Φρανς Γκαλ

Φρανς Γκαλ
Όνομα στη μητρική γλώσσα	France Gall (Γαλλικά)
Ψευδώνυμο	France Gall
Γέννηση	9  Οκτωβρίου 1947 12ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού
Θάνατος	7  Ιανουαρίου 2018 Νεγί-συρ-Σεν
Αιτία θανάτου	καρκίνος
Συνθήκες θανάτου	φυσικά αίτια
Τόπος ταφής	Κοιμητήριο της Μονμάρτρης (48°53′15″ s. š., 2°19′47″ v. d.)
Κατοικία	Ενγκόρ Κιμπερόν Παρίσι
Χώρα πολιτογράφησης	Γαλλία
Σπουδές	Lycée Paul-Valéry
Ιδιότητα	τραγουδιστής
Σύζυγος	Μισέλ Μπερζέ (1976–1992)
Σύντροφος	Κλοντ Φρανσουά (1964–1967) Julien Clerc (1970–1974) Bruck Dawit (1995–2018)
Τέκνα	Raphaël Michel και Pauline Hamburger
Γονείς	Robert Gall και Cécile Berthier
Αδέλφια	Patrice Gall
Συγγενείς	François Brochet (πρωτοξάδερφος), Vincent Berthier de Lioncourt (πρωτοξάδερφος) και Denys Lable (πρωτοξάδερφος)
Όργανα	φωνή
Είδος τέχνης	Γιε-γιέ και ποπ μουσική
Βραβεύσεις	Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής (2013), Αξιωματούχος του Εθνικού Τάγματος της Αξίας (2  Μαΐου 2017), Victoires de la Musique – Female artist of the year (1987) και Πρώτο βραβείο του Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision
Σχετικά πολυμέσα

Η Φρανς Γκαλ (Isabelle Geneviève Marie Anne "France" Gall, Παρίσι, 9 Οκτωβρίου 1947 – Παρίσι, 7 Ιανουαρίου 2018) ήταν Γαλλίδα τραγουδίστρια. Κέρδισε την πρώτη θέση στον Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision 1965. Ήταν παντρεμένη, και είχε μια πετυχημένη καλλιτεχνική καριέρα, μαζί με τον Γάλλο τραγουδιστή-στιχουργό Μισέλ Μπερζέ, μέχρι τον θάνατό του. Το ζευγάρι είχε δυο παιδιά.

Βιογραφία

Η Φρανς Γκαλ γεννήθηκε στο Παρίσι, από μια μουσική οικογένεια. Ο πατέρας της Ρόμπερτ Γκαλ, τραγουδιστής της λυρικής σκηνής, έγραφε τραγούδια για την Εντίθ Πιάφ και τον Σαρλ Αζναβούρ. Η μητέρα της Σεσίλ Μπερτιέ ήταν τραγουδίστρια και κόρη του Πωλ Μπερτιέ, συνιδρυτή της παιδικής χορωδίας Les Petits Chanteurs à la Croix de Bois. Ως η μοναχοκόρη της οικογένειας, είχε δυο αδερφούς : τον Πατρίς και τον Κλωντ. Την άνοιξη του 1963, ο Ρόμπερτ Γκαλ ενθάρρυνε την κόρη του να ηχογραφήσει τραγούδια και να τα στείλει στον μουσικό παραγωγό Ντενί Μπουρζουά. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους, πέρασε από την οντισιόν του Μπουρζουά στο Θέατρο των Ηλυσίων στο Παρίσι, με το πέρας της οποίας ο Μπουρζουά ήθελε να της υπογράψει αμέσως συμβόλαιο. Η Γκαλ υπέγραψε συμβόλαιο με τη δισκογραφική εταιρεία Philips.

Την ίδια περίοδο, ο Μπουρζουά εργαζόταν ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Serge Gainsbourg και ανέλαβε τον ίδιο ρόλο και για την Γκαλ. Την ενθάρρυνε να ηχογραφήσει τέσσερα κομμάτια με τον Γάλλο μουσικό της τζαζ και συνθέτη Alain Goraguer.

