Κατάλογος προέδρων της Βολιβίας
Ακολουθεί κατάλογος με τους προέδρους της Βολιβίας από την ανεξαρτησία ως σήμερα. Ο σημερινός επίσημος τίτλος του είναι Πρόεδρος της Βολιβίας του Πολυεθνοτικού Κράτους της Βολιβίας και είναι ο αρχηγός κράτους και αρχηγός της κυβέρνησης, εκλέγεται με λαϊκή ψήφο για πενταετή θητεία.[1] Η θέση καθιερώθηκε το 1825. Ως το 2020, συνολικά 65 άνδρες και 2 γυναίκες έχουν υπηρετήσει ως πρόεδροι. Ποιος ήταν ο πρώτος πρόεδρος αμφισβητείται μεταξύ των ερευνητών.[2] Παρότι ο Σιμόν Μπολίβαρ ανακηρύχθηκε «ελευθερωτής» στις 11 Αυγούστου 1825, και η χώρα έλαβε την ονομασία της από εκείνον, δεν ορκίστηκε ποτέ και παραιτήθηκε του αξιώματος υπέρ του Αντόνιο Χοσέ δε Σούκρε. Ο Σούκρε, από την άλλη πλευρά, ήταν ο προσωρινός κάτοχος του αξιώματος όταν ο Μπολίβαρ επιλέχθηκε στις 11 Αυγούστου και ήταν πρόεδρος όταν εκδόθηκε το πρώτο σύνταγμα της χώρας το 1826. Ο 65ος πρόεδρος, Έβο Μοράλες, ήταν ο τελευταίος πρόεδρος της Δημοκρατίας της Βολιβίας και ο 1ος Πρόεδρος του Πολυεθνοτικού Κράτους της Βολιβίας. Ο 3ος και σημερινός πρόεδρος του πολυεθνοτικού κράτους είναι ο Λουίς Άρσε (από τις 8 Νοεμβρίου 2020 ).
Κατάλογος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Δημοκρατία του Μπολίβαρ & Βολιβία (1825–1836)
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στις αρχές του 1825, ο Στρατηγός Αντόνιο Χοσέ δε Σούκρε οδήγησε τον στρατό του στο Άνω Περού μετά τον θρίαμβό του στη Μάχη του Αγιακούτσο στις 9 Δεκεμβρίου 1824, με την οποία τερματίστηκε η ισπανική κυριαρχία επί του Περού, μπαίνοντας στη Λα Πας στις 9 Φεβρουαρίου 1825. Μετά την άφιξή του, εξέδωσε διάταγμα που θεωρείται ορόσημο της ανεξαρτησίας της Βολιβίας, καλώντας μια "Γενική Συνέλευση των Βουλευτών του Άνω Περού" στην πόλη Ορούρο (στη συνέχεια μετακόμισε στην Τσουκισάκα, σημερινή Σούκρε) για να διευκρινίσει το πολιτικό καθεστώς της επαρχίας.[3]
Στις 28 Ιουλίου 1825, οι εκπρόσωποι ψήφισαν τρεις εναλλακτικές λύσεις: ασύμφορη με Κάτω Περού, προσάρτηση στις Ενωμένες Επαρχίες του Ρίο ντε λα Πλάτα, ή πλήρης ανεξαρτησία και καθιέρωση ενός δημοκρατικού κράτους.[4] Η μεγάλη πλειοψηφία των βουλευτών επέλεξε την ανεξαρτησία, και ο πρόεδρος της Συνέλευσης Χοσέ Μαριάνο Σεράνο, μαζί με μια επιτροπή τριών άλλων, συνέταξε την "Πράξη της Ανεξαρτησίας", η οποία κήρυξε το Άνω Περού μια χώρα στις 6 Αυγούστου 1825. Ο Στρατηγός Σιμόν Μπολίβαρ ήταν βαθιά δημοφιλής στην περιοχή, και εξελέγη αμέσως από τη Γενική Συνέλευση ως Πρόεδρος. Για να τιμήσουν το ποιος θεωρήθηκε ένας από τους μεγάλους ελευθερωτές, οι αντιπρόσωποι επέλεξαν να ονομάσουν το Άνω Περού ως "Δημοκρατία του Μπολίβαρ", αλλάζοντας το σε Βολιβία' στις 3 Οκτωβρίου 1825, επαναλαμβάνοντας τον εκπρόσωπο Μανουέλ Μαρτίν Κρους ο οποίος δήλωσε :Εάν από τον Ρωμύλο, η Ρώμη, τότε από τον Μπολίβαρ η Βολιβία" (Si de Rómulo, Roma; de Bolívar, Bolivia).[5]
| Προεδρία [6] | Πρόεδρος | Κόμμα | Διορισμός | Κυβέρνηση[7][8] | Αντιπρόεδρος | |||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1[9][10] | 6 Αυγούστου 1825 – 11 Αυγούστου 1825 Τερματισμός εντολής |
|
Χοσέ Μαριάνο Σεράνο (1788-1852) | Ανεξάρτητος | Ανέλαβε τη διοίκηση μετά τη διακήρυξη ανεξαρτησίας της Δημοκρατίας του Μπολίβαρ(Πρόεδρος της Συντακτικής Συνέλευσης) |
Μεταβατικός πρόεδρος[11][12] | Κενή θέση ως τις 19 Νοεμβρίου 1826 | |
| 11 Αυγούστου 1825 – 12 Αυγούστου 1825 Τερματισμός εντολής |
Αντόνιο Χοσέ δε Σούκρε (1788-1852) | Ανεξάρτητος | Ανέλαβε τη διοίκηση ενώ περίμενε τον Σιμόν Μπολίβαρ (Στρατηγός του Ενωμένου Απελευθερωτικού Στρατού) |
Μεταβατικός πρόεδρος | ||||
| 6 Αυγούστου 1825 – 12 Αυγούστου 1825 Ανέλαβε καθήκοντα στις – 29 Δεκεμβρίου 1825 Παραιτήθηκε της θέσης |
Σιμόν Μπολίβαρ (1783-1830) | Ανεξάρτητος | Κηρύχθηκε από την Συντακτική Συνέλευση ως Πρόεδρος της Μείζονος Κολομβίας, Πρόεδρος του Περού) |
Νόμιμος πρόεδρος | ||||
| 2 | 29 Δεκεμβρίου 1825 – 18 Απριλίου 1828 Παραιτήθηκε – 2 Αυγούστου 1828 Επίσημη παραίτηση |
Αντόνιο Χοσέ δε Σούκρε (1795-1830) | Ανεξάρτητος | Διορισμένος από τον Σιμόν Μπολίβαρ[13] | Νόμιμος πρόεδρος[14] (29 Δεκεμβρίου 1825) | |||
| Εξελέγη από τη Συντακτική Συνέλευση | Προσωρινός πρόεδρος[15] (26 Μαΐου 1826) |
Κενή | ||||||
| Συνταγματικός ισόβιος πρόεδρος (9 Δεκεμβρίου 1826) | ||||||||
| 3 | 18 Απριλίου 1828 – 2 Αυγούστου 1828 Τερματισμός εντολής |
|
Χοσέ Μαρία Πέρες δε Ουρδινινέα (1784-1865) | Ανεξάρτητος | Διορίστηκε από τον Αντόνιο Χοσέ δε Σούκρε (Πρόεδρος του Συμβουλίου Υπουργών) |
Μεταβατικός πρόεδρος[16][17] | Κενή θέση | |
| Από τις 2 ως τις 12 Αυγούστου 1828, πρόεδρος ήταν ο επικεφαλής του συμβουλίου υπουργών, Χοσέ Μιγκέλ δε Βελάσκο Φράνκο. | ||||||||
| 4 | 12 Αυγούστου 1828 – 18 Δεκεμβρίου 1828 Τερματισμός εντολής |
|
Χοσέ Μιγκέλ δε Βελάσκο Φράνκο (1795-1859) | Ανεξάρτητος | Μεταβατικός πρόεδρος (ως Αντιπρόεδρος) στη θέση του απουσιάζοντα Αντρές δε Σάντα Κρους (αμφότεροι είχαν εκλεγεί από το Κογκρέσο στις 12 Αυγούστου 1829, ο Σάντα Κρους ως πρόεδρος και ο Φράνκο ως αντιπρόεδρος). Όμως, ο Σάντα Κρους δεν εμφανίστηκε ποτέ, με αποτέλεσμα ο Βελάσκο να παραμείνει μεταβατικός πρόεδρος μέχρι την εκλογή νέου προέδρου από την Συντακτική Συνέλευση. | Μεταβατικός πρόεδρος[19] | Ο ίδιος | |
| Από τις 18 ως τις 26 Δεκεμβρίου 1828, την προεδρία ασκούσε ο αντιπρόεδρος Χοσέ Ραμόν δε Λοάισα.[20] | ||||||||
| 5 | 18 Δεκεμβρίου 1828 –26 Δεκεμβρίου 1828 Ανέλαβε καθήκοντα |
|
Πέδρο Μπλάνκο Σότο (1795-1829) | Ανεξάρτητος | Εξελέγη από τη Συντακτική Συνέλευση | Προσωρινός πρόεδρος | Χοσέ Ραμόν δε Λοάισα | |
| Στο διάστημα από 1η ως 31 Ιανουαρίου 1829, την προεδρία ασκούσε ο Χοσέ Μιγκέλ δε Βελάσκο. | ||||||||
| 6 | 31 Ιανουαρίου 1829 – 24 Μαΐου 1829 Τερματισμός εντολής |
|
Χοσέ Μιγκέλ δε Βελάσκο Φράνκο (1795-1859) | Ανεξάρτητος | Εξελέγη από την Συντακτική Συνέλευση (Αντιπρόεδρος του Αντρές δε Σάντα Κρους) |
Υπηρεσιακός πρόεδρος[21] | Ο ίδιος | |
| 31 Ιανουαρίου 1829 – 24 Μαΐου 1829 Ανάληψη καθηκόντων – 28 Οκτωβρίου 1836 Νόμιμη αλλαγή |
|
Αντρές δε Σάντα Κρους (1792-1865) | Ανεξάρτητος | Εξελέγη από την Συντακτική Συνέλευση | Προσωρινός πρόεδρος (31 Ιανουαρίου 1829) |
Χοσέ Μιγκέλ δε Βελάσκο Φράνκο | ||
| Επανεξελέγη από το Συντακτικό Κογκρέσο | Συνταγματικός πρόεδρος[22] (14 Αυγούστου 1831) | |||||||
Βολιβιανό Κράτος (1836–1839)
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το Βολιβιανό Κράτος ήταν ένα από τα τρία κράτη που αποτελούσαν την Συνομοσπονδία Περού-Βολιβίας. Στις 28 Οκτωβρίου 1836 ο Αντρές δε Σάντα Κρους εξελέγη Ανώτατος Προστάτης της Συνομοσπονδίας Περού-Βολιβίας από τα κογκρέσα της Ταπακαρί, Χουάουρα και Σικουανί, ενώ ταυτόχρονα ήταν ο πρόεδρος του κράτους της Βολιβίας. Ενώ ο Σάντα Κρους ήταν ο μόνος επίσημος πρόεδρος του κράτους της Βολιβίας, ο αντιπρόεδρός του, Μαριάνο Ενρίκε Κάλβο, θα ήταν πρόεδρος σε αντικατάσταση του Σάντα Κρους όταν ήταν στο περουβιανό έδαφος. Ως πρόεδρος, ο Σάντα Κρους ασχολήθηκει με στρατιωτικά παρά διοικητικά θέματα, καθώς η χώρα βρέθηκε σε πόλεμο με τη Χιλή, και την κατά της Συνομοσπονδίας της Αργεντινής.
