Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ντέιβιντ Χάρβεϊ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ντέιβιντ Χάρβεϊ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		David Harvey (Αγγλικά)
Γέννηση31  Οκτωβρίου 1935[1][2]
Τζίλιγχαμ
Χώρα πολιτογράφησηςΗνωμένο Βασίλειο
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΑγγλικά[3][4]
ΣπουδέςΚολλέγιο του Αγίου Ιωάννη
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταανθρωπολόγος
γεωγράφος
διδάσκων πανεπιστημίου
οικονομολόγος
πολεοδόμος
ΕργοδότηςΣχολή Οικονομικών του Λονδίνου
Δημοτικό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (από 2001)
Πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς
Αξιοσημείωτο έργοaccumulation by dispossession
Επηρεάστηκε απόΚαρλ Μαρξ
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΥποτροφία Γκούγκενχαϊμ[5]
Vautrin Lud Prize (1995)
Patron’s Medal (1995)[6]
επίτιμος διδάκτωρ του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Οχάιο (13  Ιουνίου 2004)[7]
επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Ουψάλα
Εταίρος της Βρετανικής Ακαδημίας
μέλος στην Αμερικανική Ακαδημία Τεχνών και Επιστημών
επίτιμος διδάκτωρ του πανεπιστημίου του Μπουένος Άιρες
επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης
επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Λουντ (2008)[8]
Leverhulme Medal (2018)
honorary doctor of the University of Kent
Schlegel-Tieck Prize
Ιστότοπος
davidharvey.org
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ γεννήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 1935 είναι Μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας και Διακεκριμένος Καθηγητής της ανθρωπολογίας και γεωγραφίας στο Ερευνητικό Κέντρο Αποφοίτων του Πανεπιστημίου Σίτι της Νέας Υόρκης. Έλαβε το Διδακτορικό του στη γεωγραφία από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ , το 1961. Ο Xάρβεϊ έχει συγγράψει πολλά βιβλία και δοκίμια, στα οποία διαπραγματεύεται την ανάπτυξη της σύγχρονης γεωγραφίας ως ακαδημαϊκό πεδίο. Είναι υπέρμαχος της ιδέας δικαίωμα στην πόλη.

Ο Χάρβεϊ καταχωρήθηκε στη 18η θέση της λίστας των συγγραφέων ανθρωπιστικών και κοινωνικών σπουδών, που έχουν χρησιμοποιηθεί περισσότερο σε βιβλιογραφικές αναφορές για το έτος 2007, όπως προέκυψε από τη μέτρηση των αναφορών σε ακαδημαϊκά περιοδικά, από τη βάση δεδομένων του Ινστιτούτου Επιστημονικών Πληροφοριών Τόμσον Ρόιτερς.[9] Μερικοί καλλιτέχνες που επηρεάστηκαν από το έργο του Χάρβεϊ είναι η Ελίσεβα Λέβι από το Ισραήλ και ο Θίστερ Γκέιτς από το Σικάγο.

Εκπαίδευση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Χάρβεϊ παρακολούθησε το Σχολείο Γραμματικής Αρρένων στο Γκίλιγχαμ και το Κολλέγιο Σεν Τζον του Κέιμπριτζ (για τις προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές του). Το πρώιμο έργο του Χάρβεϊ, με αφετηρία το διδακτορικό του (για την παραγωγή λυκίσκου το 19ο αιώνα στο Κεντ), είναι κατά βάση ιστορικού χαρακτήρα, προερχόμενο από μια τοπική-ιστορική παράδοση έρευνας που, εκείνη την εποχή, χρησιμοποιείται ευρέως στο Κέιμπριτζ και στη Βρετανία. Ωστόσο, η ιστορική έρευνα διατρέχει και τα τελευταία του έργα (για το Παρίσι π.χ.). Αργότερα πέρασε και από το Πανεπιστήμιο Κουίνς του Μπέλφαστ.

