Μοσχοπόταμος Πιερίας
Συντεταγμένες: 40°19′35″N 22°18′32″E / 40.32639°N 22.30889°E
| Μοσχοπόταμος | |
|---|---|
 | |
| Διοίκηση | |
| Χώρα | Ελλάδα |
| Αποκεντρωμένη Διοίκηση | Μακεδονίας-Θράκης |
| Περιφέρεια | Κεντρικής Μακεδονίας |
| Περιφερειακή Ενότητα | Πιερίας |
| Δήμος | Κατερίνης |
| Δημοτική Ενότητα | Ελαφίνας |
| Δημοτική Κοινότητα | Μοσχοποτάμου |
| Γεωγραφία | |
| Γεωγραφικό διαμέρισμα | Μακεδονία |
| Νομός | Πιερίας |
| Υψόμετρο | 460 |
| Πληθυσμός | |
| Μόνιμος | 457 |
| Έτος απογραφής | 2021 |
| Πληροφορίες | |
| Παλαιά ονομασία | Δρυάνιστα (έως το 1926) |
| Ταχ. κώδικας | 60150 |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Μοσχοπόταμος είναι χωριό του Νομού Πιερίας. Βρίσκεται στις παρυφές των Πιερίων σε υψόμετρο 460 μέτρων, 20 χλμ. βορειοδυτικά της Κατερίνης και έχει 543 κατοίκους με βάση την απογραφή του 2011. Αποτελεί έδρα της ομώνυμης Τοπικής Κοινότητας του Δήμου Κατερίνης. Το χωριό διαρρέεται από δύο ποτάμια, τον Μοσχοπόταμο στη νότια και τον Βεροιόδρομο στη νότια πλευρά.[1]
Έχει επίσης έναν Μορφωτικό Αθλητικό Σύλλογο, με την επωνυμία «Ελπίς Μοσχοποτάμου». Στην Κατερίνη δραστηριοποιείται και ο Πολιτιστικός Σύλλογος «Δρυάνιστα», που καλύπτει 5 χωριά συνολικά[2].
Υποδομή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Σύμφωνα με στοιχεία[3], στις αρχές του 20ού αιώνα ο Μοσχοπόταμος είχε ένα σχολείο με συνολικά 301 μαθητές και τέσσερις δασκάλους.
Στο Μοσχοπόταμο δραστηριοποιείται Μορφωτικός και Πολιτιστικός Σύλλογος αλλά και καπνοπαραγωγική ομάδα, που καλύπτει τα γειτονικά χωριά καθώς επίσης και τη Ρητίνη και το Ελατοχώρι. Στο ποδόσφαιρο, η Α.Ε. Δρυάνιστα αγωνίζεται στην Α΄ ερασιτεχνική κατηγορία του τοπικού πρωταθλήματος της Ε.Π.Σ. Πιερίας.
Υπάρχει στο χωριό μονοθέσιο νηπιαγωγείο, διθέσιο Δημοτικό Σχολείο με 30 περίπου παιδιά, αγροτικό ιατρείο και ο κεντρικός ναός είναι αυτός του Αγίου Γεωργίου. Υπάρχει επίσης το ξωκλήσι των Αγίων Αποστόλων και η Αγία Παρασκευή, όπου βρίσκεται και το Κοιμητήριο. Στο χωριό βρίσκεται και μια μεγάλη γέφυρα, που χρονολογείται από τη βυζαντινή εποχή. Το κάψιμο της ρόκας είναι ένα έθιμο που επιβιώνει στο χωριό.
Τη δεκαετία του '80 ολοκληρώθηκε λιγνιτωρυχείο στο χωριό, το οποίο αξιοποιήθηκε κατάλληλα από τους κατοίκους.
Ιστορικά στοιχεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το χωριό ως το 1926 ονομαζόταν Δρυάνιστα και την περίοδο της Τουρκοκρατίας ήταν κεφαλοχώρι, με 1.200 Χριστιανούς Ορθοδόξους. Σε πίνακα της Υποδιοίκησης Κατερίνης (1913) η Δρυάνιστα αναφέρεται ότι είχε 1.366 συνολικά Ορθόδοξο πληθυσμό και 200 οικίες, γεγονός που δείχνει αύξηση του πληθυσμού του την περίοδο εκείνη. Το 1639 το χωριό αναφέρεται με το όνομα Δρυάνιστα (μάλλον από τους δρύες, δηλ. βελανιδιές). Το 1865 προήχθη από τσιφλίκι σε κεφαλοχώρι και την περίοδο της Τουρκοκρατίας απολάμβανε κάποιων προνομίων σε σύγκριση με άλλα χωριά. Μάλιστα, μαζί με τον Κολινδρό και το Λιτόχωρο, ήταν τα μόνα σημαντικά χωριά της περιοχής. Κάτοικοι του Μοσχοποτάμου έλαβαν μέρος στην Επανάσταση του 1878 και στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13.
