Μιχαήλ Αντωνόπουλος

Μιχαήλ Αντωνόπουλος
Γενικές πληροφορίες
Χώρα πολιτογράφησης	Ελλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	νέα ελληνική γλώσσα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	πολιτικός διπλωμάτης
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Υπουργός Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως της Ελλάδας Υπουργός Παιδείας της Ελλάδας

Ο Μιχαήλ Αντωνόπουλος (Ναύπλιο 1829-Αθήνα 14\26 Αυγούστου 1890). Έλληνας διπλωμάτης, πολιτικός, τραπεζίτης και επιχειρηματίας.

Βιογραφικά στοιχεία

Γεννήθηκε στο Ναύπλιο αλλά καταγόταν από ονομαστή οικογένεια της Ανδρίτσαινας Ηλείας. Ήταν γιος του έμπορου, αγωνιστή της Επανάστασης του 1821, πολιτικού Γεώργιου Αντωνόπουλου (Ανδρίτσαινα 1800-Ναύπλιο 1865)και της Ειρήνης Αντωνοπούλου (Άργος 1803-Ναύπλιο 1891), κόρη του αγωνιστή της Επανάστασης του 1821 Σταματέλου Αντωνοπούλου. Αδέλφια του ήταν: ο Αντώνιος διπλωμάτης (β΄ Γραμματέας της ελληνικής πρεσβείας της Κωνσταντινούπολης και Γραμματέας α΄ τάξης στο Υπουργείο των Εξωτερικών), ο Αλέξανδρος βουλευτής Ναυπλίας και Αργολιδοκορινθίας κατά τις Θ΄ (20/12/1881-4/2/1885), Ι΄ (7/4/1885-6/11/1886), ΙΑ΄ (4/1/1887-17/8/1890) και ΙΓ΄ (3/5/1892-20/2/1895) βουλευτικές περιόδους, πρόξενος της Γαλλίας και υποδιευθυντής της Εθνικής Τράπεζας στη Ζάκυνθο, η Ασπασία, η Πηνελόπη, η Ειρήνη και η Ευφροσύνη.

Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (2/10/1845-3/3/1850 [;]). Άμισθος υπάλληλος στην Κεντρική Υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών (Ιούλιος 1848 [;]-3/3/1850). Άμισθος ακόλουθος στην ελληνική βασιλική πρεσβεία του Μονάχου (3/3/1850-3/3/1855). Παράλληλα, έλαβε μαθήματα νομικής παιδείας στις Νομικές Σχολές των Πανεπιστημίων του Βερολίνου (χειμερινό εξάμηνο 1852-53) και της Χαϊδελβέργης (τουλάχιστον ως τα τέλη Απριλίου του 1854). Στη συνέχεια διετέλεσε: Β΄ Γραμματέας στην ελληνική βασιλική πρεσβεία της Κωνσταντινούπολης (10/3/1855-17/6/1859), Γραμματέας στην ελληνική βασιλική πρεσβεία των Παρισίων (17/6/1859-14/2/1863) και επιτετραμμένος στην ίδια πρεσβεία (28/12/1860-19/2/1861), Τμηματάρχης Α΄ στο Υπουργείο των Εξωτερικών (19/7/1866-17/1/1868), Υπουργός Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως και Υπουργός Εξωτερικών (18/8-3/12/1870) στην 3η κυβέρνηση του Επαμεινώνδα Δεληγεώργη (9/7-3/12/1870), Γενικός ελεγκτής (επιθεωρητής) και Ταμίας στη Γενική Πιστωτική Τράπεζα (25/5/1872-10/1/1878), Βουλευτής Ναυπλίας κατά την Στ΄ βουλευτική περίοδο (23/6/1874-19/5/1875-π.η.), αρχικά με το "δεληγεωργικό" και ακολούθως με το κόμμα του Δημητρίου Βούλγαρη. Υπήρξε ένας από τους ογδόντα ένα βουλευτές ("Στηλίτες") που έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στις αντικοινοβουλευτικές πρακτικές του γηραιού Υδραίου πολιτικού, ενέργεια που λίγο αργότερα προκάλεσε την παραίτησή του από το βουλευτικό αξίωμα (27/3/1875-π.η.). Υπήρξε εκ των συνιδρυτών της "Αθηναϊκής Λέσχης" (Δεκέμβριος 1875).

