Παράνοια
Η παράνοια είναι διαταραχή του περιεχομένου της σκέψεως που χαρακτηρίζεται από την παρουσία παραληρηματικών ιδεών και γενικευμένη δυσπιστία προς τους άλλους.[1] Είναι κεντρικό σύμπτωμα της ψύχωσης.[2] Ορίζεται ως διαδικασία της σκέψης που δημιουργεί ψευδείς απειλές για το άτομο με σκοπό την απόδοση ευθυνών στον εξωτερικό κόσμο. Η παρανοϊκή σκέψη περιλαμβάνει παραληρηματικές ιδέες καταδίωξης ή/και συνωμοσίας.
Σημεία και συμπτώματα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ένα κοινό σύμπτωμα της παράνοιας είναι η προκατάληψη επιβεβαίωσης. Αυτά τα άτομα έχουν συνήθως μια προκατειλημμένη αντίληψη της πραγματικότητας, συχνά επιδεικνύοντας πιο εχθρικές πεποιθήσεις.[3] Ένα παρανοϊκό άτομο μπορεί να δει την τυχαία συμπεριφορά κάποιου άλλου σαν να είναι με πρόθεση ή απειλητική.
Μια έρευνα σε έναν μη κλινικό παρανοϊκό πληθυσμό διαπίστωσε ότι το αίσθημα αδυναμίας και κατάθλιψης, η απομόνωση και η παραίτηση από δραστηριότητες είναι χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να συσχετιστούν με εκείνους που εμφανίζουν συχνότερη παράνοια.[4] Μερικοί επιστήμονες έχουν δημιουργήσει διαφορετικούς υποτύπους για τα διάφορα συμπτώματα της παράνοιας, συμπεριλαμβανομένων των ερωτικών, των διωκτικών, των αντιδικιών και των εξυψωμένων.[5]
Λόγω των ύποπτων και ενοχλητικών χαρακτηριστικών της παράνοιας, είναι απίθανο κάποιος με παράνοια να αναπτύξει καλές διαπροσωπικές σχέσεις. Τα περισσότερα παρανοϊκά άτομα τείνουν να είναι μοναχικά.[6]
Ο Φρίμαν και άλλοι πρότεινε ότι υπάρχει μια ιεραρχία για την παράνοια. Οι λιγότερο συνηθισμένοι τύποι παράνοιας στην κορυφή της ιεραρχίας είναι αυτοί που περιλαμβάνουν πιο σοβαρές απειλές. Το κοινωνικό άγχος βρίσκεται στο κάτω μέρος αυτής της ιεραρχίας ως το πιο συχνά εμφανιζόμενο επίπεδο παράνοιας.[7]
Αίτια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Κοινωνικά και περιβαλλοντικά
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι κοινωνικές συνθήκες φαίνεται να έχουν μεγάλη επιρροή στις παρανοϊκές πεποιθήσεις. Με βάση δεδομένα που συλλέχθηκαν μέσω μιας έρευνας ψυχικής υγείας που διανεμήθηκε σε κατοίκους της Σιουδάδ Χουάρες (στο Μεξικό) και του Ελ Πάσο του Τέξας (στις Ηνωμένες Πολιτείες), οι παρανοϊκές πεποιθήσεις φαίνεται να συνδέονται με αισθήματα αδυναμίας και θυματοποίησης, ενισχυμένα από κοινωνικές καταστάσεις. Οι πιθανές αιτίες αυτών των επιπτώσεων περιελάμβαναν την αίσθηση της πίστης στον εξωτερικό έλεγχο και τη δυσπιστία που μπορεί να ενισχυθεί από τη