Κρίστιαν Φρίντριχ Ντάνιελ Σούμπαρτ
| Κρίστιαν Φρίντριχ Ντάνιελ Σούμπαρτ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 24 Μαρτίου 1739 (απροσδιόριστο ημερολόγιο, πιθανώς Γρηγοριανό)[1][2][3] Obersontheim[1][4] |
| Θάνατος | 10 Οκτωβρίου 1791 (απροσδιόριστο ημερολόγιο, πιθανώς Γρηγοριανό)[1][2][3] Στουτγκάρδη[1][5][6] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Δουκάτο της Βυρτεμβέργης |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γερμανικά[7] |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο Φρειδερίκου και Αλεξάνδρου των Έρλανγκεν-Νυρεμβέργης |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ποιητής συνθέτης[8] συγγραφέας[9] δημοσιογράφος |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Κρίστιαν Φρίντριχ Ντάνιελ Σούμπαρτ (γερμανικά: Christian Friedrich Daniel Schubart, 24 Μαρτίου 1739 - 10 Οκτωβρίου 1791), ήταν Γερμανός ποιητής της περιόδου Θύελλα και ορμή, οργανίστας, συνθέτης και δημοσιογράφος. Για την άτακτη ζωή του, την έλλειψη σεβασμού και την αιχμηρή κριτική κατά του κλήρου, της αριστοκρατίας και της κυβέρνησης, τιμωρήθηκε επανειλημμένα και εκδιώχθηκε από διάφορα γερμανικά κρατίδια. Το 1777 συνελήφθη και πέρασε δέκα χρόνια σε σκληρές συνθήκες στη φυλακή στο δουκάτο της Βυρτεμβέργης.[10]
Βιογραφικά στοιχεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Σούμπαρτ γεννήθηκε στο Όμπερζοντχαϊμ της Σουαβίας, ήταν γιος εφημέριου, εκκλησιαστικού μουσικού και δασκάλου και μεγάλωσε στο Άαλεν. Το 1758 εισήλθε στο πανεπιστήμιο του Έρλανγκεν ως φοιτητής θεολογίας. Έκανε άτακτη ζωή - τριγύριζε σε αίθουσες συναυλιών και ταβέρνες, έπινε, έκανε χρέη και κατέληξε στην πανεπιστημιακή φυλακή - έτσι, μετά από δύο χρόνια κλήθηκε στο σπίτι από τους γονείς του. Έχοντας λάβει θεολογική μόρφωση, κέρδιζε τα προς το ζην από ποικίλες δραστηριότητες: ήταν οικοδιδάσκαλος, συνθέτης κηρυγμάτων για κληρικούς, δάσκαλος μουσικής, οργανίστας και διοργανωτής λογοτεχνικών βραδιών. Το 1763 διορίστηκε οργανίστας στο Γκάισλινγκεν όπου έζησε από το 1763 έως το 1769, παντρεύτηκε και δημιούργησε οικογένεια. [11]Το 1769 διορίστηκε οργανίστας και μουσικός διευθυντής στο Λούντβιχσμπουρκ στο δουκάτο της Βυρτεμβέργης. Λόγω του χαλαρού τρόπου ζωής του και της έντονης κριτικής του προς την αριστοκρατία και τον κλήρο - κατήγγειλε δημόσια την απολυταρχική εξουσία και την παρακμή της - μετά από τέσσερα χρόνια, ο δούκας της Βυρτεμβέργης Κάρολος Ευγένιος τον απέλασε.[12]
Στο Άουγκσμπουργκ το 1774 άρχισε να δημοσιεύει το περιοδικό Γερμανικό Χρονικό (πρώτη έκδοση στις 31 Μαρτίου). Μετά από σύντομο χρονικό διάστημα, εξαιτίας μιας σφοδρής επίθεσης κατά των Ιησουιτών το δημοτικό συμβούλιο του Άουγκσμπουργκ απαγόρευσε την εκτύπωση του περιοδικού, το οποίο ο Σούμπαρτ συνέχισε να εκδίδει στην Ουλμ, όπου εγκαταστάθηκε το 1775 μετά την εκδίωξή του από το Άουγκσμπουργκ.[13]
Όταν κατήγγειλε τον Κάρολο Ευγένιο - για ανεύρεση πόρων για την πολυέξοδη ζωή του ο δούκας πουλούσε νεαρούς χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων της Βυρτεμβέργης ως μισθοφόρους στον πόλεμο της Αμερικανικής Επανάστασης, συχνά με χρήση βίας, με νάρκωση ή απαγωγή - και αποκάλεσε την ερωμένη του Φραντσίσκα κόμισσα του Χόενχαϊμ «κερί που λάμπει και βρωμάει», η μοίρα του είχε αποφασισθεί. Δύο χρόνια αργότερα ένας πράκτορας τον παρέσυρε στην επικράτεια της Βυρτεμβέργης για να μπορέσει να συλληφθεί. Συνελήφθη το 1777 και φυλακίστηκε χωρίς δίκη στο φρούριο του Χοχενάσπεργκ. Όταν τον φυλάκισαν, ο δούκας και η Φραντσίσκα ήταν παρόντες, γιατί οι δύο θιγόμενοι δεν ήθελαν να χάσουν αυτή την ικανοποίηση.
