Οι στρατιώτες (θεατρικό έργο)
_JMR_Lenz_Titel.jpg) | |
| Συγγραφέας | Γιάκομπ Μίκαελ Ράινχολντ Λεντς |
|---|---|
| Γλώσσα | Γερμανικά |
| Ημερομηνία δημοσίευσης | 1776 |
| Μορφή | θεατρικό έργο |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Οι στρατιώτες (γερμανικά: Die Soldaten) με υπότιτλο Μια κωμωδία είναι αστικό δράμα του Γιάκομπ Μίκαελ Ράινχολντ Λεντς γραμμένο το 1776. Στο ύφος της ιλαροτραγωδίας, είναι επηρεασμένο από τα έργα του Σαίξπηρ και ανήκει στο λογοτεχνικό κίνημα Θύελλα και ορμή.
Τα γεγονότα διαδραματίζονται στη γαλλική κομητεία της Φλάνδρας και επικεντρώνονται γύρω από μια κοπέλα μεσοαστικής οικογένειας που παρασύρεται από έναν ευγενή αξιωματικό και καταστρέφει τη μελλοντική της ευτυχία. [1]
Υπόθεση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η Μαρί Βέσενερ, κόρη ενός εμπόρου κοσμημάτων από τη Λιλ, αν και είναι αρραβωνιασμένη με τον έμπορο υφασμάτων Στόλζιους, ξεκινά μια σχέση με τον νεαρό αξιωματικό και ευγενή από το Αινώ Ντεπόρτ, ο οποίος υπηρετεί στον γαλλικό στρατό. Ο πατέρας της Μαρί αρχικά εξοργίζεται με τη σχέση της με τον αξιωματικό, συνειδητοποιεί όμως ότι ο έρωτας της κόρης του της ανοίγει ευκαιρίες για κοινωνική ανέλιξη. Τη βοηθά να συντάξει ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα στον Στόλζιους αλλά να μη διακόψει εντελώς τον αρραβώνα, σε περίπτωση που αποτύχει η σχέση της με τον Ντεπόρτ. Πράγματι, ο νεαρός αξιωματικός ενδιαφέρεται μόνο για σύντομη σχέση. Αν και ο πατέρας της Μαρί πληρώνει τα χρέη του, ο Ντεπόρτ σύντομα απομακρύνεται. Εν τω μεταξύ, ένας από τους φίλους του, ο αξιωματικός Μάρη, αρχίζει να τη φλερτάρει αμέσως.[2]
Σύντομα η Μαρί γνωρίζει τον νεαρό κόμη ντε λα Ρος, η μητέρα του οποίου παίρνει τη νεαρή στη φροντίδα της για να την προστατεύσει από τον στιγματισμό. Η Μαρί γίνεται συνοδός της κόμισσας υπό τον περιορισμό ότι δεν θα συναντήσει άντρα για ένα χρόνο. Ωστόσο, αυτή συνεχίζει να συναντά τον Μάρη, που στην πραγματικότητα ήθελε να την παντρευτεί. Όταν όμως ανακαλύπτει ότι η Μαρί φλερτάρει με τον κόμη, δεν θέλει πια καμία σχέση μαζί της και την εγκαταλείπει, οπότε η Μαρί μπλέκεται ξανά με τον Ντεπόρτ. Μια μέρα που πηγαίνει να τον συναντήσει, αυτός στέλνει στη θέση του έναν φίλο του με ανέντιμες προθέσεις.
Όταν ο αρραβωνιαστικός της Μαρί το έμαθε λίγο αργότερα, τον συναντά, ο Ντεπόρτ το παραδέχεται και ο Στόλζιους τον δηλητηριάζει. Στη συνέχεια, ο Μάρη θέλει να εκδικηθεί τον νεκρό φίλο του, αλλά ο Στόλζιους δηλητηριάζεται και ο ίδιος. Καθώς πεθαίνει, κατηγορεί την τάξη των στρατιωτικών ότι αποπλανεί νεαρά κορίτσια και τα οδηγεί στην ανυποληψία και στον κοινωνικό εξοστρακισμό.[3]
Εν τω μεταξύ, ο πατέρας της Μαρί, ανυποψίαστος, κατευθύνεται προς τον Ντεπόρτ για να βρει τη Μαρί και τη συναντά εντελώς εξαθλιωμένη να ζητιανεύει στο δρόμο. Στην αρχή δεν την αναγνωρίζει, μετά πατέρας και κόρη αγκαλιάζονται.