χαμηλότερη κοινωνικοοικονομική κατάσταση. Όσοι ζουν σε χειρότερη κοινωνικοοικονομική κατάσταση μπορεί να αισθάνονται λιγότερο ότι ελέγχουν τη ζωή τους. Επιπλέον, αυτή η μελέτη εξηγεί ότι οι γυναίκες έχουν την τάση να πιστεύουν στον εξωτερικό έλεγχο σε υψηλότερο ποσοστό από τους άνδρες, δυνητικά καθιστώντας τις γυναίκες πιο επιρρεπείς στη δυσπιστία και στις επιπτώσεις της κοινωνικοοικονομικής κατάστασης στην παράνοια.[8]
Ο Εμάνουελ Μέσιγκερ αναφέρει ότι έρευνες έχουν αποκαλύψει ότι όσοι εμφανίζουν παράνοια μπορούν να εξελιχθούν από γονικές σχέσεις και αναξιόπιστα περιβάλλοντα. Αυτά τα περιβάλλοντα θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν το να είναι πολύ πειθαρχικά, αυστηρά και ασταθή. Σημείωσε μάλιστα ότι, «η απόλαυση και η περιποίηση (με τον τρόπο αυτό εντυπωσιάζοντας το παιδί ότι είναι κάτι το ιδιαίτερο και δικαιολογεί ειδικά προνόμια)» μπορεί να συνεισφέρει ως υπόβαθρο.[9] Οι εμπειρίες που ενδέχεται να ενισχύσουν ή να εκδηλώσουν τα συμπτώματα της παράνοιας περιλαμβάνουν αυξημένα ποσοστά απογοήτευσης, άγχος και μια απελπιστική ψυχική κατάσταση.[10]
Έρευνα του 1999 βρήκε ότι ηλικιωμένοι ασθενείς με ιστορικό παράνοιας είχαν βιώσει υψηλότερα επίπεδα διακρίσεων, εξευτελισμού ή επικίνδυνων για τη ζωή καταστάσεων κατά τη διάρκεια της ζωής τους σε σχέση με τον πληθυσμό ελέγχου.[11] Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει επίσης την υψηλότερη επίπτωση παράνοιας σε ομάδες μεταναστών που έχουν παρατηρήσει πολλές έρευνες.[12]
Ψυχολογικά
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πολλά περισσότερα συμπτώματα που βασίζονται στη διάθεση, η μεγαλοπρέπεια και οι ενοχές, μπορεί να αποτελούν τη βάση της λειτουργικής παράνοιας.[13]
Ο Κόλμπι (1981) όρισε την παρανοϊκή γνώση με όρους διωκτικών παραληρημάτων και ψευδών πεποιθήσεων των οποίων το περιεχόμενο συγκεντρώνεται γύρω από ιδέες παρενόχλησης, απειλής, βλάβης, υποταγής, δίωξης, κατηγορίας, κακομεταχείρισης, αδικίας, βασανισμού, απαξίωσης, υβρισμού κ.λπ. από κακόβουλους άλλους, είτε συγκεκριμένα άτομα είτε ομάδες (σελ. 518). Τρεις συνιστώσες της παρανοϊκής γνώσης έχουν εντοπιστεί από τους Ρόμπις και Ποστ: α) υποψίες χωρίς επαρκή βάση ότι οι άλλοι τους εκμεταλλεύονται, τους βλάπτουν ή τους εξαπατούν. β) ενασχόληση με αδικαιολόγητες αμφιβολίες σχετικά με την πίστη ή την αξιοπιστία φίλων ή συνεργατών· γ) απροθυμία να εμπιστευτούν άλλους λόγω αδικαιολόγητου φόβου ότι οι πληροφορίες θα χρησιμοποιηθούν κακόβουλα εναντίον τους (1997, σελ. 3).