| Προεδρία | Πρόεδρος | Κόμμα | Διορισμός | Κυβέρνηση | Αντιπρόεδρος | |||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 28 Οκτωβρίου 1836 – 20 Φεβρουαρίου 1839 Παραιτήθηκε και έφυγε για τον Ισημερινό |
|
Αντρές δε Σάντα Κρους (1792-1865) | Ανεξάρτητος | Εξελέγη από το Κογκρέσο της Ταπακαρί
(Υπέρτατος Προστάτης της Συνομοσπονδίας Περού-Βολιβίας) |
Συνταγματικός πρόεδρος[23] | Χοσέ Μιγκέλ δε Βελάσκο Φράνκο | |
| Μαριάνο Ενρίκε | ||||||||
| 1836 – 20 Φεβρουαρίου 1839 Παραιτήθηκε |
|
Μαριάνο Ενρίκε Κάλβο (1782-1842) | Ανεξάρτητος | Διορίστηκε από τον Αντρές δε Σάντα Κρους (Αντιπρόεδρος του Σάντα Κρους) |
Υπηρεσιακός πρόεδρος | Ο ίδιος | ||
Δημοκρατία της Βολιβίας (1839–2009)
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Έπειτα από εσωτερική αναρχία ιδρύθηκε η Δημοκρατία της Βολιβίας, η οποία παρέμεινε επί 170 χρόνια.[24]
| Προεδρία | Πρόεδρος | Κόμμα | Διορισμός | Κυβέρνηση | Αντιπρόεδρος | |||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Καμία κυβέρνηση από τις 20 ως τις 22 Φεβρουαρίου 1839. Ο Χοσέ Μπαγιβιάν αυτοανακηρύχθηκε πρόεδρος, χωρίς επιτυχία. | ||||||||
| – | 22 Φεβρουαρίου 1839 – 10 Ιουνίου 1841 Ανατράπηκε με πραξικόπημα. |
|
Χοσέ Μιγκέλ δε Βελάσκο Φράνκο (1795-1859) | Στρατός | Εγκαταστάθηκε με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα | ντε φάκτο πρόεδρος
(22 Φεβρουαρίου 1839) |
Κενή θέση 1839 - 1876 | |
| Εξελέγη από το Συντακτικό Κογκρέσο | Προσωρινός πρόεδρος[25] (16 Ιουνίου 1839) | |||||||
| Εξελέγη με έμμεσες εκλογές | Συνταγματικός πρόεδρος[26]
(15 Αυγούστου 1840) | |||||||
| 7 | 10 Ιουνίου 1841 – 9 Ιουλίου 1841 Παραιτήθηκε από το αξίωμα |
Σεμπαστιάν Άγρεδα (1795-1875) | Στρατός | Εγκαταστάθηκε με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα | ντε φάκτο πρόεδρος[27] | |||
| 8 | 9 Ιουλίου 1841 – 22 Σεπτεμβρίου 1841 Ανατράπηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα |
|
Μαριάνο Ενρίκε Κάλβo (1782-1842) | Ανεξάρτητος | Διορισμένος από τον Σεμπαστιάν Αγρέδα | ντε φάκτο πρόεδρος | ||
| Καμία κυβέρνηση από τις 22 ως τις 27 Σεπτεμβρίου 1841. | ||||||||
| 9 | 27 Σεπτεμβρίου 1841 – 23 Δεκεμβρίου 1847 Παραιτήθηκε από το αξίωμα και έφυγε για τη Χιλή |
.jpg)
|
Χοσέ Μπαγιβιάν (1805-1852) | Στρατός | Εγκαταστάθηκε με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα | ντε φάκτο πρόεδρος
(27 Σεπτεμβρίου 1841) | ||
| Εξελέγη από την Εθνική Συνέλευση | Προσωρινός πρόεδρος[28] (23 Απριλίου 1843) | |||||||
| Γενικές εκλογές του 1844 | Συνταγματικός πρόεδρος[29] (15 Αυγούστου 1844) | |||||||
| 10 | 23 Δεκεμβρίου 1847 – 2 Ιανουαρίου 1848 Ανατράπηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα |
|
Εουσέμπιο Γκιλάρτε (1805-1849) | Ανεξάρτητος | Συνταγματικός πρόεδρος (Πρόεδρος του Συμβουλίου του Κράτους) |
Συνταγματικός πρόεδρος | ||
| Καμία κυβέρνηση από τις 2 ως τις 18 Ιανουαρίου 1848. | ||||||||
| – | 2 Ιανουαρίου 1848 – 6 Δεκεμβρίου 1848 Ανατράπηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα |
|
Χοσέ Μιγκέλ δε Βελάσκο Φράνκο (1795-1859) | Στρατός | Εγκαταστάθηκε με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα | ντε φάκτο πρόεδρος[30] | ||
| 11 | 6 Δεκεμβρίου 1848 – 15 Αυγούστου 1855 Παραιτήθηκε από το αξίωμα |
|
Μανουέλ Ισίδορο Μπέλσου (1808-1865) | Στρατός | Εγκαταστάθηκε με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα | ντε φάκτο πρόεδρος
(6 Δεκεμβρίου 1848) | ||
| Εξελέγη από το Συντακτικό Κογκρέσο | Προσωρινός πρόεδρος[31] (6 Αυγούστου 1850) | |||||||
| Εξελέγη από το Συντακτικό Κογκρέσο | Συνταγματικός πρόεδρος[32]
(15 Αυγούστου 1850) | |||||||
| Ανακηρύχθηκε δικτάτορας.[33][34] | ντε φάκτο πρόεδρος[35]
(16 Οκτωβρίου 1850) | |||||||
| Εξελέγη από την Εθνοσυνέλευση | Συνταγματικός πρόεδρος[36]
(16 Ιουλίου 1851) | |||||||
| 12 | 15 Αυγούστου 1855 – 9 Σεπτεμβρίου 1857 Κηρύχθηκε έκπτωτος από τους "Λιναρίστας"[37] – 27 Σεπτεμβρίου 1857 Ηττήθηκε από τους αντάρτες και έφυγε από τη χώρα |
|
Χόρχε Κόρδοβα (1822-1861) | Ανεξάρτητος | Γενικές εκλογές του 1855 | Συνταγματικός πρόεδρος | ||
| 13 | 9 Σεπτεμβρίου 1857 – 14 Ιανουαρίου 1861 Ανατράπηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα |
|
Χοσέ Μαρία Λινάρες (1808-1861) | Ανεξάρτητος | Εγκαταστάθηκε με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα | ντε φάκτο πρόεδρος | ||
| Από τις 14 Ιανουαρίου ως τις 4 Μαΐου 1861, την προεδρία ασκούσε τριανδρία του στρατού [με επικεφαλής τους Χοσέ Μαρία δε Ατσά, Ρουπέρτο Φερνάντες και Μανουέλ Αντόνιο Σάντσες. | ||||||||
| 14 | 4 Μαΐου 1861 – 28 Δεκεμβρίου 1864 Ανατράπηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα |
|
Χοσέ Μαρία δε Ατσά (1810-1868) | Στρατός | Εξελέγη από την Εθνική Συντακτική Συνέλευση | Προσωρινός πρόεδρος[38]
(14 Ιανουαρίου 1861) | ||
| Γενικές εκλογές του 1862 | Συνταγματικός πρόεδρος[39] | |||||||
| 15 | 28 Δεκεμβρίου 1864 – 15 Ιανουαρίου 1871 Ανατράπηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα |
|
Μαριάνο Μελγαρέχο (1820-1871) | Στρατός | Εγκαταστάθηκε με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα | ντε φάκτο πρόεδρος
(28 Δεκεμβρίου 1864) | ||
| Εξελέγη με έμμεσες εκλογές | Προσωρινός πρόεδρος[40] (15 Αυγούστου 1868) | |||||||
| Ανακηρύχθηκε δικτάτορας | ντε φάκτο πρόεδρος[41]
(3 Φεβρουαρίου 1869) | |||||||
| Αποκαστάθηκαν οι συνταγματικές ελευθερίες | Προσωρινός πρόεδρος
(31 Μαΐου 1869) | |||||||
| Εξελέγη με έμμεσες εκλογές | Συνταγματικός πρόεδρος
(15 Αυγούστου 1870) | |||||||
| 16 | 15 Ιανουαρίου 1871 – 27 Νοεμβρίου 1872 Δολοφονήθηκε εν ενεργεία |
|
Αγουστίν Μοράλες (1808-1872) | Στρατός | Εγκαταστάθηκε με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα | ντε φάκτο πρόεδρος
(15 Ιανουαρίου 1871) | ||
| Εξελέγη από την Εθνική Συντακτική Συνέλευση | Προσωρινός πρόεδρος[42] (18 Ιουνίου 1871) | |||||||
| Γενικές εκλογές του 1872 | Συνταγματικός πρόεδρος[43]
(25 Αυγούστου 1872) | |||||||
| 17 | 28 Νοεμβρίου 1872 – 9 Μαΐου 1873 Τερματισμός θητείας |
|
Τομάς Φρίας Αμετγιέρ (1804-1884) | Ανεξάρτητος | Συνταγματικά διαδέχθηκε τον προκάτοχό του (Πρόεδρος του Συμβουλίου του Κράτους) |
Συνταγματικός πρόεδρος | ||
