Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ουίνστον Τσώρτσιλ

Επεξεργασία συνδέσμων
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Ουίνστον Τσόρτσιλ)
 Αυτό το λήμμα χρειάζεται επιμέλεια ώστε να ανταποκρίνεται σε υψηλότερες προδιαγραφές ορθογραφικής και συντακτικής ποιότητας ή μορφοποίησης.
Αίτιο: λογοτεχνικό ύφος
Για περαιτέρω βοήθεια, δείτε τα λήμματα πώς να επεξεργαστείτε μια σελίδα και τον οδηγό μορφοποίησης λημμάτων.
Σερ Ουίνστον Τσώρτσιλ
Sir Winston Churchill
Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου
Περίοδος
26 Οκτωβρίου 1951 – 7 Απριλίου 1955
ΜονάρχηςΓεώργιος ΣΤ΄, Ελισάβετ Β΄
ΠροκάτοχοςΚλέμεντ Άτλι
ΔιάδοχοςΆντονι Ήντεν
Περίοδος
10 Μαΐου 1940 – 26 Ιουλίου 1945
ΜονάρχηςΓεώργιος ΣΤ΄
ΔιάδοχοςΚλέμεντ Άτλι
Αρχηγός της Αντιπολίτευσης
Περίοδος
26 Ιουλίου 1945 – 26 Οκτωβρίου 1951
ΠρωθυπουργόςΚλέμεντ Άτλι
ΜονάρχηςΓεώργιος ΣΤ΄
ΠροκάτοχοςΚλέμεντ Άτλι
ΔιάδοχοςΚλέμεντ Άτλι
Ηγέτης του Συντηρητικού Κόμματος
Περίοδος
9 Νοεμβρίου 1940 – 7 Απριλίου 1955
ΠροκάτοχοςΝέβιλ Τσάμπερλεν
ΔιάδοχοςΆντονι Ήντεν
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση30 Νοεμβρίου 1874 (1874-11-30), Ανάκτορο Μπλενχάιμ, Γούντστοκ, Οξφορντσάιρ, Αγγλία (Ηνωμένο Βασίλειο)
Θάνατος24 Ιανουαρίου 1965 (90 ετών)
Λονδίνο, Αγγλία
ΕθνότηταΆγγλος
ΥπηκοότηταΗνωμένο Βασίλειο
Πολιτικό κόμμαΣυντηρητικό Κόμμα (1900-1904, 1924-1964), Φιλελεύθερο Κόμμα (1904-1924)
ΣύζυγοςΚλημεντίνη Τσώρτσιλ
ΠαιδιάΝταϊάνα Τσώρτσιλ, Ράντολφ Τσώρτσιλ, Σάρα Τσώρτσιλ, Μάριγκολντ Τσώρτσιλ, Μέρι Σόουμς
ΣπουδέςΣχολή Χάροου
Βασιλικό Στρατιωτικό Κολέγιο, Σάντχερστ
St George's School, Ascot
Stoke Brunswick School
ΕπάγγελμαΜέλος του Κοινοβουλίου, πολιτικός, δημοσιογράφος, ιστορικός, συγγραφέας, ζωγράφος
Βραβεύσειςβραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας (1953)[1][2]
Εταίρος της Ελευθερίας
Εταίρος της Βασιλικής Εταιρίας
Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Στέμματος της Βελανιδιάς
Επίτιμος πολίτης των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής (1963)
Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Λευκού Λέοντος (28  Οκτωβρίου 2014)[3][4]
βραβείο Καρλομάγνος (10  Μαΐου 1956)[5]
Knight Grand Cross with Collar of the Order of Saint Olav‎
βραβείο Ελευθερίας (1958)
Ιππότης Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Λέοντος της Ολλανδίας (8  Μαΐου 1946)[6]
Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Λεοπόλδου
Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου
στρατιωτικό μετάλλιο διακεκριμένων υπηρεσιών (1919)
Queen's Sudan Medal (1889)
Βασιλικό Βραβείο της Νότιας Αφρικής (1901)
Τάγμα της Απελευθέρωσης (1958)
Στρατιωτικό μετάλλιο της Γαλλικής Δημοκρατίας
Μετάλλιο Άλμπερτ (1945)
Knight of the Garter (1953)
Τάγμα της Αξίας του Ηνωμένου Βασιλείου
Companion of Honour (19  Οκτωβρίου 1922)[7]
Συμμαχικό μετάλλιο της νίκης
Αστέρι 1939-1945
Africa Star
France and Germany Star
Μετάλλιο της Στέψης του βασιλιά Γεωργίου Στ΄
μετάλλιο της στέψης της Βασίλισσας Ελισάβετ Β΄
Military Medal of Luxembourg (14  Ιουλίου 1946)
1914–15 Star
Βρετανικό πολεμικό μετάλλιο
Μετάλλιο του Ιωβηλαίου του βασιλιά Γεωργίου Ε΄
τάγμα του Ελέφαντα
Γαλλικός Πολεμικός Σταυρός
Τάγμα του Στέμματος της Βελανιδιάς
Σταυρός Στρατιωτικής Αξίας
Order of the Star of Nepal
Σταυρός της Ελευθερίας
Τάγμα του Λευκού Λέοντος
επίτιμος διδάκτωρ του πανεπιστημίου του Λέιντεν (1946)[8]
Territorial Decoration (31  Οκτωβρίου 1924)[9]
επίτιμος πολίτης των Βρυξελλών (16  Οκτωβρίου 1945)[10]
επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Μαϊάμι (26  Φεβρουαρίου 1946)[11]
honorary citizen of Mons[12]
honorary Fellow of the Royal College of Surgeons (1943)[13]
Sonning Prize (1950)[14]
ΘρήσκευμαΑγγλικανός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Σερ Ουίνστον Λέοναρντ Σπένσερ-Τσώρτσιλ (Sir Winston Leonard Spencer-Churchill, 30 Νοεμβρίου 1874 – 24 Ιανουαρίου 1965) ήταν Βρετανός πολιτικός, στρατιωτικός, δημοσιογράφος και συγγραφέας, πρωθυπουργός της χώρας του, κατά τις περιόδους 1940-45 και 1951-55. Ηγέτης της Μεγάλης Βρετανίας από την άνοιξη του 1940 έως το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1945, ήταν ένας από τους αρχιτέκτονες της συμμαχικής νίκης γι' αυτό και ονομάστηκε «Πατέρας της νίκης», καθώς συνέβαλε καθοριστικά στη διαμόρφωση του καθεστώτος των διεθνών συσχετισμών κατά τη μεταπολεμική περίοδο.[15]

