Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ο πρόεδρος, ένα ροζ σκάνδαλο κι ένας πόλεμος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο πρόεδρος, ένα ροζ σκάνδαλο κι ένας πόλεμος
ΣκηνοθεσίαΜπάρι Λέβινσον[1][2][3]
ΠαραγωγήΜπάρι Λέβινσον και Ρόμπερτ Ντε Νίρο
ΣενάριοHilary Henkin και Ντέιβιντ Μάμετ
Βασισμένο σεWag the Dog: A Novel
ΠρωταγωνιστέςΝτάστιν Χόφμαν[4][3][5], Ρόμπερτ Ντε Νίρο[4][3][5], Αν Χέιτς[4][3][5], Ντένις Λίρι[3][5], Γουίλι Νέλσον[5], Αντρέα Μάρτιν[5], Γούντι Χάρελσον[5], Κίρστεν Ντανστ[5], Γουίλιαμ Χ. Μάσι[5][6], Τζον Μάικλ Χίγκινς[5], Suzie Plakson[5], Τζέιμς Μπελούσι, Κρεγκ Τ. Νέλσον[5], Κρις Έλις[5], David Koechner[5], Ντρένα Ντε Νίρο[5], Geoffrey Blake[5], Τζορτζ Γκέινς[5], Giselle Fernández, Harland Williams[5], Τζέι Λένο[5], Τζον Τσο[5], John Franklin[7][8][9], Marguerite Moreau[5], Μερλ Χάγκαρντ[5], Ρόμπερτ Ρίτσαρντσον[5] και Harry Kalenberg[9]
ΜουσικήΜαρκ Νόπφλερ
ΤραγούδιΜαρκ Νόπφλερ
ΦωτογραφίαΡόμπερτ Ρίτσαρντσον
ΜοντάζStu Linder
Εταιρεία παραγωγήςNew Line Cinema
ΔιανομήNew Line Cinema και Netflix
Πρώτη προβολή25  Δεκεμβρίου 1997 (Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής)[10], 20  Μαρτίου 1998 (Σουηδία)[11], 26  Μαρτίου 1998 (Γερμανία)[12] και 1997
Διάρκεια97 λεπτά
ΠροέλευσηΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
ΓλώσσαΑγγλικά
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Ο πρόεδρος, ένα ροζ σκάνδαλο κι ένας πόλεμος (αγγλικά: Wag the Dog) είναι αμερικανική μαύρη κωμωδία του 1997 σε παραγωγή και σκηνοθεσία του Μπάρι Λέβινσον, με πρωταγωνιστές τους Ντάστιν Χόφμαν και Ρόμπερτ Ντε Νίρο. [13] Η ταινία επικεντρώνεται σε έναν υπεύθυνο δημοσιότητας και έναν παραγωγό του Χόλιγουντ που επινοούν έναν πόλεμο στην Αλβανία για να αποσπάσουν την προσοχή του εκλογικού σώματος από ένα προεδρικό σεξουαλικό σκάνδαλο. Το σενάριο της Χίλαρι Χένκιν και του Ντέιβιντ Μάμετ είναι μια ελεύθερη διασκευή του μυθιστορήματος του Λάρι Μπάινχαρτ, American Hero (1993).

Το Ο πρόεδρος, ένα ροζ σκάνδαλο κι ένας πόλεμος κυκλοφόρησε έναν μήνα πριν ξεσπάσει το σκάνδαλο Κλίντον-Λεβίνσκι και τον επακόλουθο βομβαρδισμό του φαρμακευτικού εργοστασίου Αλ Σίφα στο Σουδάν από την κυβέρνηση Κλίντον τον Αύγουστο του 1998, κάτι που ώθησε τα μέσα ενημέρωσης να κάνουν συγκρίσεις μεταξύ της ταινίας και της πραγματικότητας.[14] Αντίστοιχη σύγκριση έγινε και τον Δεκέμβριο του 1998, όταν η κυβέρνηση ξεκίνησε μια εκστρατεία βομβαρδισμών στο Ιράκ κατά τη διάρκεια της δίκης για την παραπομπή του Κλίντον για το εν λόγω σκάνδαλο.[15] Συγκρίσεις έγιναν ξανά την άνοιξη του 1999, όταν η κυβέρνηση παρενέβη στον Πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου και ξεκίνησε εκστρατεία βομβαρδισμού κατά της Σερβίας και του Μαυροβουνίου, η οποία συνορεύει με την Αλβανία και έχει αλβανόφωνους κατοίκους.[16] Η ταινία απέφερε έσοδα 64,3 εκατομμυρίων δολαρίων έχοντας προϋπολογισμό 15 εκατομμυρίων δολαρίων και έγινε ευνοϊκά δεκτή από τους κριτικούς, οι οποίοι επαίνεσαν τη σκηνοθεσία, τις ερμηνείες, τα θέματα και το χιούμορ. Ο Χόφμαν έλαβε υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του και οι σεναριογράφοι Ντέιβιντ Μάμετ και Χίλαρι Χένκιν ήταν υποψήφιοι για Όσκαρ Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου.

