Οκουνοσίμα
Συντεταγμένες: 34°18′33″N 132°59′36″E / 34.30917°N 132.99333°E
 | |
 | |
| Γεωγραφία | |
|---|---|
| Τοποθεσία | Εσωτερική Θάλασσα του Σέτο |
| Έκταση | 0,7 km² |
| Χώρα | |
| Ιαπωνία | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Η Οκουνοσίμα (Ιαπωνικά: 大久野島, Ōkunoshima) είναι μικρό νησί στην Εσωτερική θάλασσα του Σέτο της Ιαπωνίας. Θεωρείται πως είναι μέρος της πόλης Τακεχάρα, στο νομό Χιροσίμα. Είναι προσβάσιμο με φεριμπότ από το Ταντανοούμι και το Ομισίμα. Υπάρχουν σημεία για κατασκήνωση, μονοπάτια για πεζοπορία και τόποι ιστορικού ενδιαφέροντος στο νησί. Συχνά ονομάζεται Ουσάγκι Σίμα (うさぎ島, Usagi Shima "Νησί των Κουνελιών") εξαιτίας των πολλών κουνελιών, που υπάρχουν στο νησί. Τα κουνέλια είναι αρκετά ήμερα και προσεγγίζουν τους ανθρώπους.
Η Οκουνοσίμα έπαιξε βασικό ρόλο κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ως εργοστάσιο δηλητηριωδών αερίων για μεγάλο μέρος του χημικού πολέμου, που διεξήχθη στην Κίνα. [1]
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα].jpg){kind=spacer}
Το νησί ήταν μια καλλιεργούμενη περιοχή μέχρι τον Ρωσο-Ιαπωνικό Πόλεμο, όταν χτίστηκαν δέκα οχυρά για την προστασία του. Τρεις οικογένειες ψαράδων ζούσαν στο νησί. [2]
Το 1925, το Ινστιτούτο Επιστήμης και Τεχνολογίας του Αυτοκρατορικού Ιαπωνικού Στρατού ξεκίνησε ένα μυστικό πρόγραμμα για την ανάπτυξη χημικών όπλων, βασισμένο σε εκτεταμένη έρευνα, που έδειξε ότι παράγονταν χημικά όπλα σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη. [2] Ένα εργοστάσιο χημικών πυρομαχικών κατασκευάστηκε στο νησί μεταξύ 1927 και 1929 και ήταν το σπίτι μιας εγκατάστασης χημικών όπλων, που θα παρήγαγε πάνω από έξι κιλοτόνους αερίου μουστάρδας και δακρυγόνων. [2]
Η Ιαπωνία υπέγραψε το Πρωτόκολλο της Γενεύης του 1925, το οποίο απαγόρευε τη χρήση χημικού πολέμου αλλά όχι την ανάπτυξη και αποθήκευση χημικών όπλων. Παρόλα αυτά, η Ιαπωνία κατέβαλε κάθε προσπάθεια, για να κρατήσει μυστικό το εργοστάσιο χημικών πυρομαχικών, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να αφαιρέσει αρχεία του νησιού από ορισμένους χάρτες. [3] Το νησί επιλέχθηκε για την απομόνωση, την ασφάλεια και την απόσταση από το Τόκιο και άλλες περιοχές σε περίπτωση καταστροφής. Υπό τη δικαιοδοσία του ιαπωνικού στρατού, ο τοπικός επεξεργαστής συντήρησης ψαριών μετατράπηκε σε αντιδραστήρα τοξικού αερίου. Οι κάτοικοι και οι υποψήφιοι υπάλληλοι δεν ενημερώθηκαν για το τι κατασκεύαζε το εργοστάσιο και όλα κρατήθηκαν μυστικά. Οι συνθήκες εργασίας ήταν σκληρές και πολλοί υπέφεραν από ασθένειες που σχετίζονται με την έκθεση σε τοξικές ουσίες λόγω ανεπαρκούς εξοπλισμού ασφαλείας.
Όταν τελείωσε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, τα έγγραφα σχετικά με το εργοστάσιο κάηκαν και οι Συμμαχικές δυνάμεις Κατοχής απέρριψαν το αέριο είτε ρίχνοντάς το στα σκουπίδια, είτε καίγοντάς το είτε θάβοντάς το. Οι άνθρωποι έπρεπε να σιωπήσουν για το έργο και θα περνούσαν αρκετές δεκαετίες μέχρι να δοθεί στα θύματα του εργοστασίου κρατική βοήθεια για θεραπεία. Το 1988 άνοιξε το μουσείο Δηλητηριωδών Αερίων της Οκουνοσίμα.
Σημερινή εποχή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αυτό το νησί κατοικείται σήμερα από μεγάλο πληθυσμό κουνελιών. Πολλά από αυτά κατάγονται από κουνέλια, που ελευθερώθηκαν σκόπιμα, όταν το νησί αναπτύχθηκε ως πάρκο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, κουνέλια χρησιμοποιήθηκαν επίσης στο εργοστάσιο χημικών πυρομαχικών και χρησιμοποιήθηκαν για τη δοκιμή της αποτελεσματικότητας των χημικών όπλων, αλλά αυτά τα κουνέλια υποβλήθηκαν σε ευθανασία ή σκοτώθηκαν, όταν το εργοστάσιο κατεδαφίστηκε και δεν σχετίζονται με τα κουνέλια, που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο νησί. [4] Το κυνήγι των κουνελιών απαγορεύεται και οι σκύλοι και οι γάτες δεν επιτρέπονται στο νησί. Το 2015, το BBC παρουσίασε μια σύντομη τηλεοπτική σειρά με τίτλο Pets – Wild at Heart σχετικά με τις συμπεριφορές των κατοικίδιων και παρουσίαζε τα κουνέλια στο νησί. Η σειρά έδειχνε επίσης τουρίστες, που έρχονταν να ταΐσουν τα κουνέλια. [5]
Τα ερείπια των παλαιών οχυρών και του εργοστασίου αερίου υπάρχουν ακόμα σε όλο το νησί, αλλά η είσοδος απαγορεύεται καθώς είναι πολύ επικίνδυνο. Δεδομένου ότι αποτελεί μέρος του συστήματος Εθνικού Πάρκου της Ιαπωνίας στην Εσωτερική Θάλασσα, υπάρχει ένα κέντρο πόρων και ένα μουσείο.
