Κα' ντ'Όρο
| Κα' ντ'Όρο | |
|---|---|
| Ca' d'Oro | |
 | |
 | |
 | |
| Είδος | αστικό ανάκτορο[1], κτήριο μουσείου, μέγαρο και μουσείο |
| Αρχιτεκτονική | γοτθική αρχιτεκτονική |
| Διεύθυνση | Cannaregio 3932 (Calle Ca' d'Oro) και Calle Ca' d'Oro, 3934 |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 45°26′26″N 12°20′2″E |
| Διοικητική υπαγωγή | Βενετία[2] |
| Τοποθεσία | Καναρέτζιο |
| Χώρα | Ιταλία[2] |
| Έναρξη κατασκευής | 1424 και 1927[3] |
| Ολοκλήρωση | 1954 |
| Αρχιτέκτονας | Bartolomeo Bon, Giovanni Bono και Matteo Raverti |
| Ιστότοπος | |
| Επίσημος ιστότοπος | |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Το Casa d'Oro ή Palazzo Santa Sofia είναι ένα παλάτσο στο Μεγάλο Κανάλι στη Βενετία, στη βόρεια Ιταλία. Ένα από τα παλαιότερα παλάτσο της πόλης, το όνομά του σημαίνει "χρυσό σπίτι" λόγω των χρυσών και πολύχρωμων εξωτερικών διακοσμήσεων, που κάποτε κοσμούσαν τους τείχους του. Από το 1927 χρησιμοποιείται ως μουσείο, ως Γκαλερί Τζόρτζιο Φρανσέτι.
Έχει θεωρηθεί για πολύ καιρό ως το καλύτερα σωζόμενο παλάτσο της βενετσιάνικης γοτθικής αρχιτεκτονικής, καθώς διατηρεί όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία της, παρά κάποιες απώλειες. Στην πρόσοψη η κιονοστοιχία που σχηματίζει στοά (loggia) με κιονόκρανα να σχηματίζουν πλέγμα (tracerie) με τετράφυλλα ανοίγματα επάνω, χρησιμοποιεί σχέδια από το Παλάτι των Δόγηδων, ένα εμβληματικό κτήριο. Υπάρχουν επίσης οι Βυζαντινής έμπνευσης διακοσμήσεις κατά μήκος της στέγης, και οι χρωματιστές πέτρες που δημιουργούν μοτίβα στους επίπεδους τοίχους. Τα μικρότερα παράθυρα παρουσιάζουν σε μια ποικιλία μορφών ένα οξυκόρυφο τόξο, με πιο επάνω ανάγλυφα διακοσμητικά, όπου τα άκρα του γύρω πλαισίου κοσμούνται από ένα ανάγλυφο σχοινί.
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
.JPG)
Το παλάτσο κτίστηκε μεταξύ 1428 και 1430 για την οικογένεια Κονταρίνι, η οποία έδωσε στη Βενετία οκτώ Δόγηδες μεταξύ 1043 και 1676. Οι αρχιτέκτονες του Κα' ντ'Όρο ήταν ο Τζιοβάννι Μπον και ο γιος του Μπαρτολομέο Μπον.
Μετά την πτώση της Δημοκρατίας της Βενετίας το 1797, το παλάτσο άλλαξε ιδιοκτησία αρκετές φορές. Το 1846 ο Αλεσάντρο Τρουμπετσκόι αγόρασε το παλάτσο, το οποίο ήταν σε ερειπωμένη κατάσταση, ως δώρο για τη χορεύτρια μπαλέτου Μαρία Ταλιόνι. Η απερίσκεπτη ανακαίνιση του αρχιτέκτονα οδήγησε στην φυλάκισή του με κατηγορίες βανδαλισμού. Στο τέλος, πολλά από τα γοτθικά χαρακτηριστικά, συμπεριλαμβανομένης της σκάλας της εσωτερικής αυλής και των μπαλκονιών που έβλεπαν την αυλή, αφαιρέθηκαν.
Το 1894 το παλάτσο αγοράστηκε από τον τελευταίο ιδιοκτήτη του, τον βαρόνο Τζιόρτζιο Φρανσέτι. Κατά τη διάρκεια της ζωής του ο βαρόνος συγκέντρωσε μια σημαντική συλλογή τέχνης, και προσωπικά επέβλεπε την εκτεταμένη αποκατάστασή του, συμπεριλαμβανομένης της ανακατασκευής της σκάλας και της αυλής με μαρμαροθετήματα (κατά το στυλ των Κοσμάτι) από αρχαία μάρμαρα. Το 1916 ο Φρανσέτι κληροδότησε το Κα' ντ'Όρο στο ιταλικό κράτος. Είναι τώρα ανοικτό στο κοινό ως γκαλερί: Galleria Giorgio Franchetti alla Ca' d'Oro.
