Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ο Δράκος του Ντίσελντορφ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο Δράκος του Ντίσελντορφ
Μ
Κινηματογραφική αφίσα της ταινίας
ΣκηνοθεσίαΦριτς Λανγκ
ΠαραγωγήΣέιμουρ Νέμπενζαλ
ΣενάριοΦριτς Λανγκ
Τέα φον Χάρμπου
Βασισμένο σεάρθρο του Έγκον Γιάκομπσεν
ΠρωταγωνιστέςΠίτερ Λόρε
Όττο Βέρνικ
Γκούσταφ Γκρούντγκενς
ΜουσικήΈντβαρντ Γκρηγκ
ΦωτογραφίαΦριτς Άνρο Βάγκνερ
ΜοντάζΠολ Φάλκενμπεργκ
Εταιρεία παραγωγήςNero-Film A.G.
ΔιανομήVereinigte Star-Film GmbH (Germany)
Paramount Pictures (US)
20th Century Fox (UK)
Πρώτη προβολή11  Μαΐου 1931 (Βερολίνο και Δημοκρατία της Βαϊμάρης)[1], 31  Αυγούστου 1931 (Σουηδία)[2], 31  Μαρτίου 1933 (Νέα Υόρκη και Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής)[2] και 1931
Κυκλοφορία11 Μαΐου 1931
Διάρκεια111 λεπτά[3]
ΠροέλευσηΔημοκρατία της Βαϊμάρης
ΓλώσσαΓερμανικά
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

To Ο Δράκος του Ντίσελντορφ (πρωτότυπος τίτλος: M – Eine Stadt sucht einen Mörder ή, απλά, Μ) είναι γερμανική θρίλερ δραματική ταινία του 1931, σε σκηνοθεσία Φριτς Λανγκ. Το σενάριο γράφτηκε από την Τέα φον Χάρμπου, σε συνεργασία με τον Λανγκ, το οποίο βασίστηκε σε ένα άρθρο του Έγκον Γιάκομπσον, για τον κατά συρροή δολοφόνο, Πέτερ Κούρτεν. Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Ούγγρος ηθοποιός Πίτερ Λόρε, του οποίου είναι και ο πρώτος μεγάλος του ρόλος. Επίσης, η ταινία είναι η πρώτη ομιλούσα του σκηνοθέτη.[4] Η συγκεκριμένη ταινία θεωρείται μία από τις καλύτερες του Λανγκ, καθώς και μία από τις σπουδαιότερους του γερμανικού και του παγκόσμιου κινηματογράφου.[5][6][7]

Η πλοκή της ταινίας περιστρέφεται γύρω από τη ζωή ενός σίριαλ κίλερ. Η παραγωγή της ταινίας ξεκίνησε δειλά από το 1930, αλλά δεν μπόρεσε να βρει στούντιο να τη γυρίσει, καθότι πολλοί από το Ναζιστικό Κόμμα, θεώρησαν πως ο πρωταγωνιστής τους απεικονίζει,[8] οι οποίοι μόλις άκουσαν την πλοκή, άλλαξαν γνώμη αφού πρώτα είχαν βασιστεί μόνο από τον τίτλο της.[9] Η ταινία γυρίστηκε μέσα σε έξι εβδομάδες, στα στούντιο της Staaken Zeppelinhalle. Ο Λανγκ, πριν ξεκινήσει τα γυρίσματα είχε επισκεφθεί ψυχιατρική κλινική, ώστε να δει από κοντά κάποιους δολοφόνους παιδιών, ώστε να αποτυπώσει καλύτερα τον πρωταγωνιστή του. Καθότι, η πρώτη ομιλούσα του Λανγκ, ο σκηνοθέτης πειραματίστηκε με τη νέα τεχνολογία, κι αυτή ήταν μία από τις πρώτες ταινίες που χρησιμοποίησαν τη τεχνική της όπερας λαϊτμοτίφ.[10]

