Μετάβαση στο περιεχόμενο

Λουδοβίκος Β´ της Βαυαρίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Για άλλες χρήσεις, δείτε: Λουδοβίκος (αποσαφήνιση).
Λουδοβίκος Β΄
Βασιλιάς της Βαυαρίας
Περίοδος10 Μαρτίου 1864 - 13 Ιουνίου 1886
ΣτέψηΜόναχο
ΠροκάτοχοςΜαξιμιλιανός Β΄ της Βαυαρίας
ΔιάδοχοςΌθων
Γέννηση25 Αυγούστου 1845
Παλάτι Νύμφενμπουργκ, Βασίλειο της Βαυαρίας, Γερμανία
Θάνατος13 Ιουνίου 1886
Λίμνη Στάρνμπεργκερ, Βαυαρία
Τόπος ταφήςΕκκλησία του Αγίου Μιχαήλ, Μόναχο
ΟίκοςΟίκος του Βίττελσμπαχ
ΠατέραςΜαξιμιλιανός Β΄
ΜητέραΜαρία της Πρωσίας
ΘρησκείαΚαθολικός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Λουδοβίκος Β΄ (γερμανικά: Ludwig II., 25 Αυγούστου 1845 – 13 Ιουνίου 1886) ήταν βασιλιάς της Βαυαρίας (10 Μαρτίου 1864 - 13 Ιουνίου 1886. Έφερε επίσης τους τίτλους: Κόμης του Παλατινάτου του Ρήνου, Δούκας της Βαυαρίας, της Φραγκονίας και της Σουαβίας. Παράλληλα, ήταν γνωστός και ως Βασιλιάς Κύκνος ή Βασιλιάς των Παραμυθιών (Der Märchenkönig), λόγω της ρομαντικής του άποψης για τον Μεσαίωνα.

Έχει μείνει στην ιστορία κυρίως για την κατασκευή εντυπωσιακών κάστρων με ανάμεικτους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς και τη μεγάλη του αγάπη κυρίως για το έργο του Ρίχαρντ Βάγκνερ και άλλων συνθετών. Είχε διαγνωσθεί ψυχικά ασθενής, αλλά το αποτέλεσμα της εξέτασης παραμένει αμφίβολο, όπως άλλωστε και τα αίτια του θανάτου του.

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παιδικά και εφηβικά χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Λουδοβίκος (αριστερά) με τους γονείς του και τον μικρότερο αδελφό του Όθωνα (περ. 1860).

Ο Λουδοβίκος Όθων Φρειδερίκος Γουλιέλμος ήταν ο μεγαλύτερος γιος του Μαξιμιλιανού Β΄ της Βαυαρίας και της Μαρίας των Χοεντσόλλερν, κόρης του Γουλιέλμου της Πρωσίας. Παππούς του από τη μεριά του πατέρα του ήταν ο Λουδοβίκος Α΄ της Βαυαρίας, πατέρας του Όθωνα, Βασιλιά της Ελλάδας.

Ο Λουδοβίκος γεννήθηκε στο Παλάτι Νύμφενμπουργκ (σήμερα στα προάστια του Μονάχου), στις 25 Αυγούστου 1845. Αρχικά οι γονείς του σκόπευαν να τον ονομάσουν Όθωνα, αλλά ο παππούς του και τότε βασιλιάς της Βαυαρίας, επέμεινε να του δώσουν το όνομα αυτό, καθώς είχαν κοινή ημερομηνία γεννήσεως, ημέρα που τιμάται ο Άγιος Λουδοβίκος, προστάτης άγιος της Βαυαρίας.[1] Τελικά, ο νεότερος κατά τρία χρόνια αδελφός του ονομάστηκε Όθων.