Τα πρώτα χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Τσώρτσιλ γεννήθηκε στο Ανάκτορο Μπλενχάιμ της κομητείας της Οξφόρδης και ήταν γόνος εύπορης οικογένειας ευγενών, δευτερότοκος γιος του πολιτικού Ράντολφ Χένρυ Σπένσερ Τσώρτσιλ και της Αμερικανίδας Τζένης Τζέρομ (κόρης του Λέοναρντ Τζέρομ, τραπεζίτη και ιδιοκτήτη των New York Times). Σπούδασε αρχικά στη σχολή Χάρροου, όπου επέδειξε ενδιαφέρον για την αγγλική φιλολογία και την ιστορία και κατόπιν στη στρατιωτική ακαδημία. Αξιωματικός του ιππικού από το 1895, παρακολούθησε τον ίδιο χρόνο, ως στρατιωτικός παρατηρητής, τις επαναστατικές εξελίξεις στην Κούβα και το 1896 εντάχθηκε στα βρετανικά στρατεύματα των Ινδιών. Το 1898 εντάχθηκε στις βρετανικές δυνάμεις της Αιγύπτου και πήρε μέρος στις επιχειρήσεις ανακατάληψης του Σουδάν.Τις σχετικές στρατιωτικές εμπειρίες και εντυπώσεις του κατέγραψε στο βιβλίο του «Ο ποτάμιος πόλεμος» (The River war, 2 τ., 1989). Στη συνέχεια παραιτήθηκε από το στράτευμα και διεκδίκησε χωρίς επιτυχία βουλευτική έδρα στην περιφέρεια Όλνταμ (1899). Μετά την αποτυχία του αυτή προτίμησε να φύγει στη Νότια Αφρική, όπου είχε ξεσπάσει ο πόλεμος των Μπόερς και να αναλάβει και πάλι καθήκοντα πολεμικού ανταποκριτή της εφημερίδας Morning Post του Λονδίνου.

Το 1900 εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής του Συντηρητικού Κόμματος (Τόρις) αρνούμενος να ταυτισθεί στη συνέχεια με πολλές από τις επιλογές των συντηρητικών κυβερνήσεων, όπως τις σχετικές με την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών, τις αποικιακές ρυθμίσεις και κυρίως με το θεσμοθετούμενο σύστημα προστατευτικού δασμολογίου. Οι διαφωνίες του αυτές οδήγησαν στην αποχώρησή του από τη συντηρητική παράταξη (1904) και την ένταξή του στους Φιλελεύθερους με τους οποίους επανεξελέγη βουλευτής του 1906.[16]

