Πρώτη Τριανδρία

Από αριστερά προς τα δεξιά: Ιούλιος Καίσαρας, Λικίνιος Κράσσος και Πομπήιος Μάγνος.

Η Πρώτη Τριανδρία, λατιν.: Prima Triumviratus (60–53 π.Χ.) ήταν μια άτυπη συμμαχία μεταξύ τριών επιφανών πολιτικών της ύστερης Ρωμαϊκής Δημοκρατίας: του Γάιου Ιούλιου Καίσαρα, του Γναίου Πομπηίου Μάγκνου και του Μάρκου Λικίνιου Κράσσου.

Το σύνταγμα της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας ήταν ένα σύνθετο σύνολο ελέγχων και ισορροπιών, που είχαν σχεδιαστεί για να εμποδίσουν έναν άνθρωπο να αναβιβαστεί επάνω από τους υπόλοιπους και να δημιουργήσει μια μοναρχία. Προκειμένου να παρακάμψουν αυτά τα συνταγματικά εμπόδια, ο Καίσαρας, ο Πομπήιος και ο Κράσσος σχημάτισαν μια μυστική συμμαχία, στην οποία υποσχέθηκαν να χρησιμοποιήσουν την επιρροή τους, για να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον. Σύμφωνα με τον Α. Γκόλντσγουορθυ, η συμμαχία «δεν ήταν μια εγκάρδια ένωση ανδρών με τα ίδια πολιτικά ιδανικά και φιλοδοξίες», αλλά μια ένωση όπου «όλοι [επιζητούσαν] προσωπικό πλεονέκτημα».

Ως ανιψιός του Γάιου Μάριου, ο Ι. Καίσαρας ήταν εκείνη την εποχή πολύ καλά συνδεδεμένος με την παράταξη των Λαικών (Populares), η οποία πίεζε για κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Ήταν επιπλέον ο pontifex maximus —ο αρχιερέας στη ρωμαϊκή θρησκεία— και μπορούσε να επηρεάσει σημαντικά την πολιτική (ιδίως μέσω της ερμηνείας των οιωνών). Ο Πομπήιος ήταν ο μεγαλύτερος στρατιωτικός ηγέτης της εποχής, έχοντας κερδίσει τους πολέμους εναντίον του Σερτόριου (80–72). π.Χ.), του Μιθριδάτη (73–63 π.Χ.) και των πειρατών της Κιλικίας (66 π.Χ.). Αν και κέρδισε τον πόλεμο εναντίον του Σπάρτακου (73–71 π.Χ.), ο Λ. Κράσσος ήταν κυρίως γνωστός για τον μεγάλο πλούτο του, τον οποίο απέκτησε μέσω έντονης κερδοσκοπίας γης. Τόσο ο Πομπήιος, όσο και ο Κράσσος είχαν επίσης εκτεταμένα δίκτυα πελατών ως πάτρωνες. Η συμμαχία εδραιώθηκε με τον γάμο του Πομπήιου με την κόρη του Καίσαρα Ιουλία το 59 π.Χ. Χάρη στη συμμαχία, ο Καίσαρας έλαβε μια εξαιρετική διοίκηση στη Γαλατία και την Ιλλυρία για πέντε χρόνια, ώστε να μπορέσει να ξεκινήσει την κατάκτηση της Γαλατίας. Το 56 π.Χ. η Τριανδρία ανανεώθηκε στη διάσκεψη της Λούκκα, στην οποία οι τρεις άνδρες συμφώνησαν να μοιραστούν τις ρωμαϊκές επαρχίες μεταξύ τους. Ο Καίσαρας μπορούσε να κρατήσει τη Γαλατία για άλλα πέντε χρόνια, ενώ ο Πομπήιος έλαβε την Ισπανία (Ιβηρική) και τον Κράσσος τη Συρία. Ο Κράσσος ξεκίνησε μια εκστρατεία κατά των Πάρθων για να ανταποκριθεί στις νίκες του Καίσαρα στη Γαλατία, αλλά απεβίωσε στην καταστροφική ήττα των Καρχεών το 53 π.Χ..

Το τέλος του Κράσσου τερμάτισε την Τριανδρία και άφησε τον Καίσαρα και τον Πομπήιο αντιμέτωπους. Η σχέση τους είχε ήδη υποβαθμιστεί μετά το τέλος της Ιουλίας το 54 π.Χ. Ο Πομπήιος τάχθηκε στη συνέχεια με τους Αρίστους (Optimates), τη συντηρητική φατρία που εναντιvώτανστους Λαοφιλείς, και πολέμησε ενεργά τον Καίσαρα στη Σύγκλητο. Το 49 π.Χ., με την ολοκλήρωση της κατάκτησης της Γαλατίας, ο Καίσαρας αρνήθηκε να απελευθερώσει τις λεγεώνες του και αντ' αυτού εισέβαλε στην Ιταλία από τα βόρεια διασχίζοντας τον Ρουβίκωνα με τον στρατό του. Ο επόμενος εμφύλιος πόλεμος οδήγησε τελικά στη νίκη του Καίσαρα επί του Πομπήιου στη μάχη των Φαρσάλων το 48 π.Χ. και η δολοφονία του τελευταίου στην Αίγυπτο των Πτολεμαίων, όπου κατέφυγε μετά τη μάχη. Στα 44 π.Χ., ο Καίσαρας δολοφονήθηκε στη Ρώμη και τον επόμενο χρόνο ο υιοθετημένος γιος του Οκταβιανός (αργότερα γνωστός ως Αύγουστος) σχημάτισε τη Δεύτερη Τριανδρία με τον Μάρκο Αντώνιο και τον Μάρκο Αιμίλιο Λέπιδο.

Ιστορικό

Στο βάθος της συγκρότησης αυτής της συμμαχίας ήταν οι προστριβές μεταξύ δύο πολιτικών φατριών της Ύστερης Δημοκρατίας, των Λαϊκών και των Αρίστων. Η πρώτη έλαβε υποστήριξη από τους πληβείους (τους απλούς πολίτες, την πλειοψηφία του πληθυσμού). Κατά συνέπεια, υιοθέτησε πολιτικές που αντιμετώπιζαν τα προβλήματα των φτωχών των πόλεων και προώθησε μεταρρυθμίσεις που θα τους βοηθούσαν, ιδιαίτερα την αναδιανομή της γης για τους ακτήμονες φτωχούς και την ελάφρυνση των αγροκτημάτων και του χρέους. Αμφισβήτησε επίσης την εξουσία που ασκούσαν οι ευγενείς (οι πατρίκιοι) στη ρωμαϊκή πολιτική μέσω της Συγκλήτου, η οποία ήταν το σώμα που εκπροσωπούσε τα συμφέροντά τους. Οι Άριστοι ήταν μια αντιμεταρρυθμιστική συντηρητική φατρία, που ευνοούσε τους ευγενείς και ήθελε επίσης να περιορίσει την εξουσία των τριβούνων των πληβείων (των εκπροσώπων των πληβείων) και του συμβουλίου τους (της συνέλευσης των πληβείων) και να ενισχύσει τη δύναμη της Συγκλήτου. Ο Ιούλιος Καίσαρας ήταν ηγετική φυσιογνωμία των λαϊκών. Η προέλευση της διαδικασίας που οδήγησε στον Καίσαρα να επιδιώξει τη συμμαχία με τον Πομπήιο και τον Κράσσο εντοπίζεται στη δεύτερη συνωμοσία του Κατιλίνα, η οποία συνέβη τρία χρόνια νωρίτερα το 63 π.Χ., όταν ο Μάρκος Τύλλιος Κικέρων ήταν ένας από τους δύο υπάτους.