Ο πατέρας του επιθυμούσε να μάθει και στους δύο του γιους τις βασιλικές ευθύνες από μικρή ηλικία.[2] Ο Λουδοβίκος ελεγχόταν αυστηρά από τους δασκάλους του τόσο στη μελέτη, όσο και στην άσκηση. Μερικοί μελετητές μάλιστα υποστηρίζουν ότι αυτή η αυστηρή διαπαιδαγώγηση και τα άγχη της βασιλικής οικογένειας οδήγησαν τον Λουδοβίκο στην εκκεντρική του συμπεριφορά ως ενήλικας. Ο ίδιος δεν ήταν κοντά σε κανέναν από τους δύο του γονείς.[3] Αργότερα, ο ίδιος αναφερόταν στη μητέρα του με τη φράση «η σύζυγος του προκατόχου μου».[4]

Παρά την αυστηρή ζωή του ο Λουδοβίκος συνέχιζε να είναι ρομαντικός. Στην ηλικία των 15 ετών παρακολούθησε την όπερα Λόενγκριν του Ρίχαρντ Βάγκνερ.[3] Μεγάλο μέρος της παιδικής και εφηβικής ζωής του ο Λουδοβίκος το πέρασε στο Κάστρο Χοενσβάνγκαου[5], κοντά στο Φύσσεν. Ως έφηβος δέθηκε φιλικά με τον πρίγκηπα Παύλο[6], γόνο της πλούσιας βαυαρικής οικογένειας Τουρν και Τάξις, τον οποίο γνώρισε το 1863 όταν ο Παύλος ορίστηκε υπασπιστής του Λουδοβίκου[7]. Μαζί ίππευαν, διάβαζαν ποίηση φωναχτά και ανέβαζαν σκηνές από όπερες του Βάγκνερ. Σύμφωνα με φήμες, η σχέση τους ήταν και ερωτική[8] αλλά τελείωσε το 1866 και ο Παύλος έχασε τη θέση του[9]. Η απομάκρυνση από τον Λουδοβίκο τον οδήγησε στο αλκοόλ ενώ συνέχιζε να στέλνει επιστολές στον Λουδοβίκο χωρίς να λάβει ποτέ απάντηση. Τελικά ο Παύλος πέθανε το 1879 σε ηλικία 37 ετών από φυματίωση στις Κάννες, εγκαταλελειμμένος από τη σύζυγό του (που είχε παντρευτεί μοργανατικά), αποκληρωμένος από την οικογένειά του και έχοντας αφήσει πίσω έναν γιο[10][11].

Σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία συνδέθηκε φιλικά με την Ελισάβετ της Βαυαρίας, μετέπειτα Αυτοκράτειρα της Αυστρίας, με την οποία άλλωστε είχαν συγγένεια (ο παππούς του, Λουδοβίκος Α΄, και η μητέρα της, Λουδοβίκα, ήταν αδέλφια)[12].

Βασιλεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρώτα χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Λουδοβίκος το 1864.

Ο Λουδοβίκος στέφθηκε βασιλιάς της Βαυαρίας στις 10 Μαρτίου 1864, ύστερα από τον θάνατο του πατέρα του από ασθένεια.[4] Δεν θεωρούνταν έτοιμος για ανώτατα αξιώματα, ενώ η ανθρωπιστική του παιδεία δεν τον είχε προετοιμάσει για τα καθήκοντα του βασιλιά.[3] Μολαταύτα ήταν αγαπητός στον λαό της Βαυαρίας και αλλού.[3] Ο Λουδοβίκος ζούσε σε μια εποχή, όπου οι πολίτες επεδίωκαν από καιρό ένα πιο δημοκρατικό τρόπο διακυβέρνησης, αλλά ο ίδιος ονειρευόταν την απολυταρχία, όπως την είχε καθιερώσει ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ της Γαλλίας.[3]

Λίγες μόλις εβδομάδες μετά τη στέψη του κάλεσε τον Βάγκνερ στο Μόναχο.[13][14]

Τα μεγαλύτερα άγχη του νέου βασιλιά, τουλάχιστον στα πρώτα χρόνια της βασιλείας του, ήταν η απόκτηση ενός διαδόχου και οι σχέσεις με την ιμπεριαλιστική Πρωσία. Για το πρώτο αρραβωνιάστηκε στις 22 Ιανουαρίου 1867 τη Σοφία Καρλόττα της Βαυαρίας, εξαδέλφη του και νεότερη αδελφή της Ελισάβετ της Βαυαρίας.[3] Ωστόσο ανέβαλε διαρκώς την ημερομηνία των γάμων τους και τελικά με ένα γράμμα τον Οκτώβριο του ίδιου έτους της ανακοίνωσε την απόφασή του να μην παντρευτούν. Τελικά εκείνη παντρεύτηκε τον Φερδινάνδο της Ορλεάνης, Δούκα του Αλανσόν, τον Σεπτέμβριο του 1868 στο Κάστρο του Ποσσενχόφεν και ο Λουδοβίκος παρακολούθησε την τελετή.

