Μετάβαση στο περιεχόμενο

Σλαβομακεδόνες

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αυτό το λήμμα αφορά το έθνος των Σλαβομακεδόνων. Για τους σλαβόφωνους της ελληνικής Μακεδονίας, δείτε: Σλαβόφωνοι της ελληνικής Μακεδονίας.
Για τους σλαβόφωνους της ευρύτερης περιοχής της Μακεδονίας την περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας, δείτε: Σλαβόφωνοι στην οθωμανική Μακεδονία.
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί.
Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 02/03/2019.
Σλαβομακεδόνες
Македонци
Συνολικός πληθυσμός
2 εκατομμύρια
Περιοχές με σημαντικούς πληθυσμούς
Βόρεια Μακεδονία1.297.981 [1]
Αυστραλία83.978 [2]
Ιταλία65.347
Γερμανία62.295
Ελβετία61.304 [3]
Ηνωμένες Πολιτείες57.200 [4]
Βραζιλία45.000
Καναδάς37.055
Τουρκία31.518
Σερβία22.755 [5]
Αυστρία23.056 [6]
Αλβανία5.512
Κροατία4.138 [7]
Σλοβενία3.972 [8]
Βοσνία και Ερζεγοβίνη2.278 [9]
Βουλγαρία1.654 [10]
Ρουμανία1.264 [11]
Μαυροβούνιο900 [12]
Ελλάδα747 [13]
Ρωσία325 [14]
Γλώσσες
Σλαβομακεδονική γλώσσα
Θρησκεία
Ορθόδοξος Χριστιανισμός
(Με μειονοτικές θρησκείες τις Καθολικισμό και Μουσουλμανισμό)
Σχετιζόμενες εθνικές ομάδες
Βούλγαροι, άλλοι Νότιοι Σλάβοι

Οι Σλαβομακεδόνες, γνωστοί διεθνώς και ως Μακεδόνες (σλαβομακεδονικά: Македонци, προφ. Μακέντοντσι) είναι ένα σλαβικό έθνος που κατοικεί ως επί το πλείστον στη Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας.[15] Μιλούν τη σλαβομακεδονική, μία νότια Σλαβική γλώσσα (άλλοτε αποκαλούμενη και ως σλαβονική),[16] η οποία αποκαλείται από τους ομιλητές της και σχεδόν όλους τους γλωσσολόγους μακεδονική[17] (σλαβομακεδονικά: македонски, προφ. μακέντονσκι).

Καταγωγή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η παραδοσιακή ιστοριογραφία έδειξε ότι αυτές οι πληθυσμιακές ομάδες εμφανίζονται με την έναρξη επιδρομών και εισβολών των Σλάβων και Αβάρων από τη Βλαχία και τη Δυτική Ουκρανία κατά τον 6ο και 7ο αιώνα. Ωστόσο, οι πρόσφατες ανθρωπολογικές και αρχαιολογικές προοπτικές έβλεπαν την εμφάνιση των Σλάβων στη Μακεδονία και γενικά στα Βαλκάνια ως μέρος μιας ευρείας και πολύπλοκης διαδικασίας μετασχηματισμού του πολιτιστικού, πολιτικού και εθνογλωσσικού βαλκανικού τοπίου μετά την κατάρρευση της ρωμαϊκής εξουσίας. Οι ακριβείς λεπτομέρειες και η χρονολόγηση των μετατοπίσεων του πληθυσμού πρέπει να καθοριστούν. Εκτός από τη Βουλγαρία, η περιοχή της Βόρειας Μακεδονίας παρέμεινε «Ρωμαϊκή» στις πολιτιστικές της προοπτικές μέχρι τον 7ο αιώνα. Ωστόσο, ταυτόχρονα, πηγές επιβεβαιώνουν πολλές σλαβικές φυλές στα περίχωρα της Θεσσαλονίκης και πιο έξω, συμπεριλαμβανομένου των Βερζητών στην Πελαγονία. Μεταγενέστερες μεταναστεύσεις περιλάμβαναν τους Μαγυάρους τον 9ο αιώνα, τους Αρμένιους τον 10ο και τον 12ο αιώνα, τους Κουμάνους τον 11ο και τον 13ο αιώνα. Οι σκλαβηνίες της Μακεδονίας πιθανότατα υπήχθησαν στη Βουλγαρική επιρροή κατά τη διάρκεια της βασιλείας της αυτοκράτειρας Ειρήνης της Αθηναίας στα μέσα του 9ου αιώνα. Στη συνέχεια, τα λογοτεχνικά και εκκλησιαστικά κέντρα στην Οχρίδα έγιναν μια δεύτερη πολιτιστική πρωτεύουσα της μεσαιωνικής Βουλγαρίας.

