Μετάβαση στο περιεχόμενο

Κοκίτσι Μικιμότο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Κοκίτσι Μικιμότο
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		御木本 幸吉 (Ιαπωνικά)
Γέννηση10  Μαρτίου 1858 ή 25  Ιανουαρίου 1858[1]
Τόμπα
Θάνατος21  Σεπτεμβρίου 1954[2][3][4]
Ιαπωνία
Ψευδώνυμο吉松
Παρατσούκλιミキモト・パール και 真珠王
Χώρα πολιτογράφησηςΙαπωνία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΙαπωνικά
Ομιλούμενες γλώσσεςΙαπωνικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητακαινοτόμος επιχειρηματίας
πολιτικός
μηχανικός
Οικογένεια
ΤέκναRyūzō Mikimoto
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαmember of the House of Peers
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Κοκίτσι Μικιμότο (ιαπωνικά: 御木本 幸吉, 25 Ιανουαρίου 1858 - 21 Σεπτεμβρίου 1954) ήταν Ιάπωνας επιχειρηματίας, στον οποίο αποδίδεται η δημιουργία του πρώτου καλλιεργημένου μαργαριταριού και στη συνέχεια η έναρξη της βιομηχανίας καλλιεργημένων μαργαριταριών με την ίδρυση της εταιρείας πολυτελών μαργαριταριών Μικιμότο[5][6].

Με αυτοκρατορικό διάταγμα εισήχθη στη Βουλή των Αξιωματούχων και του απονεμήθηκε μετά θάνατον το Μεγάλο Κορδόνι του Τάγματος του Ιερού Θησαυρού[6][7]. Στις 18 Απριλίου 1985, το Ιαπωνικό Γραφείο Διπλωμάτων Ευρεσιτεχνίας τον επέλεξε ως έναν από τους δέκα μεγάλους Ιάπωνες εφευρέτες[8][7].

Η εταιρεία κατατάχθηκε ως μία από τις πιο πολυτελείς μάρκες στον κόσμο από το περιοδικό Women's Wear Daily Magazine και ο Μικιμότο θεωρήθηκε ένας από τους καλύτερους Ιάπωνες οικονομικούς ηγέτες του 20ου αιώνα από την εφημερίδα Nihon Keizai Shimbun [7]. Είναι επίσης γνωστός ως ο ιδρυτής της εταιρείας Μικιμότο Φαρμακευτική, που δραστηριοποιείται σε προϊόντα ομορφιάς που περιέχουν ασβέστιο από μαργαριτάρια. Το νησί Μικιμότο Μαργαριτάρι πήρε το όνομά του. Επιπλέον, το « στέμμα Φοίνιξ Μικιμότο» που χρησιμοποιείται από τις νικήτριες της Μις Υφήλιος καθώς και το στέμμα των καλλιστείων που χρησιμοποιείται από τη Μις Διεθνής πιστώνεται στην πατέντα του.

Πρώιμη ζωή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η σύζυγος του Μικιμότο, η Ούμε και τα παιδιά του το χειμώνα του 1895.

Ο Μικιμότο γεννήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 1858 στην Τόμπα της επαρχίας Σίμα (σημερινός νομός Μίε). Ο πατέρας του Μικιμότο ήταν ιδιοκτήτης ενός καταστήματος ουντόν. Ο Μικιμότο ήταν πρωτότοκος γιος. Σε ηλικία 11 ετών, ο πατέρας του Μικιμότο αρρώστησε. Εγκατέλειψε το σχολείο σε ηλικία 13 ετών και πουλούσε λαχανικά για να συντηρεί την οικογένειά του. Η γοητεία του Μικιμότο για τα μαργαριτάρια ξεκίνησε όταν είδε τους μαργαριταροδύτες του Ίσε να ξεφορτώνουν τους θησαυρούς τους στην ακτή [9]. Σε ηλικία 20 ετών, ο Μικιμότο παρατήρησε τα πολλά ελαττώματα στα μαργαριτάρια ενώ αξιολογούσε μια έκθεση μαργαριταριών το 1878. Έτσι ο Μικιμότο ξεκίνησε την προσπάθειά του να αναπτύξει το τέλειο μαργαριτάρι[10].

