εμπρούν, όπου πυροβολήθηκε. Το 1696 προήχθη σε αρχιστράτηγο της Αυστρίας και οδήγησε τα στρατεύματα κατά τον Πόλεμο της Ισπανικής Διαδοχής (1702-15). Πήρε μέρος στη μάχη του Κάρπι και του Κιάρι το 1701. Το επόμενο έτος ήταν ένας από τους διοικητές της μάχης της Κρεμόνας. Έξι μήνες μετά, στη μάχη στη Λουτσάρα της Κρεμόνας πυροβολήθηκε μερικές φορές και απεβίωσε. Τάφηκε στη Νανσύ στο κοιμητήριο του Οίκου της Λωρραίνης. [1]
Δεν νυμφεύθηκε και δεν είχε τέκνα. Το 1688 διαδέχθηκε την 3η εξαδέλφη του πατέρα του Μαρία, κόρη του Καρόλου δούκα του Γκιζ, ως δούκας του Ζουαγιέζ. Μετά την προσχώρησή του στον αντίπαλο Αυστριακό στρατό, ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ της Γαλλίας το 1690 κατάσχεσε το δουκάτο και το παραχώρησε στον νεότερο αδελφό αυτού Ιωάννη-Παύλο, που έγινε δούκας του Σουαγιέζ. Όταν εκείνος απεβίωσε το 1693, τον διαδέχθηκε ο πατέρας τους Φραγκίσκος-Μάριος. Αυτός απεβίωσε το επόμενο έτος και τον διαδέχθηκε η σύζυγός του Άννα (1694-1714), που αργότερα το παραχώρησε στον εγγονό της Λουδοβίκο ντε Μελάν (1714-24).
Πρόγονοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Πρόγονοι του Καρόλου Φραγκίσκου πρίγκιπα του Κομερσύ | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Georges Poull, La maison ducale de Lorraine, 1991.