| 18 | 9 Μαΐου 1873 – 31 Ιανουαρίου 1874 Παραιτήθηκε από το αξίωμα επειδή έπασχε από καρκίνο. Μεταβατικός πρόεδρος έγινε ο Φρίας και ο Μπαγιβιάν απεβίωσε δύο εβδομάδες μετά, στις 14 Φεβρουαρίου 1874, όταν ο Φρίας ήταν συνταγματικός πρόεδρος.[44][45] |
|
Αδόλφο Μπαγιβιάν (1831-1874) | Κόκκινο | Γενικές εκλογές του 1873 | Συνταγματικός πρόεδρος | ||
| Από τις 31 Ιανουαρίου ως τις 14 Φεβρουαρίου 1874, την προεδρία ασκούσε ο Τομάς Φρίας. | ||||||||
| – | 14 Φεβρουαρίου 1874 – 4 Μαΐου 1876 Ανατράπηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα |
|
Τομάς Φρίας Αμετγιέρ (1804-1884) | Στρατός | Διαδέχτηκε τον προκάτοχό του, σύμφωνα με το σύνταγμα. (Πρόεδρος του Συμβουλίου του Κράτους) |
Συνταγματικός πρόεδρος | ||
| 19 | 4 Μαΐου 1876 – 17 Απριλίου 1879 Παρέδωσε τη διοίκηση – 28 Δεκεμβρίου 1879 Κηρύχθηκε ανατραπείς κατά την απουσία του |
|
Ιλαριόν Ντάσα (1840-1894) | Στρατός | Εγκαταστάθηκε με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα | ντε φάκτο πρόεδρος
(4 Μαΐου 1876) |
rowspan=3 Κενή | |
| Εξελέγη από την Εθνική Συντακτική Συνέλευση | Προσωρινός πρόεδρος[46] (15 Νοεμβρίου 1877) | |||||||
| 17 Απριλίου 1879 – 10 Σεπτεμβρίου 1879 Απεβίωσε εν ενεργεία |
|
Πέδρο Χοσέ Ντομίνγκο δε Γκέρα (1809-1879) | Στρατός | Έναρξη διοίκησης
από τον Ιλαρίον Ντάσα |
Υπηρεσιακός πρόεδρος | |||
| Από τις 10 Σεπτεμβρίου ως τις 28 Δεκεμβρίου 1879,την προεδρία ασκούσε το συμβούλιο υπουργών. | ||||||||
| Καμία κυβέρνηση από τις 28 Δεκεμβρίου 1879 ως τις 19 Ιανουαρίου 1880. | ||||||||
| 20 | 19 Ιανουαρίου 1880 – 4 Σεπτεμβρίου 1884 Λήξη θητείας |
|
Ναρσίζο Καμπέρο (1813-1896) | Στρατός | Προκηρύχθηκε από τη χούντα στη Λα Πας[47] | Προσωρινός πρόεδρος
(19 Ιανουαρίου 1880) |
Κενή ως τις 31 Μαΐου 1880 | |
| Εξελέγη από την Εθνική Σύμβαση | Συνταγματικός πρόεδρος[48] (31 Μαΐου 1880) |
Ανισέτο Αρσέ (1ος) | ||||||
| Βελισάριο Σαλίνας
(2ος) | ||||||||
| 21 | 4 Σεπτεμβρίου 1884 – 15 Αυγούστου 1888 Λήξη θητείας |
|
Γκρεγόριο Πατσέκο (1823-1899) | Δημοκρατικό[49] | Γενικές εκλογές του 1884 | Συνταγματικός πρόεδρος | Μαριάνο Μπατίστα
(1ος) | |
| ΣυντηρητικόΠαρότι εξελέγη εν μέρει με το Δημοκρατικό Κόμμα, ο Πατσέκο κυβέρνησε σε συνασπισμό με τους Συντηρητικούς και στήριξε την προεκλογική εκστρατεία του Ανισέτο Άρσε το 1888.[50] | Χόρχε Ομπλίτας
(2ος) | |||||||
| 22 | 15 Αυγούστου 1888 – 11 Αυγούστου 1892 Τερματισμός θητείας |
|
Ανισέτο Άρσε (1824-1906) | Συντηρητικό | Γενικές εκλογές του 1888 | Συνταγματικός πρόεδρος | Χοσέ Μανουέλ δε Καρπίο
(1ος) | |
| Σεράπιο Ρέιες Ορτίς
(2ος) | ||||||||
| 23 | 11 Αυγούστου 1892 – 19 Αυγούστου 1896 Τερματισμός θητείας |
|
Μαριάνο Μπαπτίστα (1832-1907) | Συντηρητικό | Γενικές εκλογές του 1892 | Συνταγματικός πρόεδρος[51] | Σεβέρο Φερνάντες
(1ος) | |
| Κενή θέση (κενώθηκε η θέση του δεύτερου αντιπροέδρου μετά τον θάνατο του εκλεγμένου Χουάν Φεντερίκο Σουάσο προτού αναλάβει καθήκοντα).[52] (2ος) | ||||||||
| 24 | 19 Αυγούστου 1896 – 12 Απριλίου 1899 Ανατράπηκε με πραξικόπημα |
|
Σεβέρο Φερνάντες (1849-1925) | Συντηρητικό | Γενικές εκλογές του 1896 | Συνταγματικός πρόεδρος[53] | Ραφαέλ Πένια δε Φλόρες
(1ος) | |
| Χενάρο Σανχινές
(2ος) | ||||||||
| Από τις 12 Απριλίου ως τις 25 Οκτωβρίου 1899, την προεδρία άσκησε πολιτικοστρατιωτική τριανδρία (χούντα) με αρχηγούς τους Χοσέ Μανουέλ Πάνδο, Σεράπιο Ρέιες Ορτίς και Μακάριο Πινίγια Βάργας. | ||||||||
| 25 | 25 Οκτωβρίου 1899 – 14 Αυγούστου 1904 Τερματισμός θητείας |
|
Χοσέ Μανουέλ Πάνδο (1849-1917) | Φιλελεύθερο | Εξελέγη από την Εθνική Συνέλευση | Συνταγματικός πρόεδρος[54] | Λούσιο Πέρες Βελάσκο
(1ος) | |
| Ανίμπαλ Καπρίλες Καμπρέρα
(2ος) | ||||||||
| 26 | 14 Αυγούστου 1904 – 12 Αυγούστου 1909 Τερματισμός θητείας. Στις γενικές εκλογές στις 4 Μαΐου 1908, ο Φιλελεύθερος Φερνάντο Ελόι Γκουατσάλα εξελέγη πρόεδρος με τον Εουφρόνιο Βισκάρα να εκλέγεται πρώτος αντιπρόεδρος και τον Φιδέλ Βαλδές δεύτερος αντιπρόεδρος. Όμως, ο Γκουατσάλα πέθανε από φυσικά αίτια προτού αναλάβει καθήκοντα. Παρότι ο εκλεγμένος αντιπρόεδρος Βισκάρα προσπάθησε να διεκδικήσει το δικαίωμα να τον διαδεχθεί, ο Ισμαήλ Μόντες αποφάσισε να παραταθεί η θητεία του για άλλο ένα έτος και να ακυρωθούν οι εκλογές.[55] |
|
Ισμαέλ Μόντες (1861-1933) | Φιλελεύθερο | Γενικές εκλογές του 1904 | Συνταγματικός πρόεδρος[56] | Ελιοδόρο Βιγιασόν
(1ος) | |
| Βαλεντίν Αμπέσια
(2ος) | ||||||||
| 27 | 12 Αυγούστου 1909 – 14 Αυγούστου 1913 Τερματισμός θητείας |
|
Ελιοδόρο Βιγιασόν (1848-1939) | Φιλελεύθερο | Γενικές εκλογές του 1909 | Συνταγματικός πρόεδρος[57] | Μακάριο Πινίγια Βάργας
(1ος) | |
| Χουάν Μισαέλ Σαράτσο
(2ος) | ||||||||
| – | 14 Αυγούστου 1913 – 15 Αυγούστου 1917 Τερματισμός θητείας |
|
Ισμαέλ Μόντες(1861-1933) | Φιλελεύθερο | Γενικές εκλογές του 1913 | Συνταγματικός πρόεδρος[58] | Χουάν Μισαέλ Σαράτσo
(1ος) | |
| Χοσέ Καράσκο Τορίκο
(2ος) | ||||||||
| 28 | 15 Αυγούστου 1917 – 12 Ιουλίου 1920 Ανατράπηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα |
|
Χοσέ Γκουτιέρες Γκουέρα(1869-1929) | Φιλελεύθερο | Γενικές εκλογές του 1917 | Συνταγματικός πρόεδρος[59] | Ισμαέλ Βάσκες Βιρέιρα
(1ος) | |
| Χοσέ Σάντος Κιντέρος
(2ος) | ||||||||
| Από τις 13 Ιουλίου 1920 ως τις 28 Ιανουαρίου 1921, την προεδρία ασκούσε μεταβατική τριανδρία (χούντα) με επικεφαλής τους Μπαουτίστα Σααβέδρα, Χοσέ Μαρία Εσκαλιέρ και Χοσέ Μανουέλ Ραμίρες. | ||||||||
| 29 | 28 Ιανουαρίου 1921 – 3 Σεπτεμβρίου 1925 Παραιτήθηκε από το αξίωμα |
|
Μπαουτίστα Σααβέδρα (1870-1939) | PRS | Εξελέγη από την Εθνική Συνέλευση | Συνταγματικός πρόεδρος[60] | Κενή θέση | |
| 30 | 3 Σεπτεμβρίου 1925 – 10 Ιανουαρίου 1926 Τέλος εντολής |
|
Φελίπε Σεγούντο Γκουσμάν (1879-1932) | PRS | Διάδοχος σύμφωνα με το σύνταγμα (Πρόεδρος της Εθνικής Γερουσίας) |
Μεταβατικός πρόεδρος. Στις εκλογές που διεξήχθησαν στις 2 Μαΐου 1925, ο Ρεπουμπλικανός Χοσέ Γκαμπίνο Βιγιανουέβα εξελέγη πρόεδρος και ο Αβδόν Σααβέδρα εξελέγη αντιπρόεδρος. Όμως, αμφότεροι οι Βιγιανουέβα και Σααβέδρα κατηγορήθηκαν ότι δεν είχαν παραιτηθεί από τις δημόσιες θέσεις τους 6 μήνες πριν την υποβολή της υποψηφιότητας. Συνακόλουθα, ακυρώθηκαν οι γενικές εκλογές και την προεδρία ανέλαβε ο πρόεδρος της Εθνικής Γερουσίας Φελίπε Σ. Γκουσμάν (ως μεταβατικός πρόεδρος μέχρι τη διεξαγωγή νέων εκλογών).[61] | Κενή θέση | |
| 31 | 10 Ιανουαρίου 1926 – 28 Μαΐου 1930 Παραιτήθηκε από το αξίωμα |