Πρωτοπόρος στην καλλιέργεια μαργαριταριών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μικιμότο άρχισε να αναζητά μια εναλλακτική μέθοδο παραγωγής μαργαριταριών ως πρόεδρος της Ένωσης Βελτίωσης Θαλάσσιων Προϊόντων Σίμα (Shima Marine Products Improvement Association). Μέχρι τότε, η ζήτηση για μαργαριτάρια είχε ξεπεράσει κατά πολύ την προσφορά, γεγονός που τον ώθησε να εξετάσει το ενδεχόμενο μιας προσπάθειας για την προστασία των στρειδιών[11].

Ο Μικιμότο εισάγει πυρήνα σε κοχύλι μαργαριταριού

Το 1888, ο Μικιμότο έλαβε δάνειο για να ξεκινήσει την πρώτη του φάρμα με μαργαριταρένια στρείδια στην είσοδο του Σινμέι στον κόλπο Άγκο, στο νομό Μίε, μαζί με τη σύζυγό του και συνέταιρό του, την Ούμε. Στις 11 Ιουλίου 1893, μετά από πολλές αποτυχίες και στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, κατάφερε να δημιουργήσει ημισφαιρικά καλλιεργημένα μαργαριτάρια. Τα μαργαριτάρια κατασκευάστηκαν με τη σπορά του στρειδιού με μια μικρή ποσότητα μαργαριταριού [11]. Παρά τη σημαντική αυτή ανακάλυψη, οι πωλήσεις των καλλιεργημένων μαργαριταριών ήταν αρχικά δύσκολες λόγω της σύγχυσης του κοινού. Για να ενθαρρύνει τις πωλήσεις, ο Μικιμότο άνοιξε ένα κοσμηματοπωλείο στη Γκίνζα, όπου κατάφερε να πείσει τους υπαλλήλους να εξηγήσουν στους καταναλωτές τη φύση των καλλιεργημένων μαργαριταριών[10][11]. Παρουσίασε τα μαργαριτάρια αυτά σε μια έκθεση θαλάσσιων προϊόντων στη Νορβηγία το 1897 και άρχισε να τα εξάγει. Ωστόσο, του πήρε άλλα 12 χρόνια για να δημιουργήσει πλήρως σφαιρικά μαργαριτάρια που δεν ξεχώριζαν από τα φυσικά μαργαριτάρια της υψηλότερης ποιότητας, και μόλις τη δεκαετία του 1920 απέκτησε εμπορικά βιώσιμες σοδειές. Το 1927, ο Μικιμότο συνάντησε τον εφευρέτη Τόμας Έντισον, ο οποίος θαύμασε τα καλλιεργημένα μαργαριτάρια του Μικιμότο, «τα οποία υποτίθεται ότι ήταν βιολογικά αδύνατα».[12]

Κτίριο Μικιμότο στο Τόκιο, περίοδος Τάισο.

Ο Μικιμότο δεν γνώριζε ότι ο κυβερνητικός βιολόγος Τοκίτσι Νισικάβα και ένας ξυλουργός, ο Τατσουχέι Μίζε, είχαν και οι δύο παραμείνει στην Αυστραλία και είχαν μάθει το μυστικό της παραγωγής σφαιρικών μαργαριταριών από τον εκπατρισμένο Βρετανό θαλάσσιο βιολόγο Γουίλιαμ Σάβιλ-Κεντ[13] - η εισαγωγή ενός κομματιού επιθηλιακής μεμβράνης στρειδιού (το χείλος του ιστού του μανδύα) με ένα κοχύλι ή έναν μεταλλικό πυρήνα στο σώμα ή τον μανδύα ενός στρειδιού προκαλεί το σχηματισμό ενός σάκου μαργαριταριών. Ο σάκος παράγει φίλντισι, το οποίο καλύπτει τον πυρήνα, δημιουργώντας ένα μαργαριτάρι. Ο Μίζε απέκτησε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για αυτή τη βελόνα εμβολιασμού το 1907. Όταν ο Νισικάβα κατέθεσε την αίτησή του την ίδια χρονιά, συνειδητοποίησε ότι ο Μίζε είχε ήδη αποκτήσει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. Σε έναν συμβιβασμό, οι δύο άνδρες συμφώνησαν να συνεργαστούν και ονόμασαν την ανακάλυψή τους μέθοδο Μίζε-Νισικάβα.