Κατά τη διάρκεια της πλημμύρας της Βενετίας του 2019, τα νερά έφτασαν στην κορυφή του πηγαδιού στην εσωτερική αυλή. [4]
Περιγραφή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η κύρια πρόσοψη του Κα' ντ'Όρο που κοιτάζει στο Μεγάλο Καναλιό είναι κτισμένη στον ανθεμωτό βενετσιάνικο γοτθικό ύφος των Μπονς. Άλλα κοντινά κτίρια αυτού του στυλ είναι το Παλάτσο Μπάρμπαρο και το Παλάτσο Τζουστινιάνι. Αυτό το γραμμικό στυλ που αγαπήθηκε από τους Βενετούς αρχιτέκτονες αντικαταστάθηκε από την Βενετική Αναγέννηση δτο τέλος του 15ου αι. ή αργότερα.
Στο ισόγειο, μια στοά (loggia) με κίονες παρέχει πρόσβαση στη μεσαία είσοδο (portego de mezo) απευθείας από το κανάλι. Επάνω από αυτή την κιονοστοιχία βρίσκεται το κλειστό μπαλκόνι-στοά του κύριου σαλονιού στον όροφο των ευγενών (piano nobile). Οι κίονες και τα τόξα αυτού του μπαλκονιού έχουν κιονόκρανα, που με τη σειρά τους υποστηρίζουν μια σειρά από τετράφυλλα ανοίγματα. Επάνω από αυτό το μπαλκόνι υπάρχει ένα άλλο κλειστό μπαλκόνι, που σχηματίζει στοά (loggia) με παρόμοιο, αλλά ελαφρύτερο (λεπτότερο) σχεδιασμό.
Το παλάτσο έχει (όπως και άλλα παρόμοια κτίρια στη Βενετία) μια μικρή εσωτερική αυλή. Το γειτονικό παλάτσο είναι το Παλάτσο Τζουστίνιαν Πεζάρο.
Ο Φράνσις Χ. Κίμπαλ, ο διάσημος Αμερικανός αρχιτέκτονας για αξιοθέατα όπως το Εμπάιαρ Στέιτ Μπίλντινγκ, χρησιμοποίησε το Κα' ντ'Όρο ως έμπνευση για το Mόντωλκ Κλαμπ, ένα κοινωνικό σύλλογο στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης.
Ως Μουσείο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η γκαλερί φιλοξενεί τη συλλογή έργων τέχνης που συνέλεγε ο Τζόρτζιο Φρανσέτι στη ζωή του. Μετά την δωρεά στο ιταλικό κράτος το 1916 και ως προετοιμασία για το μουσείο, η συλλογή του Φρανσέτι συνοδεύτηκε από ορισμένες κρατικές συλλογές, από τις οποίες προέρχονται οι περισσότερες από τα μπρούτζινα και τα γλυπτά που εκτίθενται, καθώς και πολλοί Βενετσιάνικοι και Φλαμανδικοί πίνακες ζωγραφικής.
Μεταξύ των πιο πολύτιμων έργων είναι ο San Sebastiano του Aντρέα Μαντένια και το πορτρέτο του Mαρτσέλο Ντουράτσο του Άντοον φαν Ντυκ.
Εκτός από τις εκθεσιακές αίθουσες, το μουσείο φιλοξενεί διάφορα εργαστήρια για τη διατήρηση και την αποκατάσταση έργων τέχνης.
-
Η αυλή. -
Το δάπεδο της στοάς με μαρμαροθετήματα στο στυλ των αφών Κοσμάτι. -
Η πίσω πόρτα, προς τον δρόμο. -
Το οροφή του 15ου αι. -
Μελάνι και υδατοχρώματα τουΤζον Ράσκιν (1845). -
Η είσοδος προς το κανάλι κατά τη διάρκεια μίας πλημμύρας. -
Μία αίθουσα εκθέσεων στον 2ο όροφο του κτιρίου.
Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 13010. Ανακτήθηκε στις 23 Αυγούστου 2018.
- ↑ 2,0 2,1 (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 13010. Ανακτήθηκε στις 31 Ιουλίου 2018.
- ↑ д'Оро Ка д'Оро.
- ↑ «The cost of Venice's worst floods since 1966». The Art Newspaper - International art news and events. 4 Φεβρουαρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 2022.
- Goy, Richard J. (1992). The House of Gold. Cambridge.
- Arslan, Edoardo (1979). Venezia gotica: l'architettura civile gotica veneziana. Milano: Electa. σελίδες 225–237.
- Brusegan, Marcello (2007). I Palazzi di Venezia. Roma: Newton & Compton. σελίδες 275–279. ISBN 978-88-541-0820-2.
- Fasolo, Andrea (2003). Palazzi di Venezia. Arsenale editrice. σελίδες 16–21. ISBN 978-88-7743-295-7.
- Fiore, Francesco Paolo (1998). Storia dell'architettura italiana: il Quattrocento. Milano: Electa. σελίδες 200–241.
- Fogolari, Gino (1936). Regia galleria Giorgio Franchetti alla ca' d'Oro di Venezia. Roma: La Libreria dello Stato.
- Moschini Marconi, Sandra (1992). Galleria G. Franchetti alla ca'd'Oro: Venezia. Roma: Istituto poligrafico e Zecca dello Stato.
- Tourmann, Inga. Venezia: Leggi e ascolta. Hamburg: Jourist Verlags GmbH. ISBN 978-3-89-894504-2.