Νικόλαος Επιγίγγλης
| Νικόλαος Επιγίγγλης | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Θάνατος | 917[1] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βυζαντινή Αυτοκρατορία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | στρατηγός |
Ο Νικόλαος Επιγίγγλης, γνωστός με το εκλατινισμένο επώνυμο Πισίγκλης (Picingli), ήταν βυζαντινός στρατηγός που είχε δράση στη νότια Ιταλία και στα Βαλκάνια. Ως στρατηγός του θέματος της Λογγοβαρδίας, οδήγησε τον βυζαντινό στρατό στη μάχη του Γκαριλιάνο το 915. Σκοτώθηκε σε μάχη εναντίον των Βουλγάρων, πιθανώς στη μάχη του Αχελώου στις 20 Αυγούστου 917.
Ο Νικόλαος διορίστηκε στρατηγός της Λογγοβαρδίας μετά το καλοκαίρι του 911 (ο προκάτοχός του Ιωαννίκιος αναφέρεται τελευταία φορά τον Μάιο), πιθανότατα όμως μετά από τον Ιούνιο του 913[2]. Είναι γνωστό ότι αλληλογραφούσε με τον Νικήτα Παφλαγόνα, καθώς και με τον Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης Νικόλαο Α΄, ιδιαίτερα κατά την αντιβασιλεία του τελευταίου το 913-914. Στις επιστολές του, ο Νικόλαος αναφέρει την άθλια κατάσταση των φρουρίων στη νότια Ιταλία, την οποία αποδίδει στην αμέλεια του προκατόχου του, ενώ ο Πατριάρχης τον ενθαρρύνει να επιμείνει και να αντιμετωπίσει τους Άραβες που έκαναν επιδρομές στην επαρχία από τη βάση τους στον ποταμό Γκαριλιάνο κοντά στη Γκαέτα[2].
Ο Νικόλαος συμμετείχε σε συνασπισμό των χριστιανών ηγεμόνων της νότιας Ιταλίας, μεταξύ των οποίων ο Πάπας Ιωάννης Ι΄ και οι Λομβαρδοί πρίγκιπες Αλμπερίκ Α΄του Σπολέτο, ο Λαντούλφος Α΄ του Μπενεβέντο και ο Γκουαϊμάρ Β΄ του Σαλέρνο. Οι κυβερνήτες της Γκαέτα και της Νεαπόλεως, ο ύπατος Ιωάννης Ι΄ της Γκαέτα και ο δούκας Γρηγόριος Δ΄ της Νάπολης αντίστοιχα, και οι δύο θεωρητικά υποτελείς του Βυζαντίου, έλαβαν τον τίτλο του πατρικίου κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων[2][3]. Τον Αύγουστο του 915 (ή του 916) οι χριστιανοί σύμμαχοι κινήθηκαν εναντίον της αραβικής βάσης στο Γκαριλιάνο. Με το βυζαντινό στόλο να εμποδίζει τους Άραβες από τη θάλασσα, οι Χριστιανοί πολιορκούσαν το φρούριο για τρεις μήνες, μέχρι που οι λιμοκτονούντες Άραβες προσπάθησαν να σπάσουν τον κλοιό και να ξεφύγουν. Η μάχη ήταν αποφασιστική νίκη για το χριστιανικό συνασπισμό που αποκατέστησε μια σχετική ασφάλεια στη νότια Ιταλία[2][3]. Μετά τη νίκη του ο Νικόλαος έλαβε επιστολή από τον Πατριάρχη, όπου του εξέφρασε τη χαρά του, προσθέτοντας ότι αν και θα ήθελε να τον ανταμείψει, αλλά οι σημερινές του συνθήκες δεν το επέτρεπαν αλλά θα μπορούσε να προσευχηθεί γι' αυτόν.[2]
Από σχόλια σε μια σειρά χειρογράφων των έργων του Πλούταρχου, είναι γνωστό ότι ο Νικόλαος πέθανε σε μια μάχη εναντίον των Βουλγάρων. Τα σχόλια συγκρίνουν τον θάνατό του με αυτόν του Λεύκιου Αιμιλίου Παύλου κατά τη Μάχη των Καννών. Ο Μ. Μανφρεντίνι, που επιμελήθηκε την σύγχρονη έκδοση αυτών των χειρογράφων, ταυτοποίησε τη μάχη με την καταστροφική βυζαντινή ήττα στη μάχη του Αχελώου στις 20 Αυγούστου 917[2].
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Lilie, Ralph-Johannes; Ludwig, Claudia; Pratsch, Thomas; Zielke, Beate (2013) (στα γερμανικά). Prosopographie der mittelbyzantinischen Zeit Online. Berlin-Brandenburgische Akademie der Wissenschaften. Nach Vorarbeiten F. Winkelmanns erstellt. Βερολίνο και Βοστόνη: De Gruyter. https://www.degruyter.com/view/db/pmbz.
- Previté-Orton, C. W. (1922). «Italy in the Tenth Century». The Cambridge Medieval History, Volume III: Germany and the Western Empire. New York: The Macmillan Company. σελίδες 148–178.