Χαλδαίοι

Η κοιτίδα των Χαλδαίων

Οι Χαλδαίοι ήταν αρχαίος λαός συγγενικός με τους Αραμαίους που όπως κι εκείνοι εξαπλώθηκαν κυρίως στη νότια Μεσοποταμία γύρω από τη Βαβυλώνα την πόλη η οποία στάθηκε το επίκεντρο της δραστηριότητας τους. Έκαναν την εμφάνιση τους στα νότια της Μεσοποταμίας στην συμβολή των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη κοντά στον Περσικό κόλπο στις αρχές της 1ης χιλιετίας π.Χ. σαν νομάδες μαζί με άλλους συγγενείς Σημιτικούς λαούς όπως οι Αραμαίοι, σύντομα εγκαταστάθηκαν νότια από τη Βαβυλώνα αποκτώντας τον έλεγχο της πόλης. Πρώτη μεγάλη δυναστεία Χαλδαίων θεωρείται η όγδοη βασιλική δυναστεία της Βαβυλώνας τον 8ο αιώνα π.Χ. που έκανε τις πρώτες σοβαρές αστρολογικές μελέτες πάνω στις οποίες βασίστηκε η αστρολογία ακόμα και τα νεώτερα χρόνια είναι γνωστό το έντονο ενδιαφέρον των Χαλδαίων από την αρχή της ιστορίας τους για την συγκεκριμένη τέχνη. Ο σημαντικότερος βασιλιάς αυτής της δυναστείας ήταν ο Ναβονάσσαρος θεωρείται κατά πολλούς σαν ο πατέρας της αστρολογίας, κωδικοποίησε σε ένα μεγάλο έργο όλες τις αστρολογικές μελέτες που έγιναν την εποχή των προηγούμενων βασιλέων της ίδιας δυναστείας. Στην διάρκεια της Ασσυριακής κατοχής πολλοί Χαλδαίοι αξιωματούχοι κατόρθωσαν να αποκτήσουν τον έλεγχο τις Βαβυλώνας με συχνές επαναστάσεις και να ανακηρύσσονται ανεξάρτητοι βασιλείς φέροντας σε πολύ δύσκολη θέση τους Ασσύριους βασιλείς χαρακτηριστικότερη είναι η περίπτωση του Μερωδάχ Βαλαδάν Μετά από μια μακροχρόνια διαμάχη με την Ασσυρία τελικά η δυναστεία των Χαλδαίων εγκαταστάθηκε εκεί το 626 π.Χ., ο Χαλδαίος στρατηγός Ναβοπολάσσαρ κατόρθωσε όχι μόνο να αποτινάξει τον Ασσυριακό ζυγό μετά τον θάνατο του Σαρδανάπαλου αλλά και να διαλύσει ολόκληρη την Ασσυριακή αυτοκρατορία με μεγάλη ευκολία. Ο γιος του Ναβουχοδονόσωρ θεωρείται ένας από τους ενδοξότερους βασιλείς της ιστορίας είναι κεντρικό πρόσωπο εκτός από τις ιστορικές πηγές και στην Βίβλο, με τον Ναβουχοδονόσορα η Χαλδαίικη αυτοκρατορία της Βαβυλώνας έφτασε στο αποκορύφωμα της, είχε γίνει κυρίαρχος σε ολόκληρη την Ασία.

Οι Χαλδαίοι ήταν πολυθεϊστές. Ανώτατη τριάδα του Χαλδαϊκού πανθέου ήταν ο Άνου, ο Ενλίλ (που απαντώνται και στη Σουμεριακή μυθολογία) καθώς και ο Ένκι θεός των υδάτων για τους Σουμερίους, μετά την εγκατάσταση τους στην Βαβυλώνα έγιναν φανατικοί υποστηρικτές του εθνικού θεού της πόλης Μαρδούκ ο οποίος ήταν γιος του Ένκι.

Πηγές

(*) Β΄ Βασιλειών 20:12 κ.ε..

• "Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου" τομ.6ος, σελ.280.
• David and Patt Alexander "Το εκπληκτικό Εγχειρίδιο της Βίβλου" , Εκδόσεις Πέργαμος, Αθήνα 1993, σελ.661.