Επίσης, χρημάτισε Διευθυντής (18/4/1879-31/5/1884) και Σύμβουλος (31/5/1884-2/6/1885) των ναυτασφαλιστικών εταιρειών "Ο Αρχάγγελος", Επίτροπος του ελληνικού Βασιλείου στη μεικτή ελληνο-οθωμανική επιτροπή για τη διαρρύθμιση του καθεστώτος των βακουφίων στη Θεσσαλία (29/8/1885-17/3/1886), από κοινού με τον εφέτη Φωκίωνα Σακελλαρόπουλο και τέλος Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Εξωτερικών (6/8/1887-14/8/1890) στην 5η κυβέρνηση του Χαρίλαου Τρικούπη (9/5/1886-24/10/1890).

Δραστήριο μέλος της αντιδυναστικής αντιπολίτευσης, γνωστής και ως "Χρυσής Νεολαίας", ο Μιχαήλ Αντωνόπουλος υπήρξε συσπουδαστής και πολιτικός φίλος του Επαμεινώνδα Δεληγεώργη, με τον οποίο και διατηρούσε κατά την περίοδο αυτή και πυκνή αλληλογραφία. Νωρίτερα, υπήρξε μέλος της λεγόμενης "Κεντρικής υπέρ των Κρητών Επιτροπής" (θέρος 1866), ενώ κατά την ίδια, περίπου, χρονική περίοδο έλαβε ενεργό μέρος στις μυστικές διαπραγματεύσεις που τον Αύγουστο του 1867 οδήγησαν στην υπογραφή της πρώτης ελληνο-σερβικής μυστικής συνθήκης συμμαχίας (συνθήκη Voslau της 14ης/26ης Αυγούστου 1867), στην ανταλλαγή των επικυρώσεων της οποίας έλαβε, επίσης, ενεργό μέρος (10/22 Ιανουαρίου 1868). Στο πλαίσιο της πολιτικής δε της τότε κυβέρνησης του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου (3η θητεία, 18/12/1866-20/12/1867-π.η.) περί οικοδόμησης ενός ευρύτερου δικτύου συμμαχιών και με τα υπόλοιπα βαλκανικά έθνη κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο Μιχαήλ Αντωνόπουλος, κατ' εντολή του τότε Υπουργού Εξωτερικών Χαρίλαου Τρικούπη, μετέβη μυστικά στο Βουκουρέστι με στόχο να διαπραγματευθεί τις πιθανότητες υπογραφής αντίστοιχης-με την Ηγεμονία της Σερβίας-συνθήκης και με την Ηγεμονία της Ρουμανίας (15 Ιανουαρίου 1867-μέσα Μαρτίου 1867).

Κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης διπλωματικής του σταδιοδρομίας τιμήθηκε με το ελληνικό παράσημο του "Ανώτερου Ταξιάρχη του Βασιλικού Τάγματος του Σωτήρος" (1/12/1886-π.η.), το οθωμανικό "Μετζηδιέ" α΄ τάξης (30/10/1888-π.η.) καθώς επίσης και με τον "Ανώτερο Ταξιάρχη" της Βαυαρίας. Πολυσχιδής προσωπικότητα, ο Μιχαήλ Αντωνόπουλος υπήρξε επίλεκτο μέλος μίας "ολόκληρης γενιάς φιλελεύθερων ιδεολόγων στοχαστών, η οποία ανδρώθηκε μέσα στο κλίμα των επαναστάσεων του 1848 και της λεγόμενης μεταπολίτευσης του 1862 (της εκθρόνισης δηλ. του Όθωνα και της δυναστικής αλλαγής)".