Κρατούσε ημερολόγιο, το οποίο όμως χάθηκε κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και στο οποίο φαίνεται να έγραφε τις προσωπικές του σκέψεις σχετικά με τον σεξουαλικό του προσανατολισμό- ενδείξεις σχετικά με τον οποίο διαφαίνονται και σε έγγραφα και επιστολές του- και τη θέλησή του να μείνει σωστός Καθολικός, εν μέρει καθώς μετά την ενοποίηση των γερμανικών κρατών η ομοφυλοφιλία ποινικοποιήθηκε[15]. Καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του έτρεφε στενές σχέσεις με άντρες, όπως ο Παύλος των Τουρν & Τάξις, ο ανώτερος υπασπιστής του Ρίχαρντ Χόρνιγκ, ο Ούγγρος ηθοποιός Γιόζεφ Κάιντς, και ο αυλικός Άλφονς Βέμπερ[16][17].

Στον πόλεμο μεταξύ της Αυστριακής Αυτοκρατορίας και της Πρωσίας, ο οποίος ξέσπασε το 1866, το Βασίλειο της Βαυαρίας τάχθηκε υπέρ της πρώτης, όπως πολλά άλλα γερμανικά κράτη.[3] Ο πόλεμος έληξε με νίκη των Πρώσων και των συμμάχων τους κι έτσι ο Λουδοβίκος υπέγραψε αμυντική συνθήκη με τον Γουλιέλμο της Πρωσίας. Κατά τον Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο (1870-1871) η Βαυαρία πήρε μέρος στο πλευρό της Πρωσίας, η οποία με τη νίκη της κατάφερε να ενώσει όλα τα γερμανικά κρατίδια. Τον Δεκέμβριο του 1870 ο Λουδοβίκος δωροδοκήθηκε μυστικά από τον Όττο φον Μπίσμαρκ, ώστε να συμφωνήσει στην είσοδο της Βαυαρίας στη Γερμανική Αυτοκρατορία.[18] Με τον τρόπο αυτό το βαυαρικό βασίλειο έχασε τη σπουδαιότητά του, αν και διατήρησε ορισμένα προνόμια. Ο Λουδοβίκος προσπάθησε να διαμαρτυρηθεί για τις αλλαγές αυτές και έτσι αρνήθηκε να παρευρεθεί στην τελετή στέψης του Γουλιέλμου.[19]

Απομάκρυνση από την πολιτική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά την ίδρυση της ενιαίας Γερμανίας ο Λουδοβίκος απομακρυνόταν από την πολιτική όλο και περισσότερο. Κατασκεύασε τρεις επιβλητικούς πύργους με ανάμεικτους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς και μετέτρεψε το εσωτερικό τους σε έναν ερμητικά κλειστό κόσμο πολυτέλειας και υπερβολής.[13] Το πρώτο κάστρο ήταν το Νόϊσβανσταϊν, πάνω στα βαυαρικά βουνά. Ακολούθησε το Παλάτι Χερρενκίμζεε[20], το οποίο σχεδιάστηκε στα πρότυπα του Παλατιού των Βερσαλλιών.[21] Το 1869 ολοκληρώθηκε η κατασκευή του Χειμερινού Κήπου στην ταράτσα του Παλατιού του Μονάχου[22], που χρησιμοποιούσαν προγενέστεροι ηγεμόνες της Βαυαρίας. Ο Κήπος είχε ξεκινήσει το 1867 ως μια αρκετά μικρή κατασκευή, αλλά με προσθήκες τα έτη 1868 και 1871 οι διαστάσεις του μεγάλωσαν κατά πολύ. Τα σχέδιά του για ένα χώρο φεστιβάλ στην πόλη του Μονάχου, μονάχα για τον Βάγκνερ, ματαιώθηκαν κι έτσι την τετραετία 1872-1876 υποστήριξε την κατασκευή της Όπερας του Μπαϊρόιτ. Σε αυτό τον χώρο παρακολούθησε το 1876 την πρόβα και την τρίτη δημόσια εκτέλεση του πλήρους κύκλου του έργου Το Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν. Είναι χαρακτηριστικό πως ο Λουδοβίκος ανάμεσα στο 1872 και το 1885 παρακολούθησε 209 ιδιωτικές παραστάσεις (μόνος του ή με κάποιον καλεσμένο), το συνολικό κόστος των οποίων ανερχόταν στα 97.300 μάρκα.[εκκρεμεί παραπομπή]

