Μετάβαση στο περιεχόμενο

Λουδοβίκος Ιωσήφ του Βαντόμ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια


Λουδοβίκος Ιωσήφ του Βαντόμ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Louis-Joseph de Vendôme (Γαλλικά)
Γέννηση1  Ιουλίου 1654[1][2][3]
Παρίσι
Θάνατος11  Ιουνίου 1712[1][2][4]
Μπιναρός
Τόπος ταφήςΠάνθεον των Ινφάντων
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
Ισπανία
ΘρησκείαΡωμαιοκαθολική Εκκλησία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΙσπανικά
Γαλλικά[5]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητααξιωματικός
στρατιωτικός
Οικογένεια
ΣύζυγοςΜαρία Άννα της Βουρβόνης-Κοντέ (από 1710)[6]
ΓονείςΛουδοβίκος Β΄ του Βαντόμ και Λάουρα Μαντσίνι
ΑδέλφιαΦίλιππος του Βαντόμ
ΟικογένειαΟίκος των Βουρβόνων
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατόςστρατηγός/Γαλλικός Στρατός ξηράς
Πόλεμοι/μάχεςΓαλλοολλανδικός πόλεμος
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΙππότης του Τάγματος του Αγίου Πνεύματος
Ιππότης του Τάγματος του Αγίου Μιχαήλ
Ιππότης του Τάγματος του Χρυσόμαλλου Δέρατος
Στρατάρχης της Γαλλίας
Υπογραφή
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Λουδοβίκος Ιωσήφ (γαλλ. Louis-Joseph, Duc de Vendôme, 1 Ιουλίου 1654 - 11 Ιουνίου 1712) από τον Οίκο των Βουρβόνων ήταν δούκας του Βαντόμ και στρατάρχης (maréshal) της Γαλλίας. Ήταν ο πιο επιτυχημένος Γάλλος στρατιωτικός διοικητής κατά τον Εννεαετή Πόλεμο της Μεγάλης Συμμαχίας (1688-97) και κατά τον Πόλεμο της Ισπανικής Διαδοχής (1701-14).

Εισήλθε στον Γαλλικό Στρατό και έγινε αντιστράτηγος το 1688, έπειτα από τη διάκρισή του στον Γαλλο-Ολλανδικό Πόλεμο (1672-78). Περαιτέρω επιτυχίες τον έκαναν διοικητή του στρατού το 1695 και σύντομα μετά αμείφθηκε με το να προαχθεί σε αρχιστράτηγο.

Ήταν ένας από τους πιο επιθετικούς και επιτυχείς Γάλλους διοικητές στρατού κατά τους πολέμους του Λουδοβίκου ΙΔ΄. Το χάρισμά του, το κουράγιο του και η επιδεξιότητά του κέρδισαν την υπακοή των στρατιωτών του και το Ισπανικό στέμμα για τον Οίκο των Βουρβόνων.

Ο Λουδοβίκος-Ιωσήφ, δούκας του Βαντόμ και στρατάρχης της Γαλλίας.

Γεννήθηκε στο Παρίσι και ήταν ο πρωτότοκος γιος του Λουδοβίκου, Δούκα του Βαντόμ, και της Λάουρα Μαντσίνι, ανιψιάς του καρδινάλιου Μαζαρέν. Ήταν 3 ετών όταν απεβίωσε η μητέρα του και 15 όταν απεβίωσε ο πατέρας του· κληρονόμησε μία τεράστια περιουσία από τον πατέρα του, ο οποίος την είχε κληρονομήσει από τη μάμμη του Δούκισσα του Μερκέρ και του Πεντιέβρ. Ανατράφηκε από τη θεία του Μαρία Άννα Μαντσίνι, Δούκισσα του Μπουγιόν.

Νυμφεύτηκε την 32χρονη Μαρία Άννα των Βουρβόνων, κόρη του 4ου εξαδέλφου του Ερρίκου Γ΄ του Κονντέ. Αυτή ήταν φημισμένη για την ασχήμια της και ο πατέρας της είχε αποβιώσει το 1709, αφήνοντάς της άγαμη. Τον Ερρίκο Γ΄ Ιούλιο διαδέχθηκε ο αδελφός της, που απεβίωσε το επόμενο έτος, χωρίς να τη βοηθήσει να παντρευτεί. Θα μπορούσε να είχε παντρευτεί τον Λουδοβίκο Αύγουστομ Δούκα του Μαιν, αλλά αυτός είχε προτιμήσει τη μεγαλύτερη αδελφή της Λουίζα Βενεδίκτη.

Η τελετή του γάμου του Λουδοβίκου Ιωσήφ έγινε στο παρεκκλήσιο του Σατώ ντε Σω το 1710. Το Σω ήταν η κατοικία της Λουίζας Βενεδίκτης. Ο Λουδοβίκος Ιωσήφ ήταν 55 ετών τότε και στρατάρχης της Γαλλίας· προοριζόταν για διάδοχος του Φιλίππου Ε΄ της Ισπανίας (γιου του 2ου εξαδέλφου του) αν αυτός δεν έκανε παιδιά. Ωστόσο ο Λουδοβίκος Ιωσήφ ήταν εκείνος που δεν έκανε παιδιά, ενώ ο Φίλιππος Ε΄ απέκτησε δέκα.

Αν και ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ είχε δώσει άδεια για τον γάμο, οι χειριστικοί δούκας και δούκισσα του Μαιν βιαζόταν να τακτοποιήσουν τις λεπτομέρειες του γάμου, μάλλον από φιλοχρήματη διάθεση. Η χήρα δούκισσα του Κονντέ δεν είχε ενημερωθεί πιο πριν για τον γάμο· παρευρέθη στην τελετή στο Σω μαζί με τον εγγονό της Λουδοβίκο Ερρίκο των Κονντέ, Δούκα του Μπουρμπόν, τη σύζυγό του Μαρία Άννα των Κοντί, τη χήρα Μαρία Θηρεσία των Κονντέ (αδελφή της νύφης) με τα τέκνα της Λουδοβίκο Αρμάνδο Β΄ του Κοντί και Λουίζα Αδελαΐδα.

Όταν ο Λουδοβίκος Ιωσήφ απεβίωσε δύο έτη μετά, άφησε στη σύζυγό του το δουκάτο του Ετάμπ και τις γαίες του. Η Μαρία Άννα έγινε δούκισσα ιδίω δικαιώματι και όταν απεβίωσε, το δουκάτο περιήλθε στην κόρη του αδελφού της Λουίζα Ελισάβετ.

Νυμφεύτηκε τη Μαρία Άννα των Βουρβόνων, κόρη του 4ου εξαδέλφου του Ερρίκου Γ΄ του Κονντέ. Δεν απέκτησαν απογόνους.

  • Gilman, D. C.; Peck, H. T.; Colby, F. M., eds. (1905). "article name needed". New International Encyclopedia (1st ed.). New York: Dodd, Mead.
  • Orr, Clarissa Campbell, ed. (2004). Queenship in Europe 1660-1815: The Role of the Consort. Cambridge University Press.