Μετάβαση στο περιεχόμενο

Τζέιν Μάνσφιλντ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί.
Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 17/12/2022.
Τζέιν Μάνσφιλντ
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Jayne Mansfield (Αγγλικά)
Γέννηση19  Απριλίου 1933[1][2][3]
Μπριν Μαρ
Θάνατος29  Ιουνίου 1967[1][2][3]
Slidell
Αιτία θανάτουσιδηροδρομικό ατύχημα και τροχαίο ατύχημα
Τόπος ταφήςFairview Cemetery (40°52′5″ s. š., 75°15′12″ z. d.)
Χώρα πολιτογράφησηςΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο του Τέξας στο Ώστιν, Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, Λος Άντζελες[4], Νότιο Μεθοδιστικό Πανεπιστήμιο[5] και Highland Park High School[6]
Ιδιότηταηθοποιός ταινιών, Playmate, ηθοποιός θεάτρου, ηθοποιός τηλεόρασης και τραγουδιστής[7]
ΣύζυγοςΜίκι Χάργκιτεϊ (1958–1964) και Matt Cimber (1964–1966)
ΤέκναΜαρίσκα Χάργκιτεϊ, Jayne Marie Mansfield και Zoltan Hargitay
ΓονείςHerbert William Palmer[8] και Vera Jeffrey Palmer Peers
Όργανακιθάρα
Είδος τέχνηςκάντρι μουσική
ΒραβεύσειςΠαγκόσμιο θεατρικό βραβείο (1956)[9], Χρυσή Σφαίρα καλύτερης πρωτοεμφανιζόμενης ηθοποιού (1957) και Αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας του Χόλιγουντ[10]
ΙστοσελίδαΕπίσημος ιστότοπος
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Η Τζέιν Μάνσφιλντ (Jayne Mansfield, 19 Απριλίου 1933 - 29 Ιουνίου 1967) ήταν Αμερικανίδα ηθοποιός του κινηματογράφου, του θεάτρου και της τηλεόρασης.

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Τζέιν Μάνσφιλντ, το πραγματικό όνομα της οποίας ήταν Βέρα Τζέιν Πάλμερ (Vera Jayne Palmer), γεννήθηκε στις 19 Απριλίου του 1933 στην Πενσυλβάνια των Η.Π.Α. ως κόρη δικηγόρου και δασκάλας. Όταν ήταν στο δημοτικό, έπαιζε πιάνο, βιολί και διάβαζε Ουίλλιαμ Σαίξπηρ[11]. Το "Μάνσφιλντ" ήταν το επώνυμο του πρώτου άνδρα της, τον οποίο παντρεύτηκε σε ηλικία 17 ετών.

Καλλιτεχνικά η Τζέιν Μάνσφιλντ περιορίστηκε σε ρόλους σεξ συμβόλου, που υπαγόρευε το εξαιρετικά πλούσιο μπούστο της και το καλλίγραμμο σώμα της[12]. Έκανε γιόγκα στο γυμναστήριό της ενώ ήταν και μία από τις πρωτεργάτριες του μπικίνι[εκκρεμεί παραπομπή]. Την αποκαλούσαν «Μέριλιν της εργατικής τάξης», «Μονρόε των φτωχών» ή «Κing-size Jane»[εκκρεμεί παραπομπή]. Υπήρξε λιγότερο γνωστή για τους ρόλους της και περισσότερο ως αντικείμενο του ανδρικού πόθου και celebrity icon, λόγω των αποκαλυπτικών εμφανίσεών της, των φωτογραφήσεών της για το Playboy (ως Μις Φεβρουάριος 1955), και μερικών διόλου διακριτικών φλερτ με τη δημοσιότητα, εξαιτίας των επαναλαμβανόμενων επιτυχών προσπαθειών της να εκθέσει τα στήθη της δημοσίως "κατά λάθος", όπως της «τυχαίας» πτώσης του άνω τμήματος του μπικίνι της κατά τη διάρκεια δημοσιογραφικής προώθησης της ταινίας Σειρήνα των Τροπικών (Underwater!, 1955), όπου εμφανιζόταν σε ρόλο κομπάρσου[εκκρεμεί παραπομπή].