|
Ερνάντο Σίλες Ρέγιες (1882-1942) | PRS (το 1926 ο Ερνάντο Σίλες Ρέγιες αποχώρησε από τους Σααβεδρίστας του κόμματος PRS και ίδρυσε το Εθνικιστικό Κόμμα (PN) στις 29 Δεκεμβρίου 1926.[62] | Γενικές εκλογές του 1925 | Συνταγματικός πρόεδρος | Αβδόν Σααβέδρα | |
| PN | ||||||||
| Από τις 28 Μαΐου έως τις 28 Ιουνίου 1930, την προεδρία ασκούσε προεδρικό υπουργικό συμβούλιο. Στις 28 Μαΐου 1930 ο Ερνάντο Σίλες παραιτήθηκε και άφησε τη διοίκηση της χώρας στο υπουργικό συμβούλιο με την ελπίδα ότι θα γινόταν αμέσως σύγκληση συντακτικής συνέλευσης, με συνακόλουθη τροποποίηση του συντάγματος ώστε ο ίδιος να επανεκλεγεί. Όμως, κάτι τέτοιο δεν έγινε και ο Σίλες ανατράπηκε με πραξικόπημα στις 28 Ιουνίου 1930, όταν μεταβατικά την προεδρία ασκούσε ο Κάρλος Μπλάνκο Γκαλίνδο.[63] | ||||||||
| 32 | 28 Ιουνίου 1930 – 5 Μαρτίου 1931 Τέλος εντολής |
|
Κάρλος Μπλάνκο Γκαλίνδο (1882-1943) | Στρατός | Εγκαταστάθηκε με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα
(Πρόεδρος της στρατιωτικής χούντας) |
Ντε φάκτο μεταβατικός πρόεδρος | Κενή θέση | |
| 33 | 5 Μαρτίου 1931 – 27 Νοεμβρίου 1934 Παραιτήθηκε από το αξίωμα under military pressure |
|
Ντανιέλ Σαλαμάνκα Ουρέι (1869-1935) | PRG | Γενικές εκλογές του 1931 | Συνταγματικός πρόεδρος | Χοσέ Λουίς Τεχάδα Σορσάνο | |
| Κανείς πρόεδρος από τις 27 Νοεμβρίου ως την 1η Δεκεμβρίου 1934.[64] | ||||||||
| 34 | 1 Δεκεμβρίου 1934 – 17 Μαΐου 1936 Ανατράπηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα |
|
Χοσέ Λουίς Τεχάδα Σορσάνο (1882-1938) | Φιλελεύθερο | Εγκαταστάθηκε με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα. Στις 27 Νοεμβρίου 1934 ως αποτέλεσμα διαφωνιών για την ανωτάτη διοίκηση στον πόλεμο του Τσάκο, ο Ντανιέλ Σαλαμάνκα εξαναγκάστηκε σε παραίτηση και ο στρατός επέτρεψε στον Τεχάδα να τον διαδεχθεί ως πρόεδρο.[65] (Αντιπρόεδρος του Σαλαμάνκα) |
ντε φάκτο πρόεδρος (στις γενικές εκλογές που έγιναν στις 11 Νοεμβρίου 1934, ο Αυθεντικός Δημοκρατικός Φρανς Ταμάγιο εξελέγη πρόεδρος και ο Ραφαέλ δε Ουγάρτε αντιπρόεδρος. Παρότι ο Χοσέ Λουίς Τεχάδα ως αντιπρόεδρος μπορούσε να διαδεχθεί τον Σαλαμάνκα με βάση το σύνταγμα, τα αποτελέσματα των εκλογών του 1934 ακυρώθηκαν, κάτι που κατέστησε την προεδρία του μη συνταγματική.[66] | Κενή θέση | |
| Από τις 17 ως τις 22 Μαΐου 1936 την προεδρία ασκούσε ο συνταγματάρχης Χερμάν Μπουσχ.[67] | ||||||||
| 35 | 22 Μαΐου 1936 – 13 Ιουλίου 1937 Παραιτήθηκε από το αξίωμα έπειτα από πίεση του στρατού. |
|
Νταβίδ Τόρο (1898-1977) | Σοσιαλιστικός Στρατός (δεν ήταν επίσημο κόμμα, αλλά η έκφραση χρησιμοποιείται στη Βολιβία όταν αναφέρονται στις στρατιωτικές κυβερνήσεις του Τόρο και του Μπους). Επρόκειτο για έναν συνασπισμό μεταξύ του στρατού, εργατικών κινημάτων και αριστερών κομμάτων.[68] (Trend) |
Εγκαταστάθηκε με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα
(Πρόεδρος της στρατιωτικής χούντας) |
ντε φάκτο πρόεδρος | Κενή θέση | |
| 36 | 13 Ιουλίου 1937 – 23 Αυγούστου 1939 Πέθανε εν ενεργεία, από αυτοκτονία ή φέρεται να δολοφονήθηκε.[69] |
|
Χερμάν Μπους (1904-1939) | Στρατός Σοσιαλιστικός
(Trend) |
Διάδοχος και επικεφαλής της στρατιωτικής χούντας
(Πρόεδρος της στρατιωτικής χούντας) |
ντε φάκτο πρόεδρος
(13 Ιουλίου 1937) |
Κενή θέση ως τις 28 Μαΐου 1938 | |
| Εξελέγη από την Εθνική Συνέλευση | Συνταγματικός πρόεδρος[70]
(28 Μαΐου 1938) |
Ενρίκε Μπαλδιβιέσο | ||||||
| Ανακηρύχθηκε δικτάτορας | ντε φάκτο πρόεδρος[71]
(24 Απριλίου 1939) | |||||||
| 37 | 23 Αυγούστου 1939 – 15 Απριλίου 1940 Τέλος εντολής |
|
Κάρλος Κιντανίγια (1888-1964) | Στρατός | Διορισμένος από τον στρατό | Ντε φάκτο μεταβατικός πρόεδρος. Στις 23 Αυγούστου 1939 ο Χερμάν Μπους αυτοκτόνησε. Παρότι ο αντιπρόεδρος Ενρίκε Μπαλδιβιέσο επεχείορησε να πείσει τους αρχηγούς του στρατού να του επιτρέψουν να αναλάβει την προεδρία, ο στρατηγός Κιντανίγια υποβαθμίστηκε με το αιτιολογικό ότι, καθώς ο Μπους είχε ανακηρυχθεί δικτάτορας 4 μήνες πριν, η συνταγματική διαταγή ήταν άκυρη. | Κενή θέση ως τις 4 Δεκεμβρίου 1939 | |
| Η θέση καταργ΄ήθηκε[72] | ||||||||
| 38 | 15 Απριλίου 1940 – 20 Δεκεμβρίου 1943 Ανατράπηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα |
|
Ενρίκε Πενιαράνδα (1892-1969) | Ομόνοια (πολιτικός συνασπισμός των Φιλελευθέρων (PL), Αυθεντικών Ρεπουμπλικανών (PRG) και Σοσιαλιστών Ρεπουμπλικανών (PRS).[73] | Γενικές εκλογές του 1940 | Συνταγματικός πρόεδρος | rowspan=3 Κενή θέση ως τις 24 Νοεμβρίου 1945[74] | |
| 39 | 20 Δεκεμβρίου 1943 – 21 Ιουλίου 1946 Δολοφονήθηκε εν ενεργεία |
.jpg)
|
Γκουαλμπέρτο Βιγιαροέλ (1908-1946) | Στρατός Σοσιαλιστικός
(Trend) |
Εγκαταστάθηκε με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα
(Πρόεδρος της στρατιωτικής χούντας) |
ντε φάκτο πρόεδρος[75] (20 Δεκεμβρίου 1943) | ||
| Ανέλαβε τη διοίκηση από τη χούντα | Ντε φάκτο
Προσωρινός πρόεδρος[76] (5 Απριλίου 1944) | |||||||
| Εξελέγη από την Εθνική Συνέλευση του 1938 | Συνταγματικός πρόεδρος[77]
(6 Αυγούστου 1944) |
Χουλιάν Μοντεγιάνο | ||||||
| 40 | 21 Ιουλίου 1946 – 17 Αυγούστου 1946 Τέλος εντολής |
|
Νέστορ Γκιγιέν (1890-1966) | Ανεξάρτητος | Εγκαταστάθηκε με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα
(Πρόεδρος της πολιτικής χούντας, Γενικός εισαγγελέας της Λα Πας) |
Ντε φάκτο μεταβατικός πρόεδρος. Στις 21 Ιουλίου 1946 στη διάρκεια λαϊκής εξέγερσης στη Λα Πας ανατράπηκε και δολοφονήθηκε από τον όχλο ο πρόεδρος Γκουαλμπέρτο Βιγιαροέλ. Ο όχλος συμφώνησε στο να αναλάβει μεταβατικός πρόεδρος ο πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου Τομάς Μόνχε Γκουτιέρες. Καθώς εκείνη την περίοδο ο Μόνχε ήταν άρρωστος, ο γενικός εισαγγελέας της Λα Πας Νέστορ Γκιγιέν, ανέλαβε μεταβατικός πρόεδρος για λιγότερο από 4 εβδομάδες, έως την ορκωμοσία του Μόνχε. | Κενή θέση | |
| 41 | 17 Αυγούστου 1946 – 10 Μαρτίου 1947 Τέλος εντολής |
|
Τομάς Μόνχε (1884-1954) | Ανεξάρτητος | Ανέλαβε τη διοίκηση από τον Νέστορ Γκιγιέν
(Πρόεδρος της πολιτικής χούντας, Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου]) |
Ντε φάκτο μεταβατικός πρόεδρος | Κενή θέση | |
| 42 | 10 Μαρτίου 1947 – 22 Οκτωβρίου 1949 Παραιτήθηκε από το αξίωμα.[78]|name=|group= |
|
Ενρίκε Χέρτσογκ (1897-1981) | PURS | Γενικές εκλογές του 1947 | Συνταγματικός πρόεδρος | Μαμέρτο Ουριολαγοϊτίa | |
