Μετάβαση στο περιεχόμενο

Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ (ταινία 1945)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 Η παρακάτω περίληψη πλοκής του έργου που αφορά το λήμμα είναι ημιτελής. Μπορείτε να επεξεργαστείτε το λήμμα ώστε να περιλαμβάνει την πλήρη πλοκή του έργου (συμπεριλαμβανομένου του τέλους) ώστε να δίνει εγκυκλοπαιδική αξία στο λήμμα.
Η Βικιπαίδεια δεν είναι κατάλογος πωλήσεων ή ενοικιάσεων βιβλίων ή ταινιών ώστε να περιλαμβάνει μόνο τις πληροφορίες από το οπισθόφυλλο ή τη συσκευασία ενός έργου.
Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ
ΣκηνοθεσίαΆλμπερτ Λιούιν
ΠαραγωγήΠάντρο Σ. Μπέρμαν
ΣενάριοΆλμπερτ Λιούιν
Βασισμένο σεΤο Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ[1]
ΠρωταγωνιστέςΤζορτζ Σάντερς, Hurd Hatfield, Ντόνα Ριντ, Άντζελα Λάνσμπερι, Πίτερ Λόφορντ, Μέρι Φορμπς, Σέντρικ Χάρντγουικ, Ρίτσαρντ Φρέιζερ, Douglas N. Walton, Ρέτζιναλντ Όουεν και Ντάγκλας Γουόλτον
ΜουσικήΧέρμπερτ Στόθαρτ
ΦωτογραφίαΧάρι Στράντλινγκ[2][3]
ΜοντάζΦέρις Γουέμπστερ
ΕνδυματολόγοςVals
Εταιρεία παραγωγήςMetro-Goldwyn-Mayer
ΔιανομήMetro-Goldwyn-Mayer και Netflix
Πρώτη προβολή1  Μαρτίου 1945[4]
Διάρκεια110 λεπτά
ΠροέλευσηΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής[5]
ΓλώσσαΑγγλικά
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )
Ντάγκλας Γουόλτον (αριστερά) και Χερντ Χάρτφιλντ σε σκηνή της ταινίας

Η ταινία Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ (αγγλ. The Picture of Dorian Gray) είναι δράμα παραγωγής 1945 σε σκηνοθεσία Άλμπερτ Λιούιν. Η ταινία αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Όσκαρ Ουάιλντ, που γράφτηκε το 1890, ενώ η διασκευή του σεναρίου έγινε από τον ίδιο τον Λιούιν. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι ο Χερντ Χάτφιλντ στον ρόλο του Ντόριαν Γκρέυ, ο Τζορτζ Σάντερς στο ρόλο του Λόρδου Γουότον, η Άντζελα Λάνσμπερι στο ρόλο της Σίμπιλ Βέιν και ο Λόουελ Γκίλμορ στο ρόλο του Μπάζιλ Χόλγουορντ. Η ταινία γυρίστηκε εξ ολοκλήρου σε ασπρόμαυρη φωτογραφία, ενώ οι σκηνές στις οποίες απεικονίζεται το πορτραίτο είναι έγχρωμες.

Υπόθεση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1886, στο βικτωριανό Λονδίνο, ο διεφθαρμένος λόρδος Χένρι Γουότον (Τζορτζ Σάντερς), συναντά έναν όμορφο και αγαθό νέο τον Ντόριαν Γκρέυ (Χερντ Χάτφιλντ), ο οποίος ποζάρει ως μοντέλο για τον ταλαντούχο ζωγράφο Μπάζιλ Χόλγουορντ (Λόουελ Γκίλμορ). Ο Μπάζιλ ολοκληρώνει το πορτραίτο, ενώ ο Χένρι προσπαθεί να διαφθείρει το μυαλό και την ψυχή του νέου, ωθώντας τον να ζήσει μια ζωή γεμάτη ηδονές. Ο Μπάζιλ δίνει το πορτραίτο στον Ντόριαν μαζί με το άγαλμα μιας Αιγύπτιας θεότητας με μορφή γάτας και ο όμορφος άνδρας αναρωτιέται τι θα γινόταν αν το πορτραίτο γερνούσε, ενώ εκείνος θα παρέμενε για πάντα νέος. Ο Ντόριαν εύχεται να συμβεί αυτό, λέγοντας ότι θα έκανε τα πάντα για να μείνει για πάντα νέος. Έπειτα ο Ντόριαν πηγαίνει σε ένα κακόφημο μαγαζί του Λονδίνου, στο οποίο εμφανίζεται, η Σίμπιλ Βέιν (Άντζελα Λάνσμπερι), μια τραγουδίστρια επιθεώρησης. Ο Ντόριαν ερωτεύεται τη Σίμπιλ και αποφασίζει να την παντρευτεί, αλλά ο λόρδος Γουότον αντιτίθεται στον γάμο και του προτείνει να δοκιμάσει την τιμή της Σίμπιλ. Η Σίμπιλ ενδίδει στη γοητεία του Ντόριαν κι εκείνος την αφήνει. Τότε ο όμορφος νέος φεύγει για το εξωτερικό και όταν επιστρέφει πληροφορείται από τον λόρδο Χένρι, ότι η Σίμπιλ αυτοκτόνησε. Τα χρόνια περνούν, ο Ντόριαν παραμένει νέος και τίποτα στο πρόσωπο του δεν μαρτυρά τη διαφθορά της ψυχής του. Μόνος μάρτυρας των εγκλημάτων του και των αμαρτιών στις οποίες είναι βουτηγμένος είναι το πορτραίτο το οποίο γερνάει στη θέση του, ενώ η μόνη του ελπίδα για λύτρωση είναι η σχέση του με την ανιψιά του Μπάζιλ, Γκλάντις (Ντόνα Ριντ), που είναι το μοναδικό άτομο στη γη το οποίο ο Ντόριαν αγαπάει αληθινά.