Ο Μικιμότο είχε αποκτήσει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 1896 για την παραγωγή ημισφαιρικών μαργαριταριών, ή μαμπών, και δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 1908 για την καλλιέργεια σε ύφασμα μανδύα, αλλά δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη μέθοδο Μίζε-Νισικάβα χωρίς να ακυρώσει τα δικά του διπλώματα ευρεσιτεχνίας. Στη συνέχεια, ο Μικιμότο τροποποίησε την αίτησή του για δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για να καλύψει μια τεχνική για την παραγωγή στρογγυλών χαντρών σε ύφασμα παλτού, η οποία χορηγήθηκε το 1916. Ωστόσο, η μέθοδος αυτή δεν ήταν εμπορικά βιώσιμη. Ο Μικιμότο κανόνισε τελικά να χρησιμοποιήσει τις μεθόδους του Νισικάβα μετά το 1916 και η επιχείρηση του Μικιμότο άρχισε να αναπτύσσεται ραγδαία.

Βιομηχανική επιτυχία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η 54η Μις Υφήλιος φορώντας το περίφημο στέμμα Μικιμότο το 2005 (Φωτογραφία Τύπου). Μπανγκόκ, Ταϊλάνδη.

Η νέα τεχνολογία επέτρεψε στη βιομηχανία καλλιεργούμενων μαργαριταριών της Ιαπωνίας να επεκταθεί γρήγορα μετά το 1916- το 1935 υπήρχαν 350 φάρμες μαργαριταριών στην Ιαπωνία που παρήγαγαν 10 εκατομμύρια μαργαριτάρια ετησίως.

Εταιρεία μαργαριταριών Μικιμότο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1899, το πρώτο κατάστημα μαργαριταριών Μικιμότο άνοιξε στη σύγχρονη συνοικία Γκίνζα του Τόκιο, πουλώντας φυσικά μαργαριτάρια και μαργαριτάρια μισής στρογγυλής διαμέτρου. Η εταιρεία Μικιμότο επεκτάθηκε διεθνώς και άνοιξε καταστήματα στο Λονδίνο (1913).

Το 1935, η ιαπωνική βιομηχανία μαργαριταριών αντιμετώπισε προβλήματα υπερπροσφοράς και πτώσης των τιμών των ιαπωνικών καλλιεργημένων μαργαριταριών. Η Μικιμότο προώθησε τα ιαπωνικά μαργαριτάρια στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες για να αντισταθμίσει την πτώση των τιμών. Καίει δημοσίως τόνους μαργαριταριών χαμηλής ποιότητας για να εδραιώσει τη φήμη της εταιρείας Μικιμότο, η οποία πωλεί μόνο υψηλής ποιότητας καλλιεργημένα μαργαριτάρια.

Το κατάστημα Μικιμότο στην Γκίνζα, Chūō, Τόκιο

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Μικιμότο άνοιξε καταστήματα στο Παρίσι, τη Νέα Υόρκη, το Σικάγο, τη Βοστώνη, το Λος Άντζελες, το Σαν Φρανσίσκο, τη Σαγκάη και τη Βομβάη, και ήταν έτσι μια από τις πρώτες ιαπωνικές μάρκες που απέκτησαν διεθνή παρουσία και αναγνώριση.

Ο Μικιμότο έπρεπε να πολεμά συνεχώς τους ισχυρισμούς ότι τα μαργαριτάρια του ήταν μόνο "απομιμήσεις" αληθινών μαργαριταριών [12], παρά τις αντίθετες επιστημονικές αναφορές. Ο Μικιμότο εκμεταλλεύτηκε κάθε ευκαιρία για να προωθήσει προσωπικά τα μαργαριτάρια του και έλαβε μέρος στην Παγκόσμια Έκθεση της Φιλαδέλφειας το 1926, στην οποία εξέθεσε ένα αντίγραφο της "Καμπάνας της Ελευθερίας" καλυμμένο με μαργαριτάρια[14].

Η εταιρεία Μικιμότο ήταν ο επίσημος κοσμηματοποιός των καλλιστείων Μις ΗΠΑ (2003-2008), Μις Υφήλιος (2002-2007 και 2017-2019) και Μις Teen ΗΠΑ (2002-2008), στο πλαίσιο του Οργανισμού Μις Υφήλιος.

Την περίοδο 2010-2011, οι συνολικές πωλήσεις της εταιρείας ανέρχονταν σε 300 εκατ. ευρώ[15].

