Φερνάντο Ταμπρόνι

Φερνάντο Ταμπρόνι
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Fernando Tambroni (Ιταλικά)
Γέννηση	25  Νοεμβρίου 1901 Άσκολι Πιτσένο
Θάνατος	18  Φεβρουαρίου 1963 Ρώμη
Χώρα πολιτογράφησης	Ιταλία (1946–1963) Βασίλειο της Ιταλίας (1901–1946)
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσα	Ιταλικά
Ομιλούμενες γλώσσες	Ιταλικά
Εκπαίδευση	laurea
Σπουδές	Πανεπιστήμιο της Ματσεράτα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	πολιτικός
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/Κίνημα	Χριστιανική Δημοκρατία
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	πρωθυπουργός της Ιταλίας (Μάρτιος 1960 – Ιουλίου 1960) Μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Ιταλίας (1958–1963) υπουργός εσωτερικών της Ιταλίας (1955–1957) υπουργός εσωτερικών της Ιταλίας (1957–1958) υπουργός εσωτερικών της Ιταλίας (1958–1959) υπουργός Εμπορικού Ναυτικού της Ιταλίας (1953–1954) υπουργός Εμπορικού Ναυτικού της Ιταλίας (Ιανουάριος 1954 – Φεβρουάριος 1954) υπουργός Εμπορικού Ναυτικού της Ιταλίας (1954–1955) υπουργός Οικονομικών της Ιταλίας (1959–1960) υπουργός δημοσίου θησαυρού της Ιταλίας (1959–1960) υπουργός Οικονομικών της Ιταλίας (Μάρτιος 1960 – Ιουλίου 1960) d:Q55341394 (Απριλίου 1960 – Ιουλίου 1960) μέλος της Συντακτικής Συνέλευσης της Ιταλίας Μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Ιταλίας (1948–1953) Μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Ιταλίας (1953–1958)
Βραβεύσεις	Μεγαλόσταυρος 1ης κλάσης του Τάγματος της Αξίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας
Σχετικά πολυμέσα

Ο Φερνάντο Ταμπρόνι (Fernando Tambroni Armaroli) (1901 –1963) ήταν Ιταλός πολιτικός.

Βιογραφικό

Πρώτα χρόνια

Γεννήθηκε στις 25 Νοεμβρίου του 1901 στο Άσκολι Πίτσενο και σπούδασε νομικά. Ήδη από πολύ νέος έγινε μέλος του Ιταλικού Λαϊκού Κόμματος (Partito Popolare Italiano) ενώ διετέλεσε και αντιπρόεδρος της Ιταλικής Ομοσπονδίας Καθολικών Φοιτητών(Federazione Universitaria Cattolica Italiana-Fuci). Σε ηλικία 24 ετών εκλέχτηκε περιφερειακός γραμματέας του Ιταλικού Λαϊκού Κόμματος στην Ανκόνα. Μετά την εγκαθίδρυση του φασιστικού καθεστώτος συνελήφθη από την αστυνομία αλλά στη συνέχεια έγινε μέλος του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος (Partito Nazionale Fascista) και έλαβε το αξίωμα του εκατόνταρχου (centurione) στην αντιαεροπορική πολιτοφυλακή (Milizia contraerea) στην Ανκόνα. Τελικά μετά το 1943 εγκατέλειψε το Εθνικό Φασιστικό Κόμμα και έγινε μέλος της Χριστιανικής Δημοκρατίας (Democrazia Cristiana), με την οποία εκλέχτηκε, μετά την απελευθέρωση, στη Συντακτική Συνέλευση καθώς και βουλευτής στις εκλογές του 1948, του 1953 και του 1958.

Ως υπουργός

Από το 1950 μέχρι το 1955 διετέλεσε αρχικά υφυπουργός και στη συνέχεια υπουργός ναυτιλίας, από το 1953 μέχρι το 1955 υπουργός δικαιοσύνης και από το 1955 μέχρι το 1959 Υπουργός Εσωτερικών (στην πρώτη κυβέρνηση του Αντόνιο Σένι, στην κυβέρνηση του Αντόνε Τσόλι και στην πρώτη κυβέρνηση του Αμιντόρε Φανφάνι).

Ως πρωθυπουργός

Τον Μάρτιο του 1960 πήρε την εντολή από τον τότε Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας, Τζιοβάνι Γκρόνκι, να σχηματίσει κυβέρνηση μετά την παραίτηση της δεύτερης κυβέρνησης του Αντόνιο Σένι. Στις 8 Απριλίου η κυβέρνηση υπό τον Φερνάντο Ταμπρόνι έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή με ισχνή πλειοψηφία (300 ψήφοι υπέρ έναντι 297 κατά) χάρει στην στήριξη των βουλευτών του νεοφασιστικού Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κινήματος-Εθνική Δεξιά (Movimento Sociale Italiano-Destra Nazionale). Η στήριξη της κυβέρνησης από το κόμμα αυτό προκάλεσε την αντίδραση τριών υπουργών, του Τζόρτζιο Μπο, του Τζούλιο Παστόρε και του Φιορεντίνο Σούλο, που ανήκαν στην αριστερή πτέρυγα της Χριστιανικής Δημοκρατίας και οι οποίοι παραιτήθηκαν. Στις 11 Απριλίου ύστερα από αίτημα της ίδιας της Χριστιανικής Δημοκρατίας τα μέλη της κυβέρνησης υπέβαλλαν τις παραιτήσεις τους που όμως δεν έγιναν δεκτές από τον Πρόεδρο Τζιοβάνι Γκρόνκι. Η κυβέρνηση κλήθηκε να παρουσιαστεί στη Γερουσία για να ολοκληρωθεί η διαδικασία παροχής ψήφου εμπιστοσύνης. Στις 29 Απριλίου, και πάλι με την υποστήριξη του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κινήματος-Εθνική Δεξιά, και με 128 ψήφους υπέρ έναντι 110 κατά, η κυβέρνηση Ταμπρόνι πήρε ψήφο εμπιστοσύνης και από τη Γερουσία.

Τον Μάιο του 1960 η απόφαση του Φερνάντο Ταμπρόνι να δοθεί η άδεια στο Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κίνημα-Εθνική Δεξιά να συγκαλέσει το έκτο συνέδριό του στη Γένοβα, πρωτεύουσα της Ιταλικής αντίστασης στα χρόνια του πολέμου, προκάλεσε την έντονη αντίδραση της αντιπολίτευσης. Στις 30 Ιουνίου, η Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας της Ιταλίας (Confederazione Generale Italiana del Lavoro) και αριστερές και άλλες οργανώσεις οργάνωσαν μεγάλη διαδήλωση στην πόλη.