| 43 | 22 Οκτωβρίου 1949 – 16 Μαΐου 1951 Παραιτήθηκε από το αξίωμα υπέρ του στρατού, ο οποίος ακύρωσε τα αποτελέσματα των εκλογών του 1951.[79] |
|
Μαμέρτο Ουριολαγοϊτία (1895-1974) | PURS | Διαδοχή σύμφωνα με τους συνταγματικούς νόμους (Αντιπρόεδρος του Ενρίκε Χέρτσογκ) |
Συνταγματικός πρόεδρος | rowspan=1 Κενή θέση | |
| 44 | 16 Μαΐου 1951 – 11 Απριλίου 1952 Ανατράπηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα |
|
Ούγο Μπαγιβιάν (1901-1993) | Στρατός | Παρέλαβε τη διοίκηση από τον Μαμέρτο Ουριαλογοϊτία (Πρόεδρος της στρατιωτικής χούντας) |
ντε φάκτο πρόεδρος[80] | Κενή θέση | |
| 45 | 11 Απριλίου 1952 – 15 Απριλίου 1952 Τέλος εντολής |
|
Ερνάν Σιλές Σουάσο (1914-1996) | MNR | Εγκαταστάθηκε με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα
(Αντιπρόεδρος του Βίκτορ Πας Εστενσόρο) |
Ντε φάκτο υπηρεσιακός μεταβατικός πρόεδρος. Στις 9 Απριλίου 1952 με την Βολιβιανή Εθνική Επανάσταση του 1952 οι νικητές του κόμματος MNR, που είχαν κερδίσει τις εκλογές του 1951 (οι οποίες τελικά ακυρώθηκαν), κατέλαβαν την εξουσία με τη βία. Στις 11 Απριλίου ανατράπηκε ο Ούγο Μπαγιβιάν και πρόεδρος ανέλαβε ο υποψήφιος για την αντιπροεδρία στις εκλογές του 1951, Ερνάν Σιλές Σουάσο. Στις 15 Απριλίου ο Σιλές παρέδωσε την προεδρία στον Βίκτορ Πας Εστενσόρο, σεβόμενος το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών του 1951.[81] |
Ο ίδιος | |
| 15 Απριλίου 1952 – 6 Αυγούστου 1956 Τερματισμός θητείας |
|
Βίκτορ Πας Εστενσόρο (1907-2001) | MNR | Παρέλαβε τη διοίκηση
από τον Ερνάν Σιλές Σουάσο |
ντε φάκτο πρόεδρος | Ερνάν Σιλές Σουάσο | ||
| 46 | 6 Αυγούστου 1956 – 6 Αυγούστου 1960 Τερματισμός θητείας |
|
Ερνάν Σιλές Σουάσο (1914-1996) | MNR | Γενικές εκλογές του 1956 | Συνταγματικός πρόεδρος | Νιούφλο Τσάβες Ορτίς | |
| – | 6 Αυγούστου 1960 – 4 Νοεμβρίου 1964 Ανατράπηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα |
|
Βίκτορ Πας Εστενσόρο (1907-2001) | MNR | Γενικές εκλογές του 1960 | Συνταγματικός πρόεδρος | Χουάν Λετσίν Οκένδο | |
| Γενικές εκλογές του 1964 | Ρενέ Μπαριέντος (1919-1969) | |||||||
| Για λιγότερο από μία ημέρα στις 5 Νοεμβρίου 1964, την προεδρία ανέλαβε μία στρατιωτική χούντα υπό τους Αλφρέδο Οβάνδο Κανδία και Ρενέ Μπαριέντος. Από τα τέλη Οκτωβρίου 1964 ο Βίκτορ Πας Εστενσόρο ζήτησε από τον στρατό να καταστείλει μια μικρή εξέγερση. Αυτό οδήγησε στο να εκδηλωθεί στρατιωτικό πραξικόπημα από τον αντιπρόεδρο Ρενέ Μπαριέντος και τον στρατηγό Αλφρέδο Οβάνδο Κανδία στις 4 Νοεμβρίου. Ωστόσο, ο λαός δεν επέτρεψε στον Οβάνδο να γίνει πρόεδρος της χούντας, κατηγορώντας τον ότι είχε αφήσει τον Εστενσόρο να φύγει από τη χώρα. Για τον λόγο αυτόν, την προεδρία ανέλαβε ο Μπαριέντος αντί του Οβάνδο.[82] | ||||||||
| 47 | 5 Νοεμβρίου 1964 – 26 Μαΐου 1965 Νόμιμη αλλαγή |
|
Ρενέ Μπαριέντος (1919-1969) | Στρατός | Εγκαταστάθηκε με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα(Πρόεδρος της στρατιωτικής χούντας) | ντε φάκτο πρόεδρος[83] | rowspan=2 Κενή θέση | |
| 26 Μαΐου 1965 – 2 Ιανουαρίου 1966 (ο Ρενέ Μπαριέντος παραιτήθηκε από συμπρόεδρος στις 2 Ιανουαρίου 1966 προκειμένου να είναι υποψήφιος στις γενικές εκλογές του 1966. Έτσι, μοναδικός πρόεδρος παρέμεινε ο Αλφρέδο Οβάνδο Κανδία) |
Συμπροεδρία (το μοναδικό παράδειγμα της ταυτόχρονης διακυβέρνησης από δύο προέδρους στη βολιβιανή ιστορία).[84] | |||||||
| 48 | 
|
Αλφρέδο Οβάνδο Κανδία (1918-1982) | Στρατός | ντε φάκτο πρόεδρος | rowspan=2 Κενή θέση | |||
| 2 Ιανουαρίου 1966 – 6 Αυγούστου 1966 Τερματισμός θητείας |
Παρέλαβε πλήρως τη διοίκηση από τον
Ρενέ Μπαριέντος | |||||||
| – | 6 Αυγούστου 1966 – 27 Απριλίου 1969 Απεβίωσε εν ενεργεία σε ελικοπτερικό δυστύχημα. Αμφισβητείται εάν ήταν δυστύχημα ή συνωμοσία (δολοφονία) από τον Οβάνδο Κανδία.[85] |
|
Ρενέ Μπαριέντος (1919-1969) | MPC | Γενικές εκλογές του 1966 | Συνταγματικός πρόεδρος[86] | Λουίς Αδόλφο Σιλές Σαλίνας | |
| 49 | 27 Απριλίου 1969 – 26 Σεπτεμβρίου 1969 Ανατράπηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα |
|
Λουίς Αδόλφο Σιλές Σαλίνας (1925-2005) | PSD | Διαδοχή σύμφωνα με τους νόμους του συντάγματος (Αντιπρόεδρος του Ρενέ Μπαριέντος) |
Συνταγματικός πρόεδρος[87] | rowspan=1 Κενή θέση | |
| – | 26 Σεπτεμβρίου 1969 – 6 Οκτωβρίου 1970 Ανατράπηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα |
|
Αλφρέδο Οβάνδο Κανδία (1918-1982) | Στρατός | Εγκαταστάθηκε με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα | Ντε φάκτο πρόεδρος[88] | rowspan=1 Κενή θέση | |
| Για μία ημέρα στις 6 Οκτωβρίου 1970 (ημέρα που ανατράπηκε σε πραξικόπημα ο Οβάνδο Κανδία) την προεδρία άσκησε τριανδρία (χούντα) του στρατού με επικεφαλής τους Εφραΐν Γκουατσάγια, Φερνάνδο Σατόρι και Αλμπέρτο Αλμπαρασίν.[89] | ||||||||
| 50 | 7 Οκτωβρίου 1970 – 21 Αυγούστου 1971 Ανατράπηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα |
|
Χουάν Χοσέ Τόρες (1920-1976) | Στρατός | Εγκαταστάθηκε με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα | ντε φάκτο πρόεδρος | rowspan=1 Κενή θέση | |
| 51 | 21 Αυγούστου 1971 – 21 Ιουλίου 1978 Παραιτήθηκε από το αξίωμα έπειτα από πίεση του στρατού |
|
Ούγο Μπανσέρ (1926-2002) | Στρατός | Εγκαταστάθηκε με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα | Ντε φάκτο πρόεδρος[90] | rowspan=1 Κενή θέση | |
| Για λιγότερο από μια ημέρα στις 21 Ιουλίου 1978, η προεδρία ασκήθηκε από στρατιωτική τριανδρία (χούντα), με επικεφαλής τους Βίκτορ Γκονσάλες Φουέντες, Αλφόνσο Βιγιαλπάνδο και Γκούτεμπεργκ Μπαρόσο.[91] Έπειτα από πιέσεις από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ, ο Ούγο Μπανσέρ διεξήγαγε τιςγενικές εκλογές της 9ης Ιουλίου 1978. Ο υποψήφιος του συνασπισμού Εθνικιστική Ένωση του Λαού (UNP), Χουάν Περέδα, κέρδισε με μερικές χιλιάδες ψήφους αρκετές για να κερδίσει την προεδρία χωρίς να απαιτείται δεύτερος γύρος. Οι εκλογές νοθεύτηκαν σε βάρος του αριστερού πρώην προέδρου Ερνάν Σιλές Σουάσο και τα αποτελέσματα ακυρώθηκαν. Ο Μπανσέρ αναγκάστηκε να παραιτηθεί υπέρ της τριανδρίας των στρατιωτικών αρχηγών, οι οποίοι εκδιώχθηκαν κι εκείνοι σε πραξικόπημα που εγκατέστησε τον Χουάν Περέδα ως πρόεδρο στις 21 Ιουλίου 1978. | ||||||||