Ατυχίες και αποτυχίες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Λίγες μέρες μετά την άφιξή του στη Νότια Αφρική, ο σιδηρόδρομος στον οποίο επέβαινε έπεσε σε ενέδρα του εχθρού και ο ίδιος αμυνόμενος αιχμαλωτίσθηκε. Κινδύνευσε να εκτελεστεί ως πράκτορας, με μεσολάβηση όμως του Λούις Μπότα (ηγέτη των Μπόερς και μετέπειτα πρωθυπουργού της Νοτιοαφρικανικής Ένωσης), διασώθηκε και φυλακίστηκε στην Πρετόρια από όπου κατόρθωσε ν΄ αποδράσει.
  • Ως υπουργός των Ναυτικών, παρά τις ναυτικές επιτυχίες του που είχαν ως αποτέλεσμα τον ναυτικό αποκλεισμό των κεντρικών αυτοκρατοριών εισηγήθηκε την άτυχη για την Αντάντ επιχείρηση των Δαρδανελίων με συνέπεια να παραιτηθεί από το αξίωμα του πρώτου λόρδου του Ναυαρχείου.
  • Στις εκλογές της 28ης Ιουλίου 1945, λίγες μέρες πριν την παράδοση της Ιαπωνίας, δεν επανεκλέγεται[17].

Ιδεολογικό υπόβαθρο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Φανατικός αντίπαλος των εργατικών, αλλά και πολέμιος της πολιτικής του κατευνασμού απέναντι στον φασισμό και στον ναζισμό που ακολουθούσαν ο Στάνλεϊ Μπάλντουιν (1935-37) και ο Νέβιλ Τσάμπερλεν (1937-40) έμεινε για δέκα ολόκληρα χρόνια στην αντιπολίτευση, διαφωνώντας συχνά και με το ίδιο το κόμμα του, κατακρίνοντας σε λόγους και άρθρα του με ισχυρά επιχειρήματα κάθε συμβιβασμό με τις δικτατορικές ή ολοκληρωτικές σοσιαλιστικές ιδεολογίες.[18]

Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Μάιο του 1940 διαδέχτηκε τον Νέβιλ Τσάμπερλεν στην αρχηγία μιας κυβέρνησης συνασπισμού και προέβη στο διάσημο διάγγελμα του προς τον Βρετανικό λαό.

«Δεν έχω τίποτε να σας προσφέρω εκτός από αίμα, μόχθο, δάκρυα και ιδρώτα. Έχουμε μπροστά μας ένα μαρτύριο της πιο οδυνηρής μορφής. Έχουμε μπροστά μας πολλούς, πολλούς μήνες αγώνα και πόνου. Ρωτάτε: "Ποια είναι η πολιτική μας;" Μπορώ να πω ότι είναι το να διεξαγάγουμε πόλεμο από θαλάσσης, ξηράς και αέρος, με όλες τις εσωτερικές μας δυνάμεις και μ' όλη τη δύναμη που μπορεί να μας δώσει ο Θεός. Να διεξαγάγουμε πόλεμο εναντίον μιας τερατώδους τυραννίας, που κανείς ποτέ δεν την έχει υπερβεί στο σκοτεινό, αξιολύπητο κατάλογο της ανθρώπινης εγκληματικότητας. […] Ρωτάτε: "Ποιος είναι ο σκοπός;" Μπορώ ν' απαντήσω με μια λέξη. Είναι η νίκη. Νίκη με κάθε κόστος, νίκη παρ' όλο τον τρόμο, νίκη, όσο μακρύς και σκληρός κι αν είναι ο δρόμος. Γιατί χωρίς νίκη, δεν υπάρχει επιβίωση. Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό. Καμία επιβίωση για τη Βρετανική Αυτοκρατορία, καμία επιβίωση για όλα όσα αντιπροσωπεύει η Βρετανική Αυτοκρατορία.»

«Δεν θα παραδοθούμε ποτέ»

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Τσώρτσιλ φοράει κράνος κατά τη διάρκεια συναγερμού αεροπορικής επιδρομής στη Μάχη της Αγγλίας το 1940.

Μετά την κατάρρευση και συνθηκολόγηση της Γαλλίας, η Βρετανία βρέθηκε πλέον μόνη της στον αγώνα ενάντια στη Ναζιστική Γερμανία. Ο Χίτλερ επεδίωκε έναν συμβιβασμό ή συμφωνία με τη Βρετανία έχοντας κατά νου τη σχεδιαζόμενη επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Παρά ταύτα η στάση του Τσώρτσιλ ήταν αδιαπραγμάτευτη. Πριν ξεκινήσει η Μάχη της Αγγλίας, προέβη σε έναν ακόμη λόγο, έξοχο δείγμα της ρητορικής του δεινότητας, με σκοπό να ανυψώσει το ηθικό των Βρετανών.