Σημαντικό στοιχείο της οικονομικής και κοινωνικής εξέλιξης του Μοσχοποτάμου στάθηκε η εκμετάλλευση των κοιτασμάτων λιγνίτη, ο οποίος υπήρχε σε πολλούς λόφους γύρω από το χωριό. Ο λιγνίτης αυτός μεταφερόταν με ειδική σιδηροδρομική γραμμή, το ντεκοβίλ, που λειτούργησε περίπου ως το τέλος της δεκαετίας του '20.
Το Δεκέμβριο του 1943 το χωριό πυρπολήθηκε από τους Γερμανούς και τους Έλληνες αντάρτες. Το Μάρτιο του 1944 το χωριό αφανίστηκε. Έπειτα από την πυρπόληση του χωριού, το Μοσχοχώρι, η Λαγοράχη, το Μελιάδι και το Τόξο αποσπάστηκαν ως κοινότητες από την Κοινότητα Μοσχοποτάμου. Χρόνια αργότερα, οι κάτοικοι επέστρεψαν στις εστίες τους και ασχολήθηκαν με την καλλιέργεια καπνού και με την κτηνοτροφία. Πολλοί, επίσης, Δρυανιστινοί αλλά και καταγόμενοι από τα παραπάνω τέσσερα χωριά εγκαταστάθηκαν στην Κατερίνη, στα μεγάλα αστικά κέντρα (Αθήνα, Θεσσαλονίκη), σε άλλες περιοχές της Ελλάδας[4] αλλά και στο εξωτερικό.
Η Δρυάνιστα αναγνωρίστηκε ως Κοινότητα στις 9 Ιουλίου 1918 και εντάχθηκε στην επαρχία Πιερίας του Νομού Θεσσαλονίκης. Μετονομάστηκε σε Μοσχοπόταμο το 1926, με Αριθμό Αποφάσεως 346Α/4/10/1926, επειδή -σύμφωνα με την παράδοση- το ποτάμι ήταν σε καλή περιοχή και φαίνεται ότι ήταν πολύ καθαρό και μοσχομύριζε. Το 1949 η Κοινότητα υπήχθη στο νεοσυσταθέντα Νομό Πιερίας.
Πρόεδροι της Κοινότητας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πρόεδροι Κοινότητας Μοσχοποτάμου (Δρυανίστης ως το 1926)
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]1918-1953
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Νικόλαος Νατσιόπουλος
- Βασίλειος Ευαγγελόπουλος ή Μηλιώτης
- Σωτήριος Δαδάκος
- Κωνσταντίνος Νατσιόπουλος
- 1953-1954 Ευάγγελος Τάκος (1919-2009)
- 1956 Κωνσταντίνος Κατσάρας
- Αντώνιος Ανδρέου
- 1958-1962 Διονύσιος Καραδήμος
- 1962- 1964 Ευάγγελος Τάκος (αντιπ. Δημ. Κατσάρας)
- 1964 Διονύσιος Καραδήμος (αντιπ. Δημ. Λύρας)
- 1964- 1967 Βασίλειος Γκιάτας (19??-1980)
- 1967- 1972* Ευάγγελος Καραδήμος (αντιπ. Γ. Παπανικολάου)
- Δημήτριος Λύρας
- Αντώνιος Σησιός
- Δημήτριος Σησιός
- 1974-1975 Νικάνωρ Παπαδόπουλος, δάσκαλος
- 1975 - 9 Νοεμβρίου 1980 Βασίλειος Γκιάτας (19??-1980)(επανεκλογή το 1978, θάνατος εν ενεργεία)[5]
- 1980-1986 Ευάγγελος Κατσάρας (αντιπρόεδρος, προσωρινός στη θέση του Γκιάτα) επανεκλογή το 1982.
- 1987-1990 Νικόλαος Βραχνός
- 1991-1994 Αντώνιος Παπαγεωργίου παραιτήθηκε εξ αρχής ανέλαβε ο πρώτος κοινοτικός σύμβουλος που είχε εκλεγεί στο συνδυασμό ΓΚΙΑΤΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
- 1995-1998 Δημήτριος Σησιός
Πρόεδρος Τοπικής Κοινότητας Μοσχοποτάμου
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- 2011- Αθανάσιος Χρυσόπουλος του Δημητρίου (επανεκλογή το 2014)
- 2020- Βασίλειος Κατσαρας
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Μορφωτικός και Πολιτιστικός Σύλλογος Μοσχοποτάμου.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Γιώργος Φελεκίδης, Πιερία, Στο γαϊτανάκι του χρόνου, εκδόσεις Μάτι, 2008, ISBN 978-960-6692-23-9, σελ. 216.
- ↑ Γενική Συνέλευση Πολιτιστικού Συλλόγου «Δρυάνιστα» Κατερίνης[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ Ιωάννης Καζταρίδης, Κατερίνη, από τη μικρή κώμη στην πολύτροπη πόλη, εκδόσεις ΜΑΤΙ, σελ. 212
- ↑ Ποιος καπηλεύεται το θεσμό της συνάντησης των Δρυανιστινών[νεκρός σύνδεσμος] Πιερικοί Αντίλαλοι, 22 Σεπτεμβρίου 2007
- ↑ Μακεδονικός Αγών, 15 Νοεμβρίου 1980, σελ. 2.