Χρήστης:Dimboukas/Sandbox
Η γραμματική της Νέας Ελληνικής είναι η αυτή των Ελληνικών, μοναδικού κλάδου της Ινδοευρωπαϊκής οικογένειας, όπως ομιλείται σήμερα στην Ελλάδα και την Κύπρο. Η νεοελληνική γραμματική βασίζεται ουσιαστικά σε αυτήν της δημοτικής, έχει όμως αφομοιώσει και πολλά στοιχεία της καθαρεύουσας. Επειδή η νέα ελληνική αποφεύγει πλέον ακρότητες τόσο της δημοτικής όσο και της καθαρεύουσας και έχει επίσημο καθεστώς σε Ελλάδα και Κύπρο, συχνά αποκαλείται Νεοελληνική Κοινή.
Γενικά χαρακτηριστικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μορφολογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η ελληνική είναι ιδιαίτερα κλιτή γλώσσα. Αν και εν συγκρίσει με τα αρχαία ελληνικά, έχουν γίνει πολλοί μετασχηματισμοί στην μορφολογία, υπάρχει μεγάλη συνέχεια και τα ελληνικά είναι φανερά μία αρχαϊκού τύπου γλώσσα. Υπάρχουν τρία γραμματικά γένη και τα ονόματα—ουσιαστικά και επίθετα— κλίνονται σε τέσσερεις πτώσεις και δύο αριθμούς. Τα ρήματα κλίνονται σε δύο φωνές και μετασχηματίζονται ποικίλως για να εκφράσουν πρόσωπο και αριθμό, όπως και χρόνο και ποιόν ενεργείας.
Σύνταξη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Λόγω της κλιτικότητας, η ελληνική προτιμά τα κενά υποκείμενα, δεν απαιτεί δηλαδεί υποκείμενα στο το ρήμα όταν εξυπακούονται από το περιεχόμενο (ήρθες αντί εσύ ήρθες). Επιπλέον, η σειρά των λέξεων είναι σχετικά ελεύθερη. Αν και η σειρά των κυρίων όρων μιας προτάσεως είναι ελεύθερη, πολλά γραμματικά στοιχεία προσκολλώνται στο ρήμα και σχηματίζουν καθορισμένα σύνολα. Αυτό γίνεται κυρίως με τους αδύναμους τύπους των προσωπικών αντωνυμιών που λειτουργούν ως κλιτικά και τα αρνητικά μόρια, τα μόρια θα και να.