«Θα πολεμήσουμε στη Γαλλία, θα πολεμήσουμε σε θάλασσες και ωκεανούς, θα πολεμήσουμε με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους αιθέρες, θα υπερασπίσουμε το νησί μας, ό,τι και να μας κοστίσει, θα πολεμήσουμε στους διαδρόμους προσγείωσης, θα πολεμήσουμε στα χωράφια και στους δρόμους, θα πολεμήσουμε στους λόφους. Δεν θα παραδοθούμε ποτέ!»

Ανέλαβε πρωτοβουλία να ενισχύσει στο εσωτερικό το πνεύμα της αντίστασης, παρά τις δυσμενείς εξελίξεις των πρώτων μηνών του πολέμου, και στο εξωτερικό να προκαλέσει την επέμβαση των ΗΠΑ στον πόλεμο (την οποία θεωρούσε καθοριστική) και να πετύχει τη συμμαχία της Σοβιετικής Ένωσης.[18]

Μεταξύ 1941 και 1945 ο Ουίνστον Τσώρτσιλ διέσχισε τον Ατλαντικό πέντε φορές για να συσκεφθεί με τον πρόεδρο των Η.Π.Α. Φραγκλίνο Ρούζβελτ. Μετέβη δύο φορές στη Μόσχα, όπου συναντήθηκε με τον Ιωσήφ Στάλιν το 1942 και τον Οκτώβριο του 1944, όταν έγινε η περίφημη διανομή, η οποία βάρυνε καθοριστικά στον καθορισμό της μεταπολεμικής τύχης της Ελλάδας και των άλλων βαλκανικών χωρών. Ακόμα μετέβη το 1943 στο Κάιρο και την Τεχεράνη για τις αντίστοιχες διασκέψεις, στη Ρώμη το 1944 όπου συναντήθηκε με τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον στρατάρχη Γιόσιπ Μπροζ Τίτο και τον Πάπα Πίο ΙΒ΄, στη Διάσκεψη της Γιάλτας τον Φεβρουάριο του 1945 για τη διαβόητη συμφωνία μεταξύ Ρούζβελτ, Τσώρτσιλ και Στάλιν, ενώ αρκετές φορές επισκέφθηκε το δυτικό μέτωπο και τον Ιούλιο του 1945 το Πότσδαμ για την τριμερή Διάσκεψη του Πότσδαμ με τον Χάρυ Τρούμαν και τον Στάλιν.

Ο Τσώρτσιλ κάνοντας το σήμα της νίκης τον Μάιο του 1943.

Με τους χειρισμούς του υπήρξε έτσι από τους καθοριστικότερους παράγοντες στην τελική νίκη των Συμμάχων, ενώ καθιέρωσε και τον χαιρετισμό της νίκης με τα δύο δάχτυλα (V). Δεν υπήρξε γεγονός στο οποίο να μην ήταν πρωταγωνιστής. Οι θέσεις του στηριζόμενες στη ρεαλιστική αναγνώριση και κοινή αποδοχή μεταξύ των πρωταγωνιστών νικητών των σφαιρών επιρροής, αποδείχθηκαν παράγοντες μιας μακροχρόνιας, αν και τεταμένης, ειρήνης μετά το τέλος του πολέμου.

Η βρετανική εξωτερική πολιτική τον έφεραν με τεθωρακισμένο όχημα από το Φάληρο στην Αθήνα, τα Χριστούγεννα του 1944, ενώ μαίνονταν οι μάχες των κυβερνητικών και των βρετανικών δυνάμεων με τον ΕΛΑΣ στα Δεκεμβριανά. Στην Αθήνα ο Τσώρτσιλ, σε σύσκεψη της ηγεσίας μεγάλης μερίδας του ελληνικού πολιτικού φάσματος, του αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού συμπεριλαμβανομένου -και παρουσία των πρεσβευτών Η.Π.Α., Ε.Σ.Σ.Δ. και Γαλλίας- δεν άφησε αμφιβολίες για το ότι η Μεγάλη Βρετανία είχε τον πρώτο λόγο στα ελληνικά πολιτικά πράγματα.