Μια ρωμαϊκή προτομή του M. Τ. Κικέρωνα, που απεικονίζεται εδώ σε ηλικία περίπου εξήντα ετών, στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Ισπανίας.

Το 66 π.Χ. ο Κατιλίνας, ο αρχηγός της συνομωσίας, παρουσίασε την υποψηφιότητά του για την υπατεία, αλλά κατηγορήθηκε για εκβιασμό και η υποψηφιότητά του απορρίφθηκε, επειδή την ανακοίνωσε πολύ αργά. Το 65 π.Χ. οδηγήθηκε σε δίκη μαζί με άλλους άνδρες, που είχαν διαπράξει δολοφονίες κατά τις προγραφές (διώξεις) του Λεύκιου Κορνήλιου Σύλλα, όταν ο δικτάτορας είχε ανακηρύξει πολλούς από τους πολιτικούς του αντιπάλους εχθρούς του κράτους (81 π.Χ.). Έλαβε την υποστήριξη πολλών επιφανών ανδρών και αθωώθηκε με δωροδοκία. Το 63 π.Χ. ο Κατιλίνας ήταν και πάλι υποψήφιος για την υπατεία. Παρουσιάστηκε ως ηγέτης των οφειλετών. Ο Κατιλίνας ηττήθηκε ξανά και εκλέχθηκαν ο Μάρκος Τύλλιος Κικέρωνας και ο Γάιος Αντώνιος Υβρίδας. Συνωμότησε ένα πραξικόπημα μαζί με μια ομάδα συναδέλφων αριστοκρατών και δυσαρεστημένων βετεράνων ως μέσο διατήρησης της αξιοπρέπειάς (dignitas) του. Ένας από τους συνωμότες, ο Γάιος Μάνλιος, συγκέντρωσε στρατό στην Ετρουρία και ετοιμάστηκαν εμφύλιες αναταραχές σε διάφορα μέρη της Ιταλίας. Ο Κατιλίνας επρόκειτο να ηγηθεί της συνωμοσίας στη Ρώμη, η οποία θα περιλάμβανε εμπρησμό και δολοφονίες συγκλητικών. Μετά επρόκειτο να ενωθεί με τον Μάνλιο σε μια πορεία στη Ρώμη. Το σχέδιο επρόκειτο να ξεκινήσει με τη δολοφονία του Κικέρωνα. Ο Κικέρωνας το ανακάλυψε αυτό, αποκάλυψε τη συνωμοσία και προσκόμισε στοιχεία για τη σύλληψη πέντε συνωμοτών. Τους έβαλε να εκτελεστούν χωρίς δίκη με την υποστήριξη ενός τελικού διατάγματος της Συγκλήτου, ενός διατάγματος που εξέδιδε η Σύγκλητος σε περιόδους έκτακτης ανάγκης. Αυτό έγινε, διότι υπήρχε φόβος, ότι οι συλληφθέντες μπορεί να απελευθερωθούν από άλλους συνωμότες. Ο Ιούλιος Καίσαρας αντιτάχθηκε σε αυτό το μέτρο. Όταν ο Κατιλίνας το άκουσε αυτό, οδήγησε τις δυνάμεις του στην Πιστόρια (Πιστόια) με σκοπό να διαφύγει στη βόρεια Ιταλία. Ενεπλάκη σε μάχη και νικήθηκε.

Οι συνοπτικές εκτελέσεις ήταν σκόπιμες για την αποθάρρυνση περαιτέρω βίας. Ωστόσο αυτό το μέτρο, μια άνευ προηγουμένου άσκηση της συγκλητικής εξουσίας για τη ζωή και τον θάνατο των Ρωμαίων πολιτών, απέτυχε για τους Αρίστους. Θεωρήθηκε από ορισμένους ως παραβίαση του δικαιώματος σε δίκη και οδήγησε στην κατηγορία της κατασταλτικής διακυβέρνησης και έδωσε στους Λαϊκούς επιχειρήματα, με τα οποία να αμφισβητήσουν την έννοια της αριστοκρατικής κυριαρχίας στην πολιτική και το κύρος της Συγκλήτου. Οι λόγοι του Κικέρωνα υπέρ της υπεροχής της Συγκλήτου χειροτέρεψαν τα πράγματα. Το 63 π.Χ. οι τριβούνοι των πληβείων Κόιντος Καικίλιος Μέτελλος Νέπος ο Νεότερος και Καλπούρνιος Βέστια, υποστηριζόμενοι από τον Καίσαρα, άσκησαν δριμεία κριτική στον Κικέρωνα, ο οποίος κόντεψε να δικαστεί. Η Σύγκλητος δέχθηκε επίσης επίθεση, με το σκεπτικό ότι δεν είχε το δικαίωμα να καταδικάσει κάποιον πολίτη χωρίς δίκη ενώπιον του λαού. Ο Καίσαρας, που ήταν πραίτορας, πρότεινε να απαλλαγεί ο Κάτουλλος, ένας εξέχων Άριστος, από την αποκατάσταση του ναού του Δία και να δοθεί η εργασία στον Πομπήιο. Ο Μέτελλος Νέπος πρότεινε νόμο για την ανάκληση του Πομπήιου στην Ιταλία, για την αποκατάσταση της τάξης. Ο Πομπήιος ήταν μακριά, διοικώντας την τελική φάση του Γ΄ Μιθριδατικού Πολέμου (73–63 π.Χ.) στα ανατολικά. Στον Νέποτα αντιτάχθηκε σθεναρά ο Κάτωνας ο Νεότερος, ο οποίος εκείνη τη χρονιά ήταν τριβούνος των πληβείων και οπαδός των Αρίστων. Η διαμάχη έφτασε κοντά στη βία. Ο Νέπος είχε οπλίσει κάποιους άνδρες του. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, η Σύγκλητος ανακοίνωσε την πρόθεση να εκδώσει οριστικό διάταγμα για την απομάκρυνση του Νέποτα από το αξίωμά του, αλλά ο Κάτωνας αντιτάχθηκε. Ο Νέπος πήγε στην Ασία για να ενημερώσει τον Πομπήιο για τα γεγονότα, παρόλο που ως τριβούνος των πληβείων δεν είχε δικαίωμα να λείπει από την πόλη. Ο Tάτουμ υποστηρίζει, ότι ο Νέπος που εγκατέλειψε την πόλη παρόλο που δεν επιτρεπόταν στους τριβούνους των πληβείων, ήταν «μια χειρονομία που καταδεικνύει την παραβίαση της θέσης του τριβούνου από τη Σύγκλητο». Ο Καίσαρας υπέβαλε επίσης πρόταση για ανάκληση του Πομπήιου για την αντιμετώπιση της έκτακτης ανάγκης. Ο Σουητώνιος έγραψε, ότι ο Καίσαρας ανεστάλη με τελεσίδικο διάταγμα. Στην αρχή ο Καίσαρας αρνήθηκε να παραιτηθεί, αλλά αποσύρθηκε στο σπίτι του, όταν άκουσε ότι κάποιοι ήταν έτοιμοι να τον εξαναγκάσουν με τη δύναμη των όπλων. Την επόμενη ημέρα ο κόσμος διαδήλωσε υπέρ της αποκατάστασής του και γινόταν ταραχές, αλλά ο Καίσαρας «τους κράτησε υπό έλεγχο». Η Σύγκλητος τον ευχαρίστησε δημόσια, ακύρωσε το διάταγμα και τον επανέφερε. Οι ενέργειες και των δύο ανδρών ενέτειναν τις κατηγορίες για παράνομες ενέργειες από τον Κικέρωνα και τη Σύγκλητο, θεωρήθηκαν ως χειρονομία φιλίας προς τον Πομπήιο και προσέλκυσαν τη συμπάθεια των υποστηρικτών του. Ο Καίσαρας και ο Νέπος ανάγκασαν τη Σύγκλητο να παίξει τον ρόλο του αντιπάλου του Πομπήιου και να καταφύγει να απειλήσει (στη μία περίπτωση) και να χρησιμοποιήσει (στην άλλη περίπτωση) ένα τελικό διάταγμα -το μέτρο του οποίου ο κατασταλτικός χαρακτήρας ήταν στο επίκεντρο της διαμάχης- εκθέτοντάς το σε περαιτέρω κατηγορίες τυραννίας. Η κοινή γνώμη ήταν ευαίσθητη στις απειλές για την ελευθερία του λαού και η θέση του Κικέρωνα χειροτέρεψε.