Η ζωή και το έργο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ στο Ανατρεπτικό Φεστιβάλ (Subversive Festival)

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, ακολούθησε τις τάσεις των κοινωνικών επιστημών που χρησιμοποιούσαν τις ποσοτικές μεθόδους, συμβάλλοντας στη χωρική επιστήμη και στη θετικιστική θεωρία. Οι ρίζες αυτής της εργασίας είναι ορατές, ενώ ήταν στο Κέμπριτζ ακόμη, όπου στο Τμήμα Γεωγραφίας βρίσκονταν επίσης ο Ρίτσαρντ Τσόρλεϊ, και ο Πήτερ Χάγκετ. Η Εξήγηση στη Γεωγραφία (1969), ήταν ένα κείμενο ορόσημο για τη μεθοδολογία και τη φιλοσοφία της γεωγραφίας, όπου εφάρμοσε αρχές, που συνάγονται από τη φιλοσοφία της επιστήμης γενικότερα, στο πεδίο της γεωγραφίας. Μετά τη δημοσίευσή του, το ενδιαφέρον του Χάρβεϊ μετατοπίστηκε σε θέματα σχετικά με την κοινωνική αδικία και τη φύση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Δεν επέστρεψε ποτέ στα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε στην Εξήγηση, αλλά εξακολουθεί να είναι σύμφωνος με την κριτική του απόλυτου χώρου και του εξαιρετισμού στη γεωγραφία της τοπικο-ιστορικής παράδοσης που την είδε σαν αποτέλεσμα  της συνθετικής a priori γνώσης του Καντ.

Φεύγοντας από το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ προς το Πανεπιστήμιο Johns Hopkins στην Βαλτιμόρη των ΗΠΑ, επικεντρώθηκε στον νεοαναδυόμενο τότε τομέα της ριζοσπαστικής και Μαρξιστικής γεωγραφίας. Τα κινήματα κατά της αδικίας, του ρατσισμού και της εκμετάλλευσης ήταν αισθητά στην Ανατολική Ακτή, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, περισσότερο ίσως από ό, τι στη Βρετανία. Ο Χάρβεϊ ήταν ένας από τους πρώτους συνεργάτες της εφημερίδας Αντίποδας, που εξέδιδε το Πανεπιστήμιο Κλαρκ. Οι συναντήσεις της Ένωσης Αμερικανών Γεωγράφων της Βοστώνης το 1971, αποτέλεσαν ορόσημο, με τον Χάρβεϊ και άλλους να διαταράσσουν την παραδοσιακή προσέγγιση των συνομηλίκων τους. Το 1972, σε ένα διάσημο δοκίμιο για τον σχηματισμό των γκέτο, υποστήριξε τη δημιουργία της "επαναστατικής θεωρίας", η οποία "επικυρώνεται μέσω επαναστατικών πρακτικών".

Στο Κοινωνική Δικαιοσύνη και Πόλη (1973) ο Χάρβεϊ εξέφρασε τη θέση ότι η γεωγραφία δεν θα μπορούσε να παραμείνει "αντικειμενική" εν όψει της αστικής φτώχειας και των συναφών παθογενειών. Στο βιβλίο έχουν γίνει ευρείες αναφορές (πάνω από 6600 φορές, μέχρι το 2017, όπου σε αντίστοιχο ακαδημαϊκό πεδίο, οι 50 αναφορές είναι σπάνιες). Με τη θέση του αυτή συνέβαλε στη Μαρξιστική θεωρία, υποστηρίζοντας ότι ο καπιταλισμός εξαθλιώνει το χώρο για να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή του.

Ο διαλεκτικός υλισμός επηρέασε το μετέπειτα έργο του, όπως το Όρια στο Κεφάλαιο (1982), όπου συνεχίζεται η ριζοσπαστική γεωγραφική ανάλυση του καπιταλισμού, και αρκετά άλλα βιβλία σχετικά με τις αστικές διαδικασίες και την αστική ζωή, που ακολούθησαν. Το βιβλίο Η κατάσταση της Μετανεωτερικότητας (1989), που γράφτηκε ενώ ήταν Καθηγητής στην Οξφόρδη, μπήκε στα ευπώλητα (η εφημερίδα The Independent του Λονδίνου το ονόμασε ως ένα από τα πενήντα πιο σημαντικά έργα non-fiction από το 1945 και στο οποίο έχουν γίνει αναφορές 30.000 φορές μέχρι το 2017). Πρόκειται για μια υλιστική κριτική των μεταμοντέρνων ιδεών και επιχειρημάτων, όπου προτείνεται ότι στην πραγματικότητα προκύπτουν από αντιφάσεις μέσα στον ίδιο τον καπιταλισμό.