Η Στρατιωτική Εγκυκλοπαίδεια της πρώην Γιουγκοσλαβίας κατατάσσει τους προγόνους των σημερινών κατοίκων της Βόρειας Μακεδονίας ως Σλάβους, ανθρώπους των πρώτων σλαβικών φυλών όπως οι Βερεζίτοι, οι Δραγουβίτοι, οι Σμόλιανοι, οι Ρίνχινοι, οι Βελεγιζίτοι και άλλοι, οι οποίοι εισήλθαν στη Βυζαντινή αυτοκρατορία τον 6ο και τον 7ο αιώνα μ.Χ.. Σύμφωνα με μία πηγή, τον 6ο με 7ο αιώνα κατοίκησαν Σλάβοι στην περιοχή της αρχαίας Μακεδονίας. Στη συνέχεια θεωρούντο ως επί το πλείστον Βούλγαροι και πολλοί από αυτούς σχεδόν μέχρι τον εικοστό αιώνα έβλεπαν τους εαυτούς τους ως Βουλγάρους.[18]

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μεσαιωνικό και οθωμανικό παρελθόν

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η έννοια της «σλαβομακεδονικής» εθνότητας, ξεχωριστή από τους ορθόδοξους βαλκανικούς γείτονές της, φαίνεται να είναι μια νέα συγκριτικά έννοια. Οι πρώτες εκδηλώσεις της αρχικής σλαβομακεδονικής ταυτότητας εμφανίστηκαν κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα ανάμεσα σε περιορισμένους κύκλους σλάβων διανοουμένων, κυρίως έξω από την περιοχή της Μακεδονίας. Εμφανίστηκαν μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 και εδραιώθηκαν από την κυβερνητική πολιτική της κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι αναφορές σε «Μακεδόνες» ήταν ποικίλες, από γεωγραφική ως διοικητική. Οι βυζαντινοί ιστορικοί χαρακτήρισαν τα πολυάριθμα σλαβικά φυλετικά συνδικάτα στα πρώιμα μεσαιωνικά Βαλκάνια ως «Σκλαβηνικά» και συχνά τα συσχέτιζαν με συγκεκριμένες φυλές. Στον 9ο αιώνα, ο Θεοφάνης ο Ομολογητής ανέφερε ότι ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Β κατέλαβε την Μακεδονική Σλαβηνία (μικρές φυλετικές τάξεις των Σλάβων που εγκατέστησαν τα Βαλκάνια μετά την κατάρρευση των Αβάρων) το 758-759. Οι σύγχρονοι Σλαβομακεδόνες ιστορικοί το χαρακτήρισαν ως ένα είδος πρωταρχικής εθνοπολιτικής οντότητας, όμως αυτές οι απόψεις είναι αμφίβολες. Αυτοί οι Σλάβοι δεν είχαν επαρκείς ικανότητες οικοδόμησης του κράτους, δεν κατάφεραν να τις ενώσουν και τον 8ο αιώνα επανακτήθηκαν από τους Βυζαντινούς. Από την άλλη πλευρά, οι πρόσφατες δημοσιεύσεις του Φλόριντ Κούρτα περιγράφουν τη μεγάλη σλαβική εισβολή του 6ου και 7ου αιώνα στα Βαλκάνια και ιδιαίτερα στη Μακεδονία. Έτσι, οι Κροάτες, οι Σέρβοι και οι Βούλγαροι οργάνωσαν την δημιουργία των πρώτων νότιων σλαβικών κρατών και ο τοπικός (σλαβικός) πληθυσμός στη σημερινή Βόρεια Μακεδονία κατακτήθηκε από τους Βουλγάρους στα μέσα του 9ου αιώνα. Ωστόσο, καθ΄ όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα και μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, η πλειοψηφία των Σλαβικών πληθυσμών στην περιοχή της Μακεδονίας παρέπεμπε πιο συχνά στους Βούλγαρους. Ωστόσο, στην προ-εθνικιστική εποχή, οι όροι "Βούλγαρος" δεν είχαν αυστηρό εθνο-εθνικιστικό νόημα, μάλλον ήταν χαλαροί, συχνά εναλλάξιμοι όροι που θα μπορούσαν ταυτόχρονα να υποδηλώνουν θρησκευτικό προσανατολισμό, σε ορισμένες κοινωνικές ομάδες.

