Μαυσωλείο του Νιέγκος
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Συντεταγμένες: 42°24′0.11″N 18°50′16.01″E / 42.4000306°N 18.8377806°E
| Μαυσωλείο του Νιέγκος | |
|---|---|
 | |
 | |
| Είδος | μαυσωλείο |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 42°24′0″N 18°50′16″E |
| Χώρα | Μαυροβούνιο |
| Υλικά | μάρμαρο, πέτρα και χρυσός |
| Ιστότοπος | |
| Επίσημος ιστότοπος | |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Το Μαυσωλείο του Νιέγκος[a] είναι ένα μαυσωλείο όπου έχει ενταφιαστεί ο Πέτρος Β' Πέτροβιτς-Νιέγκος, που βρίσκεται στην κορυφή του όρους Λόβτσεν. [1]
Το μαυσωλείο βρίσκεται είκοσι ένα χιλιόμετρα μέσω ασφαλτοστρωμένου δρόμου από το κοντινό Τσέτινιε και χτίστηκε με βάση την ιδέα του Κροάτη γλύπτη Ίβαν Μέστροβιτς. Χτίστηκε στην ίδια τοποθεσία της Εκκλησίας της Διαθήκης του Νιέγκος, που είχε χτίσει ο Νιέγκος το 1845 με την πρόθεση να ταφεί εκεί και την οποία αφιέρωσε στον προκάτοχό του Πέτρο Α' Πέτροβιτς-Νιέγκος (ο οποίος έχει αγιοποιηθεί ως Άγιος Πέτρος του Τσέτινιε στη Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία).
Η εκκλησία υπέστη ζημιές από τους βομβαρδισμούς και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Το 1974, παρά τις διαμαρτυρίες της Μητρόπολης του Μαυροβουνίου και των παράκτιων και ντόπιων ορθόδοξων χριστιανών, η παλιά εκκλησία διατάχθηκε να κατεδαφιστεί από μια επιτροπή της Ένωσης Κομμουνιστών του Μαυροβουνίου με επικεφαλής τον Βέλικο Μιλάτοβιτς και χτίστηκε το σημερινό μαυσωλείο.[1]
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πριν από το θάνατό του, ο Νιέγκος είχε ζητήσει να ταφεί στην κορυφή του όρους Λόβτσεν, σε ένα παρεκκλήσι αφιερωμένο στον προκάτοχό του Πέτρου Α' Πέτροβιτς-Νιέγκος. Είχε σχεδιάσει το παρεκκλήσι ο ίδιος και επέβλεψε την κατασκευή του το 1845. Μετά τον θάνατό του τον Οκτώβριο του 1851, ο Νιέγκος ενταφιάστηκε στο μοναστήρι Τσέτινιε. Τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στο όρος Λόβτσεν το 1855. Έμειναν εκεί μέχρι το 1916, όταν κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, το Μαυροβούνιο καταλήφθηκε από την Αυστροουγγαρία και οι Αψβούργοι κατακτητές αποφάσισαν να στήσουν ένα μνημείο στον Αυστριακό αυτοκράτορα Φραντς Ιωσήφ Α' στο όρος Λόβτσεν. Μη επιθυμώντας να τοποθετηθεί ένα μνημείο του Αυστριακού Αυτοκράτορα στην ίδια τοποθεσία ως σύμβολο του νοτιοσλαβικού εθνικού αισθήματος, οι αυστροουγγρικές αρχές ζήτησαν να μεταφερθούν τα λείψανα του Νιέγκος πίσω στο Τσέτινιε. Οι Μαυροβούνιοι είχαν ελάχιστη επιλογή στο θέμα και τα λείψανα απομακρύνθηκαν υπό την επίβλεψη Σέρβων Ορθοδόξων κληρικών, ώστε να μην κατηγορηθούν οι Αυστροούγγροι για βεβήλωση. Μέχρι το τέλος του πολέμου, το παρεκκλήσι του Νιέγκος υπέστη σοβαρές ζημιές. Οι τοπικές αρχές διαπραγματεύονταν με τη γιουγκοσλαβική κυβέρνηση για χρόνια σχετικά με το πού, πότε και με δαπάνη ποιου επρόκειτο να ταφεί ο Νιέγκος. Οι αξιωματούχοι του Μαυροβουνίου τάχθηκαν υπέρ της αποκατάστασης του αρχικού παρεκκλησίου, ενώ οι αρχές στο Βελιγράδι έκαναν διαγωνισμό για τα σχέδια ενός νέου μαυσωλείου. Μερικά από τα σχέδια διέφεραν πολύ από το αρχικό βυζαντινό κτήριο. Λόγω έλλειψης πόρων, τα σχέδια για ένα μαυσωλείο απορρίφθηκαν το 1925 και το αρχικό κτήριο της εκκλησίας ανακατασκευάστηκε. Τον Σεπτέμβριο του 1925, κατά τη διάρκεια μιας τριήμερης τελετής, που επιχορηγήθηκε και συμμετείχαν ο βασιλιάς της Γιουγκοσλαβίας Αλέξανδρος και η βασίλισσα Μαρία, το παρεκκλήσι επανααφιερώθηκε και τα λείψανα του Νιέγκος ξανατάφηκαν.