Ματθαίος Παλαιολόγος Ασάνης
| Ματθαίος Παλαιολόγος Ασάνης | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1405 |
| Θάνατος | 29 Μαρτίου 1467 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βυζαντινή Αυτοκρατορία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός ηγέτης |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Παύλος Ασάνης |
| Αδέλφια | Θεοδώρα Ασανίνα Παλαιολογίνα Σιμωνίς Παλαιολογίνα Ασανίνα |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | στρατηγός |
Ο Ματθαίος Ασάνης (π. 1403 - απεβ. 29 Μαρτίου 1467) από τον Οίκο των Ασέν ήταν Ρωμαίος αριστοκράτης και αξιωματούχος.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ήταν γιος του Παύλου Ασάνη και μίας Παλαιολογίνας[1]. Αδέλφια του ήταν η Σιμωνίς Ασανίνα και η Θεοδώρα Ασανίνα. Το 1441[2] η Θεοδώρα παντρεύτηκε τον Δημήτριο Παλαιολόγο[3] μετέπειτα δεσπότη του Μωρέως, με του οποίου τη σταδιοδρομία διαπλέχθηκε η ζωή τού Ματθαίου.[1] Ο Βούλγαρος ιστορικός Ιβάν Μποζίλοβ εικάζει, ότι γεννήθηκε τα πρώτα έτη του 15ου αι., αλλά πριν το 1405.[4]
Εμφανίζεται για πρώτη φορά τον Σεπτέμβριο του 1423, όταν εστάλη με τον αδελφό του ως απεσταλμένος προς τον Σιγισμούνδο της Ουγγαρίας, Βοημίας (μετά και της Γερμανίας).[1] Το 1442 οι Τούρκοι πολιόρκησαν ανεπιτυχώς την Κωνσταντινούπολη και ο Δημήτριος με τον Ματθαίο έπρεπε να ακολουθήσουν. Οι δύο συνελήφθησαν με διαταγή του Ιωάννη Η΄ Παλαιολόγου, μεγαλύτερου αδελφού του Δημητρίου, αλλά δραπέτευσαν, βρίσκοντας καταφύγιο στον Γαλατά των Γενουατών.[2]
Έπειτα συνόδευσε τον Δημήτριο στη νέα θέση τού δεσπότη της Λήμνου και μετά τού Μωρέως.[1] Το 1452 παρέσυρε τον Οθωμανικό στρατό τού Αχμέτ μπέη από το Λεοντάρι σε ένα στενό πέρασμα, όπου έπεσαν οι περισσότεροι Τούρκοι και αιχμαλώτισε τον αρχηγό τους.[1][3]
Από το 1454 ήταν κυβερνήτης της Κορίνθου, ώσπου παρέδωσε την πόλη το 1458 στον Μωάμεθ Β΄.[1] Στα μέσα Μαΐου 1460 ο σουλτάνος ζήτησε να συναντήσει τον υποτελή του Δημήτριο. Αυτός φοβήθηκε και έστειλε αντιπρόσωπο τον Ματθαίο, που ήξερε ότι ο Μωάμεθ Β΄ τον σεβόταν, με πλούσια δώρα. Ο σουλτάνος θύμωσε και συνέλαβε τον Ματθαίο, ενώ βάδισε εναντίον του Μυστρά. Ο Δημήτριος παρέδωσε την πρωτεύουσα του Μωρέως στις 29 Μαΐου 1460· αυτό ήταν το τέλος του δεσποτάτου.[5] Σε αποζημίωση ο Δημήτριος έλαβε την Αίνο της Θράκης ως εισόδημα και πέρασε εκεί τα επόμενα επτά έτη με τη σύζυγό του Θεοδώρα και τον Ματθαίο. Έπειτα έπεσαν στη δυσμένεια του Μωάμεθ Β΄, που τους έδιωξε. Ο Γεώργιος Σφραντζής ιστορεί την εξήγηση: ο Ματθαίος, υπεύθυνος για το μονοπώλιο άλατος, επέτρεπε στους υφισταμένους του να εξαπατούν τους φορολογικούς υπαλλήλους του σουλτάνου.[6]
Από εκεί μετέβησαν στο Διδυμότειχο, όπου έζησαν με μεγάλη πενία.[6] Ο Ματθαίος απεβίωσε στις 29 Μαρτίου 1467.[1] Ο Μωάμεθ Β΄ λυπήθηκε τον Δημήτριο και τη Θεοδώρα και τους επέτρεψε να εγκατασταθούν κοντά στην κόρη τους Ελένη στην Αδριανούπολη, προσφέροντάς τους μία μικρή επιδότηση ως το 1470, που απεβίωσαν.[6]
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Νυμφεύτηκε μία κόρη του Μεσάζοντος (Πρωθυπουργού) Ευδαιμονογιάννη. Μάλλον είχε τέκνο:
- μία κόρη, που απεβίωσε λίγο μετά από τον Ματθαίο.
Ο Μποτζίλοβ θεωρεί ότι ο Θωμάς Ασάνης Παλαιολόγος κύριος της Κορίνθου και μετά εξόριστος στη Νάπολη, ήταν εγγονός του.
Αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 PLP, 1508. ̓Ασάνης, Ματθαῖος Παλαιολόγος.
- ↑ 2,0 2,1 Bozhilov 1994, σελ. 363.
- ↑ 3,0 3,1 Runciman 2009, σελ. 79.
- ↑ Bozhilov 1994, σελ. 362.
- ↑ Runciman 2009, σελίδες 82–83.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Runciman 2009, σελ. 83.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Bozhilov, Ivan (1994). Фамилията на Асеневци (1186–1460). Генеалогия и просопография [The Family of the Asens (1186–1460). Genealogy and Prosopography] (in Bulgarian). София: Издателство на Българската академия на науките. ISBN 954-430-264-6.
- Runciman, Steven (2009). Lost Capital of Byzantium: The History of Mistra and the Peloponnese. Tauris Parke Paperbacks. ISBN 978-1-84511-895-2.
- Trapp, Erich; Beyer, Hans-Veit; Walther, Rainer; Sturm-Schnabl, Katja; Kislinger, Ewald; Leontiadis, Ioannis; Kaplaneres, Sokrates (1976–1996). Prosopographisches Lexikon der Palaiologenzeit (in German). Vienna: Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften. ISBN 3-7001-3003-1.