Λουτρά Κύθνου
Συντεταγμένες: 37°26′31″N 24°25′31″E / 37.44194°N 24.42528°E
| Λουτρά | |
|---|---|
 | |
| Διοίκηση | |
| Χώρα | Ελλάδα[1] |
| Περιφέρεια | Νοτίου Αιγαίου |
| Γεωγραφία | |
| Νομός | Κυκλάδων |
| Πληθυσμός | |
| Μόνιμος | 89 |
| Έτος απογραφής | 2021 |
| Πληροφορίες | |
| Ταχ. κώδικας | 840 06 |
| Τηλ. κωδικός | 2281 |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Τα Λουτρά είναι παραθαλάσσιος παραδοσιακός[2] οικισμός της Κύθνου στη Τοπική Κοινότητα Κύθνου στο Νομό Κυκλάδων. Βρίσκονται στο βορειοανατολικό τμήμα του νησιού, απέχουν 5 χιλιόμετρα από τη Χώρα (Κύθνος) και 11 χιλιόμετρα από τον Μέριχα.[3] Σύμφωνα με την απογραφή του 1991 τα Λουτρά είχαν 142 μόνιμους κάτοικους.[4] Με την απογραφή του 2001 ο πληθυσμός των Λουτρών είχε 63 μόνιμους κατοίκους.[5] Με την απογραφή του 2011 ο πληθυσμός ανήλθε στους 81 μόνιμους κατοίκους[6] οι οποίοι ασχολούνται με τον τουρισμό και την αλιεία.[3]
Τοπωνύμιο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι οικισμός οφείλει το όνομά του στις εγκαταστάσεις λουτρών επί των θερμών πηγών οι οποίες ήταν γνωστές από τη ρωμαϊκή περίοδο.[7]
Γενικά στοιχεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Κοντά στα Λουτρά βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος του Μαρουλά που διαθέτει ευρήματα της Μεσολιθικής περιόδου.[8]
Η περιοχή των Λουτρών κατοικείται από την αρχαιότητα λόγω ύπαρξης πόσιμου νερού αλλά και του φυσικού λιμανιού που διαθέτει.[3] Από τα αρχαία χρόνια τα Λουτρά ήταν γνωστά για τις ιαματικές πηγές τους.[3] Οι πρώτες εγκαταστάσεις αξιοποίησης των πηγών φτιάχτηκαν το 1782 επί Τουρκοκρατίας από τον Νικόλαο Μαυρογένη.[9] Παρόλο που οι πηγές χρησιμοποιούνταν ήδη την περίοδο που ο Χριστιανισμός δεν είχε διαδοθεί ακόμα στην Κύθνο,[10] η τελική αξιοποίηση των ιαματικών πηγών (των Αγίων Αναργύρων και του Κάκαβου)[11] ξεκίνησε κατά τη βασιλεία του Όθωνα όταν διαπιστώθηκαν οι θεραπευτικές ιδιότητες των πηγών και ξεκίνησε η κατασκευή του συγκροτήματος των ιαματικών λουτρών κατόπιν εισήγησης από την Ιατρική Σχολή για εκσυγχρονισμό των εγκαταστάσεων,[10] ενώ οι ντόπιοι αναφέρουν πως ως τότε οι κάτοικοι των νεότερων χρόνων τις χρησιμοποιούσαν μόνο για να πατούν και να πλένουν κουβέρτες και χαλιά.[10] Το αρχικό κτίριο του υδροθεραπευτηρίου ολοκληρώθηκε το 1857 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Christian Hansen και του βοηθού του Laurent, που ανέλαβε την εκτέλεση και λίγα χρόνια αργότερα κτίστηκε το διπλανό κεραμοσκεπές νεοκλασικό κτίριο με σχέδια του Ernest Ziller.[12] Στο λιμάνι των Λουτρών φόρτωναν τα μεταλλεύματα από το Όρος Κακόβολο.[13]
Τα Λουτρά απέκτησαν ηλεκτρισμό το 1932 χάρη σε δωρεά του ζεύγους Κανελλόπουλου.[14] Τον Μάιο του 1941, την περίοδο της Κατοχής της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα, αποβιβάστηκαν στα Λουτρά ιταλικά στρατεύματα.[15] Τα Λουτρά ξεκίνησαν να αναπτύσσονται από τη δεκαετία του 1980.[16] Διαθέτουν μαρίνα για σκάφη και αλιευτικό καταφύγιο για τους ψαράδες.[17]
Υδατικά στοιχεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στην περιοχή τα πετρώματα είναι εν γένει υδροπερατά.[18] Γίνεται χρήση μη στεγανών βόρθων (απορρόφησης) με αποτέλεσμα ρύπανση στον υδροφόρο ορίζοντα.[19] Γεώτρηση στα Λουτρά καταδεικνύει πως το νερό είναι πόσιμο εντός αποδεκτών ορίων, σε αντίθεση με τις περισσότερες περιοχές της Κύθνου που δεν είναι.[20]
Ιαματικές πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στα Λουτρά εκβάλλουν δύο ιαματικές πηγές που έχουν σχηματιστεί ως μεταηφαιστειακά γεγονότα[21] και έχουν τα εξής χαρακτηριστικά:[22]
