Σρτζαν Άλεξιτς
| Σρτζαν Άλεξιτς | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 9 Μαΐου 1966 Τρεμπίνιε |
| Θάνατος | 27 Ιανουαρίου 1993 Τρεμπίνιε |
| Αιτία θανάτου | μη διεισδυτικός τραυματισμός |
| Συνθήκες θανάτου | ανθρωποκτονία |
| Χώρα πολιτογράφησης | Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ηθοποιός |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | στρατός ξηράς |
| Πόλεμοι/μάχες | Πόλεμος της Βοσνίας |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | μετάλλιο γενναιότητας Μίλος Ομπίλτζ |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Σρτζαν Άλεξιτς (στα σερβικα: Срђан Алексић) (1966- 27 Ιανουαρίου 1993) ήταν στρατιώτης του σερβοβοσνιακού στρατού στη διάρκεια του Πολέμου στη Βοσνία.
Πέθανε στις 27 Ιανουαρίου 1993 στο νοσοκομείο όπου είχε μεταφερθεί λίγες μέρες νωρίτερα, σε κωματώδη κατάσταση, ύστερα από επίθεση που δέχτηκε από Σερβοβόσνιους στρατιώτες, όταν παρενέβη για να σώσει έναν Βόσνιο φίλο του, που οι στρατιώτες χτυπούσαν στην μέση του δρόμου.
Για τη θυσία του ο Σρτζαν Άλεξιτς τιμήθηκε μετά θάνατον με το Χρυσό Μετάλλιο Μίλαν Όμπιλιτς ενώ το όνομά του δόθηκε σε δρόμους σε διάφορες πόλεις της πρώην Γιουγκοσλαβίας.
Βιογραφικό
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Σρτζαν Άλεξιτς γεννήθηκε στο Τρέμπινιε (Trebinje), στις 9 Μαΐου 1966. Ασχολούνταν με την κολύμβηση και ήταν ερασιτέχνης ηθοποιός. Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος στη Βοσνία κατατάχθηκε στο στρατό της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας (Army of Republika Srpska –VRS). Κατά τη διάρκεια του πολέμου συνέχισε να ασχολείται με το θέατρο.
Στις 21 Ιανουαρίου 1993 τέσσερις στρατιώτες του VRS, αφού έβγαλαν δια της βίας από ένα καφέ στο Τρέμπινιε, τον Βόσνιο Alen Glavović, στο δρόμο, άρχισαν να τον βρίζουν και να τον χτυπούν.[1][2] Όταν ο Άλεξιτς είδε τους στρατιώτες να χτυπούν τον Glavović, που ήταν γείτονας και φίλος του, πλησίασε και άρχισε να τους φωνάζει να σταματήσουν. Πράγματι οι στρατιώτες σταμάτησαν, και έτσι ο Glavović γλύτωσε, όμως αμέσως μετά στράφηκαν κατά του Άλεξιτς και άρχισαν να τον χτυπούν με τα όπλα τους. Ο Άλεξιτς μεταφέρθηκε σε κωματώδη κατάσταση στο νοσοκομείο όπου εξέπνευσε στις 27 Ιανουαρίου 1993.[2][3]
Από τους τέσσερις δράστες ο ένας σκοτώθηκε στη διάρκεια του πολέμου. Στους άλλους τρείς επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 28 μηνών.[4] Ο Alen Glavović, που ζει στη Σουηδία, κάθε χρόνο επισκέπτεται το τάφο του Σρτζαν και τον πατέρα του, με την οικογένειά του.[1][4]
Στη δολοφονία του Άλεξιτς βασίστηκε η ταινία του Σρτζαν Γκολούμποβιτς Krugovi (Διασταυρούμενες Ζωές) το 2013.[3] Επίσης από τη Ραδιοτηλεόραση της Σερβίας μεταδόθηκε ένα ντοκιμαντέρ για τον Σρτζαν Άλεξιτς, με τον τίτλο "SRĐO", που ήταν το υποκοριστικό του εικοσιεπτάχρονου Σερβοβόσνιου.[5]
Το όνομα του Σρτζαν Άλεξιτς έχει δοθεί σε ένα δρόμο στο δήμο του Νόβι Γκραντ, στο Σαράγεβο, σε ένα δρόμο στην πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου, Ποντγκόριτσα και σε ένα δρόμο στο Νόβι Μπέογκραντ.[3][6][7][8]
Η μη κυβερνητική οργάνωση Post-Conflict Research Center διεξάγη σε διάφορες πόλεις της Βοσνίας το Διαγωνισμό Νέων Σρτζαν Άλεξιτς (Srđan Aleksić Youth Competition), με σκοπό να διατηρηθεί ζωντανό το πνεύμα της θυσίας του Άλεξιτς στους νέους ανθρώπους στη Βοσνία.[9]
Ο Σρτζαν Άλεξιτς τιμήθηκε από την Σερβική Δημοκρατία με το Χρυσό Μετάλλιο Μίλαν Όμπιλιτς το 2012.[2]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 http://balkans.aljazeera.net/vijesti/srdan-aleksic-bez-priznanja-u-rodnom-trebinju
- ↑ 2,0 2,1 2,2 http://www.b92.net/info/vesti/index.php?yyyy=2012&mm=02&dd=15&nav_category=12&nav_id=582988
- ↑ 3,0 3,1 3,2 http://www.balcanicaucaso.org/aree/Serbia/Belgrado-intitolata-via-a-Srdan-Aleksic
- ↑ 4,0 4,1 http://www.blic.rs/vesti/hronika/godisnjica-ubistva-srdana-aleksica/r0tv1hc
- ↑ http://www.rts.rs/page/tv/sr/story/22/RTS+Satelit/1045422/Sr%C4%91o,+dokumentarni+film.html
- ↑ http://www.balkaninsight.com/en/article/belgrade-honours-wartime-hero-with-a-plaque-01-27-2016
- ↑ http://www.slobodnaevropa.org/a/podgorica-dobila-bulevar-srdjana-aleksica/25043110.html
- ↑ http://www.blic.rs/vesti/beograd/ulica-na-novom-beogradu-dobija-ime-srdana-aleksica/tpe899f
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Δεκεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2016.