Ρωμαϊκή προτομή του Πομπήιου Μάγκνου που κατασκευάστηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αυγούστου (27 π.Χ. - 14 μ.Χ.). Είναι αντίγραφο μιας πρωτότυπης προτομής από το 70 έως το 60 π.Χ., Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Βενετίας, Ιταλία.

Το 62 π.Χ. ο Πομπήιος επέστρεψε στην Ιταλία, αφού κέρδισε τον Γ΄ Μιθριδατικό Πόλεμο εναντίον του Πόντου και της Αρμενίας (στη σημερινή ανατολική Τουρκία) και προσάρτησε τη Συρία. Ήθελε η Σύγκλητος να επικυρώσει τις πράξεις των διακανονισμών, που είχε κάνει με τους βασιλείς και τις πόλεις της περιοχής en bloc. Αντιτάχθηκε από τους Αρίστους με επικεφαλής τον Λεύκιο Λικίνιο Λούκουλλο, ο οποίος επικράτησε την ημέρα αυτή στη Σύγκλητο με την υποστήριξη του Κάτωνα του Νεότερου. Ο Πομπήιος είχε αναλάβει τη διοίκηση της τελευταίας φάσης εκείνου του πολέμου διαδεχόμενος τον Λούκουλλο, ο οποίος θεωρούσε, ότι έπρεπε να του επιτραπεί να συνεχίσει τον πόλεμο και να τον κερδίσει. Επιπλέον, όταν ανέλαβε τη διοίκηση του πολέμου ο Πομπήιος, αγνόησε τους οικισμούς που είχε ήδη κάνει ο Λούκουλλος. Ο Λούκουλλος ζήτησε από τον Πομπήιο να δώσει λογαριασμό για κάθε πράξη ξεχωριστά και ιδιαίτερα, αντί να ζητά την έγκριση όλων των πράξεών του ταυτόχρονα με μία μόνο ψηφοφορία, σαν να ήταν πράξεις ενός ηγέτη. Ο χαρακτήρας των πράξεων δεν ήταν γνωστός. Κάθε πράξη θα έπρεπε να ελεγχθεί εξονυχιστικά και οι συγκλητικοί θα πρέπει να επικυρώσουν αυτές που ταιριάζουν στη Σύγκλητο. Ο Αππιανός σκέφτηκε ότι οι Άριστοι, ιδιαίτερα ο Λούκουλλος, υποκινούνταν από φθόνο. Ο Κράσσος συνεργάστηκε με τον Λούκουλλο σε αυτό το θέμα. Ο Πλούταρχος έγραψε, ότι όταν ο Λούκουλλος επέστρεψε στη Ρώμη, αφού απαλλάχθηκε από την εξουσία του, η Σύγκλητος ήλπιζε ότι θα έβρισκε σε αυτόν έναν αντίπαλο της τυραννίας του Πομπήιου και έναν υπερασπιστή της αριστοκρατίας. Ωστόσο εκείννος αποσύρθηκε από τα δημόσια πράγματα. Αυτοί που κοιτούσαν με καχυποψία τη δύναμη του Πομπήιου, έκαναν τον Κράσσο και τον Κάτωνα ηγέτες του Συγκλητικού κόμματος, όταν ο Λούκουλλος αρνήθηκε την ηγεσία. Ο Πλούταρχος έγραψε επίσης, ότι ο Πομπήιος ζήτησε από τη Σύγκλητο να αναβάλει τις υπατικές εκλογές, ώστε να μπορέσει να βρεθεί στη Ρώμη, για να βοηθήσει τον Mάρκο Πόπιο Πίσο Φρούγι Καλπουρνιανό να εξετάσει την υποψηφιότητά του, αλλά ο Κάτων παρέσυρε τη Σύγκλητο να το απορρίψει. Ο Πλούταρχος αναφέρει επίσης, ότι σύμφωνα με ορισμένες πηγές αφού ο Κάτων ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιο για τις φιλοδοξίες του, ζήτησε το χέρι της μεγαλύτερης ανιψιάς του Κάτωνα για τον εαυτό του και το χέρι της νεότερης, ενώ σύμφωνα με άλλες πηγές ζήτησε το χέρι των κορών του Κάτωνα. Οι γυναίκες χάρηκαν με αυτό λόγω της μεγάλης φήμης του Πομπήιου, αλλά ο Κάτων θεώρησε, ότι αυτό είχε σκοπό να τον δωροδοκήσει μέσω μιας γαμήλιας συμμαχίας και αρνήθηκε.

Το 60 π.Χ. ο Πομπήιος υποστήριξε ένα αγροτικό νομοσχέδιο που προτάθηκε από τον τριβούνο των πληβείων Φλάβιο και προέβλεπε τη διανομή της δημόσιας γης. Περιλάμβανε γη που είχε κατασχεθεί, αλλά δεν είχε παραχωρηθεί από τον Λεύκιο Κορνήλιο Σύλλα όταν διένειμε γη για να εγκαταστήσει τους βετεράνους του το 80 π.Χ. και εκμεταλλεύσεις στο Aρρέτιον (Aρέτσο) και Βολατέρραι (Βολτέρρα), αμφότερα στην Ετρουρία. Η γη επρόκειτο να αγοραστεί με τα νέα έσοδα από τις επαρχίες για τα επόμενα πέντε χρόνια. Οι Άριστοι αντιτάχθηκαν στο νομοσχέδιο, επειδή υποψιάζοντο ότι «στόχευε κάποια νέα δύναμη για τον Πομπήιο». Επικεφαλής τους ήταν ο Κόιντος Καικίλιος Μέτελλος Κέλερ, ένας από τους δύο υπάτους εκείνης της χρονιάς, ο οποίος αμφισβήτησε κάθε σημείο του νομοσχεδίου του Φλάβιου και «του επιτέθηκε τόσο επίμονα, που ο τελευταίος τον έβαλε στη φυλακή». Ο Μέτελλος Σέλερ ήθελε να συγκαλέσει τη σύγκλητο εκεί και ο Φλάβιος κάθισε στην είσοδο του κελιού, για να το αποτρέψει αυτό. Ο Mέτελλος Κέλερ έκοψε τον τοίχο, για να τους αφήσει να μπουν. Όταν ο Πομπήιος το άκουσε αυτό, φοβήθηκε για την αντίδραση του κόσμου και είπε στον Φλάβιο να σταματήσει. Ο Μέτελλος Κέλερ δεν συναίνεσε, όταν οι άλλοι τριβούνοι των πληβείων ήθελαν να τον αφήσουν ελεύθερο. Οι γελοιότητες του Φλάβιου αποξένωσαν τον κόσμο. Καθώς περνούσε ο καιρός έχασαν το ενδιαφέρον τους για το νομοσχέδιο και τον Ιούνιο το θέμα ήταν «εντελώς ψυχρό». Τέλος, ένας σοβαρός πόλεμος στη Γαλατία απέσυρε την προσοχή από αυτό. Ο Πομπήιος είχε καταφέρει να υποστηρίξει την εκλογή του Λεύκιου Αφράνιου, που ήταν ένας από τους διοικητές του στον πόλεμο στα ανατολικά, ως άλλος ύπατος. Ωστόσο, δεν ήταν εξοικειωμένος με τους πολιτικούς ελιγμούς. Σύμφωνα με τα λόγια του Δίωνα Κάσιου, «ήξερε να χορεύει καλύτερα, παρά να συναλλάσσεσαι με οποιαδήποτε δουλειά». Στο τέλος, χωρίς την υποστήριξη αυτού του υπάτου, ο Πομπήιος άφησε το θέμα να εκπέσει. Έτσι, η παράταξη του Πομπήιου αποδείχθηκε ανεπαρκής για να ανταποκριθεί στην παρεμπόδιση των Αρίστων.

