Σφαγή της Σάντα Κρουζ (1991)
| Σφαγή της Σάντα Κρουζ Σφαγή του Ντίλι | |||
|---|---|---|---|
| Μέρος της γενοκτονίας του Ανατολικού Τιμόρ κατά την ινδονησιακή κατοχή του Ανατολικού Τιμόρ. | |||
 Η σφαγή έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια μιας νεκρώσιμης πομπής το 1991 στον τάφο του Σεμπαστιάο Γκόμες. | |||
| Ημερομηνία | 12 Νοεμβρίου 1991 | ||
| Τόπος | Ντίλι, Ανατολικό Τιμόρ | ||
| Συντεταγμένες | 08°33′47″S 125°35′12″E / 8.56306°S 125.58667°EΣυντεταγμένες: 08°33′47″S 125°35′12″E / 8.56306°S 125.58667°E | ||
| Αίτια | Πολιτική καταστολή , αντιχριστιανικό αίσθημα | ||
| Μέθοδοι | Σφαγή | ||
| Εμπλεκόμενες πλευρές | |||
| |||
| Απολογισμός | |||
| Απώλειες | 250+ | ||
| δεδομένα () | |||
Σφαγή της Σάντα Κρουζ (αγγλ.:Santa Cruz massacre) γνωστή και ως Σφαγή του Ντίλι, αναφέρεται η δολοφονία τουλάχιστον 250 διαδηλωτών υπέρ της ανεξαρτησίας του Ανατολικού Τιμόρ στο νεκροταφείο της Σάντα Κρουζ στην πρωτεύουσα, Ντίλι, στις 12 Νοεμβρίου 1991 κατά τη διάρκεια της ινδονησιακής κατοχής του Ανατολικού Τιμόρ και μέρος της γενοκτονίας του Ανατολικού Τιμόρ.
Υπόβαθρο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τον Οκτώβριο του 1991, μια αντιπροσωπεία στο Ανατολικό Τιμόρ αποτελούμενη από μέλη της Συνέλευσης της Δημοκρατίας της Πορτογαλίας και δώδεκα δημοσιογράφους σχεδιάστηκε κατά τη διάρκεια επίσκεψης του Ειδικού Εισηγητή του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα για τα βασανιστήρια, Πίτερ Κότζμανς. Η ινδονησιακή κυβέρνηση αντιτάχθηκε στη συμμετοχή της Τζιλ Τζόλιφ, μιας Αυστραλής δημοσιογράφου που θεώρησε ότι υποστήριζε το κίνημα ανεξαρτησίας του Fretilin, και η Πορτογαλία στη συνέχεια ακύρωσε την συμμετοχή της. Η ακύρωση αποθάρρυνε τους ακτιβιστές της ανεξαρτησίας στο Ανατολικό Τιμόρ, οι οποίοι ήλπιζαν να χρησιμοποιήσουν την επίσκεψη για να αυξήσουν το διεθνές προφίλ του σκοπού τους. Η ένταση μεταξύ των ινδονησιακών αρχών και των νέων του Ανατολικού Τιμόρ αυξήθηκε τις ημέρες μετά την ακύρωση της Πορτογαλίας. Στις 28 Οκτωβρίου, τα ινδονησιακά στρατεύματα εντόπισαν μια ομάδα αντιστασιακών στην εκκλησία Motael του Ντίλι. Ακολούθησε αντιπαράθεση μεταξύ ακτιβιστών υπέρ της ένταξης και εκείνων της εκκλησίας. Όταν τελείωσε, ένας άνδρας από κάθε πλευρά ήταν νεκρός. Ο Σεμπαστιάο Γκόμες, υποστηρικτής της ανεξαρτησίας του Ανατολικού Τιμόρ, βγήκε από την εκκλησία και πυροβολήθηκε από ινδονησιακά στρατεύματα και ο ακτιβιστής για την ένταξη Αλφόνσο Ενρίκες μαχαιρώθηκε και σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της μάχης.
