Μουσείο Κλυνύ
| Μουσείο Κλυνύ | |
|---|---|
| Musée de Cluny | |
 | |
 | |
| Είδος | ιστορικό μουσείο, μουσείο τέχνης και εθνικό μουσείο |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 48°51′2″N 2°20′36″E |
| Διοικητική υπαγωγή | 5ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού |
| Τοποθεσία | Hôtel de Cluny |
| Χώρα | Γαλλία |
| Έναρξη κατασκευής | 17 Μαρτίου 1844 |
| Ολοκλήρωση | 1843 |
| Βραβεία | Μουσείο της Γαλλίας |
| Ιστότοπος | |
| Επίσημος ιστότοπος | |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Το Μουσείο Κλυνύ (γαλλικά: Le musée de Cluny), με επίσημη ονομασία Μουσείο Κλυνύ-Εθνικό Μουσείο του Μεσαίωνα (γαλλικά: Musée de Cluny-Musée National du Moyen Âge),[1] βρίσκεται στο 5ο διαμέρισμα του Παρισιού, στην καρδιά του Καρτιέ Λατέν. Στεγάζεται σε ένα αρχοντικό του 13ου αιώνα, το μέγαρο Κλυνύ και περιλαμβάνει μια από τις πιο αξιόλογες συλλογές μεσαιωνικής τέχνης και χειροτεχνίας. Τα παρακείμενα ρωμαϊκά λουτρά αποτελούν επίσης τμήμα του.
Λειτουργεί σαν μουσείο από το 1843, ενώ έχει χαρακτηρισθεί ιστορικό μνημείο από το 1846.[2]
Το μέγαρο Κλυνύ
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το μέγαρο Κλυνύ είναι ένα από τα μεσαιωνικά κτίρια που διατηρούνται ανέπαφα, ωραίο δείγμα γοτθικής φλογόμορφης αρχιτεκτονικής στο μεσαιωνικό Παρίσι. Κατασκευάστηκε το 1334 και ήταν το αρχοντικό των ηγουμένων του αβαείου του Κλυνύ. Αρχικά αποτελούσε τμήμα ενός μεγαλύτερου κτηριακού συγκροτήματος που περιλάμβανε επίσης ένα θρησκευτικό κολέγιο στην παρακείμενη πλατεία της Σορβόνης. Την τελική του μορφή απέκτησε μετά τις μετατροπές του 1485-1510[3] από τον Ζακ Ντ’ Αμπουάζ, ηγούμενο του Κλυνύ, συνδυάζοντας τα παλιότερα γοτθικά με αναγεννησιακά στοιχεία.
Το 1843 μετατράπηκε σε δημόσιο μουσείο, εκθέτοντας κειμήλια του μεσαιωνικού παρελθόντος της Γαλλίας.
Ανάμεσα στα υψηλά πρόσωπα που φιλοξενήθηκαν στο μέγαρο ήταν και η Μαρία Τυδώρ, αδελφή του βασιλιά της Αγγλίας Ερρίκου Η΄. Έμεινε για 40 ημέρες εδώ το 1515 μετά το θάνατο του συζύγου της Λουδοβίκου ΙΒ΄, ουσιαστικά υπό επιτήρηση κατά διαταγή του διαδόχου Φραγκίσκου Α΄, για να διαπιστωθεί αν ήταν έγκυος. [4] Ο Ιάκωβος Ε΄της Σκωτίας φιλοξενήθηκε επίσης στο μέγαρο το 1536 πριν από το γάμο του με την κόρη του Φραγκίσκου Α΄, τη Μαντλέν της Γαλλίας. Ο βασιλιάς της Σκωτίας παρέμεινε στο ξενοδοχείο κατά τη διάρκεια των μεγάλων εορταστικών εκδηλώσεων και κονταρομαχιών που δόθηκαν για το γάμο. Οι ένοικοι του 17ου αιώνα περιλάμβαναν πολλούς παπικούς νούντσιους, συμπεριλαμβανομένου του Μαζαρέν.[5]
Τον 18ο αιώνα, ο πύργος του μεγάρου χρησιμοποιήθηκε ως παρατηρητήριο από τον αστρονόμο Σαρλ Μεσιέ ο οποίος, το 1771, δημοσίευσε τις παρατηρήσεις του στον κατάλογο αντικειμένων Μεσιέ. Το 1789 το μέγαρο εθνικοποιήθηκε και για τις επόμενες τρεις δεκαετίες εξυπηρετούσε διάφορες λειτουργίες. Για ένα διάστημα, ανήκε σε έναν γιατρό που χρησιμοποίησε το υπέροχο φανταχτερό παρεκκλήσι στον πρώτο όροφο ως αίθουσα ανατομίας.[6]
Το 1832, ο σύμβουλος του Ελεγκτικού Συνεδρίου Αλεξάντρ Ντυ Σομεράρ αγόρασε το μέγαρο Κλυνύ και εγκατέστησε εκεί τη μεγάλη του συλλογή από μεσαιωνικά και αναγεννησιακά αντικείμενα. [7] Με το θάνατό του το 1842, η συλλογή αγοράστηκε από το κράτος. Το κτίριο άνοιξε ως μουσείο το 1843, με πρώτο επιμελητή τον γιο του Αλεξάντρ Ντυ Σομεράρ, Εντμόν, που ήταν και ο πραγματικός ιδρυτής των συλλογών που τις εμπλούτισε και το 1885 αριθμούσαν ήδη περισσότερα από 10.000 αντικείμενα. Οι σημερινοί κήποι, που άνοιξαν το 1971, περιλαμβάνουν ένα "forêt de la licorne" εμπνευσμένο από τις ταπετσαρίες.