| 52 | 21 Ιουλίου 1978 – 24 Νοεμβρίου 1978 Ανατράπηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα |
Χουάν Περέδα (1931-2012) | Στρατός | Εγκαταστάθηκε με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα | ντε φάκτο πρόεδρος | rowspan=1 Κενή θέση | ||
| 53 | 24 Νοεμβρίου 1978 – 8 Αυγούστου 1979 Ceded command |
Νταβίδ Παντίγια (1927-2016) | Στρατός | Εγκαταστάθηκε με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα | ντε φάκτο πρόεδρος[92] | rowspan=1 Κενή θέση | ||
| 54 | 8 Αυγούστου 1979 – 1 Νοεμβρίου 1979 Ανατράπηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα |
|
Ουάλτερ Γκεβάρα (1912-1996) | PRA | Εξελέγη από το Εθνικό Κογκρέσο (Πρόεδρος της Εθνικής Γερουσίας) |
Μεταβατικός πρόεδρος. Στις γενικές εκλογές που διεξήχθησαν την 1η Ιουλίου 1979 αναμτρήθηκαν οι Σιλές Σουάσο και Πας Εστενσόρο, όμως κανένας δεν κατάφερε να συμπληρώσει το απαιτούμενο ποσοστό (40% των ψήφων) ώστε να εκλεγεί. Κατά συνέπεια, τπο Εθνικό Κογκρέσο έπρεπε να εκλέξει πρόεδρο από τους τρεις πρώτους των εκλογών και δεν συμφώνησε. Έτσι, μεταβατικός πρόεδρος μέχρι τη διεξαγωγή νέων εκλογών εξελέγη ο Γκεβάρα, πρόεδρος της Γερουσίας.[93] | rowspan=1 Κενή θέση | |
| 55 | 1 Νοεμβρίου 1979 – 16 Νοεμβρίου 1979 Παραιτήθηκε από το αξίωμα έπειτα από κυβερνητική πίεση |
.svg)
|
Αλμπέρτο Νατούς (1933-1994) | Στρατός | Εγκαταστάθηκε με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα | ντε φάκτο πρόεδρος[94] | rowspan=1 Κενή θέση | |
| 56 | 16 Νοεμβρίου 1979 – 17 Ιουλίου 1980 Ανατράπηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα |
|
Λιδία Γκεϊλέρ Τεχάδα (1921-2011) | MNR | Εξελέγη από το Εθνικό Κογκρέσο (Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων) |
Μεταβατική πρόεδρος | rowspan=1 Κενή θέση | |
| 57 | 17 Ιουλίου 1980 – 4 Αυγούστου 1981 Παραιτήθηκε από το αξίωμα έπειτα από στρατιωτικές πιέσεις |
|
Λουίς Γκαρσία Μέσα (1929-2018) | Στρατός | Εγκαταστάθηκε με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα(Πρόεδρος της χούντας) | ντε φάκτο πρόεδρος | rowspan=1 Κενή θέση | |
| Από τις 4 Αυγούστου ως τις4 Σεπτεμβρίου 1981, την προεδρία άσκησε τριανδρία (στρατιωτική χούντα) με επικεφαλής τους Σέλσο Τορέλιο, Ουάλντο Μπερνάλ Περέιρα και Όσκαρ Πάμο Ροδρίγκες.[95] | ||||||||
| 58 | 4 Σεπτεμβρίου 1981 – 19 Ιουλίου 1982 Παραχώρησε τη διοίκηση |
Σέλσο Τορέλιο (1933-1999) | Στρατός | Παρέλαβε τη διοίκηση από τη χούντα | Ντε φάκτο πρόεδρος[96] | rowspan=1 Κενή θέση | ||
| Από τις 19 ως τις 21 Ιουλίου 1982, η προεδρία ασκήθηκε από την τριανδρία της χούντας, με επικεφαλής τους Άνχελ Μαρισκάλ, Νατάλιο Μοράλες και Όσκαρ Πάμο Ροδρίγκες.[97] | ||||||||
| 59 | 21 Ιουλίου 1982 – 10 Οκτωβρίου 1982 Ceded command |
|
Γκίντο Βιλδόσο (1937-) | Στρατός | Παρέλαβε τη διοίκηση από τη χούντα | Ντε φάκτο πρόεδρος[98] | rowspan=1 Κενή θέση | |
| – | 10 Οκτωβρίου 1982 – 6 Αυγούστου 1985 Τερματισμός θητείας |
|
Ερνάν Σιλές Σουάσο (1914-1996) | MNRI | Γενικές εκλογές του 1980 (η στρατιωτική κυβέρνηση Βελδόσο αναγνώρισε τα αποτελέσματα των ακυρωθέντων εκλογών του 1980 στις 10 Οκτωβρίου 1982 και παρέδωσε την εξουσία στον Σιλές Σουάσο)[99] | Συνταγματικός πρόεδρος | Χάιμε Πας Σαμόρα | |
| – | 6 Αυγούστου 1985 – 6 Αυγούστου 1989 Τερματισμός θητείας |
|
Βίκτορ Πας Εστενσόρο (1907-2001) | MNR | Γενικές εκλογές του 1985 | Συνταγματικός πρόεδρος[100] | Χούλιο Γκάρετ Αϊγιόν | |
| 60 | 6 Αυγούστου 1989 – 6 Αυγούστου 1993 Τερματισμός θητείας |
|
Χάιμε Πας Σαμόρα (1939-) | MIR | Γενικές εκλογές του 1989 | Συνταγματικός πρόεδρος[101] | Λουίς Όσιο | |
| 61 | 6 Αυγούστου 1993 – 6 Αυγούστου 1997 Τερματισμός θητείας |
|
Γκονσάλο Σάντσες δε Λοσάδα (1930-) | MNR | Γενικές εκλογές του 1993 | Συνταγματικός πρόεδρος[102] | Βίκτορ Ούγο Κάρδενας | |
| – | 6 Αυγούστου 1997 – 7 Αυγούστου 2001 Παραιτήθηκε από το αξίωμα |
|
Ούγο Μπανσέρ (1926-2002) | ADN | Γενικές εκλογές του 1997 | Συνταγματικός πρόεδρος[103] | Χόρχε Κιρόγα | |
| 62 | 7 Αυγούστου 2001 – 6 Αυγούστου 2002 Τερματισμός θητείας |
|
Χόρχε Κιρόγα (1960-) | ADN | Διαδοχή σύμφωνα με τους συνταγματικούς νόμους (Αντιπρόεδρος του Ούγο Μπανσέρ) |
Συνταγματικός πρόεδρος[104] | rowspan=1 Κενή θέση | |
| – | 6 Αυγούστου 2002 – 17 Οκτωβρίου 2003 Παραιτήθηκε από το αξίωμα |
|
Γκονσάλο Σάντσες δε Λοσάδα (1930-) | MNR | Γενικές εκλογές του 2002 | Συνταγματικός πρόεδρος | Κάρλος Μέσα | |
| 63 | 17 Οκτωβρίου 2003 – 9 Ιουνίου 2005 Παραιτήθηκε από το αξίωμα |
.jpg)
|
Κάρλος Μέσα (1953-) | MNR | Διαδοχή σύμφωνα με τους συνταγματικούς νόμους (Αντιπρόεδρος του Γκονσάλο Σάντσες δε Λοσάδα) |
Συνταγματικός πρόεδρος[105] | rowspan=1 Κενή θέση | |
| 64 | 9 Ιουνίου 2005 – 22 Ιανουαρίου 2006 Τέλος εντολής |
Εδουάρδο Ροδρίγκες (1956-) | Ανεξάρτητος | Διαδοχή σύμφωνα με τους συνταγματικούς νόμους (Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου) |
μεταβατικός πρόεδρος[106] | rowspan=1 Κενή θέση | ||
| 65 | 22 Ιανουαρίου 2006 – 22 Ιανουαρίου 2010 Νόμιμη αλλαγή |
.jpg)
|
Έβο Μοράλες (1959-) | MAS | Γενικές εκλογές του 2005 | Συνταγματικός πρόεδρος[107] | Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα | |
Πολυεθνοτικό Κράτος της Βολιβίας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| # | Πορτρέτο | Πρόεδρος (γέννηση-θάνατος) | Έναρξη θητείας | Λήξη θητείας | Σημειώσεις |
| 1 |
|
Έβο Μοράλες (1959-) | 22 Ιανουαρίου 2010 | 10 Νοεμβρίου 2019[108] | Πρόεδρος. Κέρδισε για πρώτη φορά τις εκλογές του 2005, επανεξελέγη το 2009, το 2014 και το 2019. Παραιτήθηκε τον Νοέμβριο του 2019. |
| 2 | 
|
Τζανίν Άνιες (1967-) | 12 Νοεμβρίου 2019 | 8 Νοεμβρίου 2020 | Μεταβατική πρόεδρος, ως δεύτερη αντιπρόεδρος της Γερουσίας, συνταγματικά. Κενή η θέση Αντιπροέδρου. |
| 3 | _Cropped_II.png)
|
Λουίς Άρσε (1963-) | 8 Νοεμβρίου 2020 | σημερινός | Εξελέγη το 2020. |
Σημειώσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «South America :: Bolivia — The World Factbook - Central Intelligence Agency». www.cia.gov. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ Mendoza, Luz. «¿Quién fue el primer presidente de Bolivia;; se enciende el debate por el cargo de Simón Bolívar». eju.tv (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «La independencia de Bolivia y el Decreto de 9 de febrero de 1825» (στα ισπανικά). 9 Αυγούστου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2019-08-23. https://web.archive.org/web/20190823155706/https://urgentebo.com/noticia/la-independencia-de-bolivia-y-el-decreto-de-9-de-febrero-de-1825. Ανακτήθηκε στις 2020-11-11.