Μουσείο Δηλητηριωδών Αερίων
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Μουσείο Δηλητηριωδών Αερίων άνοιξε το 1988 και «δημιουργήθηκε με σκοπό να ενημερώσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους για τις φρικτές αλήθειες σχετικά με τα δηλητηριώδη αέρια». [6] Όπως δήλωσε ο επιμελητής του, Μουρακάμι Χατσούιτσι, στους New York Times, «Ελπίζω ότι οι άνθρωποι θα δουν το μουσείο στην πόλη της Χιροσίμα καθώς και αυτό, ώστε να μάθουν ότι εμείς [οι Ιάπωνες] ήμασταν και θύματα και επιτιθέμενοι στον πόλεμο. Ελπίζω οι άνθρωποι να συνειδητοποιήσουν και τις δύο πτυχές και να αναγνωρίσουν τη σημασία της ειρήνης.» [7]
Το μικρό μουσείο είναι μόνο δύο αίθουσες και παρέχει μια βασική επισκόπηση της κατασκευής του χημικού εργοστασίου, των συνθηκών εργασίας και των επιπτώσεων των δηλητηριωδών αερίων στους ανθρώπους. Οικογένειες εργαζομένων, που υπέστησαν τις συνέπειες των σκληρών συνθηκών εργασίας δώρησαν πολλά τεχνουργήματα, για να βοηθήσουν στην αφήγηση της ιστορίας της δεινής κατάστασης των εργαζομένων. Το δεύτερο δωμάτιο δείχνει πώς το δηλητηριώδες αέριο επηρεάζει το ανθρώπινο σώμα μέσω των πνευμόνων, των ματιών, του δέρματος και της καρδιάς. Εικόνες θυμάτων από το Ιράκ και το Ιράν προστίθενται στο μήνυμα του μουσείου.
Το μουσείο προσφέρει επίσης οδηγούς για τα πολυάριθμα ερείπια των οχυρών από τον Δεύτερο Σινο-Ιαπωνικό Πόλεμο και το εργοστάσιο δηλητηριωδών αερίων. Τα περισσότερα από τα κτήρια είναι ερειπωμένα και ακατάλληλα, αλλά εξακολουθούν να είναι αναγνωρίσιμα.
Το μουσείο απευθύνεται κυρίως σε Ιάπωνες τουρίστες, αλλά παρέχονται αγγλικές μεταφράσεις στη συνολική περίληψη για κάθε ενότητα.
Άλλα κτήρια και κατασκευές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το νησί συνδέεται με την Τακεχάρα στην ηπειρωτική χώρα με τα καλώδια μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας Τσούσι, την ψηλότερη γραμμή ισχύος στην Ιαπωνία.
Ταξίδι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο καλύτερος τρόπος, για να αποκτήσετε πρόσβαση στο νησί από την ηπειρωτική χώρα είναι να πάρετε το τρένο Σινκανσέν Σάνιο στον σταθμό Μιχάρα (μόνο το Κοντάμα σταματά εκεί). Στο σταθμό Μιχάρα, πάρτε το τοπικό τρένο της γραμμής Κούρε για το Ταντανοούμι και από εκεί περπατήστε στον τερματικό σταθμό και επιβιβαστείτε σε ένα φέρι. Το Χάμπου Σόσεν[8] εκτελεί επίσης απευθείας δρομολόγια πλοίων από το λιμάνι Μιχάρα προς την Οκουνοσίμα τα Σαββατοκύριακα.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Ian Buruma, The Wages of Guilt: Memories of War in Germany and Japan, (New York: Meridan, 1994), 111.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Yuki Tanaka. "Poison Gas: The Story Japan Would Like To Forget". Bulletin of the Atomic Scientists, October 1998. pp. 10–19. Reproducing documents from the Historical Records Office, Repatriation Relief Bureau, Japanese Ministry of Health and Welfare.
- ↑ "The Beginning of the Gas Plants," (Ōkunoshima Poison Gas Museum Exhibit: Ōkunoshima Island, Hiroshima Prefecture), visited December 10, 2006.
- ↑ 毒ガス資料館元館長村上氏へのインタビュー Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine.(in Japanese) (interview to Mr. Murakami, the former director of the poison gas museum) NPO Citizen Science Initiative Japan (CSIJ)
- ↑ «Pets – Wild at Heart». bbc.co.uk. Ανακτήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2015.
- ↑ "Ōkunoshima Poison Gas Museum," (Ōkunoshima Poison Gas Museum Exhibit: Ōkunoshima Island, Hiroshima Prefecture), visited December 10, 2006.
- ↑ Nicholas D. Kristof, "Okunoshima Journal; A Museum to Remind Japanese of Their Own Guilt," The New York Times, August 12, 1955, sec. 1, p. 2.
- ↑ «Rabbit Island: Access to Okunoshima is by ferry from Mihara,Tadanoumi or Omishima». rabbitisland.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Μαΐου 2022. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2021.