Πλοκή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο πρόεδρος πιάνεται να παρενοχλεί σεξουαλικά μια ανήλικη μέσα στο Οβάλ Γραφείο, λιγότερο από δύο εβδομάδες πριν από τις εκλογές. Ο Κόνραντ Μπριν, κορυφαίος υπεύθυνος δημοσιότητας, προσλαμβάνεται από την προεδρική βοηθό Γουίνιφρεντ Έιμς για να απομακρύνει την προσοχή του κοινού από το σκάνδαλο. Αποφασίζει να επινοήσει έναν φανταστικό πόλεμο στην Αλβανία, ελπίζοντας ότι τα μέσα ενημέρωσης θα επικεντρωθούν σε αυτό. Ο Μπριν έρχεται σε επαφή με τον χολιγουντιανό παραγωγό Στάνλεϊ Μοτς για να δημιουργήσει τον πόλεμο, με συγκινητική μουσική υπόκρουση και ψεύτικα πλάνα αρχείου ενός ορφανού. Η φάρσα αρχικά πετυχαίνει, καθώς ο πρόεδρος κερδίζει γρήγορα έδαφος στις δημοσκοπήσεις.

Όταν η CIA μαθαίνει τη συμπαιγνία, στέλνει τον πράκτορα Γιανγκ να ανακρίνει τον Μπριν σχετικά με την φάρσα. Ο Μπριν πείθει τον Γιανγκ ότι η αποκάλυψη της εξαπάτησης είναι ενάντια τόσο στο δικό του συμφέρον όσο και στο συμφέρον της CIA. Αλλά όταν η CIA - σε συνεννόηση με τον αντίπαλο υποψήφιο για την προεδρία - αναφέρει ότι ο πόλεμος τελείωσε, τα μέσα ενημέρωσης αρχίζουν να επικεντρώνονται στο σεξουαλικό σκάνδαλο του προέδρου. Για να το αντιμετωπίσει αυτό, ο Μοτς επινοεί έναν ήρωα που έμεινε πίσω από τα χαρακώματα στην Αλβανία. Εμπνευσμένοι από την ιδέα ότι «τον πέταξαν σαν παλιοπάπουτσο», ο Μπριν και ο Μοτς ζητούν από το Πεντάγωνο να βρει έναν στρατιώτη των ειδικών δυνάμεων με ένα αντίστοιχο όνομα (εντοπίζεται ένας λοχίας που ονομάζεται "Σούμαν") γύρω από τον οποίο μπορεί να κατασκευαστεί μια ιστορία αιχμαλώτου πολέμου. Ως μέρος της φάρσας, ο τραγουδιστής της φολκ Τζόνι Ντιν (Γουίλι Νέλσον) ηχογραφεί ένα τραγούδι που ονομάζεται "Παλιοπάπουτσο", το οποίο γράφεται σε δίσκο 78 στροφών, πρόωρα παλαιωμένο, έτσι ώστε οι ακροατές να πιστεύουν ότι ηχογραφήθηκε χρόνια νωρίτερα, και στέλνεται στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου να «ανακαλυφθεί».

Όταν η ομάδα πηγαίνει να βρει τον Σούμαν, ανακαλύπτει ότι στην πραγματικότητα είναι ένας εγκληματικά παράφρων κατάδικος στρατιωτικός. Στο δρόμο της επιστροφής, το αεροπλάνο τους συντρίβεται καθ' οδόν προς την αεροπορική βάση Άντριους. Η ομάδα επιβιώνει και σώζεται από έναν αγρότη, παράτυπο μετανάστη στον οποίο δίνεται υπηκοότητα εξπρές. Ωστόσο, ο Σούμαν σκοτώνεται αφού επιχειρεί να βιάσει την κόρη ενός πρατηριούχου βενζίνης. Αρπάζοντας την ευκαιρία, ο Μοτς οργανώνει μια περίτεχνη στρατιωτική κηδεία για τον Σούμαν, υποστηρίζοντας ότι πέθανε από τα τραύματα που υπέστη κατά τη διάσωσή του.