Μεταπολεμική πολιτική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μεταπολεμικά εξεδήλωσε την πλήρη αντίθεσή του στις πολιτικές επιλογές της Σοβετικής Ένωσης και το 1946 πρώτος αυτός χρησιμοποίησε τον όρο «Σιδηρούν παραπέτασμα»[19]:

«Καθώς οι εβδομάδες περνούσαν, μετά τη Γιάλτα έγινε απολύτως φανερό ότι η σοβιετική κυβέρνηση δεν έκανε το παραμικρό για να εφαρμόσει τις συμφωνίες μας οι οποίες αφορούσαν στη διεύρυνση της πολωνικής κυβέρνησης προκειμένου να συμπεριλάβει όλα τα κόμματα και από τις δύο πλευρές. Ο χρόνος ήταν με το μέρος των Ρώσων και των Πολωνών υποστηρικτών τους που έσφιγγαν τη μέγγενή τους γύρω από τη χώρα με κάθε είδους αυστηρά μέτρα, τα οποία δεν ήθελαν να τα πληροφορήσουν έξωθεν παρατηρητές. Το ίδιο βράδυ, ενώ ανέπτυσσα στη Βουλή των Κοινοτήτων τα αποτελέσματα των εργασιών μας στη Γιάλτα, οι Ρώσοι παραβίασαν για πρώτη φορά στη Ρουμανία το πνεύμα και το γράμμα των συμφωνιών μας. Όλους μάς δέσμευε η Διακήρυξη για την Απελευθερωμένη Ευρώπη την οποία τόσο πρόσφατα είχαμε υπογράψει, προκειμένου στις χώρες που είχαν καταληφθεί από τα συμμαχικά στρατεύματα να πραγματοποιηθούν ελεύθερες εκλογές και να αναδειχθούν δημοκρατικές κυβερνήσεις. Σοβιετικά άρματα μάχης και στρατεύματα ακροβολίστηκαν στους δρόμους της πρωτεύουσας και στις 6 Μαρτίου οι Σοβιετικοί διόρισαν νέα κυβέρνηση που ανέλαβε αμέσως την εξουσία.» (Ουίνστον Τσώρτσιλ, Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμος, τόμ. 6, κεφ. 25, σσ. 168-190)

Από την αρχή του μεταπολέμου, ο Τσώρτσιλ υποστήριξε τον σχηματισμό ενωμένης Ευρώπης, η οποία δεν θα μπορούσε να συγκροτηθεί χωρίς την οικονομική βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά και τη συμμετοχή της Γερμανίας. Ο Τσώρτσιλ, με διακοπή μερικών ετών, παρέμεινε πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας έως τον Απρίλιο του 1955. Δεν παρέλειψε μάλιστα να γράψει τα περίφημα απομνημονεύματά του από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα οποία άρχισαν να δημοσιεύονται το 1948 και του απέφεραν το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας του 1953.

Ουίνστον Τσώρτσιλ, Ρούσβελτ και Στάλιν στη Διάσκεψη της Γιάλτας όπου συναποφασίστηκε η κατανομή των μεταπολεμικών «σφαιρών επιρροής» (Συμφωνία των ποσοστών), Φεβρουάριος 1945.

Χαρακτηριστικές φράσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Τσώρτσιλ ήταν δυναμικός ομιλητής και είχε την ικανότητα να εκφράζεται με εύστοχο και καίριο τρόπο, αποφεύγοντας τη φλυαρία. Μερικά από τα λόγια του έμειναν στην ιστορία, με χαρακτηριστικότερα τα ακόλουθα[20]:

  • «Ποτέ στο παρελθόν στο πεδίο τής μάχης δεν οφείλονταν τόσα πολλά από τόσους πολλούς σε τόσους λίγους» (για τη γενναιότητα των Βρετανών πιλότων στη Μάχη της Αγγλίας· από ομιλία στη Βουλή των Κοινοτήτων στις 20 Αυγούστου 1940)
  • «Δώστε μας τα εργαλεία και θα τελειώσουμε τη δουλειά» (μήνυμα στον Αμερικανό πρόεδρο Ρούζβελτ· από ραδιοφωνική εκπομπή στις 9 Φεβρουαρίου 1945)
  • «Ένα σιδηρούν παραπέτασμα [αγγλ. iron curtain] έχει πέσει κατά μήκος τής Ευρώπης» (για τις περιοχές υπό ρωσική κατοχή και κατόπιν κομμουνιστική επιρροή· από τηλεγράφημα στον Αμερικανό πρόεδρο Τρούμαν στις 12 Μαΐου 1945)
  • «Έχει λεχθεί ότι η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, αν εξαιρέσουμε όλες τις άλλες μορφές πολιτεύματος που έχουν επίσης δοκιμαστεί» (από ομιλία στη Βουλή των Κοινοτήτων στις 11 Νοεμβρίου 1947)
  • «Προτιμώ να θεωρηθώ ανεύθυνος και να έχω δίκιο παρά υπεύθυνος και να έχω άδικο» (από ραδιοφωνική εκπομπή στις 26 Αυγούστου 1950)