Η πρεμιέρα της ταινίας έγινε στο Βερολίνο στις 11 Μαΐου του 1931, στο UFA-Palast am Zoo, σε μία εκδοχή που διαρκούσε 117 λεπτά.[11] Στο Αρχείο Κινηματογράφου, πλέον υπάρχουν 96 λεπτά από το αυθεντικό φιλμ. Το 2000, το Ολλανδικό Μουσείο Κινηματογράφου, επεξεργάστηκε την ταινία και κυκλοφόρησε μια έκδοση 109 λεπτών.[12] Το 1933, η ταινία είχε κυκλοφορήσει και στις ΗΠΑ.[13] Κατά την αρχική του κυκλοφορία το έργο απέσπασε ανάμεικτες κριτικές,[11] όμως με την πάροδο του χρόνου, πολύ θετικές.[14] Το 1940, σκηνή της ταινίας χρησιμοποιήθηκε από τους Ναζί, στην προπαγανδιστική ταινία τους Der ewige Jude.[15] Το 1951, κυκλοφόρησε αμερικανικό remake της ταινίας. Το έργο έχει διασκευαστεί έκτοτε τόσο στο ραδιόφωνο όσο και στο θέατρο. Ο Λανγκ είχε πει, πως αυτή είναι η αγαπημένη του ταινία.[10]

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «M». (Αγγλικά) Internet Movie Database. Ανακτήθηκε στις 28  Απριλίου 2016.
  2. ↑ 2,0 2,1 (Αγγλικά) Internet Movie Database. www.imdb.com/title/tt0022100/releaseinfo. Ανακτήθηκε στις 7  Μαΐου 2022.
  3. ↑ «M (A)». British Board of Film Classification. 24 Μαΐου 1932. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Μαΐου 2014. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουλίου 2013. 
  4. ↑ «Now I Lay Me Down To Sleep: A Brief History of Child Murder in Cinema». Bloody Disgusting!. Ανακτήθηκε στις 19 Απριλίου 2016. 
  5. ↑ «The 100 Best Films Of World Cinema: 33. M». Empire. 
  6. ↑ Reader Archive-Extract: 1997/970808/M[νεκρός σύνδεσμος]
  7. ↑ Kauffman, Stanley. «The Mark of M». The Criterion Collection. Ανακτήθηκε στις 27 Απριλίου 2012. 
  8. ↑ Jensen, Paul M.. The Cinema of Fritz Lang. New York: A. S. Barnes & Co.. 1969. SBN 498 07415 8. pp. 93
  9. ↑ Wakeman, John. World Film Directors, Volume 1. New York: The H. W. Wilson Company. 1987. (ISBN 0-8242-0757-2). pp. 614.
  10. ↑ 10,0 10,1 Jensen. pp. 95.
  11. ↑ 11,0 11,1 Jensen. pp. 93.
  12. ↑ M, Janus Films, Criterion Collection, closing credits.
  13. ↑ «The Daesseldorf Murders». New York Times. April 3, 1933. https://www.nytimes.com/movie/review?res=9B03E1D7173BEF3ABC4B53DFB2668388629EDE. Ανακτήθηκε στις September 28, 2017. 
  14. ↑ «M». 
  15. ↑ Barnouw, Erik (1993). Documentary: a history of the non-fiction film. Oxford University Press. σελ. 142. ISBN 978-0-19-507898-5. Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2011. 

Περαιτέρω ανάγνωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Lessing, Theodor (1993) [1925]. Monsters of Weimar: Haarmann, the Story of a Werewolf. London: Nemesis Books. σελίδες 293–306. ISBN 1-897743-10-6. 
  • Thomas, Sarah (2012). Peter Lorre, Face Maker: Stardom and Performance Between Hollywood and Europe. United States: Berghahn Books. ISBN 978-0-857-45442-3. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ο_Δράκος_του_Ντίσελντορφ&oldid=9269984"