Μετάβαση στο περιεχόμενο

Παραουρηθρικός αδένας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Το αιδοίο της γυναίκας. Δυο δάκτυλα απωθουν τα δεξιά μικρά χείλη προς το πλάι. Clitoris: Κλειτορίδα, Labia Minora:Μικρά Χείλη Αιδοίου, Urethra: Ουρήθρα, Skene's Glands, παραουρηθρικοί αδένες. Vagina: Κόλπος, Bartholin's Glands: Βαρθολίνειοι αδένες. Η κλειτορίδα βρίσκεται στην πρόσθια άκρη του αιδοίου.

Οι παραουρηθρικοί αδένες ή αδένες του Σκιν (Skene) είναι αδένες που βρίσκονται γύρω από το κάτω άκρο της ουρήθρας της γυναίκας. Οι αδένες περιβάλλονται από ιστό που διογκώνεται με αίμα κατά τη σεξουαλική διέγερση και εκκρίνει ένα υγρό από τα ανοίγματα κοντά στην ουρήθρα, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του οργασμού.

Δομή και λειτουργία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι παραουρηθρικοί αδένες βρίσκονται στον προθάλαμο του αιδοίου, γύρω από το κάτω άκρο της ουρήθρας.[1] Οι δύο πόροι του Σκιν ενώνουν τους παραουρηθρικούς αδένες με τον προθάλαμο του αιδοίου, αριστερά και δεξιά του ανοίγματος της ουρήθρας, από το οποίο είναι δομικά ικανοί να εκκρίνουν υγρό.[1][2] Αν και εξακολουθεί να υπάρχει συζήτηση σχετικά με τη λειτουργία των παραουρηθρικών αδένων, ένας σκοπός είναι η έκκριση ενός υγρού που βοηθά στη λίπανση του ανοίγματος της ουρήθρας.[1][2]

Οι παραουρηθρικοί αδένες παράγουν ένα υπερδιήθημα πλάσματος αίματος που μοιάζει με γάλα. Οι αδένες μπορεί να είναι η πηγή της γυναικείας εκσπερμάτωσης,[2][3][4] αλλά αυτό δεν έχει αποδειχθεί.[3] Επειδή αυτοί και ο αρσενικός προστάτης δρουν παρομοίως εκκρίνοντας ειδικό προστατικό αντιγόνο (PSA), το οποίο είναι μια πρωτεΐνη εκσπερμάτισης που παράγεται στα αρσενικά, και όξινη φωσφατάση ειδική για τον προστάτη, ορισμένοι συγγραφείς αναφέρονται στους παραουρηθρικούς αδένες ως «γυναικείο προστάτη».[2][4] Είναι ομόλογοι με τον αρσενικό προστάτη (αναπτύσσονται από τους ίδιους εμβρυολογικούς ιστούς),[5] αλλά η ομολογία του είναι ακόμα θέμα έρευνας.[6] Η γυναικεία εκσπερμάτιση μπορεί να προκύψει από τη σεξουαλική δραστηριότητα για ορισμένες γυναίκες, ειδικά κατά τη διάρκεια του οργασμού.[2][3] Εκτός από το PSA και την όξινη φωσφατάση, το υγρό του παραουρηθρικού αδένα περιέχει υψηλές συγκεντρώσεις γλυκόζης και φρουκτόζης.[2]

Σε ποσότητα μερικών χιλιοστόλιτρων, υγρό εκκρίνεται από αυτούς τους αδένες όταν διεγείρεται από το εσωτερικό του κόλπου.[7][8] Η γυναικεία εκσπερμάτιση και η έκκριση μεγάλων ποσοτήτων υγρού πιστεύεται από τους ερευνητές ότι είναι δύο διαφορετικές διαδικασίες. Μπορεί να εμφανιστούν σε συνδυασμό κατά τη διάρκεια του οργασμού. Το squirting από μόνο του είναι μια ξαφνική αποβολή υγρού που τουλάχιστον εν μέρει προέρχεται από την ουροδόχο κύστη και περιέχει ούρα, ενώ το υγρό εκσπερμάτισης περιλαμβάνει ένα υπόλευκο διαφανές εκσπερμάτισμα που φαίνεται να προέρχεται από τους παραουρηθρικούς αδένες.[2][9]

Κλινική σημασία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι διαταραχές των παραουρηθρικών αδένων μπορεί να περιλαμβάνουν:

  • Λοίμωξη (που ονομάζεται σύνδρομο ουρήθρας ή γυναικεία προστατίτιδα)[10]
  • Κύστη του πόρου Σκιν: επενδυμένη από στρωματοποιημένο πλακώδες επιθήλιο, η κύστη προκαλείται από απόφραξη των παραουρηθρικών αδένων. Βρίσκεται πλευρικά του ουροποιητικού πόρου. Η μαγνητική τομογραφία (MRI) χρησιμοποιείται για τη διάγνωση.[11] Η κύστη αντιμετωπίζεται με χειρουργική εκτομή ή μαρσιποποίηση.
  • Τριχομονάδωση: Οι παραουρηθρικοί αδένες (μαζί με άλλες δομές) λειτουργούν ως δεξαμενή της Trichomonas vaginalis, υποδεικνύοντας ότι οι τοπικές θεραπείες δεν είναι τόσο αποτελεσματικές όσο η από του στόματος φαρμακευτική αγωγή.[12]

