Ο Χριστός ξανασταυρώνεται (ταινία)
| Ο Χριστός ξανασταυρώνεται Celui qui doit mourir | |
|---|---|
| Σκηνοθεσία | Ζυλ Ντασέν |
| Παραγωγή | Henri Bérard |
| Σενάριο | Μπεν Μπάρζμαν και Ζυλ Ντασέν[1] |
| Πρωταγωνιστές | Ζαν Σερβέ, Καρλ Μένερ, Γκρεγκουάρ Ασλάν, Φερνάρ Λεντούς, Μορίς Ρονέ, Μελίνα Μερκούρη, Νικόλ Μπέργκερ, Πιερ Βανέκ, Ρενέ Λεφέβρ, Ροζέ Ανέν, Τέντι Μπίλης, Γκερτ Φρομπ[1], Λισιέν Ρεμπούρ[1], Τζο Ντασέν[1] και Δήμος Σταρένιος[1] |
| Μουσική | Ζορζ Ορίκ |
| Φωτογραφία | Ζακ Νατό |
| Μοντάζ | Roger Dwyre |
| Διανομή | Cinédis |
| Πρώτη προβολή | 4 Μαΐου 1957 |
| Διάρκεια | 133 λεπτά |
| Προέλευση | Γαλλία και Ιταλία |
| Γλώσσα | Γαλλικά |
| δεδομένα () | |
Το Ο Χριστός ξανασταυρώνεται (γαλλικά: Celui qui doit mourir) είναι μια γαλλοϊταλική ταινία του 1957 σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασέν. Η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα Ο Χριστός ξανασταυρώνεται του Νίκου Καζαντζάκη. [2]
Πλοκή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Σε ένα τουρκοκρατούμενο ελληνικό χωριό με το όνομα Λυκόβρυση, λίγο μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι χωρικοί ετοιμάζουν μια αναπαράσταση των θείων παθών, με απλούς ανθρώπους να παίρνουν τους ρόλους του Χριστού, του Πέτρου, του Ιούδα κ.λπ. Όταν ένα γειτονικό χωριό καταστρέφεται από τους Τούρκους και οι κάτοικοί του αναζητούν στη Λυκόβρυση καταφύγιο, οι τοπικές αρχές, μεταξύ των οποίων οι προύχοντες και ο παπάς του χωριού, αρνούνται να προσφέρουν βοήθεια. Τότε, με αφορμή την εκδήλωση που βρίσκεται στο στάδιο της προετοιμασίας, οι κάτοικοι της Λυκόβρυσης που υποδύονται τους ρόλους του Χριστού (Πιερ Βανέκ), της Μαρίας Μαγδαληνής (Μελίνα Μερκούρη) και άλλοι βοηθούν τους πρόσφυγες και οδηγούνται σε εθνικό ξεσηκωμό με τρόπο που θυμίζει την ιστορία του Χριστού. [3] [4]
Διανομή [4]
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Πιερ Βανέκ ως Μανωλιός[5]
- Ζαν Σερβέ ως παπα-Φώτης[5]
- Φερνάρ Λεντούς ως παπα-Γρηγόρης[5]
- Καρλ Μένερ ως Λουκάς
- Γκρεγκουάρ Ασλάν ως Αγάς
- Γκερτ Φρέμπε ως προεστός
- Τέντι Μπίλης ως Χατζηνικολής
- Ρενέ Λεφέβρ ως Γιαννακός
- Λισιέν Ρεμπούρ ως Κωσταντής
- Μελίνα Μερκούρη ως Κατερίνα[5]
- Δήμος Σταρένιος ως Λαδάς
- Νικόλ Μπέργκερ ως Μαριωρή
- Μορίς Ρονέ ως Μιχελής
- Τζο Ντασέν ως πρόσφυγας Μπένος
- Ροζέ Ανέν ως Παναγιώταρος[5]
Υποδοχή και προβολές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η ταινία έλαβε γενικά θετική ανταπόκριση. Πήρε ευνοϊκές κριτικές από τα περιοδικά Time και The New Yorker, έλαβε βραβεία Ανατολικό Μπλοκ (ο Ντασέν ήταν γνωστός για τις αριστερές του απόψεις) και επαινέθηκε ακόμη και από ορισμένους φιλελεύθερους καθολικούς. [3] Η αμερικανική εφημερίδα New York Times περιέγραψε την ταινία ως "βάναυσα ρεαλιστική", επαινώντας την "τολμηρή ειλικρίνεια και τον "αδυσώπητο τρόπο" με τον τρόπο που εκτελεί τη λογική της πλοκής, προσθέτοντας επίσης επαίνους για όλο το καστ. [6]
Το Ο Χριστός ξανασταυρώνεται συμμετείχε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών το 1957, [2] όπου έλαβε ειδική μνεία. [4] Το 2007, η ταινία προβλήθηκε στο 48ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο του αφιερώματος Έτος Νίκου Καζαντζάκη. [4]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 (Τσεχικά) Česko-Slovenská filmová databáze. 2001.
- ↑ 2,0 2,1 «Festival de Cannes: He Who Must Die». festival-cannes.com. Ανακτήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 2009.
- ↑ 3,0 3,1 Berube, Maurice R. (2002). Beyond Modernism and Postmodernism: Essays on the Politics of Culture. σελ. 114. ISBN 9780897898058.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Ράμμου, Ελένη (2007). 48ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Αθήνα: Υπουργείο Πολιτισμού. σελ. 263.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Κολιοδήμος, Δημήτρης (2001). Λεξικό Ελληνικών ταινιών. Εκδόσεις Γένους. σελ. 476. ISBN 978-960-8460-41-6.
- ↑ Crowther, Bosley (29 December 1958). «Movie Review: He Who Must Die (1957) Screen: Greek Passion; 'He Who Must Die' Opens at Beekman». https://www.nytimes.com/movie/review?res=9403E2DE153DE53BBC4151DFB4678383649EDE. Ανακτήθηκε στις 19 February 2014.