Ματιέ Μολέ (1584-1656)
| Ματιέ Μολέ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Mathieu Molé (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 14 Δεκεμβρίου 1584[1][2] Παρίσι |
| Θάνατος | 3 Ιανουαρίου 1656[1][3] Παρίσι |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[4] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Édouard Molé Édouard-Jean Molé |
| Γονείς | Édouard Molé |
| Οικογένεια | Molé |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Procureur général au Parlement de Paris (1614–1641) Premier-President of the Parliament of Paris (1641–1651) Keeper of the Seals of France (1651–1656) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ματιέ Μολέ (γαλλικά: Mathieu Molé), (1584 – 3 January 1656) ήταν Γάλλος πολιτικός. Πρώτος πρόεδρος του Κοινοβουλίου του Παρισιού, έπαιξε σημαντικό ρόλο στις εξεγέρσεις της Σφενδόνης και αργότερα έγινε Σφραγιδοφύλακας.[5]
Βιογραφικά στοιχεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ματιέ Μολέ σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Ορλεάνης. Το 1606 εισήλθε ως σύμβουλος στο Κοινοβούλιο του Παρισιού (ανώτατο δικαστήριο), έγινε πρόεδρος αιτημάτων το 1610, γενικός εισαγγελέας το 1614 και συμμετείχε στη συνέλευση των Ανωτέρων που συγκλήθηκε στη Ρουέν το 1617.
Ήταν αυτός που φυλάκισε τον ποιητή Τεοφίλ ντε Βιώ στην Κονσιερζερί το 1623, με τις κατηγορίες της βλασφημίας και αθεΐας που του απέδωσαν οι Ιησουίτες. Αντιτάχθηκε ανεπιτυχώς στη δημιουργία ειδικών δικαστηρίων για την εκδίκαση πολιτικών υποθέσεων.
Οι σχέσεις μεταξύ του Μολέ και του καρδιναλίου Ρισελιέ ήταν αρκετά καλές, αλλά η κλίση του πρώτου προς τα δόγματα του αβαείου Πορ-Ρουαγιάλ που ήταν το πνευματικό κέντρο του Γιανσενισμού αύξησε τις διαφορές μεταξύ τους. Μόνο μετά το θάνατο του Ρισελιέ ο Μολέ μπόρεσε να εξασφαλίσει την απελευθέρωση του φίλου του Γιανσενιστή αββά ντε Σαιν-Συράν.[6]
Τον Νοέμβριο του 1641, ο Μολέ διορίστηκε πρώτος Πρόεδρος του Κοινοβουλίου του Παρισιού, με τον προκαταρκτικό όρο να μην επιτρέψει τη γενική συνέλευση των δικαστηρίων παρά μόνο με ρητή εντολή του βασιλιά. Μετά το θάνατο του Ρισελιέ, η κοινοβουλευτική αναταραχή αυξήθηκε. Τα μέλη του Κοινοβουλίου διαμαρτυρήθηκαν για τις αυξημένες εξουσίες των εκπροσώπων και του Συμβουλίου του βασιλιά. Το 1648, το Κοινοβούλιο συνεδρίασε με τα άλλα κυρίαρχα δικαστήρια - το Δικαστήριο της Βοήθειας, το Μεγάλο Συμβούλιο και το Λογιστικό Επιμελητήριο - και, για να θέσουν περιορισμούς στη βασιλική αυθαιρεσία, πρότειναν για βασιλική κύρωση 27 άρθρα που ουσιαστικά ισοδυναμούσαν με τη θέσπιση νέου συντάγματος.[7] Στη μακρά διαπραγμάτευση που ακολούθησε μεταξύ της αντιβασίλισσας Άννας της Αυστρίας και του Κοινοβουλίου, ο Μολέ, χωρίς να παραχωρήσει κανένα δικαίωμα δικαιοδοσίας, έπαιξε συμβιβαστικό ρόλο.
