Χαμάντ μπιν Ισά Αλ Χαλίφα
Ο Χαμάντ μπιν Ισά μπιν Σαλμάν Αλ Χαλίφα (αραβικά: حمد بن عيسى بن سل, γεν. 28 Ιανουαρίου 1950) είναι ο Βασιλιάς του Μπαχρέιν. Κατέχει το αξίωμα του μονάρχη του Μπαχρέιν από τις 6 Μαρτίου 1999, αρχικά ως εμίρης, και από τις 14 Φεβρουαρίου 2002, ως ο πρώτος βασιλιάς της χώρας.[2] Είναι ο γιος του Ισά μπιν Σαλμάν Αλ Χαλίφα, του προηγούμενου και πρώτου εμίρη του Μπαχρέιν. Η χώρα βρίσκεται υπό τη διοίκηση της δυναστείας των Αλ Χαλίφα από το 1783.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Χαμάντ μπιν Ισά αλ Χαλίφα γεννήθηκε στις 28 Ιανουαρίου 1950 στην Ριφά του Μπαχρέιν.[3] Γονείς του ήταν ο Ισά μπιν Σαλμάν Αλ Χαλίφα, τότε Διάδοχος, και η Χέσα μπιντ Σαλμάν Αλ Χαλίφα.[4]
Αφού έλαβε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση στην Μανάμα, ο Χαμάντ εστάλη στην Αγγλία για να φοιτήσει στο Κολλέγιο Άπλγκαρθ του Γκόνταλμινγκ, ενώ αργότερα ξεκίνησε να φοιτά στο The Leys School του Κέιμπριτζ. Ο Χαμάντ ξεκίνησε την στρατιωτική του κατάρτιση, αρχικά στο Βρετανικό Στρατό Ξηράς, αποφοιτώντας το 1968 από τη Σχολή Δοκίμων του Μονς στο Όλντερσοτ.[3] Τέσσερα χρόνια αργότερα, τον Ιούνιο του 1972, ο Χαμάντ παρακολούθησε ένα ειδικό σχολείο ηγεσίας στο Κολλέγιο Διοίκησης και Γενικού Επιτελείου Στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών στο Κάνσας.[5]
Ο Χαμάντ ορίστηκε ως διάδοχος από τον πατέρα του στις 27 Ιουνίου 1964. Το 1968 διορίστηκε πρόεδρος του αρδευτικού συμβουλίου και του δημοτικού συμβουλίου της Μανάμα. Τον ίδιο χρόνο ανάλαβε υπηρεσία στην Εθνική Φρουρά του Μπαχρέιν και διορίστηκε διοικητής της, παραμένοντας στη θέση αυτή μέχρι το 1969, όταν διορίστηκε επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων του Μπαχρέιν. Το 1970, ο Χαμάντ έγινε επικεφαλής του υπουργείου Άμυνας του Μπαχρέιν και αντιπρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου άμυνας, παραμένοντας και στα δύο γραφεία μέχρι το 1971. Από το 1971 έως το 1988 ήταν ο Υπουργός Άμυνας της χώρας.[6]
Τον Οκτώβριο του 1977, ο Σεΐχης Χαμάντ άρχισε να μαθαίνει να πιλοτάρει ελικόπτερα, ολοκληρώνοντας επιτυχώς την εκπαίδευσή του τον Ιανουάριο του 1978. Στη συνέχεια εργάστηκε για την ίδρυση της Πολεμικής Αεροπορίας του Μπαχρέιν, η οποία κατέστη επιχειρησιακή το 1987.[7][8]
Βασιλεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μετά το θάνατο του πατέρα του, Ισά μπιν Σαλμάν Αλ Χαλίφα, ο Χαμάντ έγινε Εμίρης του Μπαχρέιν στις 6 Μαρτίου 1999.[2] Ως Εμίρης, ο Χαμάντ έφερε αρκετές πολιτικές μεταρρυθμίσεις στο Μπαχρέιν. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνεται η απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων, η διάλυση του Δικαστηρίου Κρατικής Ασφάλειας και η κατάργηση του διατάγματος του 1974 για τα μέτρα κρατικής ασφάλειας. Επιπλέον, πολλοί υπήκοοι του Μπαχρέιν επετράπη να επιστρέψουν μετά από αρκετά χρόνια εξορίας από το εξωτερικό.[9] Το 2002, αυτοανακηρύχθηκε βασιλιάς. Απολαμβάνει ευρείες εκτελεστικές αρχές, οι οποίες περιλαμβάνουν το διορισμό του πρωθυπουργού και των υπουργών του, τη διοίκηση του στρατού, την προεδρία του Ανώτατου Δικαστικού Συμβουλίου, το διορισμό του Συμβουλίου της Σούρα και τη διάλυση του Κοινοβουλίου.[10](p. 15)[11][12]
Ο Χαμάντ, από το 1999, επικεντρώθηκε στην επίτευξη της σταθερότητας του κράτους, το οποίο μαστιζόταν από βαθιές εντάσεις από την εξέγερση της δεκαετίας του 1990. Ο Βασιλιάς κατάφερε να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο και να καταστήσει το Μπαχρέιν οικονομικό κόμβο της Μέσης Ανατολής. Κατά την περίοδο 2003-2010 η σιιτική κοινότητα κατηγόρησε την κυβέρνησή του για διαφθορά, διακρίσεις στη στέγαση και τις θέσεις εργασίας, στρατολόγηση αλλοδαπών σε στρατιωτικές υπηρεσίες και δημογραφική αλλοίωση μέσω της εισαγωγής Σουνιτών από την Ασία.[13][14][15][16]
Αν και η βασιλεία του Βασιλιά Χαμάντ έχει χαρακτηριστεί από την ανεκτικότητα στη συμμετοχή Σιιτών σε κυβερνητικά πόστα, έχουν υπάρξει αιτήσεις για ορθότερη κατανομή της εξουσίας και των θέσεων εργασίας. Η οικογένεια Αλ Χαλίφα ηγείται ενός μεγάλου αριθμού υπουργικών και κυβερνητικών θέσεων, συμπεριλαμβανομένου του Υπουργείου Εσωτερικών, του Υπουργείου Δικαιοσύνης, του Υπουργείου Οικονομικών, του Υπουργείου Πολιτισμού, του Υπουργείου Εξωτερικών, του Συμβουλίου Οικονομικής Ανάπτυξης του Μπαχρέιν και του Ανωτάτου Συμβουλίου για τις Γυναίκες. Επίσης, η συντριπτική πλειοψηφία των ανώτερων θέσεων των Ενόπλων Δυνάμεων του Μπαχρέιν καλύπτεται κατεξοχήν από Σουνίτες, οι οποίοι όμως αντιπροσωπεύουν το ήμισυ του πληθυσμού.[17][18][19][20][21][22][23][24]