Ενώ παρακολουθεί ένα πολιτικό τοκ σόου, ο Μοτς απογοητεύεται που τα μέσα ενημέρωσης αποδίδουν την άνοδο του προέδρου στις δημοσκοπήσεις στο ήπιο σύνθημα της προεκλογικής εκστρατείας «Μην αλλάζετε άλογο στη μέση της κούρσας» και όχι στη σκληρή δουλειά του Μοτς. Ο Μοτς δηλώνει ότι θέλει τα εύσημα και θα αποκαλύψει τη συμμετοχή του, παρά την πρόταση του Μπριν που του προσφέρει μια πρεσβεία και την προειδοποίηση ότι «παίζει με τη ζωή του». Αφού ο Μοτς αρνείται να αλλάξει γνώμη, ο Μπριν διατάζει απρόθυμα το προσωπικό ασφαλείας του να τον σκοτώσει. Ένα δελτίο ειδήσεων αναφέρει ότι ο Μοτς πέθανε από καρδιακή προσβολή στο σπίτι του, ο πρόεδρος επανεκλέγεται με επιτυχία και μια αλβανική τρομοκρατική οργάνωση αναλαμβάνει την ευθύνη για μια πρόσφατη βομβιστική επίθεση.

Διανομή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Ρόμπερτ Ντε Νίρο ως Κόνραντ Μπριν
  • Ντάστιν Χόφμαν ως Στάνλεϊ
  • Αν Χετς ως Γουίνιφρεντ Έιμς
  • Γουίλι Νέλσον ως Τζόνι Ντιν
  • Άντρεα Μάρτιν ως Λιζ Μπάτσκι
  • Κίρστεν Ντανστ ως Τρέισι Λάιμ
  • Γουίλιαμ Χ. Μέισι ως πράκτορας Τσαρλς Γιανγκ
  • Κρεγκ Τ. Νέλσον ως γερουσιαστής Νιλ
  • Τζορτζ Γκέινς ως γερουσιαστής Κόουλ

Παραγωγή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τίτλος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας προέρχεται από την ιδιωματική αγγλόφωνη έκφραση "the tail wagging the dog",[17] οποία αναφέρεται στην αρχή της ταινίας με μια λεζάντα.

Μοτς και Έβανς

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο ρόλος του Χόφμαν, Στάνλεϊ Μοτς, λέγεται ότι βασίστηκε απευθείας στον διάσημο παραγωγό Ρόμπερτ Έβανς. Έχουν παρατηρηθεί ομοιότητες μεταξύ του ρόλου και των εργασιακών συνηθειών του Έβανς, των μανιερισμών, των ιδιορρυθμιών, του στιλ ρούχων, του χτενίσματος και των μεγάλων γυαλιών οράσεως με τετράγωνο σκελετό. Στην πραγματικότητα, ο πραγματικός Έβανς λέγεται ότι αστειεύτηκε: «Είμαι υπέροχος σε αυτή την ταινία».[18]

Μουσική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

 Η ταινία περιλαμβάνει πολλά τραγούδια που δημιουργήθηκαν για την εικονική εκστρατεία που διοργάνωσαν οι πρωταγωνιστές, όπως τα "Good Old Shoe", "The American Dream" και "The Men of the 303". Ωστόσο, κανένα από αυτά τα κομμάτια δεν μπήκε στο σάουντρακ. Το CD περιείχε μόνο το ομότιτλο κομμάτι (του Βρετανού κιθαρίστα/τραγουδιστή Μαρκ Νόπφλερ) και επτά ορχηστρικά κομμάτια του Knopfler.