Στην τελευταία σκηνή, η κόμισσα ντε λα Ρος και ένας συνταγματάρχης αξιολογούν τα γεγονότα. Βλέπουν την τάξη των άγαμων στρατιωτών ως ένα «τέρας» στο οποίο πρέπει να θυσιαστεί οικειοθελώς από καιρό σε καιρό ένα κορίτσι για να προστατευθούν τα άλλα. Για να αποφευχθεί αυτό, θα έπρεπε να ιδρυθεί ένα «φυτώριο συζύγων στρατιωτών», που θα ήταν στη διάθεση των στρατιωτών.[4]
Σχόλια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Όπως σε πολλά από τα έργα του, ο Λεντς τονίζει την αντίφαση μεταξύ των ιδεών του Διαφωτισμού για αυτονομία και ελευθερία προσωπικής ανάπτυξης και των περιορισμών της κοινωνίας, χρησιμοποιώντας τη ως κριτική στη σύγχρονη γερμανική κοινωνία.
Στους Στρατιώτες επικρίνει ιδιαίτερα την αδίστακτη συμπεριφορά των στρατιωτικών, ιδιαίτερα των αξιωματικών, απέναντι σε κόρες της μεσοαστικής τάξης. Ωστόσο, ο συγγραφέας δεν το παρουσιάζει ως σφάλμα μόνο των ίδιων των στρατιωτών που αναζητούν την ευχαρίστηση. Καταδικάζει επίσης την κοινωνική αναρρίχηση: η Μαρί και ο πατέρας της είναι επίσης εν μέρει υπεύθυνοι για τα γεγονότα. Αφήνονται να τυφλωθούν από την αίγλη των στολών των ανώτερων ταξικά αξιωματικών λόγω των κοινωνικών τους φιλοδοξιών.[5]
Το έργο δεν παίχτηκε παρά σχεδόν 100 χρόνια μετά τη δημοσίευσή του, ανέβηκε για πρώτη φορά στο θέατρο της Βιέννης το 1863 και παίζεται έως την εποχή μας. [6][1]
Διασκευές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Οι Στρατιώτες ενέπνευσαν το Βόιτσεκ του Γκέοργκ Μπύχνερ, αν και το έργο του διαδραματίζεται σε μια πολύ χαμηλότερη κοινωνική τάξη.
- Το 1930 ο Μάνφρεντ Γκέρλιτ μελοποίησε το δράμα στην όπερα με τον τίτλο Στρατιώτες.
- Μεταξύ 1958 και 1964 ο Μπερντ Αλοΐσιους Τσίμερμαν συνέθεσε την όπερα Οι στρατιώτες, έκανε πρεμιέρα στην Κολωνία στις 15 Φεβρουαρίου 1965.[7]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 . «nt-archive.gr/Οι στρατιώτες (1987)/Εθνικό Θέατρο: Νέα Σκηνή».
- ↑ . «zusammenfassung.info/die-soldaten-zusammenfassung».
- ↑ . «abipur.de/jakob michael reinhold lenz die soldaten».
- ↑ . «freie-referate.de/deutsch/die-soldaten-lenz».
- ↑ . «lehrerfortbildung-bw.de/jakob michael reinhold lenz die soldaten.pdf» (PDF).
- ↑ . «mcf.gr/el/jakob-michael-reinhold-lenz-Οι στρατιώτες στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης».
- ↑ . «imdb.com/Bernd Alois Zimmermann: Die Soldaten - Salzburger Festspiele».