Κολλέγιο των Τεσσάρων Εθνών
{{WikidataCoord}} – missing coordinate data
| Κολλέγιο των Τεσσάρων Εθνών | |
|---|---|
 | |
| Είδος | εκπαιδευτικό ίδρυμα[1] |
| Χώρα | Γαλλία[2] |
| Έναρξη κατασκευής | 1661 |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Το Κολλέγιο των Τεσσάρων Εθνών είναι παλαιό παριζιάνικο κολλέγιο ευρισκόμενο επί του Και ντε Κοντί, το οποίο, σήμερα, φιλοξενεί την έδρα του Ινστιτούτου της Γαλλίας.
Καταβολές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1661, εντός της διαθήκης του, ο Καρδινάλιος Μαζαρέν προόριζε την χρήση της μεγάλης περιουσίας του για την ίδρυση κολλεγίου, προοριζόμενου για την δωρεάν εκπαίδευση εξήντα ευγενών προερχόμενων από τα τέσσερα έθνη[Σημείωση 1] τα οποία είχαν τεθεί υπό την βασιλική εξουσία έπειτα από την Συνθήκη της Βεστφαλίας (1648) και την Συνθήκη των Πυρηναίων (1659):
- το Αρτουά, η Φλάνδρα, το Αινώ και το Λουξεμβούργο (20 φοιτητές),
- την Αλσατία και τα υπόλοιπα γερμανικά εδάφη (15 φοιτητές),
- το Πινιερόλ και τα Παπικά Κράτη (15 φοιτητές),
- το Ρουσιγιόν, το Κονφλάν και την Σερντάνι (10 φοιτητές).
Κατά τον θάνατό του, ο Μαζαρέν διετύπωσε την επιθυμία ταφής του, όπως ο προκάτοχός του, Καρδινάλιος ντε Ρισελιέ, το είχε πραγματοποιήσει στη Σορβόννη, εντός του παρεκκλησίου του κολλεγίου.
Παραχώρησε, επίσης, το σύνολο των έργων του στη βιβλιοθήκη του νέου εκπαιδευτικού ιδρύματος (την Βιβλιοθήκη Μαζαρέν) η οποία θα έπρεπε να είναι ανοιχτή για όλους τους ανθρώπους των γραμμάτων, δύο φορές την εβδομάδα.
Ανέγερση και ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Κολμπέρ ανέθεσε στον Λουί Λε Βω να προχωρήσει στην κατασκευή των σχεδίων του κολλεγίου, με τοποθεσία την αντίθετη όχθη του Σηκουάνα, απέναντι από το Παλάτι του Λούβρου.
Η ανέγερσή του έλαβε χώρα μεταξύ του 1662 και του 1688, ενώ οι πρώτοι φοιτητές του έγιναν δεχτοί κατά την έναρξη του ακαδημαϊκού έτους τον Οκτώβριο του 1688. Η προερχόμενη από το παλάτι του Μαζαρέν βιβλιοθήκη άνοιξε στο κοινό 1691. Το κολλέγιο έκλεισε το 1791.
Στην διάρκεια της Επανάστασης, το Κολλέγιο μετατράπηκε διαδοχικά στο Κολλέγιο της Ενότητας, ενώ, στην συνέχεια, φυλακή, έδρα της Επιτροπής Κοινής Σωτηρίας, ενώ, στην συνέχεια, εκείνη της Ανώτατης Κεντρικής Σχολής και τέλος, εκείνη της Σχολής Καλών Τεχνών.
Το 1805, κατόπιν αιτήματος του Ναπολέοντα Α΄, το Ινστιτούτο της Γαλλίας αποχώρησε από το Λούβρο, όπου, τότε, έδρευε, και εγκαταστάθηκε εντός του πρώην Κολλεγίου των Τεσσάρων Εθνών. Ο Αντουάν Βωντουαγιέ μετέτρεψε το παρεκκλήσιο σε αίθουσα για τις συνεδρίες των Ακαδημιών.
Το κτίριο είναι καταγεγραμμένο ως ιστορικό μνημείο από το 1862[3].
Αξιοσημείωτοι φοιτητές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μεταξύ των φοιτητών οι οποίοι μαθήτευσαν εντός του Κολλεγίου των Τεσσάρων Εθνών, ευρίσκονταν, μεταξύ άλλων, οι κάτωθι:
- Ζαν λε Ρον Ντ'Αλαμπέρ (1717–1783), εγκυκλοπαιδιστής,
- Ζακ-Λουί Νταβίντ (1748–1825), ζωγράφος,
- Ζυλιάν Λουί Ζοφρουά (1743–1814), κριτικός θεάτρου και λογοτεχνίας,
- Αντουάν Λαβουαζιέ (1743–1794), χημικός, φιλόσοφος και οικονομολόγος,
- Σαρλ-Ωγκυστέν Κουλόμπ (1736-1806), φυσικός και μηχανικός ο οποίος ανακάλυψε το νόμο ο οποίος χαρακτηρίζει την ηλεκτρομαγνητική δύναμη μεταξύ δύο φορτισμένων σωματιδίων, ανοίγοντας, με αυτό τον τρόπο, τον δρόμο για την ποσοτική μελέτη του ηλεκτρισμού, η οποία, έως τότε, ήταν ποιοτική,
- Σαρλ ντε Μπωμόν, Ιππότης ντ'Εόν (1728-1810), Γάλλος κατάσκοπος, διπλωμάτης και άνθρωπος των γραμμάτων.
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Σημειώσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Ο όρος « έθνος » αφορούσε, στην συγκεκριμένη περίπτωση, τους φοιτητές. Για περισσότερα δείτε το λήμμα πανεπιστημιακό έθνος.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 12491178f.
- ↑ (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 12256. Ανακτήθηκε στις 31 Ιουλίου 2018.
- ↑ «Notice no PA00088652». Base Mérimée, ministère français de la Culture.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- (Γαλλικά) institut-de-france.fr Ιστορία του Ινστιτούτου της Γαλλίας: Κολλέγιο των Τεσσάρων Εθνών.
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- (Γαλλικά) Jean Marot, Daniel Marot, L’architecture française ou recueil des plans, élévations, coupes et profils des églises, palais, hôtels et maisons particulières de Paris, et des chasteaux et maisons de campagne ou de plaisance des environs et de plusieurs autres endroits de France, bâtis nouvellement par les plus habiles architectes et levés et mesurés exactement sur les lieux, planche 120, P.-J. Mariette (ανάγνωση)