- ↑ Quispe, Jorge (6 Αυγούστου 2012). «El 'país viable' que convenció a Bolívar» (στα ισπανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2019-10-27. https://web.archive.org/web/20191027052454/http://www.la-razon.com/suplementos/especiales/pais-viable-convencio-Bolivar_0_1664233565.html. Ανακτήθηκε στις 2020-11-11.
- ↑ «¿Por qué Bolivia se llama Bolivia?» (στα ισπανικά). 2018-09-04. https://www.notimerica.com/sociedad/noticia-bolivia-llama-bolivia-20180904003133.html.
- ↑ Οι πρόεδροι αριθμούνται ανάλογα με την πρώτη περίοδο της θητείας που υπηρέτησαν. Για παράδειγμα, ο Τομάς Φρίας υπηρέτησε επί δύο μη επαναλαμβανόμενες θητείες, αλλά υπολογίζεται μόνο ως ο δέκατος έβδομος πρόεδρος (όχι ο δέκατος έβδομος και δέκατος ένατος). Ένας αντιπρόεδρος που γίνεται προσωρινά αναπληρωτής πρόεδρος δεν υπολογίζεται, επειδή ο πρόεδρος παραμένει στο αξίωμα κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας περιόδου. Οι στρατιωτικές τριανδρίες των οποίων επικεφαλής τίθενται πολλοί άνθρωποι δεν υπολογίζονται, αλλά οι μεμονωμένοι πρόεδροι μιας χούντας υπολογίζονται. Οι Ρενέ Μπαριέντος και Αλφρέδο Οβάνδο ήταν για λίγο συμπρόεδροι, αλλά υπολογίζονται ξεχωριστά. Υπολογίζονται οι μεταβατικοί πρόεδροι.
- ↑ Στη Βολιβία, οι πρόεδροι διαιρούνται σε δύο κατηγορίες: στους "Constitucionales" |(εξελέγησαν νόμιμα ή ημινόμιμα , με επανάσταση ή πραξικόπημα, όμως στη συνέχεια με συνταγματική μέθοδο). Οι υπόλοιποι ήρθαν στην εξουσία είτε ντε φάκτο με στρατιωτικά μέσα και ποτέ δεν νομιμοποιήθηκαν με συνταγματικό τρόπο ή ήταν μεταβατικοί μέχρι την εκλογή ενός νέου προέδρου. Οι μεταβατικοί πρόεδροι ήταν τόσο συνταγματικοί όσο και ντε φάκτο.
- ↑ «Inhalt» (στα αγγλικά). Jahrbuch für Geschichte Lateinamerikas – Anuario de Historia de America Latina 53 (1): 7–8. 2016-12-01. doi:. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2020-10-30. https://web.archive.org/web/20201030080404/https://www.degruyter.com/view/journals/jbla/53/1/article-p7.xml. Ανακτήθηκε στις 2020-11-11.
- ↑ Το ερώτημα αν ο Μπολίβαρ ή ο Σούκρε ήταν ο πρώτος πρόεδρος αποτελεί σημείο διαφωνίας ανάμεσα στους ερευνητές.
- ↑ Mendoza, Luz. «¿Quién fue el primer presidente de Bolivia?; se enciende el debate por el cargo de Simón Bolívar». eju.tv (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «El doctor José Mariano Serrano y la independencia americana». www.eldiario.net (στα Ισπανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ Alexander (6 Αυγούστου 2018). «UN ANALISIS PROFUNDO DEL ACTA DE INDEPENDENCIA DE LAS PROVINCIAS DEL ALTO PERU- HOY BOLIVIA». Alexander Telleria Gutiérrez (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «DECRETO SUPREMO del 29 de Diciembre de 1825 – 2 » Derechoteca.com». www.derechoteca.com. Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «DECRETO SUPREMO del 29 de Diciembre de 1825 – 2 » Derechoteca.com». www.derechoteca.com. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Bolivia: Ley de 26 de mayo de 1826». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «El atentado del 18 de abril de 1828». www.eldiario.net (στα Ισπανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «José María Pérez de Urdininea (1784-1865): Fue presidente de Bolivia». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Σεπτεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «EL LABERINTO HISTÓRICO DE LAS SUCESIONES PRESIDENCIALES EN BOLIVIA - Historias de Bolivia». EL LABERINTO HISTÓRICO DE LAS SUCESIONES PRESIDENCIALES EN BOLIVIA - Historias de Bolivia. Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Bolivia: Ley de 12 de agosto de 1828». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Acerca del general José Ramón de Loayza». www.eldiario.net (στα Ισπανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «DECRETO SUPREMO No 31-01-1829 del 31 de Enero de 1829 » Derechoteca.com». www.derechoteca.com. Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Bolivia: Constitución política de 1831, 14 de agosto de 1831». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Mariscal Andrés de Santa Cruz». www.eldiario.net (στα Ισπανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Bolivia: Constitución política de 1839, 26 de octubre de 1839». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Bolivia: Ley de 16 de junio de 1839». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Bolivia: Ley de 15 de agosto de 1840». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «SEBASTIÁN ÁGREDA {{!}} Historias de Bolivia». SEBASTIÁN ÁGREDA ! Historias de Bolivia. Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Accept Terms and Conditions on JSTOR». www.jstor.org. Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Google Translate». translate.google.com. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «RED ESCUELA.: Jose Miguel De Velasco». www.redescuela.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Bolivia: Ley de 6 de agosto de 1850». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Bolivia: Ley de 14 de agosto de 1850». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ Τα δικτατορικά μέτρα είχαν ήδη υιοθετηθεί από τις 7 Σεπτεμβρίου.
- ↑ «Portal Jurídico Libre de Bolivia». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ Richard, Frédéric (2015-12-18), Barragán, Rossana; Qayum, Seemin, επιμ., Política, religión y modernidad en Bolivia en la época de Belzu, Travaux de l'IFEA, Lima: Institut français d’études andines, σελ. 619–634, ISBN 978-2-8218-6546-4, http://books.openedition.org/ifea/7457, ανακτήθηκε στις 2020-10-22
- ↑ «Bolivia: Ley de 16 de julio de 1851». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ Στις 9 Σεπτεμβρίου 1857, ο Χοσέ Μαρία Λινάρες αυτοανακηρύχθηκε πρόεδρος στην Ορούρο και κινήθηκε στρατιωτικά εναντίον της κυβέρνησης του Χόρχε Κόρδοβα. Ο Κόρδοβα και οι δυνάμεις του νικήθηκαν τελικά στην Κοτσαμπάμπα στις 27 Σεπτεμβρίου.