Στον Τσώρτσιλ αποδίδεται μια δήλωσή του κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο σχετικά με τη σθεναρή άμυνα που προέβαλε ο ελληνικός στρατός στην Ιταλική εαρινή επίθεση, ότι στο εξής δεν θα λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες[21][22][23]. Ωστόσο η φράση έχει αμφισβητηθεί ότι ειπώθηκε από τον Τσώρτσιλ ενώ δεν έχει εντοπιστεί καμία σχετική αναφορά στο αρχείο Τσώρτσιλ.[24]

Η Σύνταξή του

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ελισάβετ ΙΙ προσφέρθηκε να χρήσει τον Τσώρτσιλ Δούκα του Λονδίνου, αλλά αυτό απορρίφθηκε ως αποτέλεσμα των αντιρρήσεων του γιου του Ράντολφ, ο οποίος θα είχε κληρονομήσει τον τίτλο μετά τον θάνατο του πατέρα του. Δέχτηκε, ωστόσο, το Τάγμα του Garter για να γίνει ο Sir Winston. Παρόλο που υποστήριξε δημόσια, ο Τσώρτσιλ ήταν ιδιωτικά καυστικός για τον χειρισμό της κρίσης του Σουέζ από τον Έντεν και ο Κλεμεντίν πίστευε ότι πολλές από τις επισκέψεις του στις Ηνωμένες Πολιτείες τα επόμενα χρόνια ήταν απόπειρες να βοηθήσει στην αποκατάσταση των αγγλοαμερικανικών σχέσεων. Μετά την αποχώρησή του από την πρωθυπουργία, ο Τσόρτσιλ παρέμεινε βουλευτής μέχρι που αποχώρησε στις γενικές εκλογές του 1964. Εκτός από το 1922 έως το 1924, ήταν βουλευτής από τον Οκτώβριο του 1900 και είχε εκπροσωπήσει πέντε εκλογικές περιφέρειες.

Μέχρι τις γενικές εκλογές του 1959, ωστόσο, σπάνια παρευρέθηκε στη Βουλή των Κοινοτήτων. Παρά την κατολίσθηση των Συντηρητικών το 1959, η δική του πλειοψηφία στο Γούντφορντ μειώθηκε κατά περισσότερους από χίλιους. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της συνταξιοδότησής του στο Chartwell ή στο σπίτι του στο Λονδίνο στο Hyde Park Gate, και έγινε συνήθεια της υψηλής κοινωνίας στη La Pausa στη Γαλλική Ριβιέρα.

Τον Ιούνιο του 1962, όταν ήταν 87 ετών, ο Τσόρτσιλ έπεσε στο Μόντε Κάρλο και έσπασε το ισχίο του. Μεταφέρθηκε στο σπίτι σε νοσοκομείο του Λονδίνου όπου παρέμεινε για τρεις εβδομάδες. Ο Τζένκινς λέει ότι ο Τσόρτσιλ δεν ήταν ποτέ ο ίδιος μετά από αυτό το ατύχημα και τα τελευταία δύο χρόνια του ήταν κάτι σαν μια περίοδος του λυκόφωτος. Το 1963, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζον Κένεντι, ενεργώντας με εξουσιοδότηση που χορηγήθηκε με νόμο του Κογκρέσου, τον ανακήρυξε Επίτιμο Πολίτη των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά δεν μπόρεσε να παραστεί στην τελετή του Λευκού Οίκου. Υπήρξαν εικασίες ότι έπαθε μεγάλη κατάθλιψη στα τελευταία του χρόνια, αλλά αυτό διαψεύστηκε κατηγορηματικά από τον προσωπικό του γραμματέα Anthony Montague Browne, ο οποίος ήταν μαζί του τα τελευταία δέκα χρόνια. Ο Montague Browne έγραψε ότι ποτέ δεν άκουσε τον Τσώρτσιλ να αναφέρεται στην κατάθλιψη και σίγουρα δεν έπασχε από αυτήν.

Θάνατος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο τάφος του Τσώρτσιλ στο Μπλέιντον.