Απολογισμοί για τη δημιουργία της συμμαχίας

Υπάρχουν διάφορες εκδοχές για το πώς προέκυψε η συμμαχία στις πηγές.

Η έκδοση του Αππιανού

Σύμφωνα με τον Αππιανό, το 60 π.Χ. ο Καίσαρας επέστρεψε από την εξουσία του στην Ισπανία (Ισπανία και Πορτογαλία) και του απονεμήθηκε θρίαμβος για τις νίκες του εκεί. Έκανε προετοιμασίες, για να εορτάσει αυτό έξω από τα τείχη της πόλης. Ήθελε επίσης να είναι υποψήφιος για την υπατεία του έτους 59 π.Χ. Ωστόσο οι υποψήφιοι έπρεπε να παρουσιαστούν στην πόλη και δεν ήταν νόμιμο για όσους ετοίμαζαν έναν θρίαμβο να μπουν στην πόλη και μετά να επιστρέψουν γι' αυτές τις προετοιμασίες. Επειδή δεν ήταν ακόμη έτοιμος, ο Καίσαρας ζήτησε να του επιτραπεί να εγγραφεί ερήμην και να έχει κάποιον να ενεργεί για λογαριασμό του, παρόλο που αυτό ήταν αντίθετο με το νόμο. Ο Κάτων ο Νεότερος, που ήταν αντίθετος, εξάντλησε την τελευταία μέρα της παρουσίασης με ομιλίες. Έτσι ο Καίσαρας άφησε τον θρίαμβο, μπήκε στην πόλη και παρουσίασε την υποψηφιότητά του. Ο Πομπήιος είχε αποτύχει να επικυρώσει από τη Σύγκλητο τις πράξεις, για τους εποικισμούς που έκανε στην ανατολή κατά τη διάρκεια του Γ΄ Μιθριδατικού Πολέμου. Οι περισσότεροι συγκλητικοί αντιτάχθηκαν σε αυτό, επειδή ήταν ζηλόφθονες, ιδιαίτερα ο Λεύκιος Λικίνιος Λούκουλλος που είχε αντικατασταθεί στη διοίκηση αυτού του πολέμου από τον Πομπήιο. Ο Κράσσος είχε συνεργαστεί με τον Λούκουλλο σε αυτό το θέμα. Ο θιγόμενος Πομπήιος «έκανε φιλία με τον Καίσαρα και υποσχέθηκε ενόρκως να τον υποστηρίξει για την υπατεία». Τότε ο Καίσαρας βελτίωσε τις σχέσεις μεταξύ του Κράσσου και του Πομπήιου και «αυτοί οι τρεις ισχυρότεροι άνδρες συνένωσαν τα συμφέροντά τους». Ο Αππιανός σημείωσε επίσης, ότι ο Μάρκος Τερέντιος Βάρρο έγραψε ένα βιβλίο γι' αυτή τη συμμαχία, που ονομάζεται Τρικάρανος (τρικέφαλος). Η εκδοχή του Αππιανού και ο Βίος του Πομπήιου του Πλούταρχου είναι οι μόνες πηγές, που θέλουν τον Πομπήιο να επιδιώκει συμμαχία με τον Καίσαρα και όχι το αντίστροφο.

Η εκδοχή του Πλουτάρχου

Ο Πλούταρχος διευκρινίζει, ότι όσοι λάμβαναν άδεια να τελέσουν θρίαμβο, έπρεπε να μείνουν εκτός πόλης μέχρι την εορτή, ενώ οι υποψήφιοι για την υπατεία έπρεπε να είναι παρόντες στην πόλη. Η επιλογή εγγραφής ερήμην, μέσω ενός φίλου που ενεργούσε για λογαριασμό του, απορρίφθηκε και ο Καίσαρας επέλεξε την υπατεία. Όπως ο Αππιανός, ο Πλούταρχος έγραψε ότι ο Κάτωνας ο Νεότερος ήταν ο πιο σκληρός αντίπαλος του Καίσαρα. Οδήγησε τους άλλους συγκλητικούς να απορρίψουν την πρόταση. Τόσο στο Βίος του Κάτωνος όσο και στο Βίος του Πομπηίου έγραψε, ότι μετά την ήττα του αγροτικού νομοσχεδίου, ο σκληρά πιεσμένος Πομπήιος κατέφυγε στην αναζήτηση της υποστήριξης των τριβούνων των πληβείων και των νεαρών τυχοδιωκτών, ο χειρότερος από τους οποίους ήταν ο Πόπλιος Κλόδιος Πούλχερ (βλ. παρακάτω). . Στον πρώτο Βίο πρόσθεσε, ότι ο Πομπήιος κέρδισε τότε την υποστήριξη του Καίσαρα, ο οποίος προσκολλήθηκε μαζί του. Στον τελευταίο έγραψε, ότι ο Καίσαρας ακολούθησε μια πολιτική συμφιλίωσης του Κράσσου και του Πομπήιου. Επομένως, τα δύο κείμενα φαίνονται αντιφατικά. Στο Βίος του Καίσαρος έγραψε, ότι ο Καίσαρας ξεκίνησε την πολιτική του για να συμφιλιώσει τον Πομπήιο και τον Κράσσο αμέσως μετά την είσοδό του στην πόλη, επειδή ήταν οι άνδρες με τη μεγαλύτερη επιρροή. Τους είπε, ότι συγκεντρώνοντας τις ενωμένες δυνάμεις τους πάνω του, θα μπορούσαν να επιτύχουν να αλλάξουν τη μορφή διακυβέρνησης.

Η έκδοση του Δίωνα Κάσσιου

Στην αφήγηση του Δίωνα Κάσσιου, ο Καίσαρας, ο οποίος ήταν κυβερνήτης στην Ισπανία το 60 π.Χ., θεώρησε τη διακυβέρνησή της ως σκαλοπάτι για την υπατεία. Έφυγε βιαστικά από την Ισπανία, πριν ακόμη φτάσει ο διάδοχός του, για να φτάσει στη Ρώμη εγκαίρως για τις εκλογές. Αναζήτησε το αξίωμα πριν πραγματοποιήσει τον θρίαμβό του, καθώς ήταν πολύ αργά για να το γεορτάσει πριν από τις εκλογές. Του αρνήθηκαν τον θρίαμβο λόγω της αντίθεσης του Κάτωνα. Ο Καίσαρας δεν πίεσε το θέμα, νομίζοντας ότι θα μπορούσε να εορτάσει μεγαλύτερα κατορθώματα αν εκλεγόταν ύπατος, και έτσι μπήκε στην πόλη για να διεκδικήσει αξιώματα. Προσέγγισε τον Κράσσο και τον Πομπήιο τόσο επιδέξια, που τους κέρδισε, παρόλο που εξακολουθούσαν να είναι εχθρικοί μεταξύ τους: είχαν τις πολιτικές τους ομάδες και «ο καθένας εναντιωνόταν, σε ό,τι είδε ο άλλος επιθυμούσε».