Το 1878 αποπερατώθηκε το Παλάτι Λίντερχοφ[23] κοντά στην πόλη Όμπεραμμεργκαου[24], το μοναδικό κάστρο που ο βασιλιάς πρόφτασε να δει ολοκληρωμένο. Τη δεκαετία του 1880 ο Λουδοβίκος συνέχισε τα σχέδιά του, τα οποία όμως έμειναν στα χαρτιά: επιθυμούσε την κατασκευή του Κάστρου Φάλκενσταϊν[25] κοντά στη μικρή πόλη Πφρόντεν[26], ενός παλατιού βυζαντινού τύπου και ενός κινέζικου θερινού παλατιού στο Τυρόλο.

Εκθρόνιση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Λουδοβίκος το 1886.

Όλα τα μεγαλόπνοα έργα του Λουδοβίκου χρηματοδοτούνταν από το προσωπικό του κεφάλαιο, αλλά κάτι τέτοιο δε σταμάτησε την οικονομική πτώση της Βαυαρίας.[27][i] Οι Υπουργοί του τον συμβούλευαν να κάνει οικονομία, αλλά αυτός συνέχισε τις ρομαντικές του φαντασιώσεις. Αποφάσισε να αντικαταστήσει τους Υπουργούς του, αλλά αυτοί έδρασαν πρώτοι.

Αναζητώντας μια αιτία για να καθαιρέσουν τον βασιλιά, με συνταγματικό ωστόσο τρόπο, αποφάσισαν να στηρίξουν ότι ήταν ψυχικά άρρωστος και δεν μπορούσε να κυβερνήσει. Ζήτησαν από τον Λεοπόλδο, θείο του Λουδοβίκου και αντιβασιλέα της Βαυαρίας, να τον αντικαταστήσει. Ο Λεοπόλδος δέχτηκε, εφόσον οι συνωμότες παρουσίαζαν αξιόπιστη απόδειξη ότι ο βασιλιάς ήταν παρανοϊκός. Συντάχθηκε μια λίστα με παράξενες συνήθειες του Λουδοβίκου, βασισμένη σε μαρτυρίες και παράπονα υπηρετών του. Δεν είναι γνωστό, αν όλα όσα περιλαμβάνονταν στη λίστα ήταν αληθή, αλλά αυτό ήταν αρκετό. Στις αρχές Ιουνίου του 1886 τέσσερις ψυχίατροι με επικεφαλής τον Μπέρνχαρντ φον Γκούντεν[28] ολοκλήρωσαν την αναφορά τους, καταλήγοντας ότι ο Βασιλιάς πάσχει από παράνοια.[ii] Στις 12 Ιουνίου μεταφέρθηκε στο Κάστρο Μπεργκ[29] δίπλα στη λίμνη Στάρνμπεργκ[30], νότια του Μονάχου.

Το τέλος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σταυρός στο σημείο όπου βρέθηκε το σώμα του Λουδοβίκου.

Στις 13 Ιουνίου, γύρω στις εφτά παρά τέταρτο το απόγευμα,[31] ο Λουδοβίκος ζήτησε από τον Φον Γκούντεν να τον συνοδεύσει σε μια βόλτα στις όχθες της κοντινής λίμνης. Υποτίθεται ότι θα επέστρεφαν στις οκτώ, αλλά κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Μετά από πολύωρες έρευνες τα πτώματα των δύο ανδρών βρέθηκαν περίπου στις έντεκα το βράδυ στα νερά της λίμνης, μόλις λίγα μέτρα το ένα από το άλλο.[31] Δύο αστυνομικοί που περιπολούσαν σε σχετικά μικρή απόσταση, ισχυρίστηκαν πως ούτε άκουσαν, ούτε είδαν τίποτε ύποπτο.[31] Το ρολόι του Βασιλιά είχε σταματήσει στις 6:54 μ.μ., το οποίο σε συνδυασμό με την ακαμψία των μελών του, οδήγησε στο συμπέρασμα ότι εκείνη ήταν η ώρα θανάτου του.[31] Αντιθέτως το ρολόι του Φον Γκούντεν είχε σταματήσει λίγο μετά τις οχτώ.[31]