- Ιαματική πηγή Αγίων Αναργύρων (αναβλύζει μέσα στο υδροθεραπευτήριο):
- αλιπηγή με περισσότερα από 15000 mg διαλυμένων στερεών συστατικών ανά λίτρο νερού, κυρίως χλώριο και νάτριο
- μεσόθερμη με θερμοκρασία νερού στους 38° Κελσίου
- μέτρια ραδιενεργή με συγκέντρωση 25 Mach
- Ιαματική πηγή Κάκκαβου (σε απόσταση 50 μέτρων από αυτή των Αγίων Αναργύρων, ρέει απ' ευθείας προς την θάλασσα):
- σιδηρούχος αλιπηγή με ιωδιούχο, βρωμιούχο και χλωριούχο νάτριο
- υπέρθερμη με θερμοκρασία νερού στους 52° Κελσίου
- ασθενώς ραδιενεργή με ραδιενεργή συγκέντρωση 4,1 Mach
Αρχαιολογικές ανασκαφές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Με τις ανασκαφές, ανακαλύφθηκαν αρχαίες κυκλικές κατοικίες, τάφοι και ένας ανθρώπινος σκελετός και κοντά σε αυτόν λίθινα εργαλεία από πυριτόλιθο, χαλαζία και οψιανό.[8]
Απογραφή πληθυσμού
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Απογραφή | 1991 | 2001 | 2011 |
|---|---|---|---|
| Πληθυσμός | 142[4] | 63[5] | 81[6] |
Φωτοθήκη
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ (Ελληνικά) Βάση δεδομένων της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής.
- ↑ «Ξενία Ιαματικής Πηγής Κύθνου». ΤΑΙΠΕΔ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2019.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 «Λουτρά». Kythnosnet. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2019.
- ↑ 4,0 4,1 «ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ» (PDF). www.eetaa.gr. 6 Δεκεμβρίου 1993. σελ. 9531. Ανακτήθηκε στις 20 Ιουνίου 2019.
- ↑ 5,0 5,1 «ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ» (PDF). e-demography.gr. 2003. σελ. 149. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 16 Αυγούστου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2019.
- ↑ 6,0 6,1 «ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ». statistics.gr. 20 Μαρτίου 2014. σελ. 10843. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2019.
- ↑ Veloudaki 2021, σελ. 29.
- ↑ 8,0 8,1 «Αρχαιολογικοί Χώροι». Δήμος Κύθνου. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2019.
- ↑ Χιλιαδάκης 1949, σελ. 56.
- ↑ 10,0 10,1 10,2 Φιλιππαίου 2014, σελ. 92.
- ↑ Μπέλλος, Ηλίας (31 Μαρτίου 2018). «Προς πώληση από το ΤΑΙΠΕΔ το spa του... Οθωνα στην Κύθνο». Η Καθημερινή. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2019.
- ↑ «Κύθνου». www.thermalsprings.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Ιουνίου 2019. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2019.
- ↑ Χιλιαδάκης 1949, σελ. 51.
- ↑ Σύνδεσμος Κυθνίων 2011, σελ. 13.
- ↑ Σύνδεσμος Κυθνίων 1995, σελ. 13.
- ↑ Σύνδεσμος Κυθνίων 2011, σελ. 34.
- ↑ Κοκιασμένου 2014, σελ. 82 & 84.
- ↑ Φιλιππαίου 2014, σελ. 68.
- ↑ Φιλιππαίου 2014, σελ. 65.
- ↑ Φιλιππαίου 2014, σελ. 141.
- ↑ Φιλιππαίου 2014, σελ. 83.
- ↑ Φιλιππαίου 2014, σελ. 88.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Φιλιππαίου, Καλλιόπη (2014). Υδατικοί πόροι με έμφαση στα υπόγεια νερά νήσου Κύθνου. Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. doi:10.26240/heal.ntua.3900.
- Χιλιαδάκης, Στέλιος (1949). Κύθνος. Αθήνα: Εκδόσεις Μαθιουδάκη.
- (Αγγλικά) Veloudaki, Christianna (2021). Oria Kastro, an insular medieval settlement and fortress on Kythnos: an architectural, archaeological, and historical investigation. University Of Edinburgh. doi:10.7488/ERA/1286.
- Οι Κύθνιοι στα χρόνια της Κατοχής 1941-1944. Σύνδεσμος Κυθνίων. 1995.
- 100 Χρόνια Συνδέσμου Κυθνίων 1901-2001. Αθήνα: Σύνδεσμος Κυθνίων. 2011.
- Κοκιασμένου, Ελένη (2014). Διαχείριση υδατικών πόρων της Νήσου Κύθνου. Πολυτεχνείο Κρήτης. doi:10.26233/heallink.tuc.13269.
