Ρόμπολο
| Ρόμπολο | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | ||||||||||||||
| Συστηματική ταξινόμηση | ||||||||||||||
| ||||||||||||||
| Διώνυμο | ||||||||||||||
| Pinus heldreichii (Πεύκη του Χελδράιχ) H.Christ | ||||||||||||||
 Χάρτης κατανομής
| ||||||||||||||
| Συνώνυμα | ||||||||||||||
|
Pinus leucodermis (Πεύκη η λευκόδερμος) |
Το ρόμπολο ή λευκόδερμη πεύκη (επιστημονική ονομασία Pinus heldreichii - Πεύκη του Χελδράιχ[1]) συν. Pinus leucodermis - Πεύκη η λευκόδερμος, είναι είδος πεύκου που απαντάται σε μεγάλο υψόμετρο. Την επιστημονική του ονομασία την οφείλει στον Γερμανό βοτανολόγο Τέοντορ Χέρμαν φον Χέλντραϊχ (Τheodor Heinrich Hermann von Heldreich, 3.3.1822 Δρέσδη - 7.9.1902 Αθήνα ή Θεόδωρος δε Χελδράιχ, όπως ο ίδιος υπέγραφε τα συγγράμματά του), ο οποίος το ανακάλυψε στα βουνά της βόρειας Ελλάδας στις 31 Ιουλίου 1851.
Κατανομή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το δέντρο είναι ιθαγενές στη Βοσνία και απαντάται στην Ελλάδα, στη Βουλγαρία, Αλβανία, τη Σερβία, τη Βόρεια Μακεδονία και τη νότια Ιταλία. Στην Ελλάδα εμφανίζεται στα βουνά της Β. Πίνδου, στον Όλυμπο (όπου και το είδος περιγράφηκε για πρώτη φορά), στον Όρβηλο, στο Βέρμιο και στο Βούρινο[2], σε πετρώδη και ορεινά εδάφη, σε υψόμετρο 1100 έως 2400 μέτρα, στις πλέον αντίξοες κλιματικές συνθήκες εκεί όπου τελειώνουν τα δάση της μαύρης πεύκης ή ελάτης. Είναι είδος που στην Ελλάδα απαντάται διάσπαρτο (όπως είναι χαρακτηριστικά ορατό στο δρόμο που ενώνει τη Σμίξη με το Δίστρατο) και δεν σχηματίζει συχνά πυκνό δάσος.
Περιγραφή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το ρόμπολο είναι ένα αειθαλές δέντρο που μπορεί να φτάσει σε ύψος και τα 40 μέτρα. Έχει σταχτίλευκο φλοιό, οι βελόνες του σχηματίζουν τούφες στις άκρες των κλαδιών, ανά δύο και τα βραχυκλάδια σχηματίζουν το χαρακτηριστικό πριονωτό ανάγλυφο από την πτώση των βελονών. Οι βελόνες έχουν μήκος 6 με 10 εκατοστά[2]. Οι κώνοι ωριμάζουν περίπου ενάμιση χρόνο μετά την γονιμοποίηση. Ο κορμός είναι χοντρός (με διάμετρο που μπορεί να ξεπεράσει τα δύο μέτρα) και ίσιος, το ίδιο και τα κλαδιά. Τα νεαρά δέντρα έχουν χαρακτηριστικό άσπρο φολιδωτό φλοιό, ενώ τα ωριμότερα δημιουργούν το χαρακτηριστικό θωρακόμορφο φλοιό (το οποίο αποτελεί και το χαρακτηριστικό διαχωρισμού του από τα άλλα πεύκα) και συνηθίζεται να έχουν 'κομμένες' κορυφές. Είναι δέντρο αιωνόβιο και πολύ ανθεκτικό στο ψύχος. Στη Βουλγαρία έχει ανακαλυφθεί ένα ρόμπολο με ηλικία 1.300 ετών, ενώ το γηραιότερο επιβεβαιωμένο ρόμπολο είχε ηλικία 963 ετών το 1989.
Χρήσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Έχει πολύ γερό ξύλο που δεν σαπίζει και χρησιμοποιείται στην κατασκευή βαρελιών[3], στην επιπλοποιία, στην κατασκευή πολλών εργαλείων και σκευών κ.ά. Επιπλέον, το ρετσίνι που εκκρίνεται από το φλοιό του δέντρου θεωρείται, από τους παραδασόβιους πληθυσμούς, ότι έχει ιαματικές ιδιότητες.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Theodor von Heldreich, Χλωρίς της Αιγίνης, Χλωρίς της Θήρας, Αθήνα 1898, 1899.
- ↑ 2,0 2,1 «Pinus heldreichii» (στα αγγλικά). Βοτανική. http://votaniki.gr/xlorida/eidi/ksilodi-eidi-tis-elladas/pinus-heldreichii/. Ανακτήθηκε στις 2018-07-24.
- ↑ Tsoumis, George T. (1 Ιανουαρίου 1991). Science and technology of wood: structure, properties, utilization. Van Nostrand Reinhold. σελ. 458. ISBN 9780442239855.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Δασολογικός Σύλλογος Τρικάλων. «Ρόμπολο». Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2011.
- ΚΠΕ Καστοριάς. «Ρόμπολο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2011.
- «Pinus heldreichii». The Gymnosperm Database (2011). Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2011.
- Η χλωρίς της Θήρας υπό Δρ. Θ. Δε Χελδράιχ Αθήνα 1899.