Στην ιστορία έμεινε ο τρόπος με τον οποίο κοίταζε η 23χρονη τότε Σοφία Λόρεν το στήθος της 24χρονης Τζέιν Μάνσφιλντ, όπως αποτυπώθηκε τον Απρίλιο του 1957 σε μία από τις πιο διάσημες φωτογραφίες της ιστορίας της σόου μπιζ, κατά τη διάρκεια ενός πάρτι που διοργάνωσε το Χόλυγουντ στο ξενοδοχείο Μπέβερλι Χιλς προς τιμήν της Λόρεν, ενώ η Μάνσφιλντ ήταν προσκεκλημένη και κάθισε δίπλα της στο τραπέζι φορώντας ένα άκρως αποκαλυπτικό φόρεμα χωρίς στηθόδεσμο[εκκρεμεί παραπομπή]. 57 χρόνια αργότερα, η Σοφία Λόρεν έδωσε στο Entertainment Weekly τη δική της εξήγηση για το βλέμμα της στη θρυλική φωτογραφία. «Είχα την αίσθηση ότι οι ρώγες της θα πεταχτούν στο πιάτο μου. Ήμουν τρομοκρατημένη. Στο πρόσωπό μου φαίνεται ξεκάθαρα ο τρόμος. Πίστευα ότι το φόρεμά της θα εκραγεί και θα ξεχυθεί ολόκληρη πάνω στο τραπέζι», δήλωσε η Σοφία Λόρεν[εκκρεμεί παραπομπή].

Η ερμηνεία της Τζέιν Μάνσφιλντ στους Διαρρήκτες υποσχόταν εκτός από εντυπωσιακά εμφανισιακά προσόντα και υποκριτικό ταλέντο. Η Τζέιν Μάνσφιλντ πρωταγωνίστησε, μεταξύ άλλων, στις ταινίες Όταν το κορίτσι θέλει (The Girl Can't Help It, 1956), Τα ναυάγια της λεωφόρου (The Wayward Bus, 1957), Όλα για τον άντρα (Will Success Spoil Rock Hunter?, 1957), Ο Ηρακλής και οι Αμαζόνες (Gli amori di Ercole, 1960), Συνέβη στην Αθήνα (It Happened in Athens, 1962), για τις ανάγκες της οποίας ταξίδεψε στην Αθήνα, και Γυμνός Πόθος (Promises... Promises!, 1963), στην οποία πραγματοποίησε και την πρώτη γυμνή εμφάνιση πρωταγωνίστριας σε χολιγουντιανή ταινία.

Δεν υπήρξε ποτέ υποψήφια για Όσκαρ. Εν τούτοις, το 1958 πήρε μέρος με το βιολί της στην ηχογράφηση της ορχήστρας για την τελετή της απονομής. Η Τζέιν Μάνσφιλντ επίπλωσε το πολυτελέστατο σπίτι της στο Χόλυγουντ, στέλνοντας γράμματα σε 1500 κατασκευαστές επίπλου και ζητώντας από τον καθένα “δωρεάν” δείγματα.

Η ξανθιά ηθοποιός, που μάγεψε το παγκόσμιο ανδρικό κοινό, είχε τραγικό τέλος[εκκρεμεί παραπομπή]. Σκοτώθηκε το 1967, σε ηλικία 34 μόλις ετών, όταν το αυτοκίνητό της συγκρούστηκε με νταλίκα ενώ κατευθυνόταν με τον δικηγόρο της στη Νέα Ορλεάνη, με αποτέλεσμα η ίδια να φέρεται ότι αποκεφαλίστηκε ενώ σκοτώθηκαν ακαριαία ο σύντροφός της και ο οδηγός του αυτοκινήτου. Τρία παιδιά της ηθοποιού επέβαιναν στο μοιραίο όχημα αλλά επέζησαν από την φονική σύγκρουση[εκκρεμεί παραπομπή].

