Σανεάτσου Μουσανοκότζι
| Σανεάτσου Μουσανοκότζι | |
|---|---|
 | |
| Γέννηση | 12 Μαΐου 1885 Τόκυο, Ιαπωνία |
| Θάνατος | 9 Απριλίου 1976 (90 ετών) Τόκυο, Ιαπωνία |
| Επάγγελμα/ ιδιότητες | Συγγραφέας |
| Υπηκοότητα | Ιαπωνία και Ιαπωνική Αυτοκρατορία |
| Σχολές φοίτησης | Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκιο και Gakushuin High School |
| Είδη | μυθιστοριογράφος |
| Αξιοσημείωτα έργα | d:Q21015251, d:Q24864194, d:Q11410319, d:Q22123290, d:Q22130358, d:Q28682566 και Shinri-sensei |
 Πολυμέσα σχετικά με τoν συγγραφέα | |
| δεδομένα () | |
Ο Σανεάτσου Μουσανοκότζι (ιαπωνικά: 武者小路 実篤(實篤)) (12 Μαΐου 1885– 9 Απριλίου 1976) ήταν Ιάπωνας μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ποιητής, καλλιτέχνης και φιλόσοφος στην Ιαπωνία κατά τη διάρκεια των περιόδων Ταισό και Σόβα. Αργότερα, κατά τη διάρκεια της ζωής του, ζήτησε να αλλάξει η προφορά του επωνύμου του και από το συνηθησμένο Μουσανοκότζι να προσφωνείται ως Μουσακότζι, χωρίς όμως επιτυχία. Από τους συναδέλφους του, του δόθηκαν τα ψευδώνυμα Μούσα και Φουτό-ο.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννημένος στο Κότζιμάκι, Κιγιόντα, Τόκιο ο Σανεάτσου ήταν ο όγδοος γιός του Υποκόμη Μουσανοκότζι Σανέγιο, ο οποίος πέθανε όταν ο Σανεάτσου ηταν δύο ετών. Ανατράφηκε κυρίως από την μητέρα του. Νέος ο Σανεάτσου ήταν αδύναμος, ανίκανος να λάβει μέρος στις σωματικές δραστηριότητες στο σχολείο Γκακουσούιν. Για να αντεπεξέλθει, ανέπτυξε τις δεξιότητές του στη συζήτηση και εμφάνισε ένα ενδιαφέρον στην λογοτεχνία. Κατά την περίοδο στο σχολείο, έγινε φίλος με τον Ναόγια Σίγκα, και γνώρισε μέσω του θείου του την Βίβλο και τα έργα του Τολστόι. Ο Σανεάτσου εγγράφηκε στο τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου του Τόκιο, αλλά εγκατέλειψε χωρίς να αποφοιτήσει το 1907 για να δημιουργήσει μια λογοτενική ομάδα με τους Κινοσίτα Ρίγκεν, Ναόγια Σίγκα, Αρισίμα Τακέο, και Οριμάκι Κινκάζου(正親町公和). Η ομάδα ονομάστηκε Τζούγιοκακαι (Το Κλαμπ της Δέκατης Τέταρτης Μέρας). Η ομάδα εξελίχτηκε στην λογοτεχνική κλίκα Σιρακάμπα (Λευκή Συμήδα), και ξεκίνησαν να δημοσιεύουν ένα λογοτεχνικό περιοδικό με το ίδιο όνομα το 1910.[1] Το 1913, ο Σανεάτσου νυμφεύτηκε την Φουσάκο Μιγιάγκι, γυναίκα που του την σύστησε η Κοκίχι Οτάκε. Και η Μιγιάγκι και η Οτάκε ήταν μέλη της λογοτεχνικής ένωσης γυναικών (και εκδότες του περιοδικού με το ίδιο όνομα) "Μπλούστοκινγκ".
Το Έργο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ως σημαντικό μέλος της Σιρακάμπα, ο Μουσανοκότζι το 1910 δημοσίευσε το έργο του Omedetaki Hito(ιαπωνικά:お目出たき人,Good Natured Person) στο περιοδικό του. Στη συνέχεια, ακολούθησε το Seken shirazu(ιαπωνικά:世間知らず,Babe in the Woods) το 1912. Μέσω της Σιρακάμπα, ο Μουσανοκότζι ξεκίνησε να απομακρύνεται από το ιδανικό του Τολστόι περί αυτοθυσίας, και προώθησε την φιλοσοφία του ανθρωπισμού ως εναλλακτική στην μετέπειτα μορφή του νατουραλισμού. Ενώ ο ανθρωπισμός του δανειζόταν στοιχεία από τον νατουραλισμό, γενικότερα πίστευε ότι η ανθρωπότητα έλεγχε την ίδια του την μοίρα μέσω της διεκδίκησης της βούλησης, ενώ αντίθετα οι νατουραλιστές τείνουν να βλέπουν το άτομο ως ανίσχυρο και απελπισμένο απέναντι σε δυνάμεις πέρα από τον προσωπικό έλεγχο.
Με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Μουσανοκότζι γύρισε πίσω στον Τολστόι για έμπνευση και για περαιτέρω ανάπτυξη της ανθρωπιστικής φιλοσοφίας του. Κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής, δημοσίευσε Sono imōto(ιαπωνικά:その妹,His Sister)(1915), ένα θεατρικό έργο που περιλαμβάνει μία επιλογή μεταξύ της αγάπης για τον εαυτό και της αγάπης για την ανθρωπότητα. Μετακόμισε, το 1916, σε μια περιοχή που είναι σήμερα μέρος του Αμπίκο, Κίμπα, μαζί με τους Ναόγια Σίγκα και Γιανάγκι Σόετσου.