Μετά την οθωμανική κατάκτηση των Βαλκανίων από τους Οθωμανούς τον 15ο αιώνα, όλοι οι Ανατολικοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί συμπεριλήφθηκαν σε μια συγκεκριμένη εθνοθρησκευτική κοινότητα κάτω από τη γραικορωμαίικη δικαιοδοσία που ονομάζεται Ρουμ Μιλλέτ. Η συμμετοχή σε αυτήν τη θρησκευτική κοινότητα ήταν τόσο σημαντική που οι περισσότεροι απλοί άνθρωποι άρχισαν να αυτοπροσδιορίζονται ως Χριστιανοί ή ως Ρωμιοί. Ωστόσο, οι εθνικές ταυτότητες δεν εξαφανίστηκαν ποτέ. Αυτό επιβεβαιώνεται από το Φιρμάνι του Σουλτάνου από το 1680 που περιγράφει τις εθνοτικές ομάδες στα βαλκανικά εδάφη της αυτοκρατορίας ως εξής: Έλληνες, Αλβανοί, Σέρβοι, Βλάχοι και Βούλγαροι.

Εθνικοί ανταγωνισμοί και ανάδυση του μακεδονισμού

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η άνοδος του εθνικισμού στην οθωμανική αυτοκρατορία στις αρχές του 19ου αιώνα κατέστησε αντίθετη αυτήν τη συνεχιζόμενη κατάσταση. Οι συντονισμένες ενέργειες, που πραγματοποιήθηκαν από τους Βούλγαρους εθνικούς ηγέτες που υποστηρίχθηκαν από την πλειοψηφία του σλαβικού πληθυσμού στη σημερινή Βόρεια Μακεδονία προκειμένου να αναγνωριστούν ως ξεχωριστή εθνοτική οντότητα, αποτελούσαν το λεγόμενο «βουλγαρικό μιλλέτ», το οποίο αναγνωρίστηκε το 1870. Τη στιγμή της δημιουργίας της, οι άνθρωποι που ζούσαν στην σημερινή Βόρεια Μακεδονία δεν υπαγόντουσαν στην Βουλγαρική Εξαρχεία. Όμως, μέσω ψηφοφοριών από το 1872 έως το 1875, οι σλαβικοί οικισμοί στην περιοχή ψήφισαν (πάνω από τα 2/3) να μεταβούν στην Εξαρχεία.[19] Αναφερόμενοι στα αποτελέσματα των ερευνών και βάσει στατιστικών και εθνολογικών ενδείξεων, το συνέδριο της Κωνσταντινούπολης το 1876 συμπεριέλαβε το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας υπό βουλγαρική εθνική επιρροή.[εκκρεμεί παραπομπή] Ιδιαίτερα στις αρχές του 20ού αιώνα, ο Χένρι Νόελ Μπράιλσφορντ, δημοσιογράφος σύγχρονος της εποχής, περιέγραψε τους Σλάβους ομιλητές της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας ως σχετιζόμενους, τόσο με τους Σέρβους όσο και με τους Βουλγάρους, χωρίς να τους αποδίδει ξεκάθαρη εθνική συνείδηση, αποδεχόμενος ωστόσο ότι τμήμα του πληθυσμού είναι «οριστικά σερβικό», ενώ ένα άλλο τμήμα «καθαρά βουλγαρικό».[20]

Γυναίκες από το χωριό Σμίλεβο της Μακεδονίας (1913).