Η κηδεία του έγινε στις 19 Ιουνίου 1886 με έμφαση στη λεπτομέρεια αλλά και στην πολυτέλεια. Ενταφιάστηκε στην κρύπτη του Ναού του Αγίου Μιχαήλ στο Μόναχο[32] (όπου αργότερα ενταφιάστηκε και ο αδερφός του, Όθων), ενώ σύμφωνα με τη βαυαρική παράδοση η καρδιά του βρίσκεται στο Παρεκκλήσι της Θείας Χάριτος του Αλταίττινγκ[33]. Τρία χρόνια μετά τον θάνατό του χτίστηκε ένα παρεκκλήσι που "επιβλέπει" το σημείο όπου βρέθηκε η σορός του και ανεγέρθη ένας σταυρός στη λίμνη. Κάθε χρόνο στις 13 Ιουνίου, επέτειο του θανάτου του, τελείται επιμνημόσυνη δέηση.

Σχετικές θεωρίες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δεν υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες, οπότε το πιθανότερο είναι ότι δε θα γίνει ποτέ γνωστό τι ακριβώς συνέβη. Επίσημα ο Λουδοβίκος Β΄ αυτοκτόνησε με πνιγμό, αλλά κάτι τέτοιο αμφισβητείται έντονα, εφόσον μάλιστα δε βρέθηκε νερό στους πνεύμονές του.[34] Επιπλέον, η θεωρία αυτοκτονίας του Λουδοβίκου δεν εξηγεί τον θάνατο του Φον Γκούντεν: βρέθηκε στραγγαλισμένος και υπήρχαν ίχνη πάλης, κάτι που οδηγεί στην υποψία ότι ο Λουδοβίκος σκότωσε τον ψυχίατρο.[3]

Σύμφωνα με μια αρκετά αποδεκτή θεωρία, ο Βασιλιάς δολοφονήθηκε[31] και μάλιστα με πυροβολισμό.[34] Ηθικοί αυτουργοί θεωρούνται είτε οι συνωμότες Υπουργοί του, είτε κάποια μέλη της οικογενείας του, ώστε να μη διαταραχθεί το νέο καθεστώς.[31] Το γεγονός όμως ότι ο Λουδοβίκος Β΄ ήταν πολιτικά ακίνδυνος και επομένως κανείς από τους προαναφερθέντες δεν είχε λόγο να διατάξει τη δολοφονία του, στηρίζει την πρώτη θεωρία.[3]

Διαδοχή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον διαδέχθηκε ο αδελφός του Όθων, αλλά καθώς εκείνος είχε διαγνωσθεί με ψυχική ασθένεια και βρισκόταν υπό ιατρική επίβλεψη από το 1883, το κράτος συνέχισε να κυβερνά ο θείος του Λεοπόλδος ως αντιβασιλέας έως τον θάνατό του το 1912. Ο γιος του, Λουδοβίκος, εκθρόνισε τον Όθωνα που βρισκόταν ακόμη σε φρενοκομείο (πέθανε το 1916) και αυτοανακηρύχθηκε βασιλιάς έως το τέλος της μοναρχίας σε όλα τα γερμανικά κρατίδια μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1918.

Υστεροφημία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μία από τις πιο δημοφιλείς ρήσεις του Λουδοβίκου ήταν η εξής: "Επιθυμώ να παραμείνω ένα αιώνιο αίνιγμα για τον εαυτό μου και για τους άλλους."[35]