Τον Οκτώβριο του 2010, η κυβέρνηση του Χαμάντ κατηγόρησε 24 Σιίτες ότι έχουν σχηματίσει τρομοκρατική ομάδα που συνδέεται με το Ιράν, με σκοπό την ανατροπή του καθεστώτος και τον σχεδιασμό τρομοκρατικών επιθέσεων. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης κατήγγειλαν τις κατηγορίες και τις χαρακτήρισαν ως προπαγάνδα. Μετά από μερικές εβδομάδες, η ένταση αυξήθηκε και πάλι μετά τις αμφιλεγόμενες κοινοβουλευτικές εκλογές του 2010, όταν ο συνασπισμός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατηγόρησε το εκλογικό σύστημα ως άδικο, με στόχο την μείωση των θέσεων της αντιπολίτευσης στο κοινοβούλιο.[25][26][27]
Τέκνα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Με τη σύζυγό του, Shaikha Sabeeka Bint Ebrahim Al Khalifa, απέκτησαν 6 παιδιά, τους Shaikh Salman bin Hamad Al Khalifa (γενν. 1969-), Shaikh Abdullah (γενν. 1975-), Shaikh Khalifa (γενν. 1977-), και Shaikha Najla (γενν. 1981-). Ο νεότερος γιος του Βασιλιά, ο 14χρονος Πρίγκιπας Faisal Bin Hamad Al-Khalifa, σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα, στις 12 Ιανουαρίου 2006.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Ανακτήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου 2022.
- ↑ 2,0 2,1 "Country Profiles Bahrain" Αρχειοθετήθηκε 2017-04-20 στο Wayback Machine. The Arab Center for the Development of the Rule of Law and Integrity Retrieved 1 December 2010
- ↑ 3,0 3,1 «Embassy of the Kingdom of Bahrain to the United States». Bahrain Embassy. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Σεπτεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2010.
- ↑ «Bahrain mourns death of king's mother». Gulf News. 7 August 2009. http://www.accessmylibrary.com/article-1G1-205340049/bahrain-mourns-death-king.html. Ανακτήθηκε στις 6 July 2013.
- ↑ «HM the King». Kingdom of Bahrain Ministry of Foreign Affairs. Government of Bahrain. Ανακτήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 2011.
- ↑ https://www.bbc.com/news/world-middle-east-14541051
- ↑ https://www.arabianaerospace.aero/bahrain-s-blockbusters.html
- ↑ http://www.aeroflight.co.uk/tag/royal-bahraini-air-force
- ↑ Bahrain: Promising human rights reform must continue. Amnesty International. 13 March 2001. https://www.amnesty.org/en/documents/mde11/005/2001/en/. Ανακτήθηκε στις 9 February 2011.
- ↑ Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο
<ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομαFr 15.2.2011. - ↑ http://www.ourallegiancetokingofbahrain.com/en/biography/
- ↑ https://agsiw.org/bahrains-royal-family-adjusts-for-the-future/
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 5 Ιανουαρίου 2021.
- ↑ https://www.bahrain.bh/bahrain2030
- ↑ https://www.mofa.gov.bh/Default.aspx?tabid=6325&language=en-US
- ↑ http://www.theworldfolio.com/blog/discovering-bahrain/
- ↑ «Ministry of Interior». Ανακτήθηκε στις 17 Μαρτίου 2013.
- ↑ «MoJ Ministers and Undersecretaries' Names». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Σεπτεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 17 Μαρτίου 2013.
- ↑ «MoF Welcome Message». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Ιουλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 17 Μαρτίου 2013.
- ↑ «MoC Organisation Chart». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Μαρτίου 2013. Ανακτήθηκε στις 17 Μαρτίου 2013.
- ↑ «MoFA Organizational Structure». Ανακτήθηκε στις 17 Μαρτίου 2013.
- ↑ «BEDB Directors». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 17 Μαρτίου 2013.
- ↑ «Supreme Council for Women». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Δεκεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 17 Μαρτίου 2013.
- ↑ «International Religious Freedom Report for 2011» (PDF). U.S. Department of State. Ανακτήθηκε στις 17 Μαρτίου 2013.
- ↑ https://www.refworld.org/pdfid/4d99b4a12.pdf
- ↑ https://www.france24.com/en/20120115-sectarian-sunni-shiite-bahrain-king-khalifa-protests-constiution
- ↑ https://www.bbc.com/news/world-middle-east-12802945
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Μοναρχία στο Μπαχρέιν.