Την ημέρα των οδοφραγμάτων στις 26 Αυγούστου 1648, πήγε να συναντήσει τη βασίλισσα και τον καρδινάλιο Μαζαρέν για να ζητήσει την απελευθέρωση μελών του Παρλαμέντου, των οποίων η φυλάκιση ήταν η αιτία των ταραχών. Την επόμενη μέρα το κοινοβούλιο πραγματοποίησε πορεία για να επαναλάβει το αίτημα του Μολέ. Στο δρόμο της επιστροφής τους σταμάτησε το πλήθος. Ο Μολέ απειλήθηκε με θάνατο, εκτός αν έφερνε πίσω τους φυλακισμένους ή τον Μαζαρίνο ως όμηρο. [8]Οι περισσότεροι δικαστές τράπηκαν σε φυγή, αλλά μερικοί, με επικεφαλής τον Μολέ, επέστρεψαν στο βασιλικό παλάτι και έπεισαν την Άννα της Αυστρίας να απελευθερώσει τους αιχμαλώτους. Ο Μολέ απέκτησε φήμη για το θάρρος του - «ο πιο ατρόμητος άνθρωπος κατά τη γνώμη μου που εμφανίστηκε στον αιώνα», σύμφωνα με τον καρδινάλιο του Ρετς. Η σκηνή αναπαράχθηκε από τον ζωγράφο Φρανσουά-Αντρέ Βενσάν σε έναν πίνακα του 1779, Ο πρόεδρος Μολέ και οι εξεγερμένοι κατά τη διάρκεια των εξεγέρσεων της Σφενδόνης, που σήμερα βρίσκεται στο Λούβρο.[9]
Οι συμβουλές του Μολέ για σύνεση δεν απέτρεψαν την εξέγερση της Σφενδόνης του Παρλαμέντου, αλλά διαπραγματεύτηκε την ειρήνη της Ρυέιγ το 1649 και απέφυγε τη σύγκρουση μεταξύ υποστηρικτών του Λουδοβίκου Β΄ των Βουρβόνων-Κοντέ και αυτών του καρδιναλίου του Ρετς εντός του δικαστηρίου.
Ο Ματιέ Μολέ αρνήθηκε τιμές και ανταμοιβές για τον εαυτό του και την οικογένειά του, από τον γάμο του είχε αποκτήσει δέκα παιδιά, αλλά διορίστηκε Σφραγιδοφύλακας της Γαλλίας από το 1651. Παρέμεινε στο αξίωμα μέχρι τον θάνατό του στις 3 Ιανουαρίου 1656.[10]
Τα Απομνημονεύματά του εκδόθηκαν το 1855 από την Εταιρεία της Ιστορίας της Γαλλίας σε 4 τόμους.[11]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 15023029q. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας. gallica
.bnf .fr /ark: /12148 /btv1b9057366n /f111. - ↑ GeneaStar. molem.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb15023029q. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ . «en.wikisource.org/wiki/1911 Encyclopædia Britannica/Molé, Mathieu».
- ↑ . «paristoric.com/index.php/paris-d-hier/-les-statues-de-l-hotel-de-ville-la-statue-de-mathieu-mole». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Αυγούστου 2021. Ανακτήθηκε στις 6 Αυγούστου 2021.
- ↑ . «herodote.net/13_mai_1648_11_mars_1649-De la Fronde parlementaire à la Fronde des Princes».
- ↑ . «imago-images.com/La Fronde : Mathieu MOLE (1584-1656) moleste par la populace».
- ↑ . «collections.louvre.fr/Le Président Molé, saisi par les factieux».
- ↑ . «valleeduciron.com/Documents/Ouvrages/Michelant/1648.Mole».
- ↑ . «gallica.bnf.fr/Mémoires de Mathieu Molé,... publiés pour la Société de l'histoire de France, sous les auspices de M. le comte Molé, l'un de ses membres, par Aimé Champollion-Figeac».