Καριέρα

Πρώτα χρόνια

Το πρώτο single της Φρανς "Ne sois pas si bête" ("Μην είσαι τόσο ανόητος") πρωτοπαίχτηκε στο ραδιόφωνο την ημέρα των 16ων γενεθλίων της. Κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο και έγινε επιτυχία, πουλώντας 200,000 αντίτυπα. Ο Serge Gainsbourg, ο οποίος είχε κυκλοφορήσει αρκετά άλμπουμ και είχε γράψει τραγούδια για αρκετούς τραγουδιστές συμπεριλαμβανομένων των Michèle Arnaud και Juliette Gréco, ρωτήθηκε από τον Μπουρζουά να γράψει τραγούδια για την Γκαλ. Το τραγούδι του Gainsbourg "N'écoute pas les idoles" ("Μην ακούτε τα είδωλα") έγινε το δεύτερο single της Γκαλ ; κατέκτησε την κορυφή των γαλλικών charts τον Μάρτιο του 1964 και παρέμεινε στην ίδια θέση για τρεις εβδομάδες.

Την ίδια περίοδο, η Γκαλ ξεκίνησε τις live εμφανίσεις της, ανοίγοντας τη συναυλία του Σάσα Ντίστελ στο Βέλγιο. Συνεργάστηκε με τον μάνατζερ του Ντίστελ, Maurice Tézé, που τη βοήθησε να δημιουργήσει ένα προσωπικό ρεπερτόριο, σε αντίθεση με τους σύγχρονούς της τραγουδιστές που τραγουδούσαν αγγλόφωνες επιτυχίες στα γαλλικά. Οι ενορχηστρώσεις από τον Alain Goraguer της επέτρεψαν να ενσωματώσει στη μουσική της στοιχεία τζαζ και στοιχεία παιδικών τραγουδιών. Παραδείγματα τέτοιου μικτού μουσικού στυλ αποτέλεσε το "Jazz à gogo" (από τον Alain Goraguer και τον Ρόμπερτ Γκαλ) και το "Mes premières vraies vacances" (από τον Jacques Datin και τον Maurice Vidalin). Η συνεργασία ανάμεσα στην Γκαλ και τον Gainsbourg οδήγησε στη δημιουργία αρκετών δημοφιλών singles και συνεχίστηκε το καλοκαίρι του 1964 με την επιτυχία "Laisse tomber les filles" ("Άσε τα κορίτσια μόνα") που την ακολούθησε η επιτυχία "Christiansen" από τους Datin-Vidalin. Ο Gainsbourg ηχογράφησε το γέλιο της Γκαλ για να το χρησιμοποιήσει στο τραγούδι Pauvre Lola ("Φτωχή μου Λόλα"), ένα κομμάτι στο άλμπουμ του Gainsbourg Percussions που κυκλοφόρησε το 1954.

1965

Έχοντας προηγουμένως αρνηθεί, η Γκαλ ενέδωσε στους μάνατζέρ της στα τέλη του 1964 και ηχογράφησε ένα single το οποίο απευθυνόταν στα παιδιά. Το τραγούδι "Sacré Charlemagne" ("Άγιος Καρλομάγνος"), γραμμένο από τον πατέρα της, και με μουσική από τον George Liferman, έγινε επιτυχία το 1965, πουλώντας 2,000,000 αντίτυπα και κατακτώντας την πρώτη θέση.

Eurovision

Η Γκαλ επιλέχθηκε τότε να εκπροσωπήσει το Λουξεμβούργο στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision το 1965. Από τα δέκα προτεινόμενα τραγούδια, η ίδια επέλεξε το "Poupée de cire, poupée de son" του Gainsbourg. Στις 20 Μαρτίου 1965, ο Gainsbourg, η Γκαλ και ο Goraguer συμμετείχαν στους τελικούς του Διαγωνισμού Τραγουδιού στη Νάπολη, όπου το τραγούδι φέρεται "να απογοήτευσε τους υπεύθυνους στις πρόβες επειδή παρέμενε αρκετά μακριά από το είδος τραγουδιών που ακούγονταν συνήθως στον Διαγωνισμό μέχρι τη στιγμή εκείνη".

Αν και η εμφάνισή της Γκαλ τη βραδιά του τελικού μάλλον δεν ήταν η καλύτερή της - ένας κριτικός γράφει ότι η εμφάνιση της Γκαλ ήταν "πολύ μακριά από την τέλεια", άλλος σημειώνει ότι "η φωνή της δεν είχε ένταση και η χροιά της ήταν χλωμή" και όταν η Γκαλ αποκάλεσε τον Κλωντ Φρανσουά ως τον εραστή της αμέσως μετά το τέλος της εμφάνισής της, εκείνος της φώναξε "Τραγούδησες απαίσια!" - το τραγούδι εντυπωσίασε την επιτροπή και κατέκτησε την πρώτη θέση. Ήταν η πρώτη φορά που δεν κέρδισε μπαλάντα τον Διαγωνισμό.