Κάστρα

  • Κάστρο Νοϊσβάνσταϊν (Schloss Neuschwanstein): αποτελεί το πιο γνωστό κτίσμα του Λουδοβίκου. Είναι χτισμένο στις Βαυαρικές Άλπεις, ψηλότερα από το κάστρο στο οποίο μεγάλωσε, το Χοενσβάνγκαου[5]. Συνδυάζει στοιχεία από τη βυζαντινή και τη γοτθική αρχιτεκτονική. Πολλές τοιχογραφίες απεικονίζουν σκηνές από έργα του Βάγκνερ. Χαρακτηριστικό του γνώρισμα επίσης είναι η απομίμηση του βυζαντινού μεγαλείου στην Αίθουσα του Θρόνου (Thronsaal)[36].[13] Δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, αν και ορισμένα κτίσματα κατασκευάστηκαν μετά τον θάνατο του Λουδοβίκου.[37] Σε λιγότερο από έξι εβδομάδες μετά από αυτό, ο Λεοπόλδος, Αντιβασιλέας της Βαυαρίας, άνοιξε το κάστρο στο κοινό, ενώ τα έξοδα της κατασκευής του αποπληρώθηκαν μόλις το 1899.[38] Το κάστρο είναι μέχρι και σήμερα σημαντικός τουριστικός προορισμός, ενώ αποτέλεσε και την έμπνευση για το Κάστρου της Ωραίας Κοιμωμένης στην ομώνυμη κινηματογραφική ταινία του Ουώλτ Ντίσνεϋ.[39]
  • Παλάτι Λίντερχοφ (Schloss Linderhof): είναι το μοναδικό από τα κάστρα του Λουδοβίκου, που ολοκληρώθηκε πριν τον θάνατό του. Είναι κατασκευασμένο σε ρυθμό ροκοκό με εντυπωσιακούς κήπους. Οι τοιχογραφίες στο εσωτερικό του παλατιού εκφράζουν τη ρομαντική άποψη του Λουδοβίκου για τον απολυταρχισμό. Λίγο πιο βόρεια από το παλάτι υπάρχει η τεχνητή Σπηλιά της Αφροδίτης, εμπνευσμένη από την πρώτη πράξη της όπερας Τανχόυζερ. Η λίμνη που βρισκόταν στο εσωτερικό της φωτιζόταν με κόκκινο, πράσινο ή μπλε φως, παραγόμενο από μία εκ των πρώτων ηλεκτρικών μονάδων στη Βαυαρία.[40] Λέγεται ότι εκεί δίνονταν παραστάσεις μόνο για τον Λουδοβίκο, αλλά αυτό δεν είναι σίγουρο.[41]
  • Παλάτι Χέρρενκιμζεε (Neues Schloss Herrenchiemsee): σχεδιάστηκε στα πρότυπα του Παλατιού των Βερσαλλιών.[21] Μονάχα το κεντρικό του τμήμα αποπερατώθηκε, ενώ ανολοκλήρωτα τμήματά του κατεδαφίστηκαν μετά τον θάνατο του Λουδοβίκου.[21] Βρίσκεται στο νησί Χέρρενινσελ της λίμνης Κίμζεε[42].
  • Το Σπίτι του Βασιλιά στο Σάχεν (Königshaus am Schachen)[43]: αποτελεί ένα μικρό ορεινό κάστρο (Schlösschen), περίπου δέκα χιλιόμετρα νότια της πόλης Γκάρμις-Παρτενκίρχεν και σε υψόμετρο 1870 μέτρα. Χτίστηκε ανάμεσα στο 1869 και το 1872.[21] Είναι χτισμένο σαν ελβετικό σαλέ, αλλά η διακόσμησή του αντανακλά τον θαυμασμό του Λουδοβίκου για την Ανατολή.[21]

Ο επονομαζόμενος "Βασιλιάς Κύκνος" λέγεται ότι είχε εμπνεύσει την πλοκή του διάσημου μπαλέτου του Τσαϊκόφσκυ, καθώς ο κύκνος επανεμφανιζόταν στη ζωή του τραγικού βασιλιά: πέρασε μέρος της παιδικής του ηλικίας στο Χοενσβάνγκαου (= Υψηλή Περιοχή του Κύκνου), ενώ ο ίδιος δημιούργησε το Κάστρο Νόισβανσταϊν (= Βράχος του Νέου Κύκνου). Όμως η πρεμιέρα της Λίμνης των Κύκνων πραγματοποιήθηκε δέκα χρόνια μετά τον θάνατο του Λουδοβίκου.

Πινακοθήκη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Προσφορά στην τέχνη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η όπερα Staatstheater am Gärtnerplatz, 2017.

