Συζήτηση:Ιρένε Κίζεβέττερ φον Βίζενμπρουν

Τόνοι

Στη συζήτηση χρήστη μου υπάρχει το εξής κείμενο, που γράφηκε από ανώνυμο, το οποίο ταιριάζει εδώ:

Το Κίζεβεττερ δεν χρειάζεται δεύτερο τόνο, επειδή αλλοιώνεται η έννοια του ονόματος. Το όνομα είναι σύνθετο (http://www.gutefrage.net/frage/wofuer-steht-der-name-kiesewetter) με έμφαση στο πρώτο μέλος. Οι δύο τόνοι θα έδιναν εμφαση στο δεύτερο μέλος που στην προκειμένη περίπτωση δεν ισχύει. — ανυπόγραφο σχόλιο .

Η απάντησή μου είναι ότι δε γνωρίζω το σωστό. Όποιος νομίζει γνωρίζει καλύτερα, ας κάνει μετακίνηση. --Focal ^Point 07:51, 3 Μαΐου 2015 (UTC)

επιμέλεια|ξένα ονόματα - σύνδεσμοι

Δεδομένου ότι τα εν λόγω πρόσωπα δεν είναι γνωστά στην Ελλάδα, προτίμησα να μην μεταγράψω τα ονόματα στα ελληνικά, αλλά να τα αφήσω στο πρωτότυπο, ώστε κάποιος να μπορεί να βρει στοιχεία για αυτούς. Αν έχεις κάποια καλύτερη λύση, παρακαλώ προχώρα. --Focal ^Point 22:27, 15 Ιανουαρίου 2016 (UTC)

Βεβαίως έχω. Τα ονόματα μεταγράφονται στα Ελληνικά και το ξένο όνομα μπαίνει δίπλα σε παρένθεση. Αλλιώς ο επίδοξος λημματογράφος θα δημιουργήσει λήμμα(τα) με τον τίτλο τους στα γερμανικά.  Έγινε Παρεμπιπτόντως, το όνομα προφέρεται φον Βίζενμπρουν. --Ttzavaras^{συζήτηση} 22:59, 15 Ιανουαρίου 2016 (UTC)

Τόνοι ξανά

Έχουμε παραδείγματα μεταγραφών με δύο τόνους;--95.141.31.9 23:16, 15 Ιανουαρίου 2016 (UTC)

Δύο τόνοι σε μια λέξη στην ελληνική γλώσσα είναι κάτι που δε νοείται^. το ίδιο ισχύει και για τονισμό πριν την προπαραλήγουσα. (Δεν έχει σημασία η ξενική προέλευση: από τη στιγμή που μια λέξη μεταγράφεται στα ελληνικά και μπαίνει σε ελληνικά κείμενα, ακολουθεί τους κανόνες της ελληνικής γραμματικής.) Οι λύσεις είναι δύο.

1. Κιζεβέττερ [γιατί όμως με δύο "τ";]. Μπορεί να απέχει κάπως από την αυθεντική προφορά, ωστόσο αυτό δεν είναι ασυνήθιστο σε μεταγραφές ονομάτων (συμβαίνει σε/με όλες τις γλώσσες).
2. Κίζε-βέττερ. Ακολουθούμε τον κανόνα πρόσθεσης του "ενωτικού" ορθογραφικού σημείου, σύμφωνα με τη σχετική υπόδειξη του Μανόλη Τριανταφυλλίδη στη Νεοελληνική γραμματική (της δημοτικής) (ΟΕΣΒ, Αθήνα 1940), περί μεταγραφής σύνθετων ξένων λέξεων με δύο τόνους. Chalk19 (συζήτηση) 23:35, 15 Ιανουαρίου 2016 (UTC)

Thanks--95.141.31.9 00:03, 16 Ιανουαρίου 2016 (UTC)