Η επιτυχία αυτή στην Eurovision έκανε την Γκαλ ακόμα πιο γνωστή πέρα από τα σύνορα της Ευρώπης και η ίδια ηχογράφησε το "Poupée de cire, poupée de son" στα γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά και ιαπωνικά. Φαίνεται πως καμιά αγγλική έκδοση του τραγουδιού δεν έχει κυκλοφορήσει από την ίδια τη Φρανς Γκαλ, παρόλο που η Αγγλίδα τραγουδίστρια της δεκαετίας του 1960 Twinkle δημιούργησε μια έκδοση του τραγουδιού στην αγγλική γλώσσα.

Με το ίδιο τραγούδι η Γκαλ ήταν στους 14 φιναλίστ για το πιο δημοφιλές τραγούδι της Γιουροβίζιον, που πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια του εορτασμού των 50 χρόνων της διοργάνωσης το 2005 στην Κοπεγχάγη της Δανίας.

Καλοκαιρινή περιοδεία

Το 1965 η Γκαλ έκανε επί αρκετούς μήνες περιοδεία στη Γαλλία μαζί με το "Le Grand Cirque de France" ("Το Μεγάλο Τσίρκο της Γαλλίας"), έναν συνδυασμό από ραδιοφωνικά σόου και ζωντανό τσίρκο. Τα singles της συνέχισαν να έχουν επιτυχία, συμπεριλαμβανομένων των "Attends ou va-t'en" ("Περίμενέ με ή φύγε") και "Nous ne sommes pas des anges" ("Δεν είμαστε άγγελοι") του Gainsbourg. Έκανε μια ακόμα επιτυχία με το τραγούδι "L'Amérique" ("Αμερική") από τους Eddy Marnay και Guy Magenta.

Περίληψη

Ο Στιούαρτ Μέισον συνοψίζει αυτή την πρώιμη περίοδο της καριέρας της Γκαλ, μέχρι τη νίκη της στη Γιουροβίζιον, ως εξής :

Παρόλο που αρκετοί απέρριψαν την Γκαλ ως τη γαλλόφωνη Lesley Gore, κάνοντας εμπορικά ποπ κομμάτια χαμηλής ουσίας περιεχομένου, οι επιτυχίες της από αυτή την περίοδο θεωρούνται πολύ καλύτερα από τα περισσότερα τραγούδια. Μόνο η Φρανσουάζ Χάρντυ δημιούργησε δίσκους παρόμοιων στάνταρντ κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Αν και η υψηλή, πρησμένη φωνή της Γκαλ θεωρούνταν κατά κάποιο τρόπο περιορισμένη, η ίδια κατέβαλλε τη μεγαλύτερη προσπάθεια. Ακόμα και επιτυχίες όπως το "Sacré Charlemagne", ένα ντουέτο με κούκλες που ήταν οι πρωταγωνιστές ενός παιδικού σόου στη γαλλική τηλεόραση, έχουν μια ζωντανή γοητεία ; μελωδικότερα τραγούδια, όπως η με στοιχεία τζαζ μπαλάντα "Pense a Moi" και το λαμπρό ροκ "Laisse Tomber les Filles" ήταν τόσο καλά όσο οποιοδήποτε single παρήχθηκε στις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία κατά την εποχή εκείνη.

Κινηματογράφος

Μετά την κυκλοφορία στις ΗΠΑ το 1965 μιας τηλεοπτικής ταινίας σε σκηνοθεσία Jean-Christophe Averty, η οποία αφιερώθηκε στα τραγούδια της Γκαλ, η τελευταία προσκλήθηκε από την Walt Disney να εμφανιστεί ως Αλίκη στη μουσική ταινία Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, αφότου είχε ήδη ενσαρκώσει την Αλίκη σε καρτούν το 1951. Αν και η Γκαλ επέμενε ότι δεν ήθελε να εμπλακεί με τον κινηματογράφο, αυτό ήταν το μόνο έργο που της άρεσε. Το έργο ακυρώθηκε μετά τον θάνατο του Disney το 1966.