Η εκδοχή του Σουητόνιου

Ο λογαριασμός του Σουητόνιου λέει, ότι ο Καίσαρας επέστρεψε στη Ρώμη από την Ισπανία βιαστικά, χωρίς καν να περιμένει τον διάδοχό του,, επειδή ήθελε και θρίαμβο και υπατεία. Καθώς η ημέρα των εκλογών για την υπατεία είχε ήδη οριστεί, έπρεπε να δηλώσει την υποψηφιότητά του ως ιδιώτης και έπρεπε να εγκαταλείψει τη στρατιωτική του διοίκηση και τον θρίαμβό του. Όταν οι δολοπλοκίες του για να λάβει εξαίρεση προκάλεσαν φασαρία, εγκατέλειψε τον θρίαμβο και επέλεξε την υπατεία. Υπήρχαν άλλοι δύο υποψήφιοι για την υπατεία, ο Λεύκιος Λυκκείος και ο Mάρκος Καλπούρνιος Βίβουλος. Ο Καίσαρας έκανε ικεσίες στον πρώτο, επειδή ήταν πλούσιος και μπορούσε να φερθεί με μεγαλοπρέπεια στο εκλογικό σώμα. Η αριστοκρατία χρηματοδότησε τον Καλπούρνιο Βίβουλο για την εκλογική του έρευνα, επειδή ήταν ένθερμος αντίπαλος του Καίσαρα και θα τον κρατούσε υπό έλεγχο. Ακόμη και ο Κάτων ο Νεότερος, που ήταν ένας πολύ ευθύς άνθρωπος, «δεν αρνήθηκε, ότι η δωροδοκία υπό τέτοιες συνθήκες ήταν για το καλό της Δημοκρατίας». Εκλέχθηκε ο Bίβουλος. Κανονικά στους νέους υπάτους ανατίθεντο σημαντικοί τομείς στρατιωτικής διοίκησης, αλλά, σε αυτήν την περίπτωση, τους ανατέθηκαν «απλώς δάση και βοσκοτόπια», ένα άλλο μέτρο που είχε σκοπό να αμβλύνει τις φιλοδοξίες του Καίσαρα. Ο Καίσαρας, θυμωμένος γι' «αυτή τη μικρή ανάθεση», προσπάθησε σκληρά να κερδίσει τον Πομπήιο, ο οποίος ήταν και ο ίδιος θιγμένος από τη Συγκλητο, επειδή αυτή δεν επικύρωσε τους διακανονισμούς, που είχε κάνει μετά τη νίκη του Γ΄ Μιθριδατικού Πολέμου. Ο Καίσαρας επέτυχε, έφτιαξε τη σχέση ανάμεσα στον Κράσσο και τον Πομπήιο και «έκανε μια συμφωνία και με τους δύο, ότι δεν έπρεπε να γίνει κανένα βήμα στις δημόσιες υποθέσεις, που να μην ταίριαζε σε κανέναν από τους τρεις».

Η εκδοχή του Σουητόνιου είναι η μόνη, που τοποθετεί τη δημιουργία της συμμαχίας μετά την εκλογή του Καίσαρα. Η εκδοχή του είναι επίσης η μόνη που αναφέρει "τα δάση και τα βοσκοτόπια".

Σύγκλιση συμφερόντων

Οι αρχαίες πηγές αναφέρουν τι έφερε τον Πομπήιο στη συμμαχία, αλλά σιωπούν για το ποια συμφέροντα θα μπορούσαν να έφεραν τον Κράσσο σε αυτή. Υπάρχουν μόνο αναφορές, ότι ο Καίσαρας έφερε κοντά τον Πομπήιο και τον Κράσσο, κάτι που ο Πλούταρχος περιέγραψε ως συμφιλίωση. Ο Δίων Κάσσιος αναφέρει, ότι αυτό ήταν κάτι, που απαιτούσε επιδεξιότητα: σχεδόν σαν μια συμφιλίωση του ασυμβίβαστου. Στα γραπτά του Σουητώνιου και του Πλούταρχου, επίσης σε ορισμένες επιστολές και σε μια ομιλία του Κικέρωνα, βρίσκουμε ενδείξεις, τόσο για το ποια μπορεί να ήταν τα συμφέροντα του Κράσσου, όσο και για ενδείξεις ότι ο Κράσσος και ο Πομπήιος μπορεί να ήταν λιγότερο ασυμβίβαστοι, από ό,τι υποδηλώνουν οι περιγραφές τους και ότι οι τρεις άνδρες της τριανδρίας είχαν συνεργαστεί και πριν. Θα μπορούσε να υποστηριχθεί, ότι ο σχηματισμός της πρώτης τριανδρίας ήταν το αποτέλεσμα της περιθωριοποίησης ενός εχθρού (δηλ. του Καίσαρα) και ενός ξένου (δηλ. του Πομπήιου) και της σύγκρουσης των συμφερόντων που συνδέονται με τον Κράσσο από τους Αρίστους, που κυριαρχούσαν στη Σύγκλητο.

Μια ρωμαϊκή προτομή του Λ. Κ. Σύλλα στο Nέα Γλυπτοθήκη του Κάρλσμπεργκ.

Όσον αφορά τους αριστοκρατικούς κύκλους των Αρίστων που ήθελαν την υπεροχή της Συγκλήτου επί της ρωμαϊκής πολιτικής, ο Πομπήιος ήταν απόμακρος. Έκτισε την πολιτική του σταδιοδρομία ως στρατιωτικός διοικητής. Έθεσε τρεις λεγεώνες στην πατρίδα του Πικηνόν (στην κεντρική Ιταλία) για να υποστηρίξει τον Λεύκιο Κορνήλιο Σύλλα στην ανακατάληψη της Ρώμης, την οποία είχαν καταλάβει οι υποστηρικτές του Γάιου Μάριου πριν από τον εμφύλιο πόλεμο του Σύλλα (83–82 π.Χ.). Στη συνέχεια ο Σύλλας τον έστειλε στη Σικελία (82 π.Χ.) και στην Αφρική (81 π.Χ.) εναντίον των οπαδών του Μάριου που είχαν καταφύγει εκεί, όπου τους νίκησε, αποκτώντας έτσι στρατιωτική δόξα και διάκριση, ιδιαίτερα στην Αφρική. Στη συνέχεια ο Πομπήιος πολέμησε την εξέγερση του Κόιντου Σερτώριου στην Ισπανία από το 76 π.Χ. έως το 71 π.Χ. κατά τη διάρκεια του Σερτοριανού Πολέμου (80–72 π.Χ.). Έπαιξε ρόλο στην καταστολή της εξέγερσης των σκλάβων υπό την ηγεσία του Σπάρτακου (ο Γ΄ Πόλεμος των Δούλων, 72–70 π.Χ.). Τα δύο τελευταία του απέφεραν το αξίωμα της υπατείας το 70 π.Χ., παρόλο που ήταν κάτω από την ηλικία των επιλεξιμότητας γι' αυτό το αξίωμα και δεν είχε ανέβει τη σειρά των αξιωμάτων (cursus honorum), το σκαλί της πολιτικής σταδιοδρομίας που παραδοσιακά απαιτείται για να φτάσει στην υπατεία. Ο Πομπήιος έλαβε επίσης τη διοίκηση μιας μεγάλης ειδικής ομάδας για την καταπολέμηση της πειρατείας στη Μεσόγειο Θάλασσα από τον Γαβίνειο νόμο (67 π.Χ.), ο οποίος του έδωσε εξαιρετικές εξουσίες σε ολόκληρη τη Θάλασσα, καθώς και σε εδάφη σε απόσταση 50 μιλίων από τις ακτές της. Το 66 π.Χ. ο Μανίλιος νόμος παρέδωσε τη διοίκηση της τελευταίας φάσης του Γ΄ Μιθριδατικού Πολέμου στον Πομπήιο, ο οποίος την οδήγησε σε νικηφόρα κατάληξη.