- ↑ «Bolivia: Ley de 4 de mayo de 1861». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Gaceta Oficial del Estado Plurinacional de Bolivia». www.gacetaoficialdebolivia.gob.bo. Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Bolivia: Ley de 11 de agosto de 1868». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Historias de Bolivia». es-la.facebook.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «La Constituyente de 1871 y derrocamiento de Melgarejo». m.eldiario.net (στα Ισπανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Bolivia: Ley de 23 de agosto de 1872». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «31 de Enero de 1874 .: Un día en la historia de Bolivia». www.historia.com.bo. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Adolfo Ballivián Coll (1831 - 1874): Presidente de Bolivia». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Νοεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Bolivia: Ley de 15 de noviembre de 1877». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Narciso Campero Leyes (1813 - 1896): Presidente de Bolivia». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Νοεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Bolivia: Ley de 31 de mayo de 1880». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «RED ESCUELA.: Gregorio Pacheco Leyes». www.redescuela.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Biografia de Gregorio Pacheco». www.biografiasyvidas.com. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Bolivia: Ley de 10 de agosto de 1892». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Bolivia: Ley de 10 de agosto de 1892». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Bolivia: Ley de 19 de agosto de 1896». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Bolivia: Ley de 24 de octubre de 1899». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Bolivia: Ley de 16 de septiembre de 1908». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Bolivia: Ley de 12 de agosto de 1904». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Bolivia: Ley de 11 de agosto de 1909». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Bolivia: Ley de 13 de agosto de 1913». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Bolivia: Ley de 14 de agosto de 1917». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Bolivia: Ley de 26 de enero de 1921». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «El caso de José Gabino Villanueva». www.paginasiete.bo (στα spanish). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ Political parties of the Americas: Canada, Latin America, and the West Indies, Vol.1. Greenwood Press, 1982. P.136.
- ↑ «El partido nacionalista». www.educa.com.bo (στα Ισπανικά). 18 Νοεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «1 de Diciembre de 1934 .: Un día en la historia de Bolivia». www.historia.com.bo. Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ Periódico, Equipo El (4 Δεκεμβρίου 2016). «El "Corralito" de Villa Montes, el día más nefasto de la cruenta guerra del Chaco». Noticias El Periódico Tarija (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Franz Tamayo». www.eldiario.net (στα Ισπανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ (PDF) http://www.iri.edu.ar/wp-content/uploads/2016/05/efemerides-mayo-jose-david-toro.pdf. Missing or empty
|title=(βοήθεια) - ↑ Klein, Herbert S. (1967). «German Busch and the Era of "Military Socialism" in Bolivia». The Hispanic American Historical Review 47 (2): 166–184. doi:. ISSN 0018-2168. https://www.jstor.org/stable/2511478.
- ↑ «Conmoción y duda: ¿fue la muerte de Germán Busch un suicidio?». www.paginasiete.bo (στα Ισπανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Bolivia: Ley de 27 de mayo de 1938». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ TIMES, Special Cable to THE NEW YORK (1939-04-25). «TOTALITARIAN RULE DECREED IN BOLIVIA BY PRESIDENT, 35; Busch Assumes Dictatorial Powers, Doing Away With Congress and Basic Law HOLDS BANKRUPTCY NEAR Executive Disavows European Inspiration--Says Political Chaos Was Threatened Regime Is Totalitarian Seeks Industrial Peace TOTALITARIAN RULE DECREED IN BOLIVIA Saw Bankruptcy Close Foianini the Architect Owes Job to Expropriation In Conference Four Days Planned Senate Elections Chile Anxious Over Coup Hull Reserves Comment (Published 1939)» (στα αγγλικά). The New York Times. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/1939/04/25/archives/totalitarian-rule-decreed-in-bolivia-by-president-35-busch-assumes.html. Ανακτήθηκε στις 2020-10-24.
- ↑ «Bolivia: Decreto Ley de 4 de diciembre de 1939». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ Fredrick B. Pike. The United States and the Andean republics: Peru, Bolivia, and Ecuador. Harvard University Press, 1977. p. 255.
- ↑ «Bolivia: Constitución política de 1945, 24 de noviembre de 1945». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Golpe de Estado de 1943 / 20 de Diciembre de 1943 .: Un día en la historia de Bolivia». www.historia.com.bo. Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «DECRETO LEY No 84 del 05 de Abril de 1944 » Derechoteca.com». www.derechoteca.com. Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Bolivia: Ley de 5 de agosto de 1944». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Bolivia: Ley de 22 de octubre de 1949». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Mamerto Urriolagoitia Harriague (1895 - 1974): Presidente de Bolivia». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Νοεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Bolivia: Decreto Supremo Nº 2545, 16 de mayo de 1951». www.lexivox.org. Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ Mendoza, Luz. «La Revolución de 1952. A 60 años del hito que marcó la historia de Bolivia en el siglo XX». eju.tv (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ admins5 (20 Νοεμβρίου 2014). «Rene Barrientos Ortuño (1919-1969). Primer Gobierno 1964-1965». www.educa.com.bo (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «El golpe de Estado de 1964 en Bolivia». La Izquierda Diario - Red internacional (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ admins5 (20 Νοεμβρίου 2014). «La Co -Presidencia Barrientos - Ovando 1965». www.educa.com.bo (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «¿René Barrientos fue víctima de un magnicidio?». www.paginasiete.bo (στα spanish). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ admins5 (20 Νοεμβρίου 2014). «Tercer Gobierno Barrientos 1966-1969». www.educa.com.bo (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ Bolivia, Opinión. «La muerte de Barrientos». Opinión Bolivia (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «26 SEPTIEMBRE 1969, ALFREDO OVANDO DERROCA A LUIS ADOLFO SILES SALINAS MEDIANTE UN GOLPE DE ESTADO - Historias de Bolivia». 26 SEPTIEMBRE 1969, ALFREDO OVANDO DERROCA A LUIS ADOLFO SILES SALINAS MEDIANTE UN GOLPE DE ESTADO - Historias de Bolivia. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Seis presidentes en cuatro días». www.paginasiete.bo (στα Ισπανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «21 DE AGOSTO DE 1971, GOLPE DE BANZER EN BOLIVIA Πρότυπο:! Historias de Bolivia». H παράμετρος
|url=είναι κενή ή απουσιάζει (βοήθεια) - ↑ Press, The Associated (1978-07-22). «BOLIVIA CHIEF QUITS AFTER BRIEF REVOLT; GENERAL INSTALLED (Published 1978)» (στα αγγλικά). The New York Times. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/1978/07/22/archives/bolivia-chief-quits-after-brief-revolt-general-installed-pereda-the.html. Ανακτήθηκε στις 2020-10-25.
- ↑ «DAVID PADILLA ARANCIBIA». Historias de Bolivia. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ EFE (1996-06-23). «Wálter Guevara, ex presidente de Bolivia» (στα es). El País. ISSN 1134-6582. https://elpais.com/diario/1996/06/24/agenda/835567201_850215.html. Ανακτήθηκε στις 2020-10-25.
- ↑ «Alberto Natusch Busch (1979) - Periódico La Patria (Oruro - Bolivia)». Periódico La Patria (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «DECRETO LEY No 18564 del 25 de Agosto de 1981 » Derechoteca.com». www.derechoteca.com. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Celso Torrelio Villa (1981-1982) - Periódico La Patria (Oruro - Bolivia)». Periódico La Patria (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ País, El (1982-07-19). «Nueva crisis militar en Bolivia tras la renuncia del presidente, general Celso Torrelio Villa» (στα es). El País. ISSN 1134-6582. https://elpais.com/diario/1982/07/20/internacional/395964010_850215.html. Ανακτήθηκε στις 2020-10-26.
- ↑ «GRAL. GUIDO VILDOSO CALDERÓN ÉTICO Y RESPONSABLE COMO PRESIDENTE Y COMO GRAL. DE LA REPÚBLICA DE BOLIVIA». Tcnl. Oscar Angulo torne (στα Ισπανικά). 8 Νοεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ Yuste, Juan González (1982-10-10). «Siles Zuazo asume la presidencia de Bolivia tras e dos años de caótica gestión militar» (στα es). El País. ISSN 1134-6582. https://elpais.com/diario/1982/10/11/internacional/403138801_850215.html. Ανακτήθηκε στις 2020-10-26.
- ↑ Prieto, Martin (1985-08-06). «Víctor Paz Estenssoro juró como presidente de Bolivia» (στα es). El País. ISSN 1134-6582. https://elpais.com/diario/1985/08/07/internacional/492213620_850215.html. Ανακτήθηκε στις 2020-10-26.
- ↑ «Jaime Paz Zamora (1989-1993) - Periódico La Patria (Oruro - Bolivia)». Periódico La Patria (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Gonzalo Sánchez de Lozada (1993-1997) (2002-2003) - Periódico La Patria (Oruro - Bolivia)». Periódico La Patria (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ Pública, La. «Banzer fue el único dictador sudamericano en volver a la presidencia mediante elecciones». lapublica.org.bo (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Bolivia's Banzer To Resign». www.cbsnews.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ Relea, Francesc (2003-10-17). «El presidente de Bolivia huye de La Paz» (στα es). El País. ISSN 1134-6582. https://elpais.com/diario/2003/10/18/internacional/1066428002_850215.html. Ανακτήθηκε στις 2020-10-26.
- ↑ «Discurso de Eduardo Rodriguez Veltze tras su posesion como Presidente Constitucional de Bolivia - Bolivia (Plurinational State of)». ReliefWeb (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Evo Morales toma posesión como primer presidente indio de Bolivia» (στα es). El País. 2006-01-22. ISSN 1134-6582. https://elpais.com/internacional/2006/01/22/actualidad/1137884405_850215.html. Ανακτήθηκε στις 2020-10-26.
- ↑ Από τις 10 ως τις 12 Νοεμβρίου 2019 δεν υπήρχε Πρόεδρος.