[2] Ο ιστορικός Άντριου Βάχτελ γράφει: «Ο τόνος του γεγονότος, που περιγράφηκε εκτενώς στον γιουγκοσλαβικό τύπο, συνέπιπτε με μια ευσέβεια πιο κατάλληλη σε συμπεριφορά προς έναν άγιο παρά προς έναν συγγραφέα». [3]
Στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Γιουγκοσλαβία περιήλθε υπό κομμουνιστική κυριαρχία. Το 1952, οι κομμουνιστικές αρχές της Γιουγκοσλαβίας αποφάσισαν να αντικαταστήσουν το παρεκκλήσι του Νιέγκος με ένα κοσμικό μαυσωλείο σχεδιασμένο από τον Ίβαν Μέστροβιτς. Ο Βάχτελ θεωρεί ότι αυτό έγινε για να «αποσερβοποιηθεί» ο Νιέγκος και να εξαλειφθεί κάθε ίχνος του βυζαντινού σχεδίου του παρεκκλησίου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 το παρεκκλήσι κατεδαφίστηκε και το 1971 κατασκευάστηκε ένα μαυσωλείο. Τα λείψανα του Νιέγκος μεταφέρθηκαν πίσω στο όρος Λόβτσεν το 1974 και το μαυσωλείο εγκαινιάστηκε επίσημα εκείνη τη χρονιά. [3]
Κληρονομιά
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Νιέγκος και ο τόπος ταφής του αναφέρονταν στο δημοφιλές σερβικό λαϊκό τραγούδι Ω, λαμπρή αυγή του Μάη (Oj, svijetla majska zoro), το οποίο (με αναθεωρημένο στίχο) είναι ο εθνικός ύμνος του Μαυροβουνίου από το 2004.
Από το 1945 έως το 1992, η προηγούμενη Εκκλησία της Διαθήκης Νιέγκος εμφανίστηκε στο οικόσημο της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Μαυροβουνίου και από το 1992 έως το 1994 στο οικόσημο της Δημοκρατίας του Μαυροβουνίου.
Εικόνες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]-
Ο Νιέγκος με έναν αετό πάνω από το κεφάλι του -
Είσοδος στο Μαυσωλείο -
Οι Καρυάτιδες στην είσοδο δείχνουν Μαυροβούνιους -
Η κορυφή του Γιεζέρσκι στο Λόβτσεν -
Μια σήραγγα, που οδηγεί στη κορυφή Γιεζέρσκι στο Λόβτσεν -
Σημείο επιφυλακής Γκούβνο με θέα στην ″Πέτρινη θάλασσα″
.jpg)
Σημειώσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ^ Μερικές φορές αναφέρεται ως το Njegoš Mausoleum.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 Večernje novosti (7 Ιουλίου 2013). «Kako je srušen Njegošev zavet» (στα Serbian). Ανακτήθηκε στις 16 Αυγούστου 2019.
- ↑ Lampe, John· Mazower, Mark (1 Ιανουαρίου 2004). Ideologies and National Identities: The Case of Twentieth-Century Southeastern Europe. Central European University Press. ISBN 978-963-9241-82-4.
- ↑ 3,0 3,1 Wachtel 2004.
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Wachtel, Andrew B. (2004). «How to Use a Classic: Petar Petrović-Njegoš in the Twentieth Century». Στο: Lampe, John R.· Mazower, Mark, επιμ. Ideologies and National Identities: The Case of Twentieth-Century Southeastern Europe. Budapest: Central European University Press. ISBN 978-963-9241-82-4.