Σουβερίνη

Η σουβερίνη (αγγλ. Suberin), επίσης γνωστή και ως φελλίνη, είναι ένα φυσικό βιοπολυμερές, πολυεστερικής φύσης και πολύπλοκης χημικής δομής, που απαντάται στον φλοιό (περίδερμα) των δένδρων και δημιουργείται για να αποτελεί προστατευτικό φράγμα έναντι της υγρασίας και βλαπτικών διαλυμάτων.^[1]

Από χημικής άποψης είναι λιπόφιλη και αποτελείται από εστέρες της γλυκερόλης με καρβοξυλικά οξέα, δικαρβοξυλικά οξέα κ.ά., γνωστά ως οξέα σουβερίνης, καθώς επίσης και από γλυκερλινη. Η σουβερίνη είναι αδιάλυτη σε όλους τους οργανικούς διαλύτες και φυσικά και στο νερό. Έχει εξαιρετικά υψηλή υδροφοβία.^[2] Συνδέεται στη χημική δομή του εσωτερικού φλοιού με ενώσεις λιγνίνης και κουτίνη.^[3]

Γενικά, αποτελεί το κύριο συστατικό του φελλού, και έλαβε την ονομασία της από το είδος της φελλοφόρου βελανιδιάς, τη δρυ Quercus suber. Η κύρια λειτουργία της είναι να αποτελεί εμπόδιο στην κίνηση του νερού και των διαλυμένων ουσιών^[3] αφενός αποτρέποντας την απώλεια (εξάτμιση) ύδατος από τους φυτικούς ιστούς και επιπλέον αποτρέποντας την είσοδο επιβλαβών διαλυμάτων αλάτων ή άλλων από το εξωγενές περιβάλλον.

Η σουβερίνη αποτελείται από δύο στρώματα, ένα πολυαρωματικό και ένα πολυαλειφατικό.^[4] Τα πολυαρωματικά στρώματα εντοπίζονται κυρίως εντός του πρωτογενούς κυτταρικού τοιχώματος και τα πολυαλειφατικά βρίσκονται μεταξύ του πρωτογενούς κυτταρικού τοιχώματος και της κυτταρικής μεμβράνης. Η ακριβής ποιοτική και ποσοτική σύσταση των μονομερών σουβερίνης ποικίλλει σε διαφορετικά είδη δένδρων. Συχνά απαντώμενα αλειφατικά μονομερή περιλαμβάνουν: α-υδροξυοξέα (κυρίως 18-υδροξυοκταδεκ-9-ενοϊκό οξύ) και α,ω-διοξέα (κυρίως οκταδεκ-9-ενο-1,18-διοϊκό οξύ). Τα μονομερή των πολυαρωματικών είναι πρωτίστως υδροξυκινναμικά οξέα και παράγωγα, λ.χ. φερουλοϋλτυραμίνη.

Παραπομπές

↑ Lewis, N. G.; Yamamoto, E.; Wooten, J. B.; Just, G.; Ohashi, H.; Towers, G. H. (1987). «Monitoring biosynthesis of wheat cell-wall phenylpropanoids in situ». Science 237 (4820): 1344–6. doi:10.1126/science.237.4820.1344. PMID 17801473. https://archive.org/details/sim_science_1987-09-11_237_4820/page/n74.
↑ Graça, J. (2015). «Suberin: The biopolyester at the frontier of plants». Frontiers in Chemistry 3: 62. doi:10.3389/fchem.2015.00062. PMID 26579510.
↑ ^3,0 ^3,1 Bernards, M.A. (March 2002). «Demystifying suberin». Canadian Journal of Botany 80 (3): 227–240(14). doi:10.1139/b02-017.
↑ Kolattukudy, P. E. (1980). «Biopolyester Membranes of Plants: Cutin and Suberin». Science 208 (4447): 990–1000. doi:10.1126/science.208.4447.990. ISSN 0036-8075. PMID 17779010.

[1] Lewis, N. G.; Yamamoto, E.; Wooten, J. B.; Just, G.; Ohashi, H.; Towers, G. H. (1987). «Monitoring biosynthesis of wheat cell-wall phenylpropanoids in situ». Science 237 (4820): 1344–6. doi:10.1126/science.237.4820.1344. PMID 17801473. https://archive.org/details/sim_science_1987-09-11_237_4820/page/n74.

[2] Graça, J. (2015). «Suberin: The biopolyester at the frontier of plants». Frontiers in Chemistry 3: 62. doi:10.3389/fchem.2015.00062. PMID 26579510.

[Bernard-3] 3,0 ^3,1 Bernards, M.A. (March 2002). «Demystifying suberin». Canadian Journal of Botany 80 (3): 227–240(14). doi:10.1139/b02-017.

[Kolattukudy1980-4] Kolattukudy, P. E. (1980). «Biopolyester Membranes of Plants: Cutin and Suberin». Science 208 (4447): 990–1000. doi:10.1126/science.208.4447.990. ISSN 0036-8075. PMID 17779010.

[1]

[2]

[3]

[4]