Χρήστης:Dplitsis/πρόχειρο/Βλαδίμηρος Σολοβιόφ
|
Αυτή η σελίδα είναι ένα πρόχειρο του χρήστη Dplitsis. Εξυπηρετεί ως χώρος δοκιμών και ανάπτυξης σελίδων της Βικιπαίδειας και δεν είναι εγκυκλοπαιδικό λήμμα.
|
| Dplitsis/πρόχειρο/Βλαδίμηρος Σολοβιόφ | |
|---|---|
| Πληροφορίες ασχολίας | |
Ο Βλαδίμηρος Σολοβιόφ (Αγγλικά