Ο Τσώρτσιλ υπέστη το τελευταίο του εγκεφαλικό στις 12 Ιανουαρίου 1965. Πέθανε σχεδόν δύο εβδομάδες αργότερα στις 24, που ήταν η εβδομηκοστή επέτειος από τον θάνατο του πατέρα του. Όπως ο δούκας του Ουέλινγκτον το 1852 και ο Γουίλιαμ Γκλάντστοουν το 1898, ο Τσώρτσιλ τελέστηκε σε μια κρατική κηδεία. Ο σχεδιασμός γι' αυτό είχε ξεκινήσει το 1953 με την κωδική ονομασία "Operation Hope Not" και είχε εκπονηθεί ένα λεπτομερές σχέδιο μέχρι το 1958. Το φέρετρό του βρισκόταν σε κατάσταση στο Westminster Hall για τρεις ημέρες και η τελετή κηδείας έγινε στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Παύλου στις 30 Ιανουαρίου. Στη συνέχεια, το φέρετρο μεταφέρθηκε με βάρκα κατά μήκος του ποταμού Τάμεση στον σταθμό Waterloo και από εκεί με ένα ειδικό τρένο στο οικογενειακό οικόπεδο στην εκκλησία του Αγίου Μαρτίνου κοντά στη γενέτειρά του στο Blenheim Palace.

Σε όλο τον κόσμο, πολλά μνημεία έχουν αφιερωθεί στον Τσώρτσιλ. Το άγαλμά του στην πλατεία του Κοινοβουλίου αποκαλύφθηκε από τη χήρα του Κλεμεντίνα το 1973 και είναι ένα από τα μόλις δώδεκα στην πλατεία, όλες από εξέχουσες πολιτικές προσωπικότητες, συμπεριλαμβανομένου του φίλου του Τσώρτσιλ, Λόιντ Τζορτζ και του εχθρού του για την πολιτική της Ινδίας, Γκάντι. Αλλού στο Λονδίνο, οι αίθουσες πολεμικών υπουργείων εν καιρώ πολέμου έχουν μετονομαστεί σε Μουσείο Τσώρτσιλ και Αίθουσες Πολέμου Υπουργικού Συμβουλίου. Το Churchill College του Cambridge ιδρύθηκε ως εθνικό μνημείο του Churchill. Μια ένδειξη της υψηλής εκτίμησης του Τσώρτσιλ στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι το αποτέλεσμα της δημοσκόπησης του BBC του 2002, συγκέντρωσε 447.423 ψήφους, στην οποία ψηφίστηκε ο μεγαλύτερος Βρετανός όλων των εποχών, με τον πλησιέστερο αντίπαλό του να είναι ο Isambard Kingdom Brunel με 56.000 ψήφους πίσω. Είναι ένας από τους μόλις οκτώ ανθρώπους στους οποίους απονεμήθηκε η τιμητική υπηκοότητα των Ηνωμένων Πολιτειών. άλλοι περιλαμβάνουν τον Λαφαγιέτ, τον Ραούλ Βάλενμπεργκ και τη Μητέρα Τερέζα. Το Ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών τον τίμησε το 1999 ονομάζοντας ένα νέο αντιτορπιλικό κλάσης Arleigh Burke ως USS Winston S. Churchill. Άλλα μνημεία στη Βόρεια Αμερική περιλαμβάνουν το Εθνικό Μουσείο Τσώρτσιλ στο Φούλτον του Μιζούρι, η Πλατεία Τσώρτσιλ στο κέντρο του Έντμοντον, Αλμπέρτα και την οροσειρά Winston Churchill, μια οροσειρά βορειοδυτικά της λίμνης Louise, επίσης στην Αλμπέρτα, η οποία μετονομάστηκε από τον Churchill το 1956.

Συγγραφικό έργο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανέπτυξε αξιόλογη ιστοριογραφική δραστηριότητα εκδίδοντας αρκετά βιβλία μεταξύ των οποίων:

  • Η παγκόσμια κρίση του 1916-18 (The World Crisis, 4τ., 1922-29) που αναφέρεται στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
  • Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου (1930)
  • Το Ανατολικό μέτωπο (The Eastern Front), 1931,
  • Μάρλμπορο, η ζωή και η εποχή του (Marlborough, his Life and Times) 4τ. (1933-38)
  • Οι μεγάλοι σύγχρονοι (Great Contemporaries), 1937
  • Θρίαμβος και τραγωδία (Triumph and Tragedy), 1938
  • Η ιστορία των αγγλόφωνων λαών (History of the English-Speaking Peoples), 1956-58

Το 1953 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας για το πεντάτομο έργου «Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος», που δημoσιεύτηκε από το 1948 έως το 1951.[25]