Η πολιτική δύναμη του Πομπήιου —ο οποίος πέρασε το ήμισυ της καριέρας του μέχρι το 63 π.Χ. πολεμώντας έξω από τη Ρώμη— βρισκόταν έξω από τους συντηρητικούς αριστοκρατικούς κύκλους των Αρίστων. Βασίστηκε στη δημοτικότητά του ως στρατιωτικός διοικητής, στην πολιτική υποστήριξη, στην αγορά ψήφων για τους υποστηρικτές του ή τον εαυτό του, και την υποστήριξη των βετεράνων του πολέμου: «Κύρος, πλούτος, πελάτες και οπαδοί, ευγνώμονες βετεράνοι που μπορούσαν να κινητοποιηθούν εύκολα: αυτός ήταν ο πλούτος του (opes), που μπορούσαν να εγγυηθούν την [δύναμη] του [Πομπήιου]». Η αντίθεση των Αρίστων με τις πράξεις των οικισμών του στην ανατολή και το αγροτικό νομοσχέδιο που υποστήριξε, δεν οφείλοντο μόνο στο φθόνο, όπως πρότεινε ο Αππιανός. Οι Άριστοι ήταν επίσης κουρασμένοι από την προσωπική πολιτική επιρροή του Πομπήιου. Τον έβλεπαν ως μια πιθανή πρόκληση για την υπεροχή της Συγκλήτου, την οποία ήλεγχαν σε μεγάλο βαθμό και η οποία είχε επικριθεί για τις συνοπτικές εκτελέσεις κατά τη διάρκεια της συνωμοσίας του Κατιλίνα. Έβλεπαν έναν πολιτικά ισχυρό άνδρα ως έναν πιθανό τύραννο, που θα μπορούσε να ανατρέψει τη Δημοκρατία. Ο Πομπήιος παρέμεινε αμέτοχος, όσον αφορά τις διαμάχες μεταξύ των Αρίστων και των Λαϊκών που μαίνοντο στη Ρώμη, την εποχή που επέστρεψε από τον Γ΄ Μιθριδατικό Πόλεμο το 62 π.Χ. Ενώ δεν υποστήριζε τους λαϊκούς, αρνήθηκε να συμπαραταχθεί με τη Σύγκλητο, κάνοντας αόριστες ομιλίες που αναγνώριζαν την εξουσία της Συγκλήτου, αλλά χωρίς να αναγνωρίζουν την αρχή της Συγκλητικής υπεροχής, που υποστήριζε ο Κικέρων και οι Άριστοι.

Η αντίθεση και η ήττα του αγροτικού νόμου, που υποστήριζε ο Πομπήιος, ήταν κάτι περισσότερο από απλή αντίθεση στον Πομπήιο. Ούτε ο νόμος αφορούσε αποκλειστικά την παραχώρηση γης για την εγκατάσταση των βετεράνων του Πομπήιου, οι οποίοι περίμεναν τόσα πολλά, από τότε που ο Σύλλας είχε κάνει το ίδιο το 80 π.Χ. Ωστόσο, ο νόμος πλαισιώθηκε με τέτοιο τρόπο, ώστε η γη να μοιράζεται και στους ακτήμονες αστούς φτωχούς. Αυτό θα βοηθούσε στην ανακούφιση του προβλήματος της μάζας των ακτημόνων ανέργων ή των υποαπασχολούμενων φτωχών στη Ρώμη, που βασίζοντο στην παροχή σιτηρών από το κράτος για να επιβιώσουν και θα έκανε επίσης τον Πομπήιο δημοφιλή μεταξύ των πληβείων. Οι πολιτικοί των Λαϊκών είχαν προτείνει αυτού του είδους τη μεταρρύθμιση της γης από την εισαγωγή του αγροτικού νόμου του Τιβέριου Γράκχου το 133 π.Χ., που είχε οδηγήσει στη δολοφονία του. Από τότε οι προσπάθειες εισαγωγής τέτοιων αγροτικών νόμων ηττήθηκαν από τους Αρίστους. Έτσι, η αντίθεση στο νομοσχέδιο που υποστήριξε ο Πομπήιος μπήκε μέσα σε αυτό το ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο της βέλτιστης αντίστασης στη μεταρρύθμιση, καθώς και των βέλτιστων υποψιών για τον Πομπήιο. Ένα κρίσιμο στοιχείο στην ήττα του νομοσχεδίου που υποστήριξε ο Πομπήιος, ήταν το γεγονός ότι οι βέλτιστοι είχαν έναν ισχυρό ύπατο, τον Κόιντο Καικίλιο Μέτελλο Κέλερ, ο οποίος αντιστάθηκε σθεναρά και επιτυχώς στην ψήφισή του, ενώ ο ύπατος που υποστήιζε ο Πομπήιος, ο Λεύκιος Αφράνιος, ήταν αναποτελεσματικός. Η έλλειψη αποτελεσματικής υπατικής βοήθειας ήταν αδυναμία για τον Πομπήιο. Όπως ήδη αναφέρθηκε παραπάνω, ο Πλούταρχος έγραψε, ότι η ήττα του νομοσχεδίου ανάγκασε τον Πομπήιο να ζητήσει την υποστήριξη των τριβούνων των πληβείων, και επομένως των Λαϊκών. Με την επιστροφή του Καίσαρα από τη θέση του κυβερνήτη στην Ισπανία, ο Πομπήιος βρήκε έναν πολιτικό, που θα είχε τη δύναμη και την επιρροή να προωθήσει το νομοσχέδιο, αν γινόταν ύπατος.