• Αν κάτι είχε προταθεί από τον Τριανταφυλλίδη και είναι σήμερα σε χρήση καλώς. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως δεν υπάρχει τέτοια πρακτική. Συνεπώς δεν μπορώ να συμφωνήσω σε λύση με παύλα (ενωτικό σημείο)
• τα δυο τ προκύπτουν από την πολιτική της Βικιπαίδειας: Βικιπαίδεια:Ονοματοδοσία σελίδων#Ξενόγλωσσοι τίτλοι και γενικώς μεταγραφές ξενόγλωσσων ονομάτων, όπου αναφέρεται «εφόσον ικανοποιείται η πρωτότυπη φωνητική αναπαράσταση, όσο πιο κοντά είναι εφικτό στη πρωτότυπη γραπτή μορφή, για να παραπέμπει στο σωστό τρόπο γραφής στην ξένη γλώσσα (μακρές συλλαβές με ήχο «ο» (au, oh..) σε «ω», με ήχο «ι» (ee, ea...) σε «η» κ.λπ.)»
• Όσον αφορά τους δυο τόνους, επιμένω σε αυτό που είπα αρχικά: δε γνωρίζω το σωστό. Όποιος νομίζει γνωρίζει καλύτερα, ας κάνει μετακίνηση. Θα αναφέρω απλώς τη λογική που χρησιμοποίησα όταν έφτιαξα το λήμμα: Βικιπαίδεια:Ονοματοδοσία σελίδων#Ξενόγλωσσοι τίτλοι και γενικώς μεταγραφές ξενόγλωσσων ονομάτων: «όσο πιο κοντά είναι εφικτό στην πρωτότυπη φωνητική αναπαράσταση». Η πολιτική είναι ξεκάθαρη και δεν αναφέρει τίποτα σχετικό με τους κανόνες της ελληνικής γλώσσες, για τον απλούστατο λόγο ότι μιλάμε για ξένα ονόματα. Θεωρώ ότι και πάλι η Βικιπαίδεια (πηγές, πηγές και πηγές) δίνει λύση: Αν υπάρχουν πηγές. Βρήκα μόνο μια, σε μετάφραση του Αρχιπελάγους των Γκούλαγκ του Αλεξάντρ Σολζενίτσιν όπου αναφέρεται ο ιστορικός A. A. Κιζεβέττερ με την ορθογραφία που βλέπετε.

Αυτά από εμένα. --Focal ^Point 16:36, 16 Ιανουαρίου 2016 (UTC)

Προσωπικά θεωρώ καλύτερη λύση το Κιζεβέττερ. Την αναφορά στο χωρισμό με «ενωτικό» την έκανα περισσότερο θεωρητικά, ως δυνατότητα. Πράγματι δε συνηθίζεται και, απ΄ όσο θυμάμαι, παλαιότερα χρησιμοποιείτο συνήθως για όρους, πράγματα και τοπωνύμια (βόλλεϋ-μπώλ -το ώ, είναι η παλιά οξεία, όχι ο σημερινός τόνος), όχι για ονόματα προσώπων.

Το (παρένθετο) ερώτημα για δύο "τ" έγινε όχι διότι διαφωνώ, αλλά επειδή έχω διαπιστώσει πως οι κανόνες που προαναφέρατε στην πράξη δεν ακολουθούνται —δυστυχώς— σχεδόν καθόλου στη ΒΠ. Εκτός από καθιερωμένα ονόματα τύπου Γκαίτε, η ΒΠ είναι φίσκα από Τζορτζ κ.λπ. Μερικές φορές το ίδιο και το αυτό λήμμα είναι ταυτόχρονα εφαρμογή και αναίρεση του κανόνα (βλ. Τζορτζ Μπέρναρντ Σω).

Σχετικά με τους δύο τόνους σε μια λέξη, ισχύει ότι έγραψα πιο πάνω. (Φυσικά η περίπτωση των πρoπαροξύτονων λέξεων που, ακολουθούμενα από εγκλιτικά, φέρουν δύο τόνους είναι κάτι εντελώς διαφορετικό: ο πρόεδρός μας, η ανάλυσή μας κ.λπ.)

Η επιλογή των δύο τόνων, σύμφωνα με την ελληνική γραμματική σημαίνει υποχρεωτική χρήση «ενωτικού» και αφού αυτό είναι, όπως συμφωνούμε, μάλλον αδόκιμο σε ένα επώνυμο προσώπου, τότε η μόνη λύση είναι:Κιζεβέττερ.

Chalk19 (συζήτηση) 17:45, 16 Ιανουαρίου 2016 (UTC)