Κατάλογος πολιτικών αξιωμάτων

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Βουλευτής 1900-1922, 1924-1964
  • Υφυπουργός Αποικιών 1905-1908
  • Υπουργός Εμπορίου 1908-1910
  • Υπουργός Εσωτερικών 1910-1911
  • Υπουργός Ναυτικού 1911-1915
  • Καγκελάριος του Δουκάτου του Λάνκαστερ (Υπουργός Εισοδήματος) 1915
  • Υπουργός Πυρομαχικών 1917-1919
  • Υπουργός Πολέμου 1919-1921
  • Υπουργός Αεροπορίας 1919-1921
  • Υπουργός Αποικιών 1921-1922
  • Μέγας Θησαυροφύλακας 1924-1929
  • Υπουργός Ναυτικού 1939-1940
  • Ηγέτης της Συμπολίτευσης στη Βουλή των Κοινοτήτων 1940-1942
  • Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου 1940-1945
  • Υπουργός Άμυνας 1940-1945
  • Ηγέτης της Αντιπολίτευσης στη Βουλή των Κοινοτήτων 1945-1951
  • Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου 1951-1955
  • Υπουργός Άμυνας 1951-1952

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «The Nobel Prize in Literature 1953». (Αγγλικά) Ίδρυμα Νόμπελ. Ανακτήθηκε στις 10  Απριλίου 2014.
  2. ↑ www.nobelprize.org/nobel_prizes/about/amounts/.
  3. ↑ www.ceskenoviny.cz/zpravy/seznam-osobnosti-vyznamenanych-letos-pri-prilezitosti-28-rijna/1140646.
  4. ↑ www.hrad.cz/cs/pro-media/tiskove-zpravy/8465.shtml.
  5. ↑ «Der Karlspreisträger 1955 Sir Winston S. Churchill». (Γερμανικά) Ανακτήθηκε στις 14  Δεκεμβρίου 2014.
  6. ↑ www.nationaalarchief.nl/onderzoeken/archief/2.02.32/invnr/891ED.7/file/00029666.PDF.
  7. ↑ (Βρετανικά αγγλικά) The London Gazette 32766. 10  Νοεμβρίου 1922. www.thegazette.co.uk/London/issue/32766/data.pdf. Ανακτήθηκε στις 17  Μαρτίου 2021. σελ. 8017.
  8. ↑ www.universiteitleiden.nl/en/about-us/facts-and-figures/laureates.
  9. ↑ (Βρετανικά αγγλικά) The London Gazette 32987. 31  Οκτωβρίου 1924. www.thegazette.co.uk/London/issue/32987/data.pdf. Ανακτήθηκε στις 18  Μαρτίου 2021. σελ. 7861.
  10. ↑ datastore.brussels/web/data/dataset/ereburgers2/dataset-viewer-resource. Ανακτήθηκε στις 1  Δεκεμβρίου 2021.
  11. ↑ commencement.miami.edu/about-us/archives/honorary-degree-recipients/index.html.
  12. ↑ www.mons.be/ma-commune/vie-politique/conseil-communal/ordres-du-jour-et-proces-verbaux/archives/2002/conseil-2002-06-23/pv-23-juin-02.pdf.
  13. ↑ (Αγγλικά) Plarr's Lives of the Fellows. E006221b. Ανακτήθηκε στις 8  Ιανουαρίου 2024.
  14. ↑ event.ku.dk/sonningprisen/prismodtagere/.
  15. ↑ Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμ. 9Α, σ. 231 Εκδοτική Αθηνών 1988
  16. ↑ Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, ό.π.
  17. ↑ Gilbert, Martin (1991). Churchill: A Life. London: Heinemann. ISBN 978-0-434-29183-0.
  18. ↑ 18,0 18,1 Εγκυκλοπαίδεια Δομή, τόμ. 29, σ. 400 ISBN 960-8177-81-2
  19. ↑ «churchill_papers/biography edit. chu.cam ac. UK, 2009». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Ιανουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 2014. 
  20. ↑ Jones A. (ed.), 1996: The Chambers Dictionary of Quotations. Edinburgh & New York, p. 264-265.
  21. ↑ Men of Valour: New Zealand and the Battle for Crete, Ron Palenski Σύνδεσμος
  22. ↑ Princes at War: The British Royal Family's Private Battle in the Second world war Deborah Cadbury σύνδεσμος
  23. ↑ http://www.amna.gr/mobile/articleen/305203/K-Smith-Ellada-kai-Bretania-sunechizan-na-antistekontai-sti-nazistiki-plimmurida
  24. ↑ https://www.ellinikahoaxes.gr/2014/10/31/churchill-heroes
  25. ↑ Ουίνστον Τσώρτσιλ, Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος, εκδ. Γκοβόστη, 2010 ISBN 978-960-475-234-8
Προκάτοχος:
Νέβιλ Τσάμπερλεν
Κλέμεντ Άττλη 		Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασίλειου
1940–1945
1951–1955 		Διάδοχος:
Κλέμεντ Άττλη
Άντονυ Ήντεν
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ουίνστον_Τσώρτσιλ&oldid=10728098"