Ο Λουδοβίκος είχε ιδιαίτερη αδυναμία προς τους αρχαίους τευτονικούς μύθους, κάτι που ενίσχυε ο Ρίχαρντ Βάγκνερ.[13] Στην πραγματικότητα τον θαύμαζε από νεαρή ηλικία, ενώ θεωρείται αυτός που διέσωσε την καριέρα του Γερμανού συνθέτη. Πιθανώς χωρίς την υποστήριξη του Λουδοβίκου τα τελευταία έργα του Βάγκνερ να μην είχαν γραφτεί, ενώ του δόθηκε σημαντική ώθηση με το ανέβασμα αυτών των έργων στην αναγνωρισμένου κύρους Εθνική Όπερα του Μονάχου (Nationaltheater München). Αγαπούσε ιδιαίτερα την όπερα Λόεγγριν, κάτι που μαρτυρούν τόσο το όνομα του πύργου Νόϊσβανσταϊν (= Βράχος του Νέου Κύκνου), όσο και οι πήλινοι διακοσμητικοί κύκνοι του.[44] Ο Λουδοβίκος έχτισε επίσης την Όπερα του Μπάϊροιτ, αποκλειστικά για έργα του Βάγκνερ.

Επιπλέον ο Λουδοβίκος έχτισε την όπερα Staatstheater am Gärtnerplatz, τη δεύτερη όπερα της πόλης. Εκεί παρουσίασαν τα έργα τους πολλοί δημιουργοί, ανάμεσά τους ο Βάγκνερ, ο Γκλουκ, ο Μότσαρτ, ο Ίψεν και ο Βέμπερ. Εκτός αυτών, εκεί παρουσιάστηκαν έργα του Σαίξπηρ, του Μολιέρου και του Κορνέιγ.

Πρόγονοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πρόγονοι του Λουδοβίκου Β΄ των Βίττελσμπαχ, βασιλιά της Βαυαρίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Μαξιμιλιανός Α΄ Ιωσήφ της Βαυαρίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Λουδοβίκος Α΄ της Βαυαρίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Αυγούστα Βιλελμίνη της Έσσης-Ντάρμστατ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Μαξιμιλιανός Β΄ της Βαυαρίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Φρειδερίκος της Σαξονίας-Άλτενμπουργκ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Θηρεσία της Σαξονίας-Χιλντμπουργκχάουζεν
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Καρλόττα Γεωργίνα του Μεκλεμβούργου-Στρέλιτς
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Λουδοβίκος Β΄ της Βαυαρίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Φρειδερίκος Γουλιέλμος Β΄ της Πρωσίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Γουλιέλμος της Πρωσίας (1783-1851)
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Φρειδερίκη Λουίζα της Έσσης-Ντάρμστατ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Μαρία της Πρωσίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Φρειδερίκος Ε΄ της Έσσης-Χόμπουργκ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Μαρία Άννα της Έσσης-Χόμπουργκ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Καρολίνα της Έσσης-Ντάρμστατ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Σημειώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

i. ^ Ορισμένες πηγές αμφισβητούν το γεγονός

ii. ^ Από τους επιστήμονες αυτούς, κανένας δεν εξέτασε τον Λουδοβίκο, ενώ μονάχα ο φον Γκούντεν τον είχε επισκεφτεί δώδεκα χρόνια νωρίτερα.[3]