Με τη δημιουργία του Βουλγαρικού Πριγκιπάτου, το ανώτατο στρώμα της Μακεδονίας έπρεπε να αποφασίσει εάν η Μακεδονία θα έπρεπε να γίνει ανεξάρτητο κράτος ή μέρος μιας «Μεγάλης Βουλγαρίας».[εκκρεμεί παραπομπή] Για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, ένα μεγάλο τμήμα αυτών των σλαβικών εθνοτικών ομάδων, κυρίως εκείνες που κατοικούν εντός των ορίων υφίσταται μια μείζονα αλλαγή ταυτότητας στο πλαίσιο του κινήματος του Μακεδονισμού, αποτέλεσμα της πολιτικής τάσης της Ελλάδας, της Σερβίας και της Βουλγαρίας για διεκδίκηση της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας από τα τέλη 19ου αι. και αρχές του 20ού αι.[21] Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι πρώτες εκφράσεις μακεδονισμού από ορισμένους σλαβομακεδόνες διανοούμενους έγιναν στο Βελιγράδι, τη Σόφια, την Κωνσταντινούπολη, τη Θεσσαλονίκη και την Αγία Πετρούπολη. Οι δραστηριότητες αυτών των ανθρώπων καταγράφηκαν από τους Petko Slaveykov και Stojan Novaković. Η επόμενη σπουδαία μορφή της σλαβομακεδονικής αφύπνισης ήταν από τον Δημήτριγια Τσουπόβσκι, ένας από τους ιδρυτές της Μακεδονικής Λογοτεχνικής Εταιρείας, που ιδρύθηκε στην Αγία Πετρούπολη το 1902. Την περίοδο 1913-1918, ο Τσούποβσκι δημοσίευσε την εφημερίδα Μακεδόνσκι Γκόλοσον (Μακεδονική Φωνή) στην οποία συνάδελφοι του της Μακεδονικής Παροικίας της Πετρούπολης διέδωσαν την ύπαρξη μακεδονικού λαού χωριστού από τους Έλληνες, τους Βούλγαρους και τους Σέρβους και προσπάθησαν να διαδώσουν την ιδέα ενός ανεξάρτητου Μακεδονικού κράτους. Μετά τους βαλκανικούς πολέμους, και μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η ιδέα της ύπαρξης ενός χωριστού μακεδονικού έθνους εξαπλώθηκε περαιτέρω μεταξύ των Σλαβόφωνων πληθυσμών.[εκκρεμεί παραπομπή] Περιγράφοντας στο αυτοβιογραφικό του αντιπολεμικό μυθιστόρημα Η ζωή εν τάφω την ανάρρωσή του κατά τη διάρκεια της συμμετοχής του στο Μακεδονικό Μέτωπο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου στο σπίτι μιας αγροτικής οικογένειας στη Βελούσινα, ένα σλαβόφωνο πατριαρχικό χωριό κοντά στο Μοναστήρι, ο Έλληνας λογοτέχνης Στράτης Μυριβήλης έγραψε για τους κατοίκους του χωριού ότι «δὲ θέλουν νἆναι μήτε «Μπουλγκάρ», μήτε «Σρμπ» μήτε «Γκρρτς». Μοναχὰ «Μακεντὸν ὀρτοντόξ.»».[22] Σύμφωνα με μαρτυρίες επισκεπτών της περιοχής, ως αποτέλεσμα αντίδρασης στις εκστρατείες εθνικού προσηλυτισμού των προηγούμενων δεκαετιών, τη δεκαετία του 1920 η πλειονότητα των Χριστιανών Σλάβων που κατοικούσαν την ελληνική Μακεδονία και τη Μακεδονία του Βαρδάρη χρησιμοποιούσαν πλέον την ονομασία «Μακεδόνες» για να αυτοπροσδιοριστούν συλλογικά ως έθνος ή απλώς ξεχωριστή εθνότητα.[23]