Το 1966 η Γκαλ εμφανίστηκε στην τηλεοπτική ταινία Viva Morandi, που έγινε στο ίδιο καλούπι με την ταινία του Φεντερίκο Φελλίνι Giulietta degli Spiriti ("Juliet of the Spirits"). Ενσάρκωσε τη "La Grâce" μαζί με την Christine Lebail, που ενσάρκωσε τη "La Pureté", και οι δυο να τραγουδούν το "Les Sucettes" σε ένα κομμάτι που του δόθηκε το όνομα "Fantasy", σε μια ξεκάθαρη αναφορά στα σεξουαλικά υπονοούμενα του τραγουδιού. Εμφανίστηκε στην οθόνη το 1993 σε μια κινηματογραφική συνεργασία με την καλύτερη φίλη της, σκηνογράφο Telsche Boorman. Αυτό το έργο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ εξαιτίας του θανάτου της Boorman το 1996. Στην ταινία Gainsbourg (Vie héroïque), που κυκλοφόρησε στη Γαλλία τον Ιανουάριο του 2010 και βασίστηκε στο μυθιστόρημα του συγγραφέα-σκηνοθέτη Joann Sfar, η Sara Forestier ενσάρκωσε την Γκαλ.

1966

Το 1966 το παιδικό τραγούδι της "Les Leçons particulières" ("Private lessons") ήταν το θέμα της δημόσιας φήμης και δυσαρέσκειας ; το ίδιο συνέβη όταν ο Jean-Christophe Averty δημιούργησε τη χορογραφία με μια ομάδα ανδρών για να απεικονίσει ένα άλλο παιδικό τραγούδι της, το "J'ai retrouvé mon chien" ("I've found my dog"), στο τηλεοπτικό πρόγραμμά του Les Raisins verts ("Green grapes").

Ψυχεδελική εποχή και μετάβαση στην ενηλικίωση

Στις αρχές του 1967, η Γκαλ τραγούδησε ένα ντουέτο με τον Maurice Biraud, La Petite, το οποίο περιγράφει την άρρωστη επιθυμία ενός νεαρού κοριτσιού από έναν φίλο του πατέρα της. Η διαμάχη που προέκυψε για αυτό το τραγούδι επισκίασε την κυκλοφορία του τραγουδιού Néfertiti του Gainsbourg από την Γκαλ την ίδια χρονιά. Το επόμενο single της Γκαλ ηχογραφήθηκε υπό την ενορχήστρωση του Άγγλου συνθέτη David Whitaker. Οι νέοι συγγραφείς Frank Thomas και Jean-Michel Rivat ήρθαν στο προσκήνιο. Έγραψαν το Bébé requin (Baby Shark), ένα τραγούδι που επέφερε μέτρια επιτυχία στην Γκαλ.

Ακολούθησε το τραγούδι Teenie Weenie Boppie, και αυτό από τον Gainsbourg, που περιγράφηκε ως "ένας περίεργος ήχος με θέμα ένα ταξίδι το οποίο με κάποιο τρόπο αναφέρει τον Μικ Τζάγκερ". Ο Gainsbourg τότε τραγούδησε ένα αντι-καπιταλιστικό τραγούδι με την Γκαλ, Qui se souvient de Caryl Chessman? ("Anyone remember Caryl Chessman?")

Ο Στιούαρτ Μέισον έγραψε για αυτή την περίοδο : "Η ψυχεδελική εποχή βρήκε την Γκαλ, υπό την καθοδήγηση του Gainsbourg, να τραγουδά συνεχώς περίεργα τραγούδια"

Ο επόμενος δίσκος της C'est toi que je veux ("It's You That I Want"), μαζί με τον Whitaker, απέτυχε ξανά να κάνει αίσθηση. Με μια πληθώρα ηχογραφήσεων στα τέλη της δεκαετίας του 1960, κανένα από αυτά να μην γίνεται επιτυχία, και κάνοντας τη μετάβαση από την εφηβεία στον ενήλικα καλλιτέχνη, η Γκαλ αντιμετώπισε μερικές προκλήσεις καθ'αυτή την περίοδο μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Ο Μέισον έγραψε :

Μην όντας πλέον έφηβη, αλλά χωρίς μια νέα προσωπικότητα για να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της, (και χωρίς τη βοήθεια του Gainsbourg, που αφιέρωνε τον χρόνο του στους δικούς του δίσκους και στη σύζυγό του Τζέιν Μπέρκιν), η Γκαλ αγωνίστηκε επίπονα τόσο εμπορικά όσο και καλλιτεχνικά. Μια αλλαγή στο όνομα από Philips σε BASF το 1972 δεν άλλαξε τα πράγματα ..."