Οι Θέρμες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το μέγαρο Κλυνύ είναι εν μέρει χτισμένο πάνω στα ερείπια των ρωμαιογαλατικών λουτρών του 3ου αιώνα, γνωστά ως Θέρμες του Κλυνύ, που αποτελούν από μόνα τους αξιοθέατο. Χτίστηκαν το 200 μ.Χ. και λειτούργησαν για εκατό περίπου χρόνια. Καταστράφηκαν από τις βαρβαρικές επιδρομές.
Το θολωτό frigidarium ήταν η αίθουσα κρύων λουτρών. Υπάρχουν επίσης τα ερείπια του caldarium και του tepidarium, αίθουσες θερμών και χλιαρών λουτρών.
Εδώ υπάρχει και ο Βωμός των Παρισινών Ναυτικών, ένα σύνολο πέντε σκαλιστών λίθων που αντιπροσωπεύουν ρωμαϊκές και γαλατικές θεότητες και που στο επάνω τμήμα αναπαριστώνται βαρκάρηδες στον Σηκουάνα.[8]
Στην πραγματικότητα, το ίδιο το μουσείο αποτελείται από δύο κτίρια: το frigidarium («αίθουσα ψύξης»), όπου βρίσκονται τα απομεινάρια των αρχαίων λουτρών και το ίδιο το μέγαρο Κλυνύ, το οποίο στεγάζει τις εντυπωσιακές του συλλογές.
Το μουσείο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το Μουσείο Κλυνύ στεγάζει μια σειρά από σημαντικά μεσαιωνικά κειμήλια, ενδυμασίες, σκηνές από τη ζωή των αρχόντων και των συντεχνιών, συλλογές ταπετσαριών, όπου περιλαμβάνονται
- η σειρά ταπισερί της Αρχοντικής ζωής ( 15ος αιώνας) και
- η σειρά ταπισερί Η κυρία και ο μονόκερος (αρχές 16ου αιώνα), όπου απεικονίζονται αλληγορικά οι πέντε αισθήσεις και η έκτη περιλαμβάνει την αινιγματική φράση «στη μοναδική μου επιθυμία» (απεικονίζει διαμάντια μέσα σε ένα κουτί)
- το Χρυσό ρόδο της βασιλείας, ένα χρυσό τριαντάφυλλο, έργο του χρυσοχόου Μινούκιο ντα Σιένα κατασκευασμένο το 1330 για τον πάπα Ιωάννη ΚΒ΄ της Αβινιόν.
- τα βησιγοτθικά στεφάνια-αναθήματα που ανακαλύφθηκαν στο Guarrazar, κοντά στο Tολέδο τον 19ο αιώνα.
- δύο Βιβλία των Ωρών που χρονολογούνται από τον 15ο αιώνα και έχουν αριστουργηματικές μικρογραφίες.
- οι κεφαλές των αγαλμάτων της στοάς των βασιλέων της Παναγίας των Παρισίων (αρχές 13ου αιώνα).[8]
Άλλα αξιοσημείωτα εκθέματα είναι τα πρώιμα μεσαιωνικά γλυπτά από τον 7ο και 8ο αιώνα, έργα από χρυσό, ελεφαντόδοντο, έπιπλα, κεραμικά, βιτρό, ξυλόγλυπτα, όπλα και διακοσμημένα χειρόγραφα.
