Μετάβαση στο περιεχόμενο

Στυλιανός Αλεξίου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Στυλιανός Αλεξίου
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Στυλιανός Αλεξίου (Ελληνικά)
Γέννηση13  Φεβρουαρίου 1921[1]
Ηράκλειο
Θάνατος12  Νοεμβρίου 2013[1]
Ηράκλειο[2]
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΕλληνικά[3]
νέα ελληνική γλώσσα[4]
Γαλλικά[4]
Γερμανικά[4]
Αγγλικά[4]
ΣπουδέςΕθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (1939–1946)
Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας (1951–1952)
École Normale Supérieure (1961–1962)
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταιστορικός της τέχνης
αρχαιολόγος[5]
διδάσκων πανεπιστημίου
βυζαντινολόγος
φιλόλογος[6]
Οικογένεια
ΣύζυγοςΜάρθα Αποσκίτη
ΓονείςΛευτέρης Αλεξίου
ΣυγγενείςΈλλη Αλεξίου (θεία) και Γαλάτεια Καζαντζάκη (θεία)
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαμέλος της Ακαδημίας Αθηνών
δεδομένα

Ο Στυλιανός Αλεξίου (13 Φεβρουαρίου 1921, Ηράκλειο - 12 Νοεμβρίου 2013) ήταν Έλληνας αρχαιολόγος, φιλόλογος και καθηγητής πανεπιστημίου.[7]

Βίος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Στυλιανός Αλεξίου γεννήθηκε το 1921 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Καταγόταν από οικογένεια λογίων: ο πατέρας του ήταν ο Λευτέρης Αλεξίου (1890-1964), λογοτέχνης και φιλόλογος και θείες του είχε την Έλλη Αλεξίου και τη Γαλάτεια Καζαντζάκη.[8] Παππούς του ήταν ο ομώνυμος Στυλιανός Αλεξίου, λόγιος και εκδότης εφημερίδων του Ηρακλείου. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1939-1946) από όπου πήρε το Διδακτορικό του δίπλωμα το 1959. Έλαβε υποτροφία από το Centre National de la Recherche Scientifique και έμεινε κατά το ακαδημαϊκό έτος 1951-1952 στην Ecole Normale Superieure στο Παρίσι, και στα 1961-1962 με υποτροφία του Ιδρύματος Humboldt στη Χαϊδελβέργη. Από το 1947 εργάστηκε ως Επιμελητής Αρχαιοτήτων Ρόδου και από το 1950 τοποθετήθηκε στο Μουσείου Ηρακλείου. Στα 1960-1961 υπηρέτησε ως Έφορος Αρχαιοτήτων Δυτικής Κρήτης με έδρα τα Χανιά, στα 1962 ανέλαβε τη διεύθυνση του Μουσείου Ηρακλείου μέχρι το 1977 [9] οπότε παραιτήθηκε από Γενικός Έφορος Αρχαιοτήτων. Στα 1973 με 1977 υπήρξε μέλος του Αρχαιολογικού Συμβουλίου του υπουργείου Πολιτισμού.[9] Το 1977 άρχισε να διδάσκει στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Κρήτης[9] και το 1982 εξελέγη ως πρώτος στη σχολή αυτή καθηγητής της μεσαιωνικής και νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας.[9]

Το 1963-1964 υπήρξε διευθυντής σύνταξης των Κρητικών Χρονικών, μέλος της συντακτικής επιτροπής του επιγραφικού περιοδικού Kadmos του Λονδίνου και μέλος επιστημονικών εταιρειών όπως του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου, της Αγγλικής Αρχαιολογικής Σχολής Αθηνών, της Αρχαιολογικής Εταιρείας, της Association International d' Etudes Byzantines, της Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών, της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, της Λαογραφικής Εταιρείας, της Εταιρείας Κρητικών Ιστορικών Μελετών. Ήταν, τέλος, Commendatore της Ιταλικής Δημοκρατίας.[9] Το 1981 τιμήθηκε με τον τίτλο του αντεπιστέλλοντος μέλους της Ακαδημίας Αθηνών[10]

Το 1992 τιμήθηκε από το Πανεπιστήμιο της Πάδοβας για τις συμβολές του στη μινωική αρχαιολογία και της βυζαντινής και νεοελληνικής φιλολογίας. Tο 1993 η κριτική επιτροπή των Κρατικών Λογοτεχνικών Βραβείων τον τίμησε για το σύνολο της πνευματικής προσφοράς του, με το Ειδικό Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας [1993][11] ενώ τον Νοέμβριο του 2000 αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών.[12]