Ο Κράσσος και ο Πομπήιος μοιράστηκαν μία υπατεία το 70 π.Χ. Ο Πλούταρχος θεωρεί, ότι αυτή ήταν άτονη και χωρίς αποτελέσματα, επειδή αμαυρώθηκε από συνεχείς διαφωνίες μεταξύ των δύο ανδρών. Έγραψε ότι «διέφεραν σχεδόν σε κάθε μέτρο, και λόγω της αμφισβήτησής τους κατέστησαν άγονη την υπατεία τους πολιτικά και χωρίς επιτεύγματα, εκτός από το ότι ο Κράσσος έκανε μια μεγάλη θυσία προς τιμή του Ηρακλή και έδωσε στον λαό μια μεγάλη εορτή και ένα επίδομα σιτηρών για τρεις μήνες ." Τη βαθιά έχθρα κατά τη διάρκεια αυτής της υπατείας σημείωσε και ο Αππιανός. Ο Πλούταρχος έγραψε επίσης, ότι ο Πομπήιος έδωσε πίσω στον λαό τους τριβούνους του. Αυτή ήταν μια αναφορά στην κατάργηση νόμων, που είχε εισαγάγει ο Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας το 81 π.Χ., που είχαν αποδυναμώσει την εξουσία των τριβούνων των πληβείων, απαγορεύοντάς τους να παρουσιάζουν νομοσχέδια στην ψηφοφορία του συμβουλίου των πληβείων και να ασκεί βέτο στις ενέργειες των αξιωματούχων του κράτους. και στο senatus consultum. Απαγόρευσε επίσης σε όσους ήταν τριβούνοι να διεκδικούν δημόσια αξιώματα. Ο Σύλλας το είχε κάνει αυτό, επειδή αυτοί οι τριβούνοι είχαν αμφισβητήσει την υπεροχή της ελεγχόμενης από τους πατρικίους Συγκλήτου και ήθελε να ενισχύσει την εξουσία της τελευταίας. Δεδομένου ότι αυτοί οι τριβούνοι ήταν οι εκπρόσωποι της πλειοψηφίας των πολιτών, ο κόσμος ήταν δυσαρεστημένος με αυτό. Ο Πλούταρχος απέδωσε αυτή την κατάργηση μόνο στον Πομπήιο. Ωστόσο, είναι πολύ πιθανό ότι οι Άριστοι θα είχαν αντιταχθεί σε αυτό στη Σύγκλητο, καθιστώντας απίθανο το μέτρο αυτό να είχε ψηφιστεί, εάν οι δύο ύπατοι είχαν αντιταχθεί μεταξύ τους σε αυτό το θέμα. Οι Περιοχαί του Λίβιου (μια σύντομη περίληψη του έργου του Λίβιου) καταγράφουν ότι "ο Μάρκος Κράσσος και ο Γναίος Πομπήιος έγιναν ύπατοι ... και ανασυγκρότησαν τις τριβουνικές εξουσίες." Ομοίως, ο Σουητώνιος έγραψε, ότι όταν ο Καίσαρας ήταν τριβούνος του στρατού, «υποστήριξε ένθερμα τους αρχηγούς στην προσπάθεια να αποκατασταθεί η εξουσία των τριβούνων των κοινών [των πληβείων], την έκταση της οποίας ο Σύλλας είχε περιορίσει». Οι δύο αρχηγοί πρέπει προφανώς να ήταν οι δύο ύπατοι, ο Κράσσος και ο Πομπήιος. Επομένως, σε αυτό το θέμα πρέπει να υπήρχε ενότητα σκοπού μεταξύ αυτών των τριών ανδρών. Αυτό ήταν ένα θέμα μεγάλης σημασίας για τους Λαϊκούς.

Υπάρχουν ενδείξεις ότι ο Καίσαρας και ο Κράσσος μπορεί να είχαν σημαντικούς πολιτικούς δεσμούς πριν από την Τριανδρία. Ο Σουητώνιος έγραψε, ότι σύμφωνα με ορισμένες πηγές ο Καίσαρας ήταν ύποπτος, ότι είχε συνωμοτήσει με τον Κράσσο, τον Πόπλιο Σύλλα και τον Λεύκιο Αυτρόνιο, για να επιτεθεί στο κτίριο της Συγκλήτου και να σκοτώσει πολλούς συγκλητικούς. Ο Κράσσος επρόκειτο τότε να αναλάβει το αξίωμα του δικτάτορα και να αναθέσει τον Καίσαρα να ονομάσει διοικητή του ιππικού (magister equitum), να μεταρρυθμίσει το κράτος και στη συνέχεια να αποκαταστήσει την υπατεία στον Σύλλα και τον Αυτρόνιο. Σύμφωνα με μια από τις πηγές, από τις οποίες ο Σουητόνιους άντλησε αυτές τις πληροφορίες, ο Κράσσος αποχώρησε την τελευταία στιγμή και ο Καίσαρας δεν προχώρησε στο σχέδιο. Ο Πλούταρχος δεν ανέφερε αυτά τα επεισόδια στον «Βίο του Καίσαρα». Ο Σουητώνιος έγραψε, ότι το 65 π.Χ. ο Καίσαρας προσπάθησε να πάρει τη διοίκηση στην Αίγυπτο, που του ανατέθηκε από το συμβούλιο των πληβείων, όταν ο Πτολεμαίος ΙΒ΄, σύμμαχος των Ρωμαίων, καθαιρέθηκε από μια εξέγερση στην Αλεξάνδρεια, αλλά οι Άριστοι εμπόδισαν την ανάθεση. Ούτε αυτό το ανέφερε ο Πλούταρχος, αλλά στον Βίο του Κράσσου έγραψε ότι ο Κράσσος, που εκείνη τη χρονιά ήταν πραίτορας, ήθελε να κάνει την Αίγυπτο υποτελή της Ρώμης, χωρίς να αναφέρει την εξέγερση. Του εναντιώθηκε ο συνάδελφός του και οι δύο οικειοθελώς κατέθεσαν τα αξιώματά τους. Ως εκ τούτου, μπορεί να υπήρχε σύνδεση μεταξύ της κίνησης του Κράσσου και της φιλοδοξίας του Καίσαρα.

Ο Πλούταρχος έγραψε, ότι όταν στον Καίσαρα ανατέθηκε η διακυβέρνηση της ρωμαϊκής επαρχίας Εκείθεν Ισπανίας (Hispania Ulterior) για το 60 π.Χ. ήταν χρεωμένος και οι πιστωτές του τον εμπόδισαν να πάει στην επαρχία του. Ο Κράσσος εξόφλησε τους πιο αδιάλλακτους πιστωτές και έδωσε εγγύηση 830 ταλάντων, επιτρέποντας έτσι στον Καίσαρα να φύγει. Ο Σουητόνιος σημειώνει και αυτό το επεισόδιο, αλλά δεν αναφέρει, ποιος έκανε τις πληρωμές και έδωσε την εγγύηση. Ο Πλούταρχος νόμιζε, ότι ο Κράσσος το έκανε αυτό, επειδή χρειαζόταν τον Καίσαρα για την πολιτική του εκστρατεία εναντίον του Πομπήιου. Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο. Σε μια ομιλία που έκανε ο Κικέρων εναντίον ενός αγροτικού νομοσχεδίου, που προτάθηκε από τον τριβούνο των πληβείων Πόπλιο Σερβίλιο Ρούλλο το 63 π.Χ., ισχυρίστηκε, ότι ο Ρούλλος ήταν μια ασήμαντη μορφή και ένα μέτωπο για τους δυσάρεστους «μηχανουργούς», τους οποίους περιέγραψε ως πραγματικούς αρχιτέκτονες του νομοσχεδίου και ως άνδρες που είχαν την πραγματική δύναμη και που έπρεπε να φοβούνται. Δεν κατονόμασε αυτούς τους άνδρες, αλλά έκανε υποδείξεις, που τους έκαναν αναγνωρίσιμους λέγοντας: «Μερικούς από αυτούς στους οποίους τίποτε δεν φαίνεται επαρκές για να κατέχουν, κάποιους στους οποίους τίποτε δεν φαίνεται αρκετό για να σπαταλήσουν». Ο Σάμμερ επισημαίνει, ότι επρόκειτο για αναφορές στις δημοφιλείς μορφές του Κράσσου και του Καίσαρα. Έτσι, δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο ο Κράσσος, ο Πομπήιος και ο Καίσαρας να ήταν πρόθυμοι να συνεργαστούν σε ένα συγκεκριμένο ζήτημα πολιτικής, στο οποίο συμφώνησαν, όπως είχαν κάνει το 70 π.Χ. Επιπλέον, ο Καίσαρας είχε υποστηρίξει τον Μανίλιο νόμο του 66 π.Χ., ο οποίος έδωσε στον Πομπήιο τη διοίκηση της τελικής φάσης του Γ΄ Μιθριδατικού Πολέμου και, το 63 π.Χ. όπως σημειώθηκε παραπάνω, πρότεινε μια πρόταση να ανακληθεί ο Πομπήιος στη Ρώμη, για να αποκατασταθεί η τάξη στον απόηχο της συνωμοσίας του Κατιλίνα. Ως εκ τούτου, ο Καίσαρας ήταν πρόθυμος να υποστηρίξει τον Πομπήιο, επειδή -αν και ο τελευταίος δεν ήταν δημοφιλής- δεν ήταν ούτε των Αρίστων, καθιστώντας τον πιθανό σύμμαχο. Επιπλέον, την εποχή της δημιουργίας της Πρώτης Τριανδρίας, ο Πομπήιος βρισκόταν σε αντίθεση με τους Αρίστους. Η αναστολή της πραιτορίας του το 62 π.Χ. από τη Σύγκλητο, όταν υποστήριξε την ανάκληση του Πομπήιου, είχε δείξει πιθανώς στον Καίσαρα, ότι οι εχθροί του είχαν τα μέσα να τον περιθωριοποιήσουν πολιτικά. Για να αποκτήσει την υατεία ο Καίσαρας, χρειαζόταν την υποστήριξη του Πομπήιου και του Κράσσου, οι οποίοι, εκτός από τους δύο άνδρες με τη μεγαλύτερη επιρροή στη Ρώμη, δεν ανήκαν στους Αρίστους και έτσι ήταν πιθανό να περιθωριοποιηθούν και πολιτικά. Ο Πλούταρχος υποστήριξε, ότι ο Καίσαρας επεδίωκε μια συμμαχία και με τους δύο άνδρες, διότι η συμμαχία μόνο με τον έναν από αυτούς θα μπορούσε να είχε στρέψει τον άλλο εναντίον του και νόμιζε ότι θα μπορούσε να τους βάλει εναντίον του άλλου. Ωστόσο, η πραγματικότητα μπορεί να ήταν πιο λεπτή από αυτό.