Το βιβλίο Η δικαιοσύνη, η Φύση και η Γεωγραφία της Διαφοράς (1996) επικεντρώνεται στην κοινωνική και περιβαλλοντική δικαιοσύνη (αν και η διαλεκτική προοπτική του, προκάλεσε την οργή ορισμένων Πράσινων). Το Χώροι Ελπίδας (2000) διαπραγματεύεται το ουτοπικό θέμα για το πώς θα μπορούσε να είναι ένας εναλλακτικός κόσμος. Η μελέτη του για τη Δεύτερη Παρισινή Αυτοκρατορία και τα γεγονότα γύρω από την Παρισινή Κομμούνα στο στο βιβλίο Παρίσι, η Πρωτεύουσα της Νεωτερικότητας, είναι αναμφίβολα το πιο ανεπτυγμένο ιστορικο-γεωγραφικό του έργο. Η έναρξη της αμερικανικής στρατιωτικής δράσης από το 2001, προκάλεσε τη σφοδρή κριτική του στο Νέος Ιμπεριαλισμός (2003), όπου υποστηρίζει ότι ο πόλεμος στο Ιράκ, αποσπά την προσοχή των νεο-συντηρητικών από τις αποτυχίες του καπιταλισμού "στο σπίτι". Στο επόμενο έργο του, Μια Σύντομη Ιστορία του Νεοφιλελευθερισμού (2005), εξετάζει ιστορικά τη θεωρία και τις αποκλίνουσες πρακτικές του νεοφιλελευθερισμού από τα μέσα της δεκαετίας του 1970. Στο έργο αυτό αντιλαμβάνεται τη νεοφιλελευθεροποιημένη παγκόσμια πολιτική οικονομία ως ένα σύστημα που ωφελεί λίγους σε βάρος των πολλών, και το οποίο έχει ως αποτέλεσμα την (ανα)δημιουργία της ταξικής διάκρισης, που ο Χάρβεϊ ονόμασε "συσσώρευση μέσω της απαλλοτρίωσης". Στο βιβλίο του Το Αίνιγμα του Κεφαλαίου (2010) περιγράφει τη μεγάλη εικόνα της σύγχρονης οικονομικής κρίσης. Εξηγεί πως ο καπιταλισμός ήρθε για να κυριαρχήσει στον κόσμο και το γιατί καταλήγει σε οικονομικές κρίσεις. Υποστηρίζει ότι η ουσία του καπιταλισμού είναι η ανηθικότητα και η ανομία και το να μιλάμε για οργανωμένο, ηθικό καπιταλισμό είναι ένα θεμελιώδες λάθος[10]. Μια σειρά από εκδηλώσεις σχετικές με αυτό το βιβλίο, ανάμεσα στα ακαδημαϊκά φόρουμ του Λονδίνου, όπως της Σχολής Οικονομικών του Λονδίνου, το κατέστησαν εξαιρετικά δημοφιλές, γεγονός που πυροδότησε ένα νέο ενδιαφέρον για τον Χάρβεϊ.

Στο βιβλίο Εξεγερμένες Πόλεις, o Χάρβεϊ περιγράφει τη διαδικασία του gentrification (εξευγενισμός), κατά την οποία γραφικές γειτονιές της πόλης, με ιδιαίτερο χαρακτήρα, που έχει διαμορφωθεί από τους κατοίκους, αποκτούν "αξία", με αποτέλεσμα να ανεβαίνουν τα ενοίκια και οι ίδιοι οι δημιουργοί του αστικού κοινού να αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις συγκεκριμένες περιοχές, οι οποίες στη συνέχεια διαμορφώνονται με αισθητική "πατρόν" των ακριβών και "ασφαλών" προαστίων. Σημειώνει, επίσης ότι η καπιταλιστική αστικοποίηση καταστρέφει την πόλη ως κοινό, θυμίζοντας την "τραγωδία" του Χάρντιν, που όμως συμβαίνει λόγω της περίφραξης και όχι λόγω της έλλειψής της. Θεωρεί ότι τα κοινά πρέπει να γίνουν πολιτικό ζήτημα με πολύ συγκεκριμένες διεκδικήσεις και πως ο "πλούσιος συνδυασμός μέσων" της Όστρομ, θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη οργάνωση των νέων τρόπων παραγωγής, διανομής, ανταλλαγής και κατανάλωσης.[11]

Ο Χάρβεϊ επέστρεψε από την Οξφόρδη στο Johns Hopkins, το 1993. Πέρασε αρκετό χρόνο ως ομιλητής και επισκέπτης, κυρίως ως μισθωτος Miliband Fellow στο London School of Economics , στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Το 1996, παρέδωσε τη διάλεξή του για την Έλεν Τσόρτσιλ Σεμπλ στο Τμήμα Γεωγραφίας του Πανεπιστημίου του Κεντάκι. Το 2001 μετακόμισε στο City University της Νέας Υόρκης  ως Διακεκριμένος Καθηγητής στο Τμήμα Ανθρωπολογίας.

Έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ακαδημαϊκής του καριέρας σε Αγγλία και Αμερική, με σύντομες παραμονές στη Γαλλία και μια σειρά από επισκέψεις σε διάφορα άλλα Πανεπιστήμια ως επισκέπτης (σήμερα ως αναπληρωτής Καθηγητής Συμβουλευτικής στο Πανεπιστήμιο Tongji στη Σαγκάη). Έχει επιβλέψει πολλούς διδακτορικούς φοιτητές. Μερικοί από αυτούς είναι οι Νιλ Σμιθ, Ρίτσαρντ Γουόκερ, Erik Swyngedouw, Μάικλ Τζονς, Maarten Hajer, Πάτρικ Μποντ, Μελίσα Ράιτ, και ο Greg Ruiters, οι οποίοι τώρα κατέχουν σημαντικές ακαδημαϊκές θέσεις. Το 2013 του ζητήθηκε από τη Δημοκρατία του Ισημερινού να βοηθήσει στο σχεδιασμό του Εθνικού Κέντρου Στρατηγικής για το Δικαίωμα στο Έδαφος (CENEDET), το οποίο συνδιευθύνει με τον αστικολόγο Μιγκέλ Ρόμπλες-Ντιράν.

Οι δύο σταθερές στη ζωή και στο έργο του Χαρβει είναι η διδασκαλία του Κεφαλαίου του Μαρξ[12], και η υποστήριξή του στον φοιτητικό ακτιβισμό, στον ακτιβισμό για την κοινότητα και στα εργατικά κινήματα (κυρίως στη Βαλτιμόρη).

Υπάρχουν διάφορες κριτικές στο έργο του Χάρβεϊ. Τα πρώτα χρόνια, υπήρχε ανταγωνισμός μεταξύ του Harvey και των υποστηρικτών της ποσοτικής και μη πολιτικοποιημένης γεωγραφίας, ιδίως με τον Μπράιαν Μπέρι. Μια πρόσφατη κριτική αποτίμηση (Castree & Gregory, 2006) διερευνά λεπτομερώς μερικές κριτικές στο έργο του Χάρβεϊ.

Τα βιβλία του Χάρβεϊ έχουν μεταφραστεί ευρέως. Κατέχει τιμητικά διδακτορικά από το Ρόσκιλντ (Δανία), το Μπουένος Άιρες (Αργεντινή), τη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Ουψάλα (Σουηδία), το Ohio State University (ΗΠΑ), το Πανεπιστήμιο του Lund (Σουηδία) και το Πανεπιστήμιο του Κεντ (UK). Μερικά από τα βραβεία που έχει λάβει είναι το Χρυσό Μετάλλιο της Σουηδικής Εταιρείας για την Ανθρωπολογία και τη Γεωγραφία Anders Retzius , το Μετάλλιο του Προστάτη της Βασιλικής Γεωγραφικής Εταιρείας και το Διεθνές Βραβείο στη Γεωγραφία Vautrin Lud (Γαλλία) . Έγινε φίλος της Βρετανικής Ακαδημίας το 1998, και εξελέγη μέλος στην Αμερικανική Ακαδημία Τεχνών και Επιστημών το 2007. Είναι μέλος της Προσωρινής Επιτροπής του αναδυόμενου Διεθνούς Οργανισμού για μια Συμμετοχική Κοινωνία.[13]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 27  Απριλίου 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 (Γαλλικά) Babelio. 168060.
  3. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb12047507r. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  4. ↑ CONOR.SI. 27666275.
  5. ↑ (Αγγλικά) Guggenheim Fellows database. david-harvey.
  6. ↑ Βασιλική Γεωγραφική Εταιρεία: «Gold Medal Recipients». (Αγγλικά) Gold Medal Recipients. Βασιλική Γεωγραφική Εταιρεία. 2022.
  7. ↑ universityawards.osu.edu/archives/honorary-degree-recipients-archive?q=universityawards%2Fdsa%2Fhonorary.html.
  8. ↑ www.sam.lu.se/en/about-faculty/honorary-doctors.
  9. ↑ «Times Higher Education». 26 Μαρτίου 2009. 
  10. ↑ Χάρβεϊ, Ντέιβιντ (2011). Το αίνιγμα του κεφαλαίου και οι κρίσεις του καπιταλισμού. Μτφρ. Πέτρος Χατζόπουλος. Καστανιώτης. ISBN 978-960-03-5396-9. 
  11. ↑ Χάρβεϊ, Ντέιβιντ (2013). Εξεγερμένες Πόλεις. Από το δικαίωμα στην πόλη στην επανάσταση της πόλης. Μτφρ. Κ. Χαλμούκου. Αθήνα: ΚΨΜ. σελίδες 155–159. ISBN 978-960-6750-73-1. 
  12. ↑ «Reading Marx's Capital with David Harvey». davidharvey.org. 2010. 
  13. ↑ «Interim Comittee». 31 Μαρτίου 2012. 

