Κρητική Ευγένεια
Η Κρητική Ευγένεια (ιταλικά: Nobilitas Cretensis) αποτέλεσε ένα ξεχωριστό σύστημα απονομής τίτλων ευγενείας που αναπτύχθηκε στην Κρήτη κατά τη διάρκεια της Βενετοκρατίας (1204-1669). Οι Βενετοί, αναγνωρίζοντας τη σημασία της συνεργασίας με την τοπική ελίτ, δημιούργησαν ένα κατώτερο επίπεδο ευγενών, τους λεγόμενους Nobili Cretensis, οι οποίοι δεν είχαν πλήρη πολιτικά δικαιώματα στη Βενετία, αλλά απολάμβαναν προνόμια στο νησί.

Ιστορικό πλαίσιο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η Δημοκρατία της Βενετίας εγκαθίδρυσε την κυριαρχία της στην Κρήτη το 1204, μετά την Τέταρτη Σταυροφορία, και αναγκαστικά δημιούργησε μια διοικητική δομή που περιλάμβανε Βενετούς αξιωματούχους και τοπικούς άρχοντες. Για τη διατήρηση της τάξης και τη σταθερότητα της εξουσίας,και έπειτα από μια σειρά επαναστάσεων από τους παραμελημένους τοπικούς άρχοντες οι Βενετοί αναγνώρισαν την ανάγκη ενσωμάτωσης και της υποστήριξης της ντόπιας αριστοκρατίας και την ενίσχυσαν μέσω της απονομής τίτλων ευγενείας.
Απονομή και εξέλιξη του τίτλου
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Αρχικά, η Κρητική Ευγένεια απονεμόταν κυρίως σε γόνους βενετικών οικογενειών που εγκαθίσταντο στο νησί, καθώς και σε Κρητικούς που είχαν προσφέρει υπηρεσίες στη βενετική διοίκηση. [1]Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, ο τίτλος έγινε αντικείμενο συναλλαγής και συχνά απονεμόταν έναντι χρηματικού αντιτίμου. Επίσης σε ορισμένες περιπτώσεις απονεμόταν σε νοθούς γιούς Βενετών ευγενών. Τον 17ο αιώνα, ο γενικός προβλεπτής Κρήτης Giacomo Foscarini επιχείρησε να αποκαταστήσει το κύρος της Κρητικής Ευγένειας, η οποία είχε απαξιωθεί λόγω διαφθοράς. Με εντολή του, ελέγχθηκαν οι τίτλοι που είχαν απονεμηθεί και ακυρώθηκαν όσοι δεν είχαν εγκριθεί από το Συμβούλιο των Δέκα ή τη Σύγκλητο της Βενετίας. Επιπλέον, απαγορεύτηκε στις τοπικές αρχές της Κρήτης να απονέμουν τίτλους ευγενείας, ο μόνος που εξαιρούνταν της απαγόρευσης ήταν ο αρχιναύαρχος.[2]
Η Κρητική Ευγένεια στην κοινωνία της Βενετοκρατούμενης Κρήτης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Παρά το γεγονός ότι η Κρητική Ευγένεια ήταν υποδεέστερη της βενετικής, παρέμενε ιδιαίτερα περιζήτητη. Εκτός από τους Κρητικούς και τους Βενετούς του νησιού, την επιδίωκαν επίσης Ιταλοί που εγκαθίσταντο στην Κρήτη, καθώς και Έλληνες πρόσφυγες από τουρκοκρατούμενες περιοχές, όπως το Ναύπλιο, η Μονεμβασία και η Κύπρος. Οι ευγενείς της Κρήτης μπορούσαν να καταλάβουν σημαντικά αξιώματα στη διοίκηση του νησιού, όπως:
Αγορανόμος (ιταλικά: Giustiziere)
Διοικητής κατά των ληστών (ιταλικά: Capitano contra fures)
Φρούραρχος (ιταλικά: Castellano)
Συνταγματάρχης της πολιτοφυλακής (ιταλικά: Colonnello)
Δικηγόρος της δουκικής αυλής
Οι Κρητικοί ευγενείς συμμετείχαν επίσης στα τοπικά συμβούλια των πόλεων και μπορούσαν να εκλέγονται πρέσβεις που εκπροσωπούσαν την τοπική αριστοκρατία στη Βενετία.
Σχέση με τη Βενετική Ευγένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Παρά τα προνόμια που εξασφάλιζε, η Κρητική Ευγένεια θεωρούνταν κατώτερη από την Βενετική Ευγένεια (ιταλικά: Nobilitas Veneti). Μόνο ελάχιστες οικογένειες Κρητικών ευγενών κατόρθωσαν να αποκτήσουν την πλήρη βενετική ευγένεια, όπως Καλλέργηδες, οι οποίοι παρείχαν σημαντική βοήθεια στην Βενετία να αντιμετωπίσει επαναστάσεις των ντόπιων Κρητικών.
Οικογένειες Κρητικής Ευγένειας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα].....
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ξανθουδίδης, Στέφανος. Η Ενετοκρατία εν Κρήτη και οι κατά των Ενετών αγώνες των Κρητών. Αθήνα, 1939.
Θεοχάρη Δετοράκη Ιστορία της Κρήτης. Ηράκλειο 1990
Παπαδάκη, Ασπασία. Αξιώματα στη βενετοκρατούμενη Κρήτη κατά τον 16ο και 17ο αιώνα. Κρητικά Χρονικά, τόμος 26 (1986).