Υποδοχή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στον ιστότοπο Rotten Tomatoes, η ταινία έχει βαθμολογία έγκρισης 86% με βάση 76 κριτικές, με μέση βαθμολογία 7,4/10. Στο Metacritic, το οποίο αποδίδει μια σταθμισμένη μέση βαθμολογία, η ταινία έχει βαθμολογία 73 στα 100, με βάση 22 κριτικές, περιέχοντας «γενικά ευνοϊκές κριτικές».[19]

Διακρίσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία ήταν υποψήφια για δύο βραβεία στην τελετή των 70ών Βραβείων Όσκαρ: για τον Ντάστιν Χόφμαν για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου και τους Χίλαρι Χένκιν και Ντέιβιντ Μάμετ για Όσκαρ Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου.[20] Η ταινία συμμετείχε επίσης στο 48ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, όπου κέρδισε Αργυρή Άρκτο – Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής.[21]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ movieweb.com/movie/wag-the-dog/. Ανακτήθηκε στις 19  Μαΐου 2016.
  2. ↑ www.imdb.com/title/tt0120885/. Ανακτήθηκε στις 19  Μαΐου 2016.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 www.allocine.fr/film/fichefilm_gen_cfilm=17370.html. Ανακτήθηκε στις 19  Μαΐου 2016.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 www.metacritic.com/movie/wag-the-dog. Ανακτήθηκε στις 19  Μαΐου 2016.
  5. ↑ 5,00 5,01 5,02 5,03 5,04 5,05 5,06 5,07 5,08 5,09 5,10 5,11 5,12 5,13 5,14 5,15 5,16 5,17 5,18 5,19 5,20 5,21 5,22 www.imdb.com/title/tt0120885/fullcredits?ref_=tt_ov_st_sm. Ανακτήθηκε στις 19  Μαΐου 2016.
  6. ↑ stopklatka.pl/film/fakty-i-akty. Ανακτήθηκε στις 19  Μαΐου 2016.
  7. ↑ www.imdb.com/title/tt0120885/fullcredits?ref_=tt_ov_st_sm. Ανακτήθηκε στις 22  Σεπτεμβρίου 2022.
  8. ↑ nm0291463.
  9. ↑ 9,0 9,1 (Τσεχικά) Česko-Slovenská filmová databáze. 2001.
  10. ↑ (Αγγλικά) Box Office Mojo. wagthedog.
  11. ↑ www.sfi.se/sv/svensk-filmdatabas/Item/?itemid=35230&type=MOVIE&iv=Basic.
  12. ↑ (Αγγλικά) Internet Movie Database. www.imdb.com/title/tt0120885/releaseinfo. Ανακτήθηκε στις 14  Απριλίου 2017.
  13. ↑ Turan, Kenneth (24 Δεκεμβρίου 1997). «'Wag the Dog' Is a Comedy With Some Real Bite to It». Los Angeles Times. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2017. A gloriously cynical black comedy that functions as a wicked smart satire on the interlocking world of politics and show business ... 
  14. ↑ «Wag the Dog Back In Spotlight». CNN. August 20, 1998. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις September 15, 2012. https://web.archive.org/web/20120915020805/http://articles.cnn.com/1998-08-21/politics/wag.the.dog_1_people-from-terrorist-activities-dogs-military-strikes?_s=PM:ALLPOLITICS#. Ανακτήθηκε στις May 23, 2013. 
  15. ↑ «Cohen criticizes 'wag the dog' characterization». CNN. March 23, 2004. https://edition.cnn.com/2004/ALLPOLITICS/03/23/wag.dog/. Ανακτήθηκε στις October 8, 2018. 
  16. ↑ Reed, Julia (April 11, 1999). «Welcome to Wag the Dog Three». The Independent. https://www.independent.co.uk/voices/welcome-to-wag-the-dog-three-1086640.html. 
  17. ↑ «Idiom: wag the dog». UsingEnglish.com. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2011. 
  18. ↑ «Tiger Plays It Cool Under Big-cat Pressure». Orlando Sentinel. April 5, 1998. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2013-06-30. https://archive.today/20130630022449/http://articles.orlandosentinel.com/1998-04-05/news/9804040759_1_tiger-mcmillan-bodyguard. Ανακτήθηκε στις April 5, 2013. 
  19. ↑ «Wag The Dog». Metacritic. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2011. 
  20. ↑ "Awards" on IMDB.com
  21. ↑ «Berlinale: 1998 Prize Winners». berlinale.de. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2012. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ο_πρόεδρος,_ένα_ροζ_σκάνδαλο_κι_ένας_πόλεμος&oldid=10851245"