Σαπφώ (θεατρικό έργο)
Συγγραφέας | Φραντς Γκρίλπαρτσερ |
---|---|
Τίτλος | Sappho |
Γλώσσα | Γερμανικά |
Ημερομηνία δημοσίευσης | 1819[1] 1820[2] |
Μορφή | θεατρικό έργο |
Εμπνευσμένο από | Ιφιγένεια εν Ταύροις |
LC Class | OL1452023W |
![]() | |
δεδομένα ( ) |
Σαπφώ (γερμανικά: Sappho) είναι ο τίτλος τραγωδίας σε πέντε πράξεις του Αυστριακού θεατρικού συγγραφέα Φραντς Γκριλπάρτσερ που δημοσιεύθηκε το 1818. Αναφέρεται στον μύθο του δυστυχισμένου έρωτα της αρχαίας ποιήτριας Σαπφούς για τον νεαρό Φάωνα, που οδήγησε στο τραγικό τέλος της και εξερευνά θέματα έρωτα, προδοσίας, ζήλιας και απελπισίας. Έκανε πρεμιέρα στο Μπούργκτεατερ της Βιέννης το 1818.[3]
Υπόθεση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το έργο διαδραματίζεται στη Λέσβο τον 6ο αιώνα π.Χ. Η Σαπφώ επιστρέφει από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου της απονεμήθηκε το δάφνινο στεφάνι για την απαγγελία των ποιημάτων και των ασμάτων της. Οι συμπατριώτες της στο νησί την υποδέχονται με μεγάλη χαρά, ενθουσιασμό και σεβασμό. Η Σαπφώ έχει φέρει μαζί της τον νεαρό Φάωνα, τον οποίο ερωτεύτηκε με πάθος και τον παρουσιάζει στους υπηρέτες της ως σύντροφό της και ισότιμο κύριο του σπιτιού της. Τον επαινεί ως άνθρωπο εξαιρετικό, στο πλευρό του οποίου θέλει να ζήσει μια απλή και ήσυχη ζωή. Παλαιότερα, βασιλιάδες είχαν πέσει στα πόδια της όμορφης και διάσημης Σαπφούς, αλλά εκείνη τους απέρριψε. Ο Φάων, που από μικρός άκουγε ιστορίες για τη Σαπφώ και πήγε στους Ολυμπιακούς Αγώνες μόνο για να τη δει, δύσκολα μπορεί να πιστέψει την τύχη του.[4][5]
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/07/St%C3%BCckelberg_Sappho_1897.jpg/220px-St%C3%BCckelberg_Sappho_1897.jpg)
Όταν όμως ο νεαρός συναντά στον κήπο την υπηρέτρια της Σαπφούς Μελίττα, ερωτεύεται το αγνό κορίτσι και συνειδητοποιεί ότι η έλξη του για τη Σαπφώ ήταν λατρεία της ποιητικής ιδιοφυΐας και της φήμης της μεγάλης γυναίκας και όχι έρωτας. Η Σαπφώ είχε αγοράσει τη Μελίττα από μωρό σε ένα σκλαβοπάζαρο και από τότε την είχε μεγαλώσει σαν κόρη της. Όταν ανακαλύπτει την προδοσία και συνειδητοποιεί ότι οι δυο τους τρέφουν αληθινά συναισθήματα, πρώτα απειλεί τη Μελίττα με ένα στιλέτο και αργότερα αποφασίζει να τη στείλει στη Χίο. Ωστόσο, ο Φάων ανατρέπει αυτό το σχέδιο και με μια βάρκα προσπαθεί να ξεφύγει με τη Μελίττα από την ισχυρή Σαπφώ. Κατόπιν εντολής της ποιήτριας, οι υπηρέτες της καταδιώκουν τη βάρκα και φέρνουν το ζευγάρι πίσω.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e1/Wien_Grillparzerdenkmal_Relief_Sappho.jpg/220px-Wien_Grillparzerdenkmal_Relief_Sappho.jpg)
Η Μελίττα μετανιώνει για τη φυγή και την απιστία της όταν βλέπει πόσο πολύ η θλίψη και ο πόνος έχουν καταβάλει τη Σαπφώ. Ο Φάων, όμως, της επιτίθεται και επιμένει στην ελευθερία του να απομακρυνθεί από τη Σαπφώ, την οποία εκτιμά ως ποιήτρια αλλά τώρα περιφρονεί ως άνθρωπο. Ο υπηρέτης Ράμνης κατηγορεί τον Φάωνα ότι ατίμασε τη Σαπφώ, που ήταν ευλογημένη από τους θεούς και μοναδικά προικισμένη και ότι την κατέστρεψε με τα λόγια και τις πράξεις του. [6]
Όταν ο Φάων το αντιλαμβάνεται αυτό, όπως και η Μελίττα, μετανιώνει για τις πράξεις του και σπεύδει στη Σαπφώ. Είναι όμως αργά. Αυτή έχει ήδη απομακρυνθεί από τον κόσμο, πετάει όλα τα σύμβολα της εγκόσμιας επιτυχίας της στη θάλασσα και δεν αντιδρά στη σχέση του ζευγαριού. Απογοητευμένη από τους ανθρώπους που αγαπούσε, παραδίδει τη μοίρα της στους θεούς, των οποίων ήταν η αγαπημένη, και αυτοκτονεί πέφτοντας στη θάλασσα, ευλογώντας το ζευγάρι και προσδοκώντας μια καλύτερη ζωή.[7]
Μετάφραση στα ελληνικά
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Σαπφώ: Δράμα εις πράξεις πέντε / Φραντς Γκριλπάρτσερ, μετάφρασις μετά συντόμου βιογραφίας της ποιήτριας υπό Εμμανουήλ Δαυΐδ, τυπογραφεία Κόσμος, Αθήναι 1926. [8]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 4752753-5.
- ↑ OL1452023W.
- ↑ . «abipur.de/sappho franz grillparzer».
- ↑ . «gutenberg.org/Sappho (Grillparzer)/text».
- ↑ . «poetryfoundation.org/poets/sappho».
- ↑ . «enotes.com/topics/sappho-franz-grillparzer/in-depth».
- ↑ . «franzgrillparzer.at/Dramen/sappho».
- ↑ . «anemi.lib.uoc.gr/Σαπφώ/Γκριλπάρτσερ».