Οι αλλοδαποί που είχαν έρθει στο Ανατολικό Τιμόρ για να παρακολουθήσουν την πορτογαλική αντιπροσωπεία περιλάμβαναν τους ανεξάρτητους Αμερικανούς δημοσιογράφους Έιμι Γκούντμαν και Αλλαν Νάιρν και τον Βρετανό εικονολήπτη Μαξ Στάιλ. Παρευρέθηκαν σε μια επιμνημόσυνη τελετή για τον Γκόμες στις 12 Νοεμβρίου, κατά την οποία αρκετές χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά περπάτησαν από την εκκλησία Motael στο κοντινό νεκροταφείο της Σάντα Κρουζ. Στην πορεία, μέλη της ομάδας σήκωσαν πανό και σημαίες του Ανατολικού Τιμόρ. Οι διοργανωτές της διαμαρτυρίας διατήρησαν την τάξη κατά τη διάρκεια της διαμαρτυρίας. Αν και ήταν μεγάλη, το πλήθος ήταν ειρηνικό και τακτοποιημένο, σύμφωνα με τους περισσότερους ισχυρισμούς. Ήταν η μεγαλύτερη και πιο ορατή διαδήλωση κατά της ινδονησιακής κατοχής από το 1975.
Η σφαγή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Κατά τη διάρκεια μιας σύντομης σύγκρουσης μεταξύ ινδονησιακών στρατευμάτων και διαδηλωτών, μερικοί διαδηλωτές και ένας ταγματάρχης, ο Τζίρχαμ Λαντάρα μαχαιρώθηκαν. Ο Στάιλ ισχυρίστηκε ότι ο Λαντάρα είχε επιτεθεί σε μια ομάδα διαδηλωτών συμπεριλαμβανομένου ενός κοριτσιού που έφερε τη σημαία του Ανατολικού Τιμόρ και ο ακτιβιστής του FRETILIN Κονστάνσιο Πίντο ανέφερε μαρτυρίες για ξυλοδαρμούς από Ινδονήσιους στρατιώτες και αστυνομικούς. Όταν η πομπή μπήκε στο νεκροταφείο κάποιοι συνέχισαν τις διαμαρτυρίες τους μπροστά στον τοίχο του νεκροταφείου. Περίπου 200 ακόμη Ινδονήσιοι στρατιώτες έφτασαν και προχώρησαν στη συγκέντρωση, με παρατεταμένα όπλα. Στο νεκροταφείο άνοιξαν πυρ εναντίον εκατοντάδων άοπλων πολιτών. Τουλάχιστον 250 Ανατολικοί Τιμοριανοί σκοτώθηκαν στη σφαγή. Ένας από τους νεκρούς ήταν ένας Νεοζηλανδός, ο Κάμαλ Μπάνανταζ, φοιτητής πολιτικών επιστημών και ακτιβιστής ανθρωπίνων δικαιωμάτων με έδρα την Αυστραλία.
Η σφαγή έγινε παρουσία των δύο Αμερικανών δημοσιογράφων - της Έιμι Γκούντμαν και του Άλαν Νάιρν - και καταγράφηκε σε βιντεοκασέτα από τον Στάιλ, ο οποίος γύριζε μυστικά για την τηλεόραση του Γιορκσάιρ. Καθώς ο Στάιλ κινηματογραφούσε τη σφαγή, η Γκούντμαν και ο Νάιρν προσπάθησαν να «χρησιμευσουν ως ασπίδα για τους Τιμοριανούς» στεκόμενοι ανάμεσα σε αυτούς και τους Ινδονήσιους στρατιώτες. Οι στρατιώτες άρχισαν να χτυπούν την Γκούντμαν και όταν ο Νάιρν κινήθηκε για να την προστατεύσει, τον χτύπησαν με τα όπλα τους, σπάζοντας το κρανίο του.[1] Το φωτογραφικό συνεργείο κατάφερε να μεταφέρει λαθραία το βίντεο στην Αυστραλία. Το έδωσαν στη Saskia Kouwenberg, μια Ολλανδή δημοσιογράφο, για να αποτρέψουν την κατάσχεσή του από τις αυστραλιανές αρχές, οι οποίες υπέβαλαν το πλήρωμα της κάμερας σε σωματική έρευνα όταν έφτασαν στο Ντάργουιν, έχοντας πληροφορηθεί από την Ινδονησία. Το βίντεο χρησιμοποιήθηκε στο ντοκιμαντέρ In Cold Blood: The Massacre of East Timor, [2] που προβλήθηκε στο ITV στο Ηνωμένο Βασίλειο τον Ιανουάριο του 1992, καθώς και σε πολλά άλλα, πιο πρόσφατα ντοκιμαντέρ. Τα πλάνα του Στάιλ, σε συνδυασμό με τη μαρτυρία του Νάιρν και της Γκούντμαν και άλλων, προκάλεσαν οργή σε όλο τον κόσμο. Το πρόγραμμα In Cold Blood: The Massacre of East Timor ήταν ο γενικός νικητής στα εναρκτήρια βραβεία ΜΜΕ της Διεθνούς Αμνηστίας του Ηνωμένου Βασιλείου το 1992. [3] [4]