Τον Ιούνιο του 2013, η εταιρεία επιλέχθηκε για να σχεδιάσει ένα σύνολο πέντε τεμαχίων που αποτελούνταν από καρφίτσα, κολιέ, σκουλαρίκια, βραχιόλι και κρατική τιάρα για τα 20ά γενέθλια της πριγκίπισσας Κάκο του Ακισίνο, αξίας 30 εκατομμυρίων γιεν (279.000 δολάρια ΗΠΑ). Η επιφανής τιάρα διαθέτει τόσο φυτικά μοτίβα όσο και τα εθνικά σύμβολα της Ιαπωνίας.

Προσωπική ζωή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η σύζυγος του Μικιμότο ήταν η Ούμε, η οποία ήταν επίσης η συνεργάτης του στη δημιουργία του καλλιεργημένου μαργαριταριού.[16] Ο Μικιμότο και η σύζυγός του είχαν πέντε παιδιά: Η Ρούι (μεγαλύτερη κόρη), η Μίνε (δεύτερη κόρη), η Γιο (τρίτη κόρη), η Άι (μικρότερη κόρη) και ο Ριούζο (γιος).

Στις 21 Σεπτεμβρίου 1954, ο Μικιμότο πέθανε σε ηλικία 96 ετών. Τα προσωπικά αναμνηστικά του Μικιμότο εκτίθενται στο Μνημείο Μικιμότο στο Μαργαριταρένιο Νησί, ένα μουσείο στην Τόμπα της Ιαπωνίας[17][18][19].

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Farn, Alexander E. (22 Οκτωβρίου 2013). Pearls: Natural, Cultured and Imitation. Elsevier. ISBN 978-1-4831-6273-7. 
  • Japan Report. Japan Information Center, Consulate General of Japan. 1960. 
  • Donzé, Pierre-Yves· Pouillard, Véronique (2022). The Oxford Handbook of Luxury Business. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-093222-0. 
  • Valayev, Rustem (9 Απριλίου 2024). Diamond is Fragile. TSK Group LLC. 

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. Ανακτήθηκε στις 26  Ιανουαρίου 2017.
  2. ↑ «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Mikimoto-Kokichi. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ (Αγγλικά) Find A Grave. 6135121. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ (Γερμανικά) Munzinger Personen. 00000002820. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  5. ↑ Joyce, Kristin and Addison, Shellei. Pearls: Ornament and Obsession. New York: Simon & Schuster, 1993.
  6. ↑ 6,0 6,1 Ward, Fred. Pearls: Bethesda, MD: Gem Book Publishers, 2002.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 «Philosophy and History – Company Information». Mikimoto Cosmetics. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου 2011. 
  8. ↑ «Ten Japanese Great Inventors». Japan Patent Office. 
  9. ↑ «Legacy and Biography of Kokichi Mikimoto». mikimotoamerica.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Δεκεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2017. 
  10. ↑ 10,0 10,1 Steigrad, Alexandra (April 2013). «Vol. 205, Iss. 67». Women's Wear Daily. 
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 Eunson, Robert (1955). The Pearl King; the story of the fabulous Mikimoto. Angus and Robertson. σελίδες 71–80. 
  12. ↑ 12,0 12,1 «Pearl Jamming with Mikimoto». Popspoken. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Μαρτίου 2015. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2015. 
  13. ↑ George, C. Denis. «Debunking a Widely Held Japanese Myth: Historical Aspects on the Early Discovery of the Pearl Cultivating Technique». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Ιουλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 6 Νοεμβρίου 2024. 
  14. ↑ «Travel to the Birthplace of Pearls». Smithsonian Magazine (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2021. 
  15. ↑ Chevalier, Michel (2012). Luxury Brand Management. Singapore: John Wiley & Sons. ISBN 978-1-118-17176-9. 
  16. ↑ «Mikimoto and Wife Ume of Pearl Island». karipearls.com. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2017. 
  17. ↑ Kim, Svetlana (20 November 2012)«Kokichi Mikimoto's Unforgettable Dream». alist-magazine.com. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2017. 
  18. ↑ «Mikimoto Pearl Island Memorial Hall». karipearls.com. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2017. 
  19. ↑ «Mikimoto Kōkichi: The Pearl King and His Museum». nippon.com (στα Αγγλικά). 17 Ιουλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2021. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Κοκίτσι_Μικιμότο&oldid=10844844"