Κομμουνισμός και σλαβομακεδονισμός

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Κομιντέρν στη δεκαετία του 1920 προσπάθησε να χρησιμοποιήσει το μακεδονικό ζήτημα ως πολιτικό όπλο. Το 1924 η Κομιντέρν διοργάνωσε την κατατεθείσα υπογραφή του λεγόμενου Μαϊνιφέστου του Μάη, το οποίο φιλοδοξούσε την ανεξαρτησία της Μακεδονίας. Το 1925, με τη βοήθεια της Κομιντέρν, δημιουργήθηκε η Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση, αποτελούμενη από μέλη της πρώην Αριστερής Εσωτερικής Μακεδονικής Επαναστατικής Οργάνωσης (ΕΜΕΟ). Αυτή η οργάνωση προώθησε στις αρχές της δεκαετίας του 1930 την ύπαρξη ενός χωριστού Μακεδονικού έθνους. Αυτή η ιδέα διεθνοποιήθηκε και υποστηρίχθηκε από την Κομιντέρν, η οποία εξέδωσε το 1934 ψήφισμα που υποστήριζε την ανάπτυξη της οντότητας. Τα κομμουνιστικά κόμματα των Βαλκανίων υποστήριξαν την εθνική εδραίωση του λαού της Μακεδονίας και δημιούργησαν μακεδονικά τμήματα μέσα στα κόμματα, με επικεφαλής τα κυριότερα μέλη του ΕΜΕΟ. Το 1943 ιδρύθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα Μακεδονίας και το κίνημα αντίστασης μεγάλωσε. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δημιουργήθηκαν εθνικά μακεδονικά θεσμικά όργανα στις τρεις περιοχές της Μακεδονίας και στη συνέχεια υπό κομμουνιστικό έλεγχο συμπεριλαμβανομένης της ίδρυσης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας στη Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας. Μετά την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας, το ζήτημα της ταυτότητας προέκυψε και πάλι. Οι εθνικιστές και οι κυβερνήσεις από γειτονικές χώρες (ιδιαίτερα από την Ελλάδα και τη Βουλγαρία) υποστηρίζουν την άποψη ότι η δημιουργία ενός μακεδονικού έθνους έγινε από τον Τίτο.

Πληθυσμός

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Νεαρές Σλαβομακεδόνισσες με παραδοσιακές φορεσιές.
Γλέντι Σλαβομακεδόνων στο Βερολίνο (2008).

Σημειώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

^ α: Σύμφωνα με την απογραφή πληθυσμού που έγινε στις 18 Μαρτίου 2001, στην Ελλάδα ζουν 747 άτομα με διαβατήριο της πΓΔΜ.[24]

Ωστόσο, στις ελληνικές απογραφές δεν τίθεται το ερώτημα της εθνικής συνείδησης και το ελληνικό κράτος δεν αναφέρει ύπαρξη μακεδονικής μειονότητας.
Η κυβέρνηση της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας το 1993 ισχυρίστηκε ότι υπάρχουν από 230.000 έως 270.000 «Μακεδόνες» στην ελληνική Μακεδονία,[25] ενώ το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι ισχυρίζεται ότι υπάρχουν από 10.000 έως 30.000 Σλαβόφωνοι με «μακεδονική» εθνική συνείδηση στην Ελλάδα.[26]
Το «Ουράνιο Τόξο», που αυτοπροσδιορίζεται ως «Κόμμα της μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα» συμμετείχε στις Ευρωεκλογές του 2009 και έλαβε στο σύνολο της ελληνικής επικράτειας 4.530 ψήφους (0,09%), από τις οποίες οι 2.594 στις εκλογικές περιφέρειες της Μακεδονίας.[27]