Οι αρχές της Ινδονησίας περιέγραψαν το περιστατικό ως αυθόρμητη αντίδραση στη βία από τους διαδηλωτές ή ως «παρεξήγηση». Οι αντιρρησίες ανέφεραν δύο παράγοντες: το τεκμηριωμένο ιστορικό μαζικής βίας που διαπράχθηκε από ινδονησιακά στρατεύματα σε διάφορα μέρη και μια σειρά δηλώσεων από πολιτικούς και αξιωματικούς στην Ινδονησία, που δικαιολόγησαν τη βία του στρατού. Ο Σουτρίσνο, Γενικός Διοικητής των ινδονησιακών δυνάμεων, είπε δύο ημέρες μετά τη σφαγή: "Ο στρατός δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Τελικά έπρεπε να τους πυροβολήσουμε. Παραβάτες όπως αυτοί οι ταραχοποιοί πρέπει να πυροβοληθούν, και θα πυροβοληθούν."[εκκρεμεί παραπομπή]
Συνέπεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σε απάντηση στη σφαγή, ακτιβιστές σε όλο τον κόσμο οργανώθηκαν σε αλληλεγγύη με τους Ανατολικούς Τιμοριανούς. Αν και ένα μικρό δίκτυο ατόμων και ομάδων εργαζόταν για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την αυτοδιάθεση στο Ανατολικό Τιμόρ από την έναρξη της κατοχής, η δραστηριότητά τους απέκτησε νέο επείγοντα χαρακτήρα μετά τη σφαγή του 1991. Η TAPOL, μια βρετανική οργάνωση που ιδρύθηκε το 1973 για να υποστηρίξει τη δημοκρατία στην Ινδονησία, αύξησε το έργο της γύρω από το Ανατολικό Τιμόρ. Στις Ηνωμένες Πολιτείες ιδρύθηκε το Δίκτυο Δράσης του Ανατολικού Τιμόρ και σύντομα είχε παραρτήματα σε δέκα πόλεις σε όλη τη χώρα. Άλλες ομάδες αλληλεγγύης εμφανίστηκαν στην Πορτογαλία, την Αυστραλία, την Ιαπωνία, τη Γερμανία, τη Μαλαισία, την Ιρλανδία και τη Βραζιλία.[εκκρεμεί παραπομπή]
Οι τηλεοπτικές εικόνες της σφαγής προβλήθηκαν παγκοσμίως, προκαλώντας στην ινδονησιακή κυβέρνηση μεγάλη αμηχανία. Η κάλυψη ήταν ένα ζωντανό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο η ανάπτυξη των νέων μέσων στην Ινδονησία καθιστούσε ολοένα και πιο δύσκολο για τη «Νέα Τάξη» να ελέγξει τη ροή πληροφοριών εντός και εκτός Ινδονησίας, και ότι στη μετά τον Ψυχρό Πόλεμο τη δεκαετία του 1990, η κυβέρνηση βρισκόταν κάτω από αυξανόμενο διεθνή έλεγχο. Αντίγραφα του πλάνα της Σάντα Κρουζ διανεμήθηκαν πίσω στην Ινδονησία επιτρέποντας σε περισσότερους Ινδονήσιους να δουν τις ενέργειες της κυβέρνησής τους χωρίς λογοκρισία. Ορισμένες φοιτητικές ομάδες υπέρ της δημοκρατίας και τα περιοδικά τους άρχισαν να συζητούν ανοιχτά και κριτικά όχι μόνο το Ανατολικό Τιμόρ, αλλά και τη «Νέα Τάξη» και την ευρύτερη ιστορία και το μέλλον της Ινδονησίας.