Φυσικά
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μια παρανοϊκή αντίδραση μπορεί να προκληθεί από μείωση της εγκεφαλικής κυκλοφορίας ως αποτέλεσμα υψηλής αρτηριακής πίεσης ή σκλήρυνσης των αρτηριακών τοιχωμάτων.[9]
Η παράνοια που προκαλείται από ναρκωτικά, που σχετίζεται με την κάνναβη, τις αμφεταμίνες, τη μεθαμφεταμίνη και παρόμοια διεγερτικά έχει πολλά κοινά με τη σχιζοφρενική παράνοια: η σχέση βρίσκεται υπό έρευνα από το 2012. Η παράνοια που προκαλείται από ουσίες έχει καλύτερη πρόγνωση από τη σχιζοφρενική παράνοια όταν απομακρυνθεί η ουσία.[14]
Διάγνωση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στο DSM-IV-TR, η παράνοια διαγιγνώσκεται με τη μορφή:[15]
- Παρανοειδής διαταραχή προσωπικότητας[16] ( F60.0 )
- Παρανοϊκή σχιζοφρένεια (υπότυπος σχιζοφρένειας ) ( F20.0 )
- Ο διωκτικός τύπος παραληρηματικής διαταραχής, που ονομάζεται επίσης «εριστική παράνοια» όταν το επίκεντρο είναι να θεραπεύσει κάποια αδικία με νομικές ενέργειες[17] ( F22.8 )
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η λέξη παράνοια είναι ελληνική συνώνυμη με την τρέλα,[18] και προέρχεται από τις λέξεις παρά[19] και νους («μυαλό»).[20] Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει μια ψυχική ασθένεια στην οποία μια παραληρηματική πεποίθηση είναι το μοναδικό ή το πιο εξέχον χαρακτηριστικό. Σε αυτόν τον ορισμό, η πεποίθηση δεν χρειάζεται να είναι διωκτική για να χαρακτηριστεί ως παρανοϊκή, επομένως οποιοσδήποτε αριθμός παραληρηματικών πεποιθήσεων μπορεί να ταξινομηθεί ως παράνοια.[21] Για παράδειγμα, ένα άτομο που έχει την μόνη παραληρηματική πεποίθηση ότι είναι μια σημαντική θρησκευτική φιγούρα θα ταξινομηθεί από τον Κράπελιν ως «καθαρή παράνοια». Η λέξη «παράνοια» συνδέεται από την ελληνική λέξη «παρά-νοέω».[22] Η σημασία του ήταν «διαταραχή», ή «αποχώρηση από το κανονικό». Ωστόσο, η λέξη χρησιμοποιήθηκε αυστηρά και χρησιμοποιήθηκαν άλλες λέξεις όπως «παραφροσύνη», όπως αυτές οι λέξεις εισήχθησαν από τον Αυρήλιο Κορνήλιο Κέλσο. Ο όρος «παράνοια» πρωτοεμφανίστηκε σε έργα Ελλήνων τραγικών και χρησιμοποιήθηκε επίσης από αρκετά άτομα όπως ο Πλάτωνας και ο Ιπποκράτης. Ωστόσο, η λέξη «παράνοια» ισοδυναμούσε με «παραλήρημα» ή «υψηλό πυρετό». Τελικά, ο όρος εξέπεσε της καθημερινής χρήσης για δύο χιλιετίες. Αναβίωσε μέσω των γραπτών των νοσολόγων. Άρχισε να εμφανίζεται στη Γαλλία, με τα γραπτά του Ρουντόλφ Ωγκύστ Βογκέλ (1772) και του Φρανσουά Μπουασιέ ντε Σωβάζ (1759).[22]