Πορτραίτα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Census 2002 Απογραφή 2002, archive.org
  2. ↑ 2006 Census. abs.gov.au
  3. ↑ 2005 Figures Αρχειοθετήθηκε 2008-06-24 στο Wayback Machine. bfs.admin.ch
  4. ↑ 2009 Community Survey Αρχειοθετήθηκε 2012-01-05 στο Wayback Machine.. factfinder.census.gov
  5. ↑ Попис становништва, домаћинстава и станова у Републици Србији спроведен је у октобру 2011. године. Αρχειοθετήθηκε 2019-02-23 στο Wayback Machine. popis2011.stat.rs
  6. ↑ Bevölkerung zu Jahresbeginn 2002-2018 nach zusammengefasster Staatsangehörigkeit - Österreich statistik.at
  7. ↑ POPULATION BY ETHNICITY, BY TOWNS/MUNICIPALITIES, 2011 CENSUS[νεκρός σύνδεσμος] statistik.at
  8. ↑ POPIS 2002 7. Prebivalstvo po narodni pripadnosti, Slovenija Αρχειοθετήθηκε 2017-04-26 στο Wayback Machine. stat.si
  9. ↑ Minderheitenschutz im östlichen Europa Bosnien und Herzegowina archive.org
  10. ↑ Преброяване 2011–основни резултати nsi.bg
  11. ↑ Rezultatele finale ale Recensământului din 2011 – Tab8. Populaţia stabilă după etnie – judeţe, municipii, oraşe, comune Αρχειοθετήθηκε 2016-01-18 στο Wayback Machine. recensamantromania.ro
  12. ↑ Popis stanovništva, domaćinstava i stanova u Crnoj Gori 2011. godine monstat.org
  13. ↑ Πίνακας 7: Aλλοδαποί κατά υπηκοότητα, φύλο καιεπίπεδο εκπαίδευσης Σύνολο Ελλάδος και νομοί. archive.org
  14. ↑ Broj na iselenici vo svetot.doc archive.org
  15. ↑ «CONSTITUTION OF THE REPUBLIC OF MACEDONIA» (PDF). Ανακτήθηκε στις 5 Μαρτίου 2018. 
  16. ↑ Κωνσταντίνος Τσώπρος, Αναμνήσεις από το Μελένικο, 1964 και 1992 ΙΜΧΑ GR ISSN 0073-862Χ
  17. ↑ Danforth, Loring M. (2010). «Ancient Macedonia, Alexander the Great and the Star or Sun of Vergina: National Symbols and the Conflict between Greece and the Republic of Macedonia». Στο: Joseph Roisman, Ian Worthington. A Companion to Ancient Macedonia. Blackwell Companions to the Ancient World. Οξφόρδη: Wiley-Blackwell. σελ. 581. : [...] "is known by virtually all linguists as 'the Macedonian language'".
  18. ↑ Πηγή: Μπροκχάους Εγκυκλοπαίδεια - 21η έκδοση, Λειψία 2006. Τόμος 17, σελ. 488. (Brockhaus Enzyklopädie, 21. Auflage, Band 17, Leipzig usw. 2006, S. 488.) ISBN 3-7653-4117-7
  19. ↑ Perry, Duncan M. (1988). The politics of terror : the Macedonian liberation movements, 1893-1903. Durham: Duke University Press. ISBN 0822308134. 17201929. 
  20. ↑ http://www.promacedonia.org/en/hb/hb_4_10.html Brailsford H. N. 1906, Macedonia: Its races and their future, London, 101.
  21. ↑ Gounaris Basil C. 1995, «Social cleavages and national 'awakening' in Ottoman Macedonia», East European Quarterly 29, 409-426.
  22. ↑ Μυριβήλης, Στράτης (1925-09-25). «Ἡ Ζωὴ ἐν τάφῳ. Κεφάλαιο ιζ΄». Καμπάνα. http://invenio.lib.auth.gr/record/46755/files/arc-2006-17817.pdf#page=4. Ανακτήθηκε στις 2017-12-28.  Tasos Kostopoulos (2009). «Naming the Other: From "Greek Bulgarians" to "Local Macedonians"». Στο: Alexandra Ioannidou· Christian Voß. Spotlights on Russian and Balkan Slavic Cultural History. Μόναχο/Βερολίνο: Verlaug Otto Sagner. σελ. 108.  Mackridge, Peter (2009). Language and National Identity in Greece, 1776-1796. Οξφόρδη: Oxford University Press. σελ. 303.  Brancoff, D.M. (1905). La Macédoine et sa Population Chrétienne. Παρίσι. σελίδες 168–9. 
  23. ↑ Boškovska, Nada (2017). Yugoslavia and Macedonia before Tito: between repression and integration. Λονδίνο / Νέα Υόρκη: I. B. Tauris. σελ. 5-10. 
  24. ↑ «Πίνακας 7: Αλλοδαποί κατά υπηκοότητα, φύλο και επίπεδο εκπαίδευσης - Σύνολο Ελλάδας και Νομοί (σελ. 5)» (PDF). Greek National Statistics Agency. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 28 Απριλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 22 Νοεμβρίου 2011. 
  25. ↑ «Denying Ethnic Identity: The Macedonians of Greece» (PDF). Human Rights Watch/Helsinki. σελ. 13. 
  26. ↑ «Report about Compliance with the Principles of the Framework Convention for the Protection of National Minorities». Greek Helsinki Monitor. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαΐου 2003. .
  27. ↑ Πηγή: Αποτελέσματα Ευρωεκλογών 2009, Υπουργείο Εσωτερικών

Διαβάστε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Σλαβομακεδόνες&oldid=10809849"