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Schlimm, σ. 5
  2. ↑ Nöhbauer, 2007, σ. 6
  3. ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 Online Focus
  4. ↑ 4,0 4,1 Nöhbauer, 1998, σ. 12
  5. ↑ 5,0 5,1 «Hohenschwangau Castle» (στα αγγλικά). Wikipedia. 2022-02-08. https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Hohenschwangau_Castle&oldid=1070617325. 
  6. ↑ «Prince Paul of Thurn and Taxis» (στα αγγλικά). Wikipedia. 2021-11-16. https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Prince_Paul_of_Thurn_and_Taxis&oldid=1055601748. 
  7. ↑ Desmond Chapman-Huston, 1993. Ludwig II: the Mad King of Bavaria. Barnes & Noble, New York, p 43
  8. ↑ A. Nolder Gay, 1990. Some of my best friends: essays in gay history and biography, p.116 (168p)
  9. ↑ Gottfried von Böhm, 1924. Ludwig II. König von Bayern. Sein Leben und seine Zeit. Verlag: H.R. Engelmann, Berlin. p. 496
  10. ↑ Sabine Baring-Gould, 1923. Early Reminiscences, J. Lane, London, p. 53.
  11. ↑ Karl Bosl, 1983. Karl Bosls bayerische Biographie: 8000 Persönlichkeiten aus 15 JahrhundertenRegensburg. 916 p.
  12. ↑ "Der Mythos vom Märchenkönig". focus.de. 12 June 2010. Retrieved 14 June 2011.
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 Time-Life Παγκόσμια Ιστορία, σ. 61
  14. ↑ Nöhbauer, 1998, σ. 25
  15. ↑ Till 2010, p. 48.
  16. ↑ McIntosh 1982, pp. 153–159.
  17. ↑ Oliver Hilmes, Ludwig II.: Der Unzeitgemäße König, Siedler Verlag, 2013, passim.
  18. ↑ Time-Life Παγκόσμια Ιστορία, σ. 55
  19. ↑ Nöhbauer, 1998, σ. 37
  20. ↑ «Herrenchiemsee» (στα αγγλικά). Wikipedia. 2022-03-06. https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Herrenchiemsee&oldid=1075568365. 
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 21,3 21,4 Bavarian Palace Department
  22. ↑ «Munich Residenz» (στα αγγλικά). Wikipedia. 2022-02-09. https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Munich_Residenz&oldid=1070901602. 
  23. ↑ «Linderhof Palace» (στα αγγλικά). Wikipedia. 2020-12-15. https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Linderhof_Palace&oldid=994463999. 
  24. ↑ «Oberammergau» (στα αγγλικά). Wikipedia. 2022-02-26. https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Oberammergau&oldid=1074033089. 
  25. ↑ «Falkenstein Castle (Pfronten)» (στα αγγλικά). Wikipedia. 2022-02-08. https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Falkenstein_Castle_(Pfronten)&oldid=1070617095. 
  26. ↑ «Pfronten» (στα αγγλικά). Wikipedia. 2022-02-23. https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Pfronten&oldid=1073649436. 
  27. ↑ Nöhbauer, 1998, σ. 73
  28. ↑ «Bernhard von Gudden» (στα αγγλικά). Wikipedia. 2022-01-31. https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Bernhard_von_Gudden&oldid=1069038618. 
  29. ↑ «Berg Palace (Bavaria)» (στα αγγλικά). Wikipedia. 2021-12-17. https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Berg_Palace_(Bavaria)&oldid=1060817051. 
  30. ↑ «Lake Starnberg» (στα αγγλικά). Wikipedia. 2022-02-04. https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Lake_Starnberg&oldid=1069924304. 
  31. ↑ 31,0 31,1 31,2 31,3 31,4 31,5 31,6 Whonamedit?
  32. ↑ «St. Michael's Church, Munich» (στα αγγλικά). Wikipedia. 2022-02-07. https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=St._Michael%27s_Church,_Munich&oldid=1070347685. 
  33. ↑ «Shrine of Our Lady of Altötting» (στα αγγλικά). Wikipedia. 2022-02-07. https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Shrine_of_Our_Lady_of_Alt%C3%B6tting&oldid=1070504864. 
  34. ↑ 34,0 34,1 Nöhbauer, 1998, σ. 88
  35. ↑ Schillerpredigten. Berlin, Boston: De Gruyter. 31 Δεκεμβρίου 1909. σελίδες 200–219. ISBN 978-3-11-154572-1. 
  36. ↑ Q72618· Viaf: 72184887· Isni: 0000 0000 6678 6975· Ulan: 500001990· nr2002029839, LCCN:· OL6533623A, Open Library:· WorldCat. «File:Neuschwanstein throne room 00180u.jpg - Wikipedia». commons.wikimedia.org (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 7 Μαρτίου 2022. 
  37. ↑ Hojer, σ. 294
  38. ↑ Rauch, σ. 16
  39. ↑ Smith, σ. 79
  40. ↑ Petzet, σ. 144
  41. ↑ Petzet, σ. 146
  42. ↑ «Chiemsee» (στα αγγλικά). Wikipedia. 2022-01-30. https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Chiemsee&oldid=1068901045. 
  43. ↑ «King's House on Schachen» (στα αγγλικά). Wikipedia. 2022-02-08. https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=King%27s_House_on_Schachen&oldid=1070593874. 
  44. ↑ Time-Life Παγκόσμια Ιστορία, σ. 60

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Λουδοβίκος_Β´_της_Βαυαρίας&oldid=10891601"