Γκαλερί
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μέγαρο Κλυνύ
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]-
Θέρμες Κλυνύ - αίθουσα ψυχρών λουτρών-frigidarium -
Εσωτερικό των θερμών -
Στοιχείο του πυλώνα των πλοιοκτητών, πρώτο τέταρτο του 1ου αιώνα μ.Χ. -
Δωμάτιο των ρωμαϊκών λουτρών από τo Αβαείο του Σαιν Ζερμαίν ντε Πρε -
Άποψη της αυλής και της στοάς της -
Άποψη της αυλής και του πύργου -
Η πόρτα του πύργου -
Παράθυρα με αετώματα -
Το πηγάδι -
Θέα από το μεσαιωνικό κήπο -
Άποψη των στοών του κήπου -
Διακόσμηση στις κολόνες της στοάς -
Το γοτθικό παρεκκλήσι -
Ένα από τα δωμάτια του μουσείου -
Χώρος έκθεσης των βιτρό -
Η είσοδος του μουσείου Κλυνύ
Συλλογές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]-
Ο Διάβολος και η γυναίκα, βιτρό, πριν το 1248, από τη Σαιν-Σαπέλ -
Μαρμάρινο γλυπτό της Παρουσίασης στο Ναό, Βουργουνδία, τέλη του 14ου αιώνα -
Λειψανοθήκη του Ιερού ομφάλιου λώρου: Παρθένος και παιδί, επιχρυσωμένο ασήμι, Γαλλία (Παρίσι), 1407 -
Απόστολοι και άγγελοι, επιχρυσωμένο και σμάλτο Λιμόζ, 13ος αιώνας -
Αδάμ, πέτρα, Παρίσι, γύρω στο 1260, από το εσωτερικό του νότιου τείχους της Παναγίας των Παρισίων -
Επεισόδια της ζωής του Αγίου Βενέδικτου, γλυπτό από τη Μονή του Σαιν-Ντενί, γύρω στο 1250-1260, -
«Μελαγχολικός» Απόστολος, γλυπτό από πέτρα από την εσωτερική διακόσμηση του Σαιν-Σαπέλ, γύρω στο 1243-1248, -
Tacuinum sanitatis, οδηγός υγιεινής ζωής, του Ιμπν Μπουτλάν, Ρηνανία, 15ος αιώνας -
Βησιγοτθικά αναθήματα. Αριστερά: χρυσός και γυαλί. δεξιά: χρυσός, μαργαριτάρι, αμέθυστοι, ζαφείρια, σμαράγδια και γυαλί. Ισπανία, 7ος αιώνας -
Η Αριάδνη με Μαινάδες, Σατύρους και Έρωτες, γλυπτό από ελεφαντόδοντο, Κωνσταντινούπολη, 6ος αιώνας -
Παρθένος και παιδί με δύο αγγέλους, κεφαλή επισκοπικής ράβδου από ελεφαντόδοντο, γύρω στο 1300 -
Η κυρία και ο μονόκερος, ταπισερί με τον υπότιτλο «Στη μοναδική μου επιθυμία», τέλος 15ου αιώνα. -
Η κυρία και ο μονόκερος, ταπισερί με τον υπότιτλο «Ακοή», τέλος 15ου αιώνα. -
Το χρυσό ρόδο της βασιλείας, 1330 -
Η Παναγία με το Θείο Βρέφος, ξύλινο αγαλματίδιο γερμανικής τέχνης από τον 15ο αιώνα
_Mon_seul_d%C3%A9sir_(La_Dame_%C3%A0_la_licorne)_-_Mus%C3%A9e_de_Cluny_Paris.jpg)
_L%27Ou%C3%AFe_(La_Dame_%C3%A0_la_licorne)_-_Mus%C3%A9e_de_Cluny_Paris.jpg)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «Musée de Cluny | museum, Paris, France | Britannica». www.britannica.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 20 Μαΐου 2023.
- ↑ ministère français de la Culture. «base Mérimée,». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Μαΐου 2021.
- ↑ Alistair Horne, Seven Ages of Paris, 2004:62
- ↑ Paris. «The Musée de Cluny». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ Horne 2004:65
- ↑ Michelin, pp. 265-266
- ↑ Album du Musée national du Moyen Age Thermes de Cluny, p. 5
- ↑ 8,0 8,1 . «Le musée de Cluny».