Το 1918, ο Μουσανοκότζι έκανε το επόμενο βήμα στην ανάπτυξη της φιλοσοφίας του με την εγκατάστασή του στα βουνά του Κιτζό, Μιγιαζάκι στο Κιούσου, και ίδρυσε μια σχεδόν-σοσιαλιστική ουτοπική κοινότητα, Αταρασίκι-μούρα (Νέο Χωριό) σύμφωνα με τις τολστοϊκές γραμμές. Αμέσως μετά, δημοσίευσε το έργο Kōfukumono(ιαπωνικά:幸福者,A Happy Man) (1919), ένα μυθιστόρημα παρουσιάζοντας την εικόνα του για τον ιδανικό άνθρωπο και Yūjō(ιαπωνικά:友情,Friendship) (1920), ένα μυθιστόρημα για την νίκη του ανθρωπισμού έναντι του εγώ. Ο ιδεαλισμός του εμφανίζεται στην αυτοβιογραφία του Aru otoko(ιαπωνικά:或る男,A Certain Man) (1923), και στο θεατρικό του έργο Ningen banzai(ιαπωνικά:人間万歳,Three Cheers for Mankind) (1922). Η κοινότητα, επίσης, δημοσίευσε το δικό της λογοτεχνικό περιοδικό, Atarashiki-mura. Την δεκαετία του 1920, ενώ διοικούσε την κοινότητα, ο Μουσανοκότζι ήταν πολύ παραγωγικός λογοτεχνικά. Ωστόσο, ο Μουσανοκότζι βαρέθηκε το κοινωνικό πείραμα και εγκατέληψε το χωριό το 1926. Ένα πρόγραμμα κατασκευής φράγματος ανάγκασε το χωριό να επανατοποθετηθεί στον νομό της Σαιτάμα, όπου ακόμα υπάρχει.
Μετά τον Μεγάλο Σεισμό του Καντό το 1923, ο Μουσανοκότζι γύρισε στο Τόκιο για να διαχειριστεί μία πινακοθήκη, και άρχισε να πουλά πίνακές του, κυρίως έργα νεκρής φύσης, που αναπαριστούσαν κολοκύθες και άλλα λαχανικά. Η έκδοση του Σιρακάμπα αναστάλθηκε μέτα τον σεισμό, αλλά ο Μουσανοκότζι συνέχισε εκδίδοντας το λογοτεχνικό περιοδικό, Φούτζι, με τον μυθιστοριογράφο και θεατρικό συγγραφέα Ναγκάγιο Γιοσιρό. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, έστρεψε την προσοχή του στη συγγραφή ιστορικών και βιογραφικών μυθιστορημάτων, όπως το Νινομίγια Σοντόκου, σχετικά με τον τεχνολόγο φάρμας και γεωπονικό φιλόσοφο του 19ου αιώνα.
Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 30 και του 40, εξαφανίστηκε από τον κόσμο της λογοτεχνίας. Ενθαρρυμένος από τον μεγαλύτερο αδερφό του Κιντόμο Μουσανοκότζι, που ήταν Ιάπωνας πρέσβης στην Ναζιστική Γερμανία, ταξίδεψε στην Ευρώπη το 1936. Το 1946, του αποδώθηκε έδρα στην Ιαπωνική Βουλή από το Κοινοβούλιο της Ιαπωνίας. Ωστόσο, τέσεερις μήνες αργότερα απαλλάχθηκε από τα καθήκοντά του από τον Ανώτατο Διοικητή των Συμμαχικών Δυνάμεων, εξαιτίας του έργου του Dai Tōa Senso Shikan(ιαπωνικά:大東亜戦争私観,Personal Thoughts on the Great East Asia War) (1942), που υποστήριζε τις δράσεις της Ιαπωνικής κυβέρνησης στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο Μουσανοκότζι επέστρεψε στην λογοτεχνία με το μυθιστόρημά του Shinri sensei(ιαπωνικά:真理先生観,Teacher of Truth) (1949–1950). Βραβεύτηκε με το Βραβείο Πολιτισμού το 1951, και έγινε μέλος της Ακαδημίας Τεχνών το 1952.
Ο Μουσανοκότζι έζησε μέχρι το 90ο έτος. Πέθανε στο Νοσοκομείο του Πανεπιστημίου Τζίκει στο Κομάε, Τόκιο από ουραιμία. Ο τάφος του είναι στο Chūō Reien στην πόλη Χακιότζι, κοντά στο Τόκιο. Το σπίτι του στο Τσόφου, όπου μεγάλωσε από το 1955 μέχρι το 1976 μετατράπηκε σε μουσείο μνήμης.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «A Japanese literary magazine launched in 1910, called 'White Birch', was probably the most culturally influential magazine of Japan's Taisho Period». Red Circle Authors. Ανακτήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 2021.
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Mortimer, Maya. Meeting the Sensei: The Role of the Master in Shirakaba Writers. Brill Academic Publishers (2000). (ISBN 90-04-11655-9)
- Watanabe, Kanji. Mushanokoji Saneatsu (Jinbutsu shoshi taikei). Kinokuniya Shoten (1984). (ISBN 4-8169-0328-3) (Japanese)
