Η Σαντ' Αντίοκο είναι Δήμος και νησί, ενσωματώθηκε στην Επαρχία της Νότιας Σαρδηνίας στη νοτιοδυτική Σαρδηνία (2016) από την Επαρχία του Καρμπόνια-Ιγκλέσιας. Αποτελεί το τέταρτο μεγαλύτερο Ιταλικόνησί μετά τη Σικελία, τη Σαρδηνία και την Έλβα και το μεγαλύτερο του αρχιπελάγους Σούλτσις. Το νησί έχει έκταση 109 τ.χλμ και πληθυσμό 11.730 κατοίκους. Στην ίδια θέση βρισκόντουσαν οι αρχαίοι Σολκοί που αποτελούσαν τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Σαρδηνίας στην αρχαιότητα. Το νησί βρίσκεται σε απόσταση 87 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα της Σαρδηνίας Κάλιαρι και χωρίζεται σε δύο Δήμους : τον Δήμο του Σαντ' Αντίοκο και τον Δήμο της Καλασέτα. Υπάρχει έντονη τουριστική κίνηση με πολλές παραλίες τόσο αμμώδεις όσο και βραχώδεις και στους δυο δήμους.
Το νησί του Σαντ' Αντίοκο κατοικείται από την 5η χιλιετία π.Χ., βρέθηκε οικισμός αγροτικός και αλιευτικός με τάφους εκείνης της περιόδου, βρέθηκαν επιπλέον πολλά Νουράγκι κάτι που δείχνει ότι ήταν ένα από τα επίκεντρα του πολιτισμού. Τον 8ο αιώνα π.Χ. οι Φοίνικες ίδρυσαν έναν νέο οικισμό με το όνομα Σολκοί, οι ανασκαφές ανακάλυψαν μία Νεκρόπολη.[1] Η Καρχηδόνα κατέλαβε αργότερα την περιοχή (6ος αιώνας π.Χ.), βρέθηκε μία νέα Νεκρόπολη εκείνης της εποχής. Τον 2ο αιώνα π.Χ. το νησί πέρασε στη Ρωμαϊκή Δημοκρατία που κατασκεύασε έναν τεχνητό Ισθμό για να την ενώσει με τη Σαρδηνία. Όταν ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στον Ιούλιο Καίσαρα και τον Πομπήιο υποστήριξε τον Πομπήιο, ο Καίσαρας την τιμώρησε σκληρά μετά από τη νίκη του. Στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία πήρε το όνομα "Πλαμπαρία" χάρη στις καταθέσεις Μολύβδου στην περιοχή.[2]
Το σημερινό όνομα έδωσε στην πόλη ο Άγιος Αντίοχος των Σολκών που βρήκε μαρτυρικό θάνατο (125). Όταν έπεσε η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατέλαβε το νησί η Βυζαντινή αυτοκρατορία που έκτισε ένα κάστρο. Οι Σαρακηνοί ξεκίνησαν τις επιδρομές (8ος αιώνας), οι κάτοικοι εγκατέλειψαν το νησάκι και μετανάστευσαν στο εσωτερικό για προστασία, παρέμεινε ωστόσο σημαντικός τόπος λατρείας του Αγίου Αντιόχου. Μια νέα εγκατάσταση ιδρύθηκε από τον Δικαστή του Κάλιαρι (835) αλλά ερημώθηκε ξανά όταν έπεσε η Δικαιοδοσία. Το νησάκι πέρασε στο Βασίλειο της Σαρδηνίας (1234), αργότερα διεκδικήθηκε από τον αρχιεπίσκοπο του Κάλιαρι (1503) και τα Τάγματα του Αγίου Μαυρικίου και του Λαζάρου (1758). Τον 18ο αιώνα το Σαντ' Αντίοκο εποικίστηκε ξανά με 38 σπίτια, 15 εργαστήρια και 164 καλύβες, σύνολο 450 κάτοικοι.
Την άνοιξη του 1793 η Σαντ' Αντίοκο κατελήφθη από τα Γαλλικά στρατεύματα και οι κάτοικοι απαλλάχτηκαν από τους εκκλησιαστικούς φόρους. Η τελευταία επίθεση από πειρατές από τη Νότια Αφρική έγινε το 1815, την ίδια χρονιά μεταφέρθηκαν τα οστά του πολιούχου Αγίου Αντιόχου στον Καθεδρικό ναό της Σαντ' Αντίοκο.[3]
Σχετικά πολυμέσα