Το Κογκρέσο των ΗΠΑ ψήφισε τη διακοπή της χρηματοδότησης για την εκπαίδευση IMET του ινδονησιακού στρατιωτικού προσωπικού, παρόλο που οι πωλήσεις όπλων συνεχίστηκαν από τις ΗΠΑ στις Εθνικές Ένοπλες Δυνάμεις της Ινδονησίας. Ο Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον διέκοψε όλους τους στρατιωτικούς δεσμούς των ΗΠΑ με τον ινδονησιακό στρατό το 1999. Μέχρι το 2005, οι ΗΠΑ είχαν ξαναρχίσει την εκπαίδευση και τη συνεργασία [5] και μέχρι το 2012 ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα αύξησε τη στρατιωτική οικονομική βοήθεια σε 1,56 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ και ενέκρινε την επανέναρξη της άμεσης αμερικανικής στρατιωτικής εκπαίδευσης των ειδικών δυνάμεων της Ινδονησίας.[6] [7]
Η σφαγή ώθησε την πορτογαλική κυβέρνηση να αυξήσει τη διπλωματική της εκστρατεία. Η Πορτογαλία προσπάθησε ανεπιτυχώς να ασκήσει πίεση θίγοντας το ζήτημα με τους συναδέλφους της μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις συναλλαγές τους με την Ινδονησία. Ωστόσο, άλλες χώρες της ΕΕ, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, είχαν στενές οικονομικές σχέσεις με την Ινδονησία, συμπεριλαμβανομένων των πωλήσεων όπλων, και ήταν απρόθυμες να τις θέσουν σε κίνδυνο. [εκκρεμεί παραπομπή]Μια αυστραλιανή οργάνωση που ονομάζεται Alice Springs Friends of East Timor ιδρύθηκε μετά τη σφαγή.
Στην Αυστραλία, υπήρξε κριτική για την αναγνώριση από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση της κυριαρχίας της Τζακάρτα στο Ανατολικό Τιμόρ. Η κυβέρνηση είχε προωθήσει αυξημένους δεσμούς με τον ινδονησιακό στρατό την εποχή της σφαγής, αλλά το 1999 διέκοψε προσωρινά τους στρατιωτικούς δεσμούς ως απάντηση στη βία μετά το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία εκείνου του έτους. Ο υπουργός Εξωτερικών της Αυστραλίας Γκάρεθ Έβανς περιέγραψε τις δολοφονίες ως «παρέκκλιση, όχι πράξη κρατικής πολιτικής».[εκκρεμεί παραπομπή]
Η 12η Νοεμβρίου, που τιμάται ως επίσημη αργία στο πλέον ανεξάρτητο Ανατολικό Τιμόρ, μνημονεύεται από τους Τιμοριανούς ως μια από τις πιο αιματηρές ημέρες στην ιστορία τους, που τράβηξε την προσοχή παγκοσμίως στον αγώνα τους για ανεξαρτησία.[εκκρεμεί παραπομπή]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «Amy Goodman speaks with Jeremy Scahill on "Intercepted"». The Intercept. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2019.
- ↑ «FIRST TUESDAY (COLD BLOOD: THE MASSACRE OF EAST TIMOR)». ITN (Independent Television News). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 2013.
- ↑ Λάθος στην χρήση του Πρότυπο:cite press release: Η παράμετρος title είναι απαραίτητη
- ↑ Constâncio Pinto· Matthew Jardine (1997). East Timor's Unfinished Struggle: Inside the Timorese Resistance. South End Press. σελ. 270. ISBN 978-0-89608-541-1.
- ↑ ETAN. «Senator Leahy on Military Aid to Indonesia and East Timor». East Timor and Indonesia Action Network. Ανακτήθηκε στις 6 Απριλίου 2013.
- ↑ UPI. «Indonesia gets $1.56B in U.S. military aid». World News. United Press International. Ανακτήθηκε στις 6 Απριλίου 2013.
- ↑ Los Angeles Times. «U.S. to resume aid to Kopassus Indonesia's controversial military forces». LA Times (Los Angeles Times). https://www.latimes.com/archives/la-xpm-2010-jul-23-la-fg-0723-indonesia-obama-20100723-story.html. Ανακτήθηκε στις 6 April 2013.