Σχέσεις με τη βία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Έχει γενικά συμφωνηθεί ότι τα άτομα με παρανοϊκές αυταπάτες θα έχουν την τάση να αναλαμβάνουν δράση με βάση τις πεποιθήσεις τους.[23] Απαιτείται περισσότερη έρευνα για τους συγκεκριμένους τύπους ενεργειών που επιδιώκονται με βάση τις παρανοϊκές αυταπάτες. Μερικοί ερευνητές έχουν κάνει προσπάθειες να διακρίνουν τις διαφορετικές παραλλαγές των ενεργειών που προκαλούνται ως αποτέλεσμα των παραληρημάτων. Οι Wessely et al. (1993) έκαναν ακριβώς αυτό μελετώντας άτομα με αυταπάτες, από τα οποία περισσότερα από τα μισά φέρεται να είχαν αναλάβει δράση ή συμπεριφέρθηκαν ως αποτέλεσμα αυτών των παραληρημάτων. Ωστόσο, οι συνολικές ενέργειες δεν είχαν βίαιη φύση στους περισσότερους συμμετέχοντες. Οι συγγραφείς σημειώνουν ότι άλλες μελέτες, όπως μια από τον Taylor (1985), έχουν δείξει ότι οι βίαιες συμπεριφορές ήταν πιο συχνές σε ορισμένους τύπους παρανοϊκών ατόμων, κυρίως εκείνων που θεωρούνται προσβλητικές, όπως οι κρατούμενοι.[24]
Άλλοι ερευνητές έχουν βρει συσχετίσεις μεταξύ των καταχρηστικών συμπεριφορών στην παιδική ηλικία και της εμφάνισης βίαιων συμπεριφορών σε ψυχωτικά άτομα. Αυτό θα μπορούσε να είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας τους να αντιμετωπίσουν την επιθετικότητα καθώς και άλλους ανθρώπους, ειδικά όταν παρακολουθούν συνεχώς πιθανές απειλές στο περιβάλλον τους.[25] Η ίδια η προσοχή στην απειλή έχει προταθεί ως ένας από τους κύριους συντελεστές βίαιων ενεργειών από παρανοϊκούς ανθρώπους, αν και έχει υπάρξει πολλή συζήτηση και γι' αυτό.[26] Άλλες μελέτες έχουν δείξει ότι μπορεί να υπάρχουν μόνο ορισμένοι τύποι παραληρημάτων που προάγουν οποιεσδήποτε βίαιες συμπεριφορές, οι διωκτικές αυταπάτες φαίνεται να είναι ένα από αυτά.[27]
Παρανοϊκή κοινωνική γνωσία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η κοινωνική ψυχολογική έρευνα έχει προτείνει μια ήπια μορφή παρανοϊκής γνωσίας, την παρανοϊκή κοινωνική γνωσία, που έχει τις ρίζες της σε κοινωνικούς καθοριστικούς παράγοντες περισσότερο από την ενδοψυχική σύγκρουση.[28][29][30][31][32] Αυτή η προοπτική δηλώνει ότι σε πιο ήπιες μορφές, οι παρανοϊκές γνωστικές λειτουργίες μπορεί να είναι πολύ συχνές σε φυσιολογικά άτομα. Για παράδειγμα, δεν είναι παράξενο το γεγονός ότι οι άνθρωποι μπορεί να επιδεικνύουν στην καθημερινή τους ζωή, εγωκεντρική σκέψη, όπως ότι άλλοι μιλούν για αυτούς, καχυποψία για τις προθέσεις των άλλων και υποθέσεις κακής θέλησης ή εχθρότητας (δηλαδή οι άνθρωποι μπορεί να αισθάνονται σαν τα πάντα να είναι στραμμένα εναντίον τους). Σύμφωνα με τον Κράμερ, (1998) αυτές οι ηπιότερες μορφές παρανοϊκής σκέψεις μπορεί να θεωρηθούν ως μια προσαρμοστική απόκριση για να αντιμετωπίσουν ή να κατανοήσουν ένα ενοχλητικό και απειλητικό κοινωνικό περιβάλλον.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «Don't Freak Out: Paranoia Quite Common». Live Science. Associated Press. 12 Νοεμβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 2018.
- ↑ Green, C., Freeman, D., Kuipers, E., Bebbington, P., Fowler, D., Dunn, G., & Garety, P. (2008). Measuring ideas of persecution and social reference: the Green et al. Paranoid Thought Scales (GPTS). Psychological Medicine, 38, 101 - 111.