Αρχαιολογικό έργο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι κυριότερες από τις αρχαιολογικές εργασίες του είναι οι ανασκαφές των θαλαμοειδών τάφων του Λιμένος Κνωσού-Κατσαμπά στα 1951-1963 και των πρωτομινωικών θολωτών τάφων της Λεβήνος-Λέντα στα 1958-1966, η αναδιοργάνωση και επαύξηση κατά το ένα τρίτο του Μουσείου Ηρακλείου, με την έκθεση της νέας πτέρυγας (πέντε αίθουσες και εκατό περίπου νέες προθήκες), η ίδρυση των Μουσείων Χανίων (1962) και Αγίου Νικολάου (1969), η διατύπωση της θεωρίας για το συγκεντρωτικό και ανακτορικό χαρακτήρα του μινωικού εμπορίου (1958), η επισήμανση των οχυρώσεων της μινωικής Κρήτης, η έρευνα στο Λούξορ της Αιγύπτου, η μελέτη των μινωικών δεξαμενών καθαρμού (1972), ο εντοπισμός της Πανόρμου-Απολλωνίας και άλλων πόλεων της ελληνικής Κρήτης (1974). Τέλος με ειδική νομοθετική πράξη φρόντισε και για την προστασία του αρχαιολογικού χώρου της Κνωσού.[9]

Φιλολογικό έργο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έχει ερευνήσει τα κείμενα της κρητικής λογοτεχνίας, ξεκινώντας το 1952 με τη μελέτη του για τον Ερωτόκριτο. Έξι βιβλία και τριάντα μελετήματα αριθμεί η συμβολή του στο θέμα αυτό με πιο σημαντική την έκδοση του Ερωτόκριτου στα 1980, φιλολογικά αποκαταστημένο.[9] Κατά τον Νικόλαο Παναγιωτάκη «[...]αποτελεί ένα από τα κορυφαία επιτεύγματα της νεοελληνικής φιλολογίας, πραγματικό κατόρθωμα και ορόσημο »[9] Επίσης εξέδωσε κριτικά την Βοσκοπούλα, τον Απόκοπο -του οποίου δεν δέχεται τον διδακτικό, ηθοπλαστικό κι εσχατολογικό χαρακτήρα όπως οι πιο πολλοί ερευνητές αφού δεν αναφέρεται στις ανθρώπινες αμαρτίες-[12] και την Ερωφίλη. Δημοσίευσε πλήθος διορθώσεων,νέων ερμηνειών, και παρατηρήσεων σε εκδόσεις παλαιότερων και νεότερων κειμένων της κρητικής λογοτεχνίας και του κρητικού θεάτρου.[9]

Συγγραφικό έργο[13]

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Μινωικός πολιτισμός, Ηράκλειο,1964 (αγγλική μετάφραση 1968, γερμανική 1976, γαλλική 1979)
  • Υστερομινωικοί τάφοι Λιμένος Κνωσού (Κατσαμπά), Βιβλιοθήκη της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας, Αθήνα, 1967
  • Οδηγός Μουσείου Κρήτης, Ηράκλειο, 1953
  • Κρητική Ανθολογία, 1954
  • Η Μινωϊκή θεά μεθ΄ υψωμένων χειρών, Κρητικά Χρονικά τομ.ΙΒ (1958), σσ. 179-299
  • Η Βοσκοπούλα, ποιμενικό ειδύλλιο του 1600, Ηράκλειο, 1963
  • Ανάκτορο και πόλις στη μινωική Κρήτη: μια νέα θεωρία για την κρητική κοινωνία, Εποχές, 9, (1964), σελ. 422-466
  • Απόκοπος, Η Βοσκοπούλα (δεύτερη ενιαία εκλαϊκευμένη έκδοση), Ερμής,Αθήνα, 1971
  • Από το ποιητικό έργο του Νίκου Καζαντζάκη, Ηράκλειο, 1977
  • Ακριτικά.Το πρόβλημα της εγκυρότητας του κειμένου Ε.Χρονολόγηση-αποκατάσταση χωρίων ερμηνευτικά, Ηράκλειο 1979
  • Βιτσέντζος Κορνάρος,Ερωτόκριτος, Ερμής, 1980 (ανατυπώσεις: 1984, 1994, 2000)
  • Γλωσσικά μελετήματα, Αθήνα,1981
  • Βασίλειος Διγενής Ακρίτας και το άσμα του Αρμούρη. Κριτική έκδοση, εισαγωγή, σημειώσεις, γλωσσάριο. Ερμής, Athen 1985
  • Η Κρητική λογοτεχνία και η εποχή της. Μελέτη φιλολογική και ιστορική. Στιγμή, Athen 1985
  • Ροδολίνος του Ιωάννη-Ανδρέα Τρώιλου (με Μάρθα Αποσκίτη), εκδ. Στιγμή, Αθήνα, 1987.
  • Ερωφίλη Γεωργίου Χορτάτση (με Μάρθα Αποσκίτη), εκδ. Στιγμή, Αθήνα, 1988 (2η έκδοση 2007).
  • Ζήνων, κρητοεπτανησιακή τραγωδία (με Μάρθα Αποσκίτη), εκδ. Στιγμή, Αθήνα, 1991.
  • Η Ελευθερωμένη Ιερουσαλήμ, τα ιντερμέδια της Ερωφίλης του Γεωργίου Χορτάτση (με Μάρθα Αποσκίτη), εκδ. Στιγμή, Αθήνα, 1992.
  • Ο Κρητικός Πόλεμος του Μαρίνου Τζάνε Μπουνιαλή (με Μάρθα Αποσκίτη), εκδ. Στιγμή, Αθήνα, 1995.
  • Διονύσιου Σολωμού, Ποιήματα και πεζά, εκδ.Στιγμή, Αθήνα, 1994
  • Δημώδη βυζαντινά: μελέτες,εκδ. Στιγμή, Αθήνα, 1997
  • Shakespeare, William, 1564-1616, Σονέτα,μετάφραση, Στιγμή, 1998
  • Κρητικά φιλολογικά: μελέτες, εκδ. Στιγμή, Αθήνα, 1999
  • Διονύσιου Σολωμού, Στοχασμοί,μετάφραση, εκδ Στιγμή, Αθήνα, 1999
  • Συλλογικό έργο, Το εντευκτήριον, Στιγμή, 2004
  • Συλλογικό έργο, Κατάλογος 24, Στιγμή, 2009
  • Σολωμός, Διονύσιος, 1798-1857, Ο Κρητικός, εκδ.Κίχλη 2013
  • Σολωμός, Διονύσιος, 1798-1857, Διάλογος,εκδ Στιγμή 2014
  • Σολωμός, Διονύσιος, 1798-1857, Ο Κρητικός, εκδ.Στιγμή 2014
  • Σολωμός, Διονύσιος, 1798-1857, Ο Λάμπρος, εκδ.Στιγμή 2014
  • Σολωμός, Διονύσιος, 1798-1857, Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι, εκδ.Στιγμή 2014