Για δέκα χρόνια, ο Σούμπαρτ παρέμεινε φυλακισμένος. Αρχικά, δεν του επετράπη να δέχεται επισκέπτες στο κελί του και του απαγορεύτηκε να διαβάζει και να γράφει. Αργότερα οι συνθήκες κράτησής του χαλάρωσαν και περνούσε τον χρόνο του μελετώντας μυστικιστικά έργα και συνθέτοντας ποίηση. Ο Σούμπαρτ έγινε πιο θρησκευόμενος κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και πίστευε ότι αυτή ήταν η τιμωρία του για τις βλασφημίες του. Παρά τις πολυάριθμες μεσολαβήσεις φίλων από όλες τις γερμανόφωνες χώρες, οι οποίοι έγραψαν ποιήματα για αυτόν και τον δόξασαν ως ήρωα και μάρτυρα της ελευθερίας,[14] ο δούκας τον ελευθέρωσε μόλις τον Μάιο του 1787 - μετά την παρέμβαση του βασιλιά της Πρωσίας Φρειδερίκου του Μέγα, στον οποίο ο Σούμπαρτ εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του με την ωδή Ύμνος στον Μέγα Φρειδερίκο.
Πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του ως αυλικός μουσικός και θεατρικός διευθυντής στη δουκική αυλή της Στουτγάρδης, όπου συνέχισε να εκδίδει το περιοδικό του (με νέο τίτλο) και άρχισε την αυτοβιογραφία του Η ζωή και οι πεποιθήσεις του Σούμπαρτ αλλά δεν πρόλαβε να την ολοκληρώσει. Υπήρξε υποστηρικτής της Γαλλικής Επανάστασης.[15]
Πέθανε στη Στουτγάρδη το 1791. Ο θάνατός του συνδέεται με τον θρύλο ότι τον έθαψαν ζωντανό. Πιθανότατα ήταν φήμες που διαδόθηκαν το 1849 από τον Ντάβιντ Φρίντριχ Στράους, τον πρώτο βιογράφο του Σούμπαρτ. [16]
Το 1955, η πόλη του Άαλεν ίδρυσε το Βραβείο Λογοτεχνίας Σούμπαρτ στη μνήμη του.[11]
Συγγραφικό έργο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το ποιητικό έργο του Σούμπαρτ Συλλογή ποιημάτων - εκδόθηκε σε δύο τόμους στη Στουτγάρδη το 1785/1786 - συνδέθηκε τόσο με την ευαισθησία του Φρίντριχ Κλόπστοκ όσο και με το λογοτεχνικό κίνημα Θύελλα και Ορμή. Τα ποιήματά του χαρακτηρίζονται εν μέρει από έντονα θρησκευτικά συναισθήματα και εν μέρει από πατριωτική ζέση, ένα από αυτά, το Die Forelle (Η πέστροφα), μελοποιήθηκε από τον Φραντς Σούμπερτ το 1817.[17]
Με την ποίηση και τα τραγούδια του καθώς και τις πάντα ανοιχτά εκφραζόμενες απόψεις του στα άρθρα του ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις. Ποτέ δεν έκρυψε την αρνητική του στάση απέναντι στις δεσποτικές και σκοταδιστικές ενέργειες και έγινε πρότυπο για νεότερους ποιητές όπως ο Φρίντριχ Σίλερ και ο Φρίντριχ Χαίλντερλιν.
Με την πραγματεία Ιδέες για μια αισθητική της μουσικής τέχνης (που έγραψε ενώ ήταν φυλακισμένος και δημοσιεύτηκε μετά θάνατον το 1806) δημιούργησε ένα σημαντικό έργο στο οποίο κατέγραψε πολλές πληροφορίες για τη μουσική ζωή της εποχής του, με αναφορές σε διάφορα μουσικά κέντρα και αυλικές ορχήστρες.
Στα μουσικά έργα του περιλαμβάνονται λιμπρέτα και καντάτες όπερας. Συνέθεσε επίσης πολλά τραγούδια (λίντερ) σε λαϊκό τόνο, σονάτες και κομμάτια για πιάνο.
Το σύνολο του έργου του Συγκεντρωτικά γραπτά και πεπρωμένα εμφανίστηκε σε 8 τόμους στη Στουτγάρδη (1839–1840). [18]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Adolf Wohlwill: «Schubart, Christian» (Γερμανικά) 1891. σελ. 588–599.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2014.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 120527795. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb120527795. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ (Γαλλικά, Ολλανδικά, Αγγλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Ισπανικά) Musicalics. 85792. Ανακτήθηκε στις 5 Απριλίου 2022.
- ↑ «Library of the World's Best Literature». Library of the World's Best Literature. 1897.
- ↑ . «britannica.com/biography/Christian-Friedrich-Daniel-Schubart».
- ↑ 11,0 11,1 . «schubart-gesellschaft.de/uebersicht-der-staedte-und-institutionen/stadt-geislingen/».
- ↑ . «en.wikisource.org/wiki/1911_Encyclopedia_Britannica/Schubart,_Christian_Friedrich_Daniel».
- ↑ . «iegego.eu/en/threads/europeanmedia/en/mediainfo/christian-friedrich-daniel-schubart».
- ↑ Ο Χέρντερ του αφιέρωσε μια τιμητική θέση στον κατάλογο των ηρώων των μαχητών για την ελευθερία και την ανθρωπότητα στο έργο του «Γράμματα για την Προαγωγή της Ανθρωπότητας».
- ↑ . «fau.eu/alumni/alumni-personlichkeiten/notable-alumni/christian-friedrich-daniel-schubart/».
- ↑ . «adriennebraun.de/erzahlte-stadt-christian-friedrich-daniel-schubart/».
- ↑ . «allpoetry.com/Christian-Friedrich-Daniel-Schubart».
- ↑ . «digitale-sammlungen.de/C. F. D. Schubart's gesammelte Schriften und Schicksale».
