Χάλκινο μετάλλιο

Χάλκινο μετάλλιο από τους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1980.

Το χάλκινο αναμνηστικό Μετάλλιο του Ιωάννη Η΄ Παλαιολόγου από τον Πιζανέλλο (1438), κατασκευασμένο από διάφορα μέταλλα, αλλά συνήθως με μπρούτζο.

Το χάλκινο μετάλλιο σε αθλήματα και άλλους παρόμοιους τομείς που περιλαμβάνουν ανταγωνισμό είναι μετάλλιο από μπρούντζο (κράμα χαλκού–κασσιτέρου), το οποίο απονέμεται στον τρίτο νικητή αγώνων, όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες, οι Αγώνες της Κοινοπολιτείας, κ.λπ. Ο απόλυτος νικητής λαμβάνει το χρυσό μετάλλιο και ο δεύτερος το αργυρό μετάλλιο. Γενικότερα, ο μπρούντζος είναι παραδοσιακά το πιο κοινό μέταλλο που χρησιμοποιείται για όλους τους τύπους μετάλλων υψηλής ποιότητας, συμπεριλαμβανομένων των καλλιτεχνικών. Η πρακτική της απονομής χάλκινων μεταλλίων τρίτης θέσης στους Ολυμπιακούς Αγώνες ξεκίνησε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1904 στο Σεντ Λούις του Μιζούρι, πριν από τους οποίους λάμβαναν μετάλλιο μόνο ο πρώτος και ο δεύτερος.

Ολυμπιακοί αγώνες

Η κοπή Ολυμπιακών μεταλλίων είναι ευθύνη της διοργανώτριας πόλης. Από τη διοργάνωση του 1928 έως τη διοργάνωση του 1968, το σχέδιο ήταν πάντα το ίδιο: η εμπρόσθια όψη έδειχνε ένα γενικό σχέδιο του Φλωρεντίνου καλλιτέχνη Τζουζέπε Κασιόλι, με κείμενο που έδινε την πόλη υποδοχής και η οπίσθια όψη έδειχνε ένα άλλο γενικό σχέδιο ενός Ολυμπιονίκη. Από τη διοργάνωση του 1972 έως τη διοργάνωση του 2000, το σχέδιο του Κασιόλι (ή μια ελαφριά τροποποίηση) παρέμεινε στον εμπροσθότυπο με ένα προσαρμοσμένο σχέδιο από την πόλη υποδοχής στην οπίσθια πλευρά. Το σχέδιο του Κασιόλι έδειχνε ένα ρωμαϊκό αμφιθέατρο για κάτι όμως που αρχικά ήταν ελληνικοί αγώνες, και τελικώς ένα νέο σχέδιο εμπροσθότυπου ανατέθηκε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Αθήνα. Τα μετάλλια των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων είχαν πιο ποικίλο σχέδιο.

Σε μερικά αθλήματα, όπως η πυγμαχία, το τζούντο, το τάε κβον ντο και η πάλη, απονέμονται δύο χάλκινα μετάλλια σε κάθε αγώνισμα – ένα για κάθε αποκλεισμένο στον ημιτελικό ή για τους νικητές των αγώνων του ρεπεσάζ.

Ψυχολογική μελέτη

Το 1995, πραγματοποιήθηκε μια μελέτη από τους κοινωνικούς ψυχολόγους Βικτόρια Μέντβεκ, Σκοτ Μάντι και Τόμας Γκίλοβιτς, σχετικά με τις επιπτώσεις της αντίθετης σκέψης στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η μελέτη έδειξε ότι οι αθλητές που κέρδισαν το χάλκινο μετάλλιο ήταν σημαντικά πιο ευχαριστημένοι με τη νίκη τους από εκείνους τους αθλητές που κέρδισαν το αργυρό μετάλλιο. Οι αργυροί Ολυμπιονίκες ήταν πιο απογοητευμένοι επειδή είχαν χάσει το χρυσό μετάλλιο και την πρώτη θέση, ενώ οι χάλκινοι ήταν απλώς χαρούμενοι που είχαν λάβει κάποια τιμή (αντί για κανένα μετάλλιο για την τέταρτη θέση και κάτω). Το φαινόμενο αυτό είναι πιο έντονο στα αθλήματα με αγώνες νοκ άουτ (ως προς τα αθλήματα που η κατάταξη βασίζεται αποκλειστικά σε βαθμολογίες ή σε επιδόσεις), όπου τα χάλκινα μετάλλια κερδίζονται με τη νίκη στα πλέι οφ τρίτης θέσης, ενώ τα αργυρά μετάλλια απονέμονται μετά από ήττα στον μεγάλο τελικό.