Σχετικά Ιδρύματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • B.A. (Hons) St Johns College, Cambridge, 1957
  • PhD St Johns College, Cambridge, 1961.
  • Post-doc, University of Uppsala, Sweden 1960–1961
  • Lecturer, Geography, University of Bristol, UK (1961–1969)
  • Associate Professor, Department of Geography and Environmental Engineering, Johns Hopkins University, (1969–1973)
  • Professor, Department of Geography and Environmental Engineering, Johns Hopkins University (1973–1987, and 1993–2001)
  • Halford Mackinder Professor of Geography, University of Oxford (1987–1993)
  • Distinguished Professor, Dept. of Anthropology, City University of New York (2001–present)

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Explanation in Geography (1969)
  • Social Justice and the City (1973)
  • The Limits to Capital (1982)
  • The Urbanization of Capital (1985)
  • Consciousness and the Urban Experience (1985)
  • The Condition of Postmodernity: An Enquiry into the Origins of Cultural Change (1989). Τίτλος στα ελληνικά: Η κατάσταση της Μετανεωτερικότητας. Διερεύνηση των απαρχών της πολιτισμικής μεταβολής (2009). Μτφ. Ε. Αστερίου. Μεταίχμιο
  • The Urban Experience (1989)
  • Teresa Hayter, David Harvey (eds.) (1994) The Factory and the City: The Story of the Cowley Automobile Workers in Oxford. Thomson Learning
  • Justice, Nature and the Geography of Difference (1996)
  • Megacities Lecture 4: Possible Urban Worlds, Twynstra Gudde Management Consultants, Amersfoort, The Netherlands, (2000)
  • Spaces of Hope (2000)
  • Spaces of Capital: Towards a Critical Geography (2001)
  • The New Imperialism Αρχειοθετήθηκε 2017-12-15 στο Wayback Machine. (2003). Τίτλος στα ελληνικά: Ο Νέος Ιμπεριαλισμός (2006). Μτφ. Ε. Αστερίου. Καστανιώτης
  • Paris, Capital of Modernity (2003)
  • A Brief History of Neoliberalism (2005). Τίτλος στα ελληνικά: Νεοφιλελευθερισμός, Ιστορία και Παρόν (2007). Μτφ. Μαρία-Αριάδνη Αλαβάνου. Καστανιώτης
  • Spaces of Global Capitalism: Towards a Theory of Uneven Geographical Development (2006)
  • The Limits to Capital New Edition (2006)
  • The Communist Manifesto- New Introduction Pluto Press (2008)
  • Cosmopolitanism and the Geographies of Freedom (2009)
  • Social Justice and the City: Revised Edition (2009)
  • A Companion to Marx's Capital (2010)
  • The Enigma of Capital and the Crises of Capitalism (2010 Profile Books). Τίτλος στα ελληνικά: Το αίνιγμα του κεφαλαίου και οι κρίσεις του καπιταλισμού (2011). Μτφ. Π. Χατζόπουλος. Καστανιώτης
  • Rebel Cities: From the Right to the City to the Urban Revolution (2012). Τίτλος στα ελληνικά: Εξεγερμένες Πόλεις, Απο το δικαίωμα στην πόλη στην επανάσταση της Πόλης (2013). Μτφ. Κατερίνα Χαλμούκου. ΚΨΜ
  • A Companion to Marx's Capital, Volume 2 (2013)
  • Seventeen Contradictions and the End of Capitalism (2014). Τίτλος στα ελληνικά: Δεκαεφτά Αντιφάσεις και το Τέλος του Καπιταλισμού (2015). Μτφ. Ε. Αστερίου. Μεταίχμιο
  • The Ways of the World (2016). Τίτλος στα ελληνικά: Δρόμοι και τρόποι του κόσμου. Καπιταλισμός- Χώρος- Τόποι (2017). Μτφ. Γιάννης Βογιατζής. Angelus Novus
  • Marx and Capital and the Madness of Economic Reason (2017)

Άρθρα, διαλέξεις και συνεντεύξεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ντέιβιντ_Χάρβεϊ&oldid=10652279"