Μετάβαση στο περιεχόμενο

Σιωπηλή τραγωδία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Σιωπηλή τραγωδία
ΣκηνοθεσίαΖαν Νεγκουλέσκο
ΠαραγωγήΤζέρι Γουόλντ
ΣενάριοΆλεν Βίνσεντ
Ίρμα φον Κιουμπ
Έλμερ Μπλέινι Χάρις (Θεατρικό)
ΠρωταγωνιστέςΤζέιν Γουάιμαν
Λιου Έιρες
Τσαρλς Μπίκφορντ
Άγκνες Μούρχεντ
ΜουσικήΜαξ Στάινερ
ΦωτογραφίαΤεντ ΜακΚόρντ
ΜοντάζΝτέιβιντ Γουέϊσμπαρτ
Εταιρεία παραγωγήςWarner Bros. και Warner Bros. Pictures
ΔιανομήWarner Bros. και Netflix
Πρώτη προβολήCountry flag 14/9 /1948
Κυκλοφορία1948
Διάρκεια102 λεπτά
ΠροέλευσηΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
ΓλώσσαAγγλικά
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Το Σιωπηλή τραγωδία (Πρωτότυπος τίτλος: Johnny Belinda) είναι ψυχολογικό δράμα παραγωγής 1948 σε σκηνοθεσία Ζαν Νεγκουλέσκο. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι οι Τζέιν Γουάιμαν, Λιου Έιρες, Τσαρλς Μπίκφορντ, Άγκνες Μούρχεντ, Στίβεν ΜακΝάλι και Τζαν Στέρλινγκ. Η ταινία είναι βασισμένη στο θεατρικό του Έλμερ Μπλέιν Χάρις που ανέβηκε το 1940 στο Μπρόντγουεϊ και η διασκευή του για τη μεγάλη οθόνη έγινε από τους Άλεν Βίνσεντ και Ίρμα φον Κιουμπ. Η ταινία έλαβε 12 υποψηφιότητες για Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και βραβεύτηκε με Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου.

Η Μπελίντα ΜακΝτόναλντ (Τζέιν Γουάιμαν) είναι μια κωφάλαλη νεαρή κοπέλα που ζει με τον πατέρα της Μπλακ ΜακΝτόναλντ (Τσαρλς Μπίκφορντ) και τη θεία της Άγκι ΜακΝτόναλντ (Άγκνες Μούρχεντ) στη νήσο Κέιπ Μπρετόν, που βρίσκεται κοντά στην ανατολική ακτή του Καναδά. Ο πατέρας της Μπελίντας ασχολείται με το εμπόριο αλευριού και θεωρεί την κόρη του υπεύθυνη για το θάνατο της γυναίκας του, η οποία απεβίωσε κατά τη διάρκεια της γέννας. Η ζωή της Μπελίντα φαίνεται να αλλάζει όταν στην πόλη φτάνει ο γιατρός Ρόμπερτ Ρίτσαρντσον (Λιου Έιρες), ο οποίος γίνεται φίλος της και διαπιστώνει κάτι που οι υπόλοιποι αγνοούν: ότι η Μπελίντα είναι έξυπνη παρά το γεγονός ότι δεν μπορεί να μιλήσει. Ο γιατρός αναλαμβάνει να διδάξει στην Μπελίντα τη γλώσσα των κωφάλαλων και λόγω της καθημερινής τους επαφής γεννιούνται ερωτικά συναισθήματα και από τις δυο πλευρές. Μια νύχτα όμως ο κόσμος της Μπελίντας καταστρέφεται όταν ένας πελάτης του πατέρας της ο Λόκι ΜακΚόρμικ (Στίβεν ΜακΝάλι), μεθάει σε ένα χωρό και πηγαίνει στο αγρόκτημα των ΜακΝτόναλντ, όπου η Μπελίντα βρίσκεται μόνη της και τη βιάζει. Η νεαρή κοπέλα μένει έγκυος και γεννάει ένα αγοράκι το οποίο αποκαλεί Τζόνι. Κανείς δεν ξέρει το όνομα του πατέρα κι όλοι υποπτεύονται ότι πρόκειται για τον γιατρό Ρίτσαρντσον. Κάποια στιγμή ομώς ο Λόκι επιστρέφει στο αγρόκτημα με την πρόφαση ότι θέλει να αγοράσει αλεύρι, θέλοντας στην πραγματικότητα να δει το παιδί και αποκαλύπτει στον πατέρα της Μπελίντας ότι το παιδί είναι δικό του. Ο Λόκι και ο Μπλακ παλεύουν σε έλα λόφο κοντά στη θάλασσα και ο Λόκι σκοτώνει Μπλακ. Έπειτα προσπαθεί να κλέψει το μωρό από τη Μπελίντα με τη βοήθεια της μνηστής του Στέλλας (Ζαν Στέρλινγκ). Στην πάλη που ακολουθεί η Μπελίντα τον σκοτώνει και συλλαμβάνεται ως ένοχη για τη δολοφονία του Λόκι.