Καριέρα στα γερμανικά

Παρόλο που αγωνίζονταν να πετύχει στην πατρίδα της, η Γκαλ συχνά ηχογραφούσε τραγούδια στη Γερμανία από το 1966 μέχρι το 1972, μαζί με τον συνθέτη και διευθυντή ορχήστρας Werner Müller. Είχε μια πετυχημένη καριέρα στη Γερμανία με τραγούδια των Horst Buchholz και Giorgio Moroder: Love, l'amour und Liebe (1967), Hippie, hippie (1968), Ich liebe dich, so wie du bist (I love you the way you are) (1969) και Mein Herz kann man nicht kaufen (My heart is not for sale) (1970).

Μερικές από τις άλλες γερμανικές επιτυχίες της ήταν : Haifischbaby (Bébé requin), Die schönste Musik, die es gibt (The most beautiful music there is/Music To Watch Girls By), Was will ein Boy (What does a boy want?) (1967), Ja, ich sing (Yes, I sing), A Banda (Zwei Apfelsinen im Haar) (Two oranges in my hair), Der Computer Nr. 3 (1968), Ein bisschen Goethe, ein bisschen Bonaparte (A little Goethe, a little Bonaparte), I like Mozart(1969), Dann schon eher der Piano player (Then rather the piano player) (1970), Komm mit mir nach Bahia, Miguel (Come with me to Bahia, Miguel) (1972).

Michel Berger

Η Γκαλ ξελογιάστηκε από τη μουσική του Berger όταν άκουσε το τραγούδι του "Attends-moi" το 1973. Κατά τη διάρκεια μιας ραδιοφωνικής εκπομπής, η Γκαλ ρώτησε τη γνώμη του για τα τραγούδια που ο τότε παραγωγός της ήθελε να ηχογραφεί. Παρόλο που ήταν ανήσυχος για την ποιότητα των τραγουδιών, δεν ετίθετο θέμα συνεργασίας.

Έξι μήνες αργότερα, το 1974, αφού έκανε τα φωνητικά για το τραγούδι "Mon fils rira du rock'n'roll" στον καινούριο δίσκο του Berger, ο μάνατζερ της Γκαλ ζήτησε από αυτόν να της γράψει τραγούδια. Η Γκαλ είχε ήδη αποφασίσει ότι "θα είναι αυτός και κανένας άλλος". Το 1974 το "La Déclaration d'amour" ήταν το πρώτο τραγούδι από μια σειρά επιτυχιών που σηματοδότησε μια καμπή στην καριέρα της Γκαλ. Στο μεταξύ, οι δυο καλλιτέχνες, των οποίων η σχέση έγινε κάτι παραπάνω από μουσική, παντρεύτηκαν στις 22 Ιουνίου 1976. Μετά τον γάμο τους, η Γκαλ τραγούδησε μόνο τραγούδια του Berger. Έμειναν παντρεμένοι μέχρι τον θάνατό του το 1992.

Προσωπική ζωή

Η Pauline, το μεγαλύτερο παιδί της Γκαλ με τον Michel Berger, διαγνώστηκε με κυστική ίνωση αμέσως μετά τη γέννησή της. Η Γκαλ και ο Berger αποφάσισαν να αφήσουν τις ελπίδες τους στην πρόοδο της ιατρικής έρευνας και να κρατήσουν τα στοιχεία για την κατάσταση υγείας της Pauline κρυφά από το ευρύ κοινό. Σύναψε ένα ειδικό σύμφωνο με τον σύζυγό της ώστε να εναλλάσσουν τις επαγγελματικές τους υποχρεώσεις προκειμένου να φροντίζουν την κόρη τους με την ελπίδα ότι θα βρεθεί μια θεραπεία. Η Pauline πέθανε το Δεκέμβριο του 1997 εξαιτίας αυτού. Τον Απρίλιο του 1993 διαγνώστηκε ότι η Γκαλ είχε καρκίνο του μαστού, ο οποίος θεραπεύτηκε με επιτυχία. Μετά τον θάνατο της κόρης της, η Γκαλ έκανε περιστασιακές δημόσιες εμφανίσεις.

Ο γιος της Raphaël είναι μουσικός. Ως ένδειξη προσφοράς στην καριέρα της, μια ταινία ντοκιμαντέρ γυρίστηκε το 2001, France Gall par France Gall ("France Gall from France Gall"). Εκατομμύρια άνθρωποι παρακολούθησαν το ντοκιμαντέρ όταν προβλήθηκε στη γαλλική τηλεόραση εκείνη τη χρονιά. Η Γκαλ εμφανίστηκε το 2007 στο ντοκιμαντέρ του καναλιού France 2, Tous pour la musique ("All For Music"), σηματοδοτώντας την 15η επέτειο από τον θάνατο του Michel Berger. Ήταν διευθύντρια του γαλλικού φιλανθρωπικού ιδρύματος Coeurs de Femmes ("Women's Hearts") και τακτική παίκτης πόκερ μέχρι τον θάνατό της.