- ↑ Bentall and Taylor (2006), p. 289
- ↑ Freeman et al. (2005)
- ↑ Deutsch and Fishman p. 1414-1415
- ↑ Deutch and Fishman (1963), p.1416
- ↑ Freeman et al. (2005), p.433
- ↑ Mirowski and Ross (1983)
- ↑ 9,0 9,1 Deutsch and Fishman (1963), p. 1408
- ↑ Deutsch and Fishman (1963), p. 1412
- ↑ Fucks (1999)
- ↑ Bentall and Taylor (2006), p. 280
- ↑ Lake, C. R. (2008-11-01). «Hypothesis: Grandiosity and Guilt Cause Paranoia; Paranoid Schizophrenia is a Psychotic Mood Disorder; a Review» (στα αγγλικά). Schizophrenia Bulletin 34 (6): 1151–1162. doi:. ISSN 0586-7614. PMID 18056109. PMC 2632512. https://archive.org/details/sim_schizophrenia-bulletin_2008-11_34_6/page/1151.
- ↑ Bramness, J. G; Gundersen, Øystein Hoel; Guterstam, J; Rognli, E. B; Konstenius, M; Løberg, E. M; Medhus, S; Tanum, L και άλλοι. (2012). «Amphetamine-induced psychosis - a separate diagnostic entity or primary psychosis triggered in the vulnerable?». BMC Psychiatry 12: 221. doi:. PMID 23216941.
- ↑ American Psychiatric Association. Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders
- ↑ American Psychiatric Association. Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders p.690
- ↑ American Psychiatric Association. Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders p.325
- ↑ παράνοια, Henry George Liddell, Robert Scott, A Greek-English Lexicon, on perseus Digital Library
- ↑ παρά, Henry George Liddell, Robert Scott, A Greek-English Lexicon, on perseus Digital Library
- ↑ νόος, Henry George Liddell, Robert Scott, A Greek-English Lexicon, on perseus Digital Library
- ↑ Dowbiggin, Ian (2000). «Delusional diagnosis? The history of paranoia as a disease concept in the modern era». History of Psychiatry 11 (41): 037–69. doi:. PMID 11624609.
- ↑ 22,0 22,1 Ban, Thomas (30 Μαρτίου 2016). «Paranoia: Historical development of the diagnostic concept, An unexplored area of research in neuropsychopharmacology». International Network for the History of Neuropsychopharmacology. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Νοεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 2021.
- ↑ Bental and Taylor (2006), p. 286
- ↑ Wessely et al. (1993)
- ↑ Bentall and Taylor(2006), p. 287
- ↑ Bentall and Taylor (2006), p. 287-288
- ↑ Bjorkly (2002)
- ↑ Fenigstein, A., & Vanable, P. A. (1992). Paranoia and self-consciousness. Journal of Personality and Social Psychology, 62, 129 - 138.
- ↑ Kramer, R. M. (1994). The sinister attribution error: Origins and consequences of collective paranoia. Motivation and Emotion, 18, 199 - 230.
- ↑ Kramer, R. M. (1995a). In dubious battle: Heightened accountability, dysphoric cognition, and self-defeating bargaining behavior. In R. M. Kramer & D. M. Messick (Eds.), Negotiation in its social context (pp. 95 – 120). Thousand Oaks, CA: Sage.
- ↑ Kramer, R. M. (1995b). Power, paranoia, and distrust in organizations: The distorted view from the top. Research on Negotiation in Organizations, 5, 119 - 154.
- ↑ Zimbardo, P. G., Andersen, S. M., & Kabat, L. G. (1981). Induced hearing deficit generates experimental paranoia. Science, 212, 1529 - 1531.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία. Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-IV-TR: Fourth edition Text Revision) (2000) [1]
- Abu-Akel, A.; Abushua’leh, K. (2004). «'Theory of mind' in violent and nonviolent patients with paranoid schizophrenia». Schizophrenia Research 69 (1): 45–53. doi:. PMID 15145470.