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 122973694. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ Λαμπρινή Κουζέλη: «Πέθανε ο αρχαιολόγος και φιλόλογος Στυλιανός Αλεξίου». (Ελληνικά) Το Βήμα. 12  Νοεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 22  Απριλίου 2022.
  3. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb122973694. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. mub20201072137. Ανακτήθηκε στις 1  Μαρτίου 2022.
  5. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 25  Ιουνίου 2015.
  6. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. mub20201072137. Ανακτήθηκε στις 19  Δεκεμβρίου 2022.
  7. ↑ «Πέθανε ο αρχαιολόγος και φιλόλογος Στυλιανός Αλεξίου». Το Βήμα. Ανακτήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2016. 
  8. ↑ δες λήμματα Αλεξίου Λευτέρης και Αλεξίου Έλλη σε Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκδοτική Αθηνών, τομ.1 (1983),σελ167-168
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 9,6 9,7 9,8 Νικόλαος Παναγιωτάκης, «Για το έργο του Στυλιανού Αλεξίου» , Νέα Εστία, τομ. 150, τχ.1739,(Νοέμβριος 2001),σσ 639-644
  10. ↑ Ανώνυμου, «Αλεξίου Στυλιανός»,Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Εκδοτική Αθηνών, τομ.1 (1983), σελ. 168
  11. ↑ «Αλεξίου, Στυλιανός, 1921-2013». BiblioNet. Ανακτήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2016. 
  12. ↑ 12,0 12,1 Γιώργης Μανουσάκης, (2002), «Το φιλολογικό έργο του Στυλιανού Αλεξίου», Κρητική Εστία, τομ. 9, σσ. 219-223.
  13. ↑ Βιβλία του Στυλιανού Αλεξίου, Νέα Εστία, τομ. 150, τεύχος 1739,(Νοέμβριος 2001), σσ.645-646

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Ανώνυμου, «Αλεξίου Στυλιανός»,Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Εκδοτική Αθηνών, τομ.1 (1983),σελ.168
  • Νικόλαος Παναγιωτάκης,(Νοέμβριος 2001), «Για το έργο του Στυλιανού Αλεξίου», Νέα Εστία, τομ. 150, τεύχος 1739,(Νοέμβριος 2001), σσ.639-644
  • Βιβλία του Στυλιανού Αλεξίου, Νέα Εστία, τομ. 150, τεύχος 1739,(Νοέμβριος 2001), σσ.645-646
  • Γιώργης Μανουσάκης, «Το φιλολογικό έργο του Στυλιανού Αλεξίου», Κρητική Εστία, τομ.9 (2002),σελ.219-223
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Στυλιανός_Αλεξίου&oldid=10535834"