Πληροφορίες παραγωγής

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δραματική αμερικανική ταινία βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό του Έλμερ Μπλέινι Χάρις που ανέβηκε στο Μπρόντγουεϊ για 321 παραστάσεις το 1940. Το θεατρικό του Χάρις είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα που έλαβαν χώρα κοντά στη θερινή κατοικία του συγγραφέα στο Φόρτσουν Μπριτζ της Νήσου του Πρίγκιπα Εδουάρδου. Η Μπελίντα του θεατρικού ήταν στην πραγματικότητα η Λίντια Ντίνγκγουελ, μια κωφάλαλη κοπέλα που έπεσε θύμα βιασμού από έναν άνδρα κι έπειτα δυσφήμησης από μια ολόκληρη πόλη. Το γεγονός ότι το θεατρικό πέρα από τις συνέπειες που έχουν στη ζωή των ανθρώπων η διάδοση λανθασμένων πληροφοριών και η δυσφήμηση, πραγματεύετεται και τη φρίκη του βιασμού, το καθιστούσε ακατάλληλο για να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη, εφόσον ο κώδικας της λογοκρισίας Χέιζ απαγόρευε την προβολή της σεξουαλικής βίας στις ταινίες που κυκλοφόρησαν από το 1934 κι έπειτα. Η Warner κατάφερε να πάρει την άδεια προκειμένου να γυριστεί η ταινία, η οποία θεωρήθηκε η πρώτη ταινία που έσπασε έναν από τους κανόνες του κώδικα Χέιζ, καθώς και η πρώτη που πραγματεύτηκε μετά από πολλά χρόνια το θέμα του βιασμού[1]. Ο Στίβεν ΜακΝάλι που υποδύεται τον Λόκι τον βιαστή της Μπελίντα, υποδύθηκε τον γιατρό Ρίτσαρντσον στο θέατρο[1].

Η ταινία ήταν η δεύτερη εμπορικότερη της χρονιάς στο Βρετανικό Box Office το 1948[2].

Η ταινία έλαβε 12 υποψηφιότητεςγια βραβεία Όσκαρ το 1948[3], αριθμός ρεκόρ για την περίοδο εκείνη κι αποτέλεσε τη δεύτερη, μετά την Κυρία Μίνιβερ (Mrs. Miniver, 1942) του Γουίλιαμ Γουάιλερ που έλαβε υποψηφιότητες και στις τέσσερις ερμηνευτικές κατηγορίες. Η μόνη νίκη που κατάφερε όμως να έχει ήταν εκείνη για το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου, με το οποίο βραβεύτηκε η Τζέιν Γουάιμαν. Η Γουάιμαν, που μάλιστα που είχε χωρίσει προσφάτως από τον πρώην της σύζυγο Ρόναλντ Ρέιγκαν, δεν περίμενε να κερδίσει και σηκώθηκε σαστισμένη από τη θέση της όταν ανακοινώθηκε το όνομα της αφήνοντας την τσάντα της να πέσει στο έδαφος και να ανοίξει αδειάζοντας δεκάδες κέρματα και καραμέλες στο πάτωμα. Όταν έφτασε στη σκηνή είπε: Κέρδισα αυτό το βραβείο κρατώντας το στόμα μου κλειστό και νομίζω ότι θα το ξανακάνω!

Βράβευση:

  • Α’ Γυναικείου Ρόλου – Τζέιν Γουάιμαν

Υποψηφιότητα:

  • Καλύτερης Ταινίας – Τζέρι Γουόλντ
  • Σκηνοθεσίας – Ζαν Νεγκουλέσκο
  • Α’ Ανδρικού Ρόλου – Λιου Έιρες
  • Β’ Ανδρικού Ρόλου – Τσαρλς Μπίκφορντ
  • Β’ Γυναικείου Ρόλου – Άγκνες Μούρχεντ
  • Διασκευασμένου Σεναρίου – Άλεν Βίνσεντ & Ίρμα φον Κιουμπ
  • Φωτογραφίας, Ασπρόμαυρη ταινία – Τεντ ΜακΚορντ
  • Μουσικής Επιμέλειας - Μαξ Στάινερ
  • Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης, Ασπρόμαυρη ταινία – Ρόμπερτ Χάας & Γουίλιαμ Γουάλας
  • Μοντάζ – Ντέιβιντ Γουάισμπαρτ
  • Ήχου - Νέιθαν Ο. Λέβινσον

Η ταινία επανεκτελέστηκε το 1967 για την τηλεόραση, με πρωταγωνιστές τη Μία Φάροου, τον Ίαν Μπάνεν και τον Ντέιβιντ Καραντάιν, ενώ το 1982 προβλήθηκε και δεύτερη επανεκτέλεση πάλι για την τηλεόραση με την Ροζάνα Αρκέτ και τον Ρίτσαρντ Τόμας.

  1. 1,0 1,1 Johnny Belinda  στην IMDb
  2. «The Third Man As Popular Film Of Year.». The Sydney Morning Herald (National Library of Australia): σελ. 3. 16 December 1949. http://nla.gov.au/nla.news-article18142723. Ανακτήθηκε στις 4 March 2013. 
  3. «NY Times: Johnny Belinda». NY Times. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2008. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]