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ενώ οι αδένες περιγράφηκαν για πρώτη φορά το 1672 από τον Ρενιέ ντε Γκράαφ και από τον Γάλλο χειρουργό Αλφόνς Γκερέν (1816–1895), [13] πήραν το όνομά τους από τον Σκωτσέζο γυναικολόγο Αλεξάντερ Σκιν, ο οποίος έγραψε γι 'αυτούς στη δυτική ιατρική βιβλιογραφία το 1880.[14] Το 2002,[15] ο όρος γυναικείος προστάτης ως δεύτερος όρος μετά τον παραουρηθρικό αδένα προστέθηκε στην Terminologia Histologica από την Ομοσπονδιακή Διεθνή Επιτροπή Ανατομικής Ορολογίας. Η έκδοση του 2008 σημειώνει ότι ο όρος εισήχθη «λόγω της μορφολογικής και ανοσολογικής σημασίας της δομής».[16]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Rodriguez FD, Camacho A, Bordes SJ, Gardner B, Levin RJ, Tubbs RS (2020). «Female ejaculation: An update on anatomy, history, and controversies.». Clinical Anatomy 34 (1): 103–107. doi:10.1002/ca.23654. PMID 32681804. https://onlinelibrary.wiley.com/doi/full/10.1002/ca.23654. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 Pastor Z, Chmel R (2017). «Differential diagnostics of female "sexual" fluids: a narrative review». International Urogynecology Journal 29 (5): 621–629. doi:10.1007/s00192-017-3527-9. PMID 29285596. https://www.researchgate.net/publication/325024271. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Greenberg, Jerrold S.· Bruess, Clint E. (2014). Exploring the Dimensions of Human Sexuality. Jones & Bartlett Publishers. σελίδες 102–104. ISBN 978-1449648510. 
  4. ↑ 4,0 4,1 Bullough, Vern L.· Bullough, Bonnie (2014). Human Sexuality: An Encyclopedia. Routledge. σελ. 231. ISBN 978-1135825096. 
  5. ↑ Arulkumaran, Sabaratnam· Ledger, William (Δεκεμβρίου 2019). Oxford Textbook of Obstetrics and Gynaecology. ISBN 9780198766360. 
  6. ↑ Toivanen R, Shen MM (2017). «Prostate organogenesis: tissue induction, hormonal regulation and cell type specification.». Development 144 (8): 1382–1398. doi:10.1242/dev.148270. PMID 28400434. 
  7. ↑ Castleman, Michael (2 Ιανουαρίου 2014). «Female ejaculation: What's known and unknown». Psychology Today. Ανακτήθηκε στις 8 Μαΐου 2017. 
  8. ↑ Heath D (1984). «An investigation into the origins of a copious vaginal discharge during intercourse: "Enough to wet the bed" – that "is not urine"». The Journal of Sex Research 20 (2): 194–215. doi:10.1080/00224498409551217. https://archive.org/details/sim_journal-of-sex-research_1984-05_20_2/page/194. 
  9. ↑ Salama, Samuel; Boitrelle, Florence; Gauquelin, Amélie; Malagrida, Lydia; Thiounn, Nicolas; Desvaux, Pierre (2015). «Nature and origin of "squirting" in female sexuality». The Journal of Sexual Medicine 12 (3): 661–666. doi:10.1111/jsm.12799. ISSN 1743-6095. PMID 25545022. 
  10. ↑ Gittes RF, Nakamura RM (1996). «Female urethral syndrome. A female prostatitis?». West J Med 164 (5): 435–8. PMID 8686301. 
  11. ↑ Itani M, Kielar A, Menias CO, Dighe MK, Surabhi V, Prasad SR (2016). «MRI of female urethra and periurethral pathologies.». Int Urogynecol J 27 (2): 195–204. doi:10.1007/s00192-015-2790-x. PMID 26209954. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/entrez/eutils/elink.fcgi?dbfrom=pubmed&tool=sumsearch.org/cite&retmode=ref&cmd=prlinks&id=26209954. 
  12. ↑ Kissinger P (2015). «Trichomonas vaginalis: a review of epidemiologic, clinical and treatment issues.». BMC Infect Dis 15: 307. doi:10.1186/s12879-015-1055-0. PMID 26242185. 
  13. ↑ de Graaf, Regnier (1672). De Mulierum Organis Generationi Inservientibus (στα Λατινικά). Leiden. 
  14. ↑ Skene, A (April 1880). «The anatomy and pathology of two important glands of the female urethra». The American Journal of Obstetrics and Diseases of Women and Children 13: 265–70. https://archive.org/details/101316080.nlm.nih.gov. 
  15. ↑ Hornstein, Theresa· Schwerin, Jeri Lynn (2013). Biology of women. Clifton Park, NY: Delmar, Cengage Learning. σελ. 61. ISBN 978-1-285-40102-7. 
  16. ↑ Terminologia Histologica: International Terms for Human Cytology and Histology. Lippincott Williams & Wilkins. 2008. σελ. 65. ISBN 978-0781766104. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Παραουρηθρικός_αδένας&oldid=10762272"