Το αλλοτινό sex symbol μπήκε στο μάτι της πουριτανικής αμερικανικής κοινωνίας όσο λίγες, μένοντας θρύλος για το πώς πουλούσε τον διάχυτο ερωτισμό της, κάτι που αναγνώρισε και το περιοδικό Playboy, ονομάζοντάς τη Νο 2 στη σχετική λίστα του με τις 100 καλύτερες Playmates όλων των εποχών.

Προσωπική ζωή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στην ταινία Μην τα βάζετε μαζί μου (The Sheriff of Fractured Jaw) του 1958.

Η Τζέιν Μάνσφιλντ παντρεύτηκε τρεις φορές. Πρώτος της σύζυγος ήταν ο Πολ Μάνσφιλντ από το 1950 έως το 1958. Δεύτερος σύζυγός της ήταν ο ηθοποιός και πρώην μίστερ Υφήλιος Μίκι Χάργκιτεϊ από το 1958 έως το 1964. Το καλοκαίρι του 1964 η Τζέιν Μάνσφιλντ επέλεξε ως τρίτο της σύζυγο τον συγγραφέα και σεναριογράφο Ματ Κίμπερ. Απέκτησε συνολικά πέντε παιδιά, ένα από τον πρώτο της σύζυγο, τρία από τον δεύτερο και ένα από τον τρίτο.

Πέραν των συζύγων, στους κατά καιρούς συντρόφους της Τζέιν Μάνσφιλντ περιλαμβάνονται ο Πήτερ Ο' Τουλ[13] και ο Άντον Λαβέι. Σύμφωνα με τον Άντον Λαβέι, η Μάνσφιλντ έγινε σεξουαλική σκλάβα του και είχαν ένα σύντομο, έντονο δεσμό[εκκρεμεί παραπομπή]. Αναγκάστηκε να αφήσει την εκκλησία, ύστερα από πιέσεις του συντρόφου της.

Το 2015, ο συγγραφέας Κρις Χάτσινς μιλώντας στη Daily Mail ανέφερε τον απαράδεκτο τρόπο με τον οποίο είχε φερθεί ο Τζον Λένον στην Τζέιν Μάνσφιλντ, η οποία τη δεκαετία του 1950 θεωρούνταν sex sympol της εποχής και είχε την φαεινή ιδέα να επισκεφθεί ξαφνικά την έπαυλη των Beatles στο Λος Άντζελες[14].

Τον Οκτώβριο του 1960, κατά την περίοδο των γυρισμάτων στην Αθήνα της ταινίας Συνέβη στην Αθήνα (όπου υποδύθηκε τον ρόλο Ελληνίδας ηθοποιού), η Τζέιν Μάνσφιλντ παρευρέθηκε σε ζωντανές εμφανίσεις της Μαίρης Λίντα και του Μανώλη Χιώτη, με τους οποίους φωτογραφήθηκε κρατώντας το μπουζούκι του Δημήτρη Ευσταθίου. Κατά την παραμονή της στην Ελλάδα, η Τζέιν Μάνσφιλντ φωτογραφήθηκε στην Ακρόπολη Αθηνών. Είχε, επίσης, επισκεφθεί την Ελλάδα και το 1957[εκκρεμεί παραπομπή].

Αποφθέγματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γυμνή στην ταινία Γυμνός Πόθος (Promises... Promises!, 1963)
  • Ένα πλούσιο μπούστο και πολλή επιμονή θα σου εξασφαλίσουν περισσότερα από μια κούπα καφέ, πολλά περισσότερα[εκκρεμεί παραπομπή].
  • Aν πρόκειται να κάνεις κάποιο σφάλμα, κάνε ένα μεγάλο, διότι η τιμωρία θα είναι ούτως ή άλλως η ίδια[εκκρεμεί παραπομπή].
  • Τελικά, τρεις είναι οι μεγάλες αγάπες μου: οι γυμνασμένοι άντρες, οι ντολμάδες και ο Ηρακλής[εκκρεμεί παραπομπή].

Αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Μάνσφιλντ στην ταινία Καίει όταν το πιάνεις (Too Hot to Handle) του 1960.