- Barrowclough, C.; Tarrier, N.; Humphreys, L.; Ward, J.; Gregg, L.; Andrews, B. (2003). «Self-Esteem in Schizophrenia: Relationships Between Self-Evaluation, Family Attitudes, and Symptomatology». Journal of Abnormal Psychology 112 (1): 92–99. doi:. PMID 12653417. https://archive.org/details/sim_journal-of-abnormal-psychology_2003-02_112_1/page/92.
- Bentall, R.P.; Taylor, J.L. (2006). «Psychological Processes and Paranoia: Implications for Forensic Behavioural Science». Behavioral Sciences and the Law 24 (3): 277–294. doi:. PMID 16773623. https://archive.org/details/sim_behavioral-sciences-the-law_2006_24_3/page/277.
- Bjorkly, S. (2002). «Psychotic symptoms and violence toward others — a literature review of some preliminary findings Part 1. Delusions». Aggression and Violent Behavior 7 (6): 617–631. doi:.
- Capgras, J.; Reboul-Lachaux, J. (1923). «L'Illusion des 'sosies' dans un délire systématisé chronique». History of Psychiatry 5 (17): 119–133. doi:.
- Deutsch, Albert; Fishman, Helen, επιμ. (1963). «The encyclopedia of mental health, Vol IV». The Encyclopedia of Mental Health. IV. New York, NY: Franklin Watts, σσ. 1407–1420. doi:. http://psycnet.apa.org.lp.hscl.ufl.edu/index.cfm?fa=search.displayRecord&uid=2007-15050-024. Ανακτήθηκε στις 2014-04-04.
- Ellis, H.D.; Young, A.W. (1990). «Accounting for Delusional Misidentifications». The British Journal of Psychiatry 157 (2): 239–248. doi:. PMID 2224375. http://bjp.rcpsych.org.lp.hscl.ufl.edu/content/157/2/239.abstract. Ανακτήθηκε στις 2014-04-08.
- Freeman, D.; Garety, P.A.; Bebbington, P.E.; Smith, B.; Rollinson, R.; Fowler, D.; Kuipers, E.; Ray, K. και άλλοι. (2005). «Psychological investigation of the structure of paranoia in a non-clinical population». The British Journal of Psychiatry 186 (5): 427–435. doi:. PMID 15863749.
- Freeman, Daniel; Garety, Philippa A.; Fowler, David; Kuipers, Elizabeth; Bebbington, Paul E.; Dunn, Graham (2004). «Why Do People With Delusions Fail to Choose More Realistic Explanations for Their Experiences? An Empirical Investigation.». Journal of Consulting and Clinical Psychology 72 (4): 671–680. doi:. ISSN 1939-2117. PMID 15301652. https://archive.org/details/sim_journal-of-consulting-and-clinical-psychology_2004-08_72_4/page/671.
- Fuchs, Thomas (1999). «Life Events in Late Paraphrenia and Depression» (στα αγγλικά). Psychopathology 32 (2): 60–69. doi:. ISSN 0254-4962. https://www.karger.com/Article/FullText/29069.
- McKenna, P.J. (1997). Schizophrenia and Related Syndromes
. Great Britain: Psychology Press. σελ. 238. ISBN 978-0-86377-790-5. - Mirowski, J.; Ross, C.E. (1983). «Paranoia and the Structure of Powerlessness». American Sociological Review 48 (2): 228–239. doi:. PMID 6859680. https://semanticscholar.org/paper/51bfd3d01a288b575b882420b5496728d37f56a8.
- Phelan, Michael· Wright, Padraig· Stern, Julian (2000). Core psychiatry. Philadelphia: Saunders. ISBN 978-0-7020-2490-0.
- Wessely, S.; Buchanan, A.; Reed, A.; Cutting, J.; Everitt, B.; Garety, P.; Taylor, P.J. (1993). «Acting on Delusions. I: Prevalence». The British Journal of Psychiatry 163: 69–76. doi:. PMID 8353703.