Ο Κράσσος μπορεί επίσης να είχε έναν άλλο λόγο -που έχει να κάνει με τους ιππείς- για την ένταξη σε μια συμμαχία ενάντια στους Άριστους. Ο Κικέρων σημείωσε ότι το 60 π.Χ. ο Κράσσος υποστήριξε τους ιππείς και τους παρότρυνε να απαιτήσουν από τη Σύγκλητο να ακυρώσει ορισμένα συμβόλαια, που είχαν συνάψει στη ρωμαϊκή επαρχία της Ασίας (στη σημερινή δυτική Μ. Ασία) σε υπερβολικό τίμημα. Οι ιππείς ήταν μια εύπορη τάξη επιχειρηματιών, που αποτελούσαν τη δεύτερη κοινωνική τάξη στη Ρώμη, ακριβώς κάτω από τους πατρικίους. Πολλοί ιππείς ήταν τελώνες (publicani), εργολάβοι που ενεργούσαν ως προμηθευτές για τον στρατό και τα κατασκευαστικά έργα (τα οποία επέβλεπαν επίσης) και ως φοροεισπράκτορες. Το κράτος δημοπρατούσε τις συμβάσεις τόσο για προμηθευτές όσο και για φοροεισπράκτορες σε ιδιωτικές εταιρείες, οι οποίες έπρεπε να τα πληρώσουν προκαταβολικά. Οι publicani είχαν υπερεκταθεί και περιέπεσαν στα χρέη. Ο Κικέρων πίστευε, ότι αυτά τα συμβόλαια είχαν αναληφθεί στη βιασύνη για τον ανταγωνισμό και ότι η απαίτηση ήταν επαίσχυντη και μια ομολογία βιαστικής κερδοσκοπίας. Ωστόσο υποστήριξε την ακύρωση, για να αποφευχθεί η αποξένωση των μετοχών με τη Σύγκλητο και να διατηρηθεί η αρμονία μεταξύ των πατρικίων και των ισότιμων. Ωστόσο οι στόχοι του ματαιώθηκαν, όταν η πρόταση αντιτάχθηκε από τον ύπατο Κόιντο Καικίλιο Κέλερ και τον Κάτωνα τον Νεότερο και στη συνέχεια απορρίφθηκε, οδηγώντας τον Κικέρωνα στο συμπέρασμα ότι οι ιππείς ήταν πλέον σε διαμάχη με τη Σύγκλητο. Έχει προταθεί, ότι ο Κράσσος ήταν στενά συνδεδεμένο με τους ιππείς και είχε επενδύσεις μαζί τους. Είναι πιθανό, ότι ο Κράσσος είδε επίσης τη συμμαχία με τον Πομπήιο για τη διασφάλιση της υπατείας του Καίσαρα ως μέσο για τη λήψη ενός μέτρου, για την ανακούφιση του δημόσιου χρέους.

Η υπατεία του Καίσαρα (59 π.Χ.)

Το πορτρέτο Tusculum, μια προτομή του Ιουλίου Καίσαρα στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Τορίνο, Ιταλία

Τέλος της τριανδρίας (53 π.Χ.)

Μια ρωμαϊκή προτομή του Crassus στο Λούβρο, Παρίσι, Γαλλία

Δείτε επίσης

• Constitution of the Roman Republic – Norms, customs, and written laws, which guided the government of the Roman Republic
• Triumvirate – Political regime ruled or dominated by three powerful individuals known as triumvirs (the arrangement can be formal or informal)

Βιβλιογραφικές αναφορές

Πρωταρχικές πηγές

• Appian, The Civil Wars, Digireads.com, 2014;(ISBN 978-1420949568) (βιβλίο 2 [1] ) πρόσβαση τον Ιούλιο 2016
• Cassius Dio, Roman History, Vol. 3 (Loeb Classical Library), Loeb, 1989,(ISBN 978-0674990593) (37 [2] ; πρόσβαση τον Ιούλιο 2016 [3] και 39 [4] ) πρόσβαση τον Ιούλιο 2016
• Plutarch, Lives of the noble Grecians and Romans (Complete and Unabridged), Benediction Classics, 2015,(ISBN 978-1781395134) (The Life of Pompey [5], The Life of Caesar [6], The Life of Crassus [7], The Life of Cato Minor [8], The Life of Lucullus [9] ) πρόσβαση τον Ιούλιο του 2016
• Suetonius, The Twelve Caesars, Penguin Classics, αναθεωρημένη έκδοση, 2007;(ISBN 978-0140455168) (Julius Caesar [10] ) πρόσβαση τον Ιούλιο 2016

Δευτερεύουσες πηγές

• Boak, Arthur ER (1925). History of Rome to 565 AD, New York: Macmillan, βλ. [11], πρόσβαση στις 18 Απριλίου 2015.
• Boatwright, Mary T.; Daniel J. Gargola & Richard JA Talbert (2004). The Romans: From Village to Empire, Oxford University Press,(ISBN 0195118758), βλέπε [12], πρόσβαση στις 18 Απριλίου 2015.
• 9780300126891
• Mitchell, TN, Cicero, Pompey, and the Rise of the First Triumvirate, Traditio, Vol. 29 (1973), ρρ. 1–26. [13] πρόσβαση τον Ιούλιο του 2016
• Tatum, JW, The final Crisis (69–44), στο Rosenstein, n., Morstein-Marx, R., A Companion to The Roman Republic (Blackwell Companions to the Ancient World), Wiley-Blackwell, 2010;(ISBN 978-1444334135)
• Toynbee, Arnold Joseph (2014). "Ιούλιος Καίσαρ (Ρωμαίος κυβερνήτης): Η πρώτη τριανδρία και η κατάκτηση της Γαλατίας" και "Ιούλιος Καίσαρ (Ρωμαίος κυβερνήτης [14] : Προηγούμενα και έκβαση του εμφυλίου πολέμου 49–45 π.Χ. και [15], πρόσβαση στις 18 Απριλίου 2015.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Herodotuswebsite.co.uk – ένα άρθρο για το πώς δημιουργήθηκε η Πρώτη Τριανδρία. (Ο ιστότοπος δεν είναι πλέον ενεργός, ανατρέξτε σε αυτόν τον σύνδεσμο, πρόσβαση μέσω του Wayback Machine )