Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ο Θίασος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Ο θίασος)
Ο Θίασος
Ξενόγλωσση κινηματογραφική αφίσα της ταινίας.
ΣκηνοθεσίαΘόδωρος Αγγελόπουλος
ΠαραγωγήΓιώργος Παπαλιός
ΣενάριοΘόδωρος Αγγελόπουλος
ΠρωταγωνιστέςΕύα Κοταμανίδου
Βαγγέλης Καζάν
Αλίκη Γεωργούλη
Στράτος Παχής
Κυριάκος Κατριβάνος
ΜουσικήΛουκιανός Κηλαηδόνης
ΤραγούδιΔημήτρης Καμπερίδης
Ιωάννα Κιουρτσόγλου
Κώστας Μέσαρης
Νένα Μεντή
ΦωτογραφίαΓιώργος Αρβανίτης
ΜοντάζΓιώργος Τριανταφύλλου
Τάκης Δαυλόπουλος
ΣκηνογραφίαΜικές Καραπιπέρης
ΔιανομήPapalios Productions
Πρώτη προβολή27 Σεπτεμβρίου 1975 (Ελλάδα)
Κυκλοφορία17 Ιανουαρίου 2006 (DVD)
Διάρκεια240΄ [1]
ΠροέλευσηΕλλάδα
Γλώσσαελληνική
αγγλική
γερμανική
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο θίασος είναι ελληνική δραματική κινηματογραφική ταινία του 1975, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Υπήρξε η τρίτη κατά σειρά μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη και κατατάσσεται στις σημαντικότερες δημιουργίες του ελληνικού κινηματογράφου με μεγάλη αίσθηση και στο εξωτερικό.

Πλοκή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ένα μπουλούκι ταξιδεύει στην Ελλάδα παρουσιάζοντας την Γκόλφω.

Σε πρώτο επίπεδο, η ταινία δείχνει τα μέλη του θιάσου να προετοιμάζουν, να κάνουν πρόβες, να προωθούν και να παίζουν το θεατρικό έργο, ένα βουκολικό δράμα αγάπης, προδοσίας και θανάτου.

Σε δεύτερο επίπεδο, η ταινία επικεντρώνεται στα ιστορικά γεγονότα μεταξύ 1939-1952, καθώς βιώνονται από τον περιπλανώμενο θίασο, και το πώς επηρεάζουν τις κοινότητες, που επισκέπτονται: ο τελευταίος χρόνος της δικτατορίας του Μεταξά, ο πόλεμος με τους Ιταλούς, η Κατοχή, η Απελευθέρωση, ο Εμφύλιος και η βρετανική και αμερικανική παρέμβαση στα ελληνικά εσωτερικά θέματα.

Σε επόμενο στάδιο, οι χαρακτήρες ζουν το δικό τους δράμα ζήλιας και προδοσίας, με ρίζες στον αρχαίο μύθο του οίκου του Ατρέα. Ο Αγαμέμνων, Έλληνας πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία, πάει στον πόλεμο κατά των Ιταλών το 1940, μπαίνει στην αντίσταση εναντίον των Γερμανών και εκτελείται, αφότου προδίδεται από την Κλυταιμνήστρα και τον Αίγισθο. Ο Αίγισθος, εραστής της Κλυταινμήστρας, είναι πληροφοριοδότης και συνεργάτης των Γερμανών κατακτητών. Ο Ορέστης, γιος του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας, πολεμά με τους αριστερούς και εκδικείται τον θάνατο του πατέρα του σκοτώνοντας την Κλυταιμνήστρα και τον Αίγισθο. Συλλαμβάνεται το 1949 για τη δράση του ως αντάρτης και εκτελείται στη φυλακή το 1951. Η Ηλέκτρα, η αδερφή του, βοηθά τους αριστερούς και τον αδερφό της στην εκδίκηση της προδοσίας της μητέρας τους. Συνεχίζει να εργάζεται στον θίασο και έχει σχέση με τον Πυλάδη. Η Χρυσόθεμις, η μικρότερη αδερφή της Ηλέκτρας, συνεργάζεται με τους Γερμανούς, γίνεται πόρνη στην Κατοχή, τάσσεται στο πλευρό των Βρετανών κατά την Απελευθέρωση και αργότερα παντρεύεται έναν Αμερικάνο. Ο Πυλάδης, στενός φίλος του Ορέστη, είναι κομουνιστής, που έχει εξοριστεί από το καθεστώς του Μεταξά, ενώνεται με τους αντάρτες και συλλαμβάνεται και εξορίζεται ξανά. Τελικά, αναγκάζεται να υπογράψει δήλωση αποκήρυξης της Αριστεράς, αφότου βασανίζεται από τους δεξιούς, και αποφυλακίζεται το 1950.

Διανομή [2]

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Λεπτομέρειες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία εντάσσεται στην «τριλογία της Ιστορίας» του Αγγελόπουλου: αποτελεί το δεύτερο μέρος της ταινίας Μέρες του '36 και προηγείται των Κυνηγών. Μεγάλο μέρος της ταινίας γυρίστηκε στο Αίγιο. [2]

Επίσημα παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1975, όταν μπροστά στα ταμεία του Κρατικού παρουσιάσθηκε ο μεγαλύτερος αριθμός θεατών σε όλη την ιστορία του Φεστιβάλ. Κατά την προβολή της, η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη με πολυάριθμους όρθιους θεατές που στο τέλος αποθέωσαν τον Αγγελόπουλο, ενώ η ταινία έλαβε συνολικά επτά βραβεία.

Η ταινία επρόκειτο να συμμετάσχει επισήμως και στο Φεστιβάλ των Καννών την ίδια χρονιά, όμως η τότε συντηρητική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή επιδίωξε και κατάφερε να αποτρέψει κάτι τέτοιο, επειδή θεωρούσαν ότι η ταινία αφηγείται την σύγχρονη ελληνική ιστορία [3] από αριστερή σκοπιά. [4]

Βραβεία και διακρίσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • 7 βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (α’ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, φωτογραφίας, α’ γυναικείου ρόλου, α’ ανδρικού ρόλου και βραβείο κοινού).
  • Βραβείο FIPRESCI στο Φεστιβάλ των Καννών.
  • Βραβεύτηκε στα Φεστιβάλ Βρυξελλών και Λονδίνου.
  • Υποψήφια για βραβείο καλύτερης ξένης ταινίας στα βραβεία της Ιαπωνικής Ακαδημίας.
  • Interfilm Award στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βερολίνου.
  • Βραβείο καλύτερου σκηνοθέτη ξένης ταινίας στα Kinema Junpo Award στην Ιαπωνία.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Μπράβου, Χριστίνα (2021). Ο Θίασος του Θόδωρου Αγγελόπουλου στη συγκυρία της πρώιμης μεταπολιτευτικής περιόδου και η συμβολή του στη διαμόρφωση της ιστορικής μνήμης. Αθήνα: ΕΑΠ. 
  2. ↑ 2,0 2,1 Μπράβου, Χριστίνα (2021). Ο Θίασος του Θόδωρου Αγγελόπουλου στη συγκυρία της πρώιμης μεταπολιτευτικής περιόδου και η συμβολή του στη διαμόρφωση της ιστορικής μνήμης. Αθήνα: ΕΑΠ. 
  3. ↑ «φύλα και ελληνικός κινηματογράφος». 
  4. ↑ cine.gr Ο Θίασος (1975)

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Θεόδωρος Αγγελόπουλος, 10 3/4 Σενάρια, τόμος 1ος, εκδ.Αιγόκερως, Αθήνα, 1997, σελ.103-20
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ο_Θίασος&oldid=10139296"