Θάνατος

Η Γκαλ πέθανε από μια λοίμωξη στο Αμερικανικό Νοσοκομείο του Παρισιού, στο Νεϊγύ-συρ-Σεν, σε ηλικία 70 ετών.

Δισκογραφία

Singles

• "Ne sois pas si bête" (Σεπτέμβριος 1963)
• "Laisse tomber les filles" (1964)
• "Sacré Charlemagne" (1964)
• "N'écoute pas les idoles" (1964)
• "Laisse tomber les filles" (1964)
• "Poupée de cire, poupée de son" (1965)
• "Attends ou va-t'en" (1965)
• "Baby pop" (1966)
• "Les sucettes" (1966)
• "Bébé requin" (1967)
• "Toi que je veux" (1967)
• "La déclaration" (Μάιος 1974)
• "Mais aime la" (Οκτώβριος 1974)
• "Comment lui dire?" (1975)
• "Ce soir je ne dors pas" (Απρίλιος 1976)
• "Ca balance pas mal à Paris" (ντουέτο με τον Michel Berger) (Ιούνιος 1976)
• "Musique" (Μάιος 1977)
• "Si, maman si" (Οκτώβριοςr 1977)
• "Le meilleur de soi-même" (Ιανουάριος 1978)
• "Viens je t'emmène" (Μάρτιος 1978)
• "Besoin d'amour" (Ιανουάριος 1979)
• "Il jouait du piano debout" (Ιούνιος 1980)
• "Bébé, comme la vie" (Οκτώβριος 1980)
• "Les Aveux / Donner pour donner" (ντουέτο με τον Elton John, Οκτώβριος 1980)
• "Tout pour la musique / Résiste" (Οκτώβριος 1981)
• "Amor También (Tout le monde chante)" (Μάιος 1982)
• "Débranche" (6 Απριλίου 1984)
• "Hong Kong Star" (17 Σεπτεμβρίου 1984)
• "Calypso" (4 Φεβρουαρίου 1985)
• "Cézanne peint" (20 Μαΐου 1985)
• "Babacar" (3 Απριλίου 1987)
• "Ella, elle l'a" (24 Αυγούστου 1987)
• "Évidemment" (7 Μαρτίου 1988)
• "Papillon de nuit" (12 Σεπτεμβρίου 1988)
• "La chanson d'Azima" (20 Μαρτίου 1989)
• "Laissez passez les rêves" (29 Μαΐου 1992)
• "Superficiel et léger" (12 Οκτωβρίου 1992)
• "Les élans du coeur" (15 Ιανουαρίου 1993)
• "Mademoiselle Chang (live)" (6 Μαΐου 1993)
• "Si, maman si (live)" (5 Νοεμβρίου 1993)
• "Il jouait du piano debout (live)" (Δεκέμβριος 1993)
• "La négresse blonde (live)" (2 Φεβρουαρίου 1994)
• "Paradis Blanc (live)" (15 Μαρτίου 1994)
• "Les princes des villes" (14 Νοεμβρίου 1994)
• "Plus haut" (15 Μαρτίου 1996)
• "Privée d'amour" (5 Νοεμβρίου 1996)
• "Message personnel" (25 Οκτωβρίου 1996)
• "Résiste (remix)" (14 Φεβρουαρίου 1997)
• "Attends ou va-t'en (live)" (15 Μαΐου 1997)
• "La seule chose qui compte" (20 Αυγούστου 2004)

Άλμπουμ

• France Gall (1976)
• Dancing disco (1977)
• France Gall Live (live album1978)
• Starmania (various artists) (16 Οκτωβρίου 1978)
• Paris, France (1980)
• Tout pour la musique (1981)
• Palais des Sports (live album, 1982)
• Débranche (1984)
• France Gall au Zénith (live album, 1985)
• Babacar (1987)
• Le Tour de France 88 (live album, 1988)
• Double jeu (με τον Michel Berger, 1992)
• Simple je (Débranchée à Bercy 93) (live album, 1993)
• Simple je (Rebranchée à Bercy 93) (live album, 1994)
• France (1996)
• Concert public (Olympia) / concert privé (concert acoustique) (1997)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Βιογραφία της France Gall
• Αφιέρωμα στο Gainsbourg: France Gall