Αναφορές στην Τζέιν Μάνσφιλντ υπάρχουν:

  • Στο βιβλίο του Δημήτρη Κουκουλά Τα φορτηγά και άλλες ιστορίες (2005)[εκκρεμεί παραπομπή].
  • Στο Ουαλικό λεξικό του σεξ του Νίκου Πλατή (2007).
  • Στο βιβλίο του Πολ Όστερ Σάνσετ Παρκ (2010)[15].
  • Στο βιβλίο του Ιερώνυμου Λύκαρη Το ρομάντζο των καθαρμάτων (2011)[16].
  • Στην ταινία Τελευταία επιθυμία (Jayne Mansfield's Car) του 2012, με τον Μπίλι Μπομπ Θόρντον σε ρόλο σκηνοθέτη αλλά και πρωταγωνιστή[17].
  • Στον θεατρικό μονόλογο του Βασίλη Κατσικονούρη Ο Μάκης (2012)[18].
  • Στο βιβλίο του Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες Διάλογος με τη σκιά μου (2014)[19].
  • Στο βιβλίο του Κώστα Αρκουδέα Το χαμένο Νόμπελ: Μια αληθινή ιστορία (2015)[20].
  • Στο βιβλίο του Γιώργου Δενδρινού Πάει η μουστάρδα στην κρεμ μπρουλέ; (2015)[21].

•Στο Κωνσταντίνου και Ελένης επεισόδιο: Της μεταμορφωσεως

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 118875728. Ανακτήθηκε στις 12  Αυγούστου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb14034386p. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  3. ↑ 3,0 3,1 (Αγγλικά) SNAC. w64x6s4z. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ Ανακτήθηκε στις 8  Ιουλίου 2019.
  5. ↑ Ανακτήθηκε στις 8  Ιουλίου 2019.
  6. ↑ Ανακτήθηκε στις 4  Μαρτίου 2021.
  7. ↑ Ανακτήθηκε στις 22  Μαΐου 2019.
  8. ↑ 8,0 8,1 www.findagrave.com/memorial/134754761/herbert-william-palmer.
  9. ↑ www.theatreworldawards.org/past-recipients.html.
  10. ↑ Ανακτήθηκε στις 6  Ιουνίου 2021.
  11. ↑ Η αντίζηλος της Μονρό που το μαγιό της λυνόταν τυχαία μπροστά στους δημοσιογράφους και είχε σχέση με τον πρόεδρο Κένεντι Αρχειοθετήθηκε 2016-08-08 στο Wayback Machine. News247
  12. ↑ "Φεύγουν" από τη ζωή άνθρωποι του πνεύματος και του θεάματος, Ιστορικό Λεύκωμα 1967, σελ. 150, Καθημερινή (1997)
  13. ↑ Ο Πίτερ Ο Τουλ είχε 1033 ερωμένες! Το Ποντίκι
  14. ↑ «Ο Τζον Λένον είχε ουρήσει στο ποτό της Μάνσφιλντ» αναφέρει γνωστός συγγραφέας Αρχειοθετήθηκε 2016-06-25 στο Wayback Machine. Star
  15. ↑ Πολ Όστερ, Σάνσετ Παρκ, μετάφραση Σπύρος Γιανναράς, Μεταίχμιο (2014)
  16. ↑ Ιερώνυμος Λύκαρης, Το ρομάντζο των καθαρμάτων, Εκδόσεις Καστανιώτη (2011)
  17. ↑ Jayne Mansfield's Car IMDB
  18. ↑ Ο Δημήτρης Πιατάς συνομιλεί με το Μάκη το... ψάρι[νεκρός σύνδεσμος] Σκάι
  19. ↑ Pedro Juan Gutierrez, Διάλογος με τη σκιά μου, μετάφραση Κλεοπάτρα Ελαιοτριβιάρη, Μεταίχμιο (2014)
  20. ↑ Κώστας Αρκουδέας, Το χαμένο Νόμπελ: Μια αληθινή ιστορία, Εκδόσεις Καστανιώτης (2015)
  21. ↑ Γιώργος Δενδρινός, Πάει η μουστάρδα στην κρεμ μπρουλέ;, Μεταίχμιο (2015)
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Τζέιν_Μάνσφιλντ&oldid=10810917"