Πληροφορίες παραγωγής

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Όσκαρ Ουάιλντ, το οποίο διασκεύασε για τη μεγάλη οθόνη ο ίδιος ο σκηνοθέτης της ταινίας Άλμπερτ Λιούιν.

Σύμφωνα με την Άντζελα Λάνσμπερι, ο ηθοποιός Μάικλ Ντάιν που ήταν φίλος της, ήταν ένα από τα υποψήφια ονόματα για τον ρόλο του Ντόριαν Γκρέυ. Ο Ντάιν πρότεινε τη Λάνσμπερι για το ρόλο της Σίμπιλ Βέιν και ο υπεύθυνος για το κάστινγκ στην Metro-Goldwyn-Mayer, τη θεώρησε επίσης κατάλληλη για το ρόλο της Αγγλίδας υπηρέτριας στην ταινία του Τζορτζ Κιούκορ Εφιάλτης (Gaslight 1944). Η Λάνσμπερι συναντήθηκε τόσο με τον Κιούκορ, όσο και με το Λιούιν την ίδια μέρα και έλαβε και τους δυο ρόλους. Η Ντόνα Ριντ που υποδύθηκε την Γκλάντις δεν ήταν ευχαριστημένη κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, εφόσον αρχικά της είχαν υποσχεθεί το ρόλο της Σίμπιλ Βέιν. Ο Μπέιζιλ Ράθμποουν ήθελε να αναλάβει τον ρόλο του λόρδου Χένρι Γουότον και πίστευε ότι το γεγονός ότι είχε πρόσφατα ερμηνεύσει τον Σέρλοκ Χολμς θα τον βοηθούσε στο να πάρει το ρόλο, που δόθηκε τελικά στον Τζορτζ Σάντερς. Ο Χερντ Χάτφιλντ θεωρούσε ότι δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφος την περίοδο που γύριζε την ταινία και αναρωτήθηκε πολλές φορές τον λόγο που επελέγη για τον ρόλο του Ντόριαν Γκρέυ. Ο συγκεκριμένος ρόλος στοίχειωσε την μετέπειτα καριέρα του καθώς αναλάμβανε συνεχώς παρόμοιους ρόλους.

Το πορτραίτο του γερασμένου και διεφθαρμένου Ντόριαν Γκρέυ, το οποίο χρησιμοποιήθηκε στο τέλος της ταινίας, φιλοτεχνήθηκε από τον Ίβαν Λε Λορέιν Ολμπράιτ, χρειάστηκε ένα χρόνο για να ετοιμαστεί[6]. Πλέον αυτό το πορτραίτο κοσμεί το Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγου. Ο Ενρίκε Μεντίνα φιλοτέχνησε το πορτραίτο του νεαρού Ντόριαν Γκρέυ. Χρόνια αργότερα ένας φίλος του Χερντ Χάτφιλντ, αγόρασε το πορτραίτο του νεαρού Ντόριαν Γκρέυ σε δημοπρασία και το δώρισε στον ηθοποιό.

Διαφορές από το μυθιστόρημα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Η Σύμπιλ Βέιν στο μυθιστόρημα ήταν ηθοποιός του θεάτρου και όχι τραγουδίστρια σε επιθεώρηση. Σύμφωνα με το μυθιστόρημα ήταν η αγάπη της για τον Ντόριαν Γκρέυ που την έκανε να χάσει την υποκριτική της ικανότητα κάτι που οδήγησε τον νεαρό άνδρα να την αφήσει.
  • Στο μυθιστόρημα η Σίμπιλ αποκαλεί τον Ντόριαν Γοητευτικό Πρίγκιπα ενώ στην ταινία Τριστάνο.
  • Η ερωτική σχέση του Ντόριαν στο τέλος του μυθιστορήματος δεν είναι με την Γκλάντις, την ανιψιά του Μπάζιλ, αλλά με μια κοπέλα από το χωριό, τη Χέτι Μέρτον. Στο μυθιστόρημα η Γκλάντις, είναι μια δούκισσα παντρεμένη με έναν άνδρα εξήντα χρονών και αδελφή του Τζορτζ Κλάουστον.
  • Η πράξη αυτοθυσίας που κάνει ο Ντόριαν στο τέλος του μυθιστορήματος δεν είναι η διάλυση των αρραβώνων του με τη Γκλάντις, αλλά με τη Χέτι Μέρτον.
  • Στο τέλος του μυθιστορήματος οι υπηρέτες του βρίσκουν το Ντόριαν νεκρό και όχι ο λόρδος Γουότον, η Γκλάντις και ο Ντέιβ.
  • Σε αντίθεση με το μυθιστόρημα, στην ταινία στο πορτραίτο του Ντόριαν απεικονίζεται ένα άγαλμα μιας αιγυπτιακής γάτας με την ικανότητα να πραγματοποιήσει την ευχή του για παντοτινή νιότη.

Βραβεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία έλαβε συνολικά τρεις υποψηφιότητες για βραβείο Όσκαρ, κερδίζοντας το Όσκαρ Ασπρόμαυρης Φωτογραφίας. Η Άντζελα Λάνσμπερι έλαβε τη δεύτερη υποψηφιότητά της για Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου, το οποίο έχασε Αν Ριβίαρ η οποία κρίθηκε νικήτρια για την ερμηνεία της στην ταινία Ο αλήτης και η αμαζόνα (National Velvet), μια ταινία στην οποία συμμετείχε και η Λάνσμπερι υποδυόμενη την κόρη της Ριβίαρ.

Βράβευση:

  • Ασπρόμαυρης Φωτογραφίας - Χάρι Στράντλινγκ

Υποψηφιότητα:

  • Β' Γυναικείου Ρόλου - Άντζελα Λάνσμπερι
  • Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης - Σέντρικ Γκίμπονς, Τζον Μπόουναρ, Χιου Χαντ, Χανς Πίτερς & Έντγουιν Γουίλις

Χαρακτηριστικά:

Στο έργο του Όσκαρ Ουάιλντ περιγράφεται η συγκλονιστική ιστορία ενός νεαρού, του Ντόριαν, ο οποίος συνεπαρμένος από το πορτρέτο του ζωγράφου Μπάζιλ Χόλγορτ, πουλάει την ψυχή του στον διάβολο με αντάλλαγμα την αιώνια νεότητα.Έτσι, σε αντίθεση με το άψογο παρουσιαστικό του, το πορτρέτο φέρει τα σημάδια της φθοράς. Επομένως, θα υποστηρίζαμε πως το Πορτρέτο Του Γκρέυ είναι ένα δράμα εποχής μέσα από το οποία παρουσιάζονται με προκλητικό τρόπο τα ανθρώπινα πάθη, και οι εμμονές. Ο Ντόριαν αποτελεί αρχικά το αψεγάδιαστο δείγμα του νέου ανθρώπου με προοπτικές τόσο μεγάλες, ικανές να φέρουν όλο τον κόσμο στα πόδια του. Δεν έχει μόνο ένα όμορφο και γοητευτικό παρουσιαστικό αλλά και μια καθαρή ψυχή. Μια ψυχή όμως που επιλέγει να θυσιάσει, ορμώμενος από συναισθήματα και ανίερες σκέψεις. Πουλάει την ψυχή του στον διάβολο, χωρίς να αναλογίζεται ότι η επιλογή του αυτή θα φέρει μαζί της δυσβάσταχτες συνέπειες. Ο έλληνας ποιητής, Κώστας Καρυωτακης, βλέπει σαν το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ τις αμαρτίες των γενεών και την ασέλειά τους πάνω στην πανάρχαια ομορφιά της αρετής των Ελλήνων, την ελευθερία, της οποίας το πορτρέτο πούλησαν οι ιδανικοί αυτόχειρες Έλληνες στους «εμπόρους των εθνών» για μια χούφτα δολάρια. Εν κατακλείδι, ο ποιητής στηλιτεύει τη σήψη και την αλλοτρίωση των κοινωνιών, ειδικότερα μέσα από την έκπτωση των αξιών και των ιδανικών.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ www.bfi.org.uk/news-opinion/news-bfi/lists/10-great-films-set-victorian-london. Ανακτήθηκε στις 11  Αυγούστου 2020.
  2. ↑ www.filmaffinity.com/en/film877185.html.
  3. ↑ www.cinematographers.nl/GreatDoPh/stradling.sr.htm.
  4. ↑ www.ropeofsilicon.com/movie/picture_of_dorian_gray/. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1  Απριλίου 2012.
  5. ↑ www.allmovie.com/movie/the-picture-of-dorian-gray-v38093/awards.
  6. ↑ Information about Picture of Dorian Gray in the Art Institute of Chicago

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Το_Πορτραίτο_του_Ντόριαν_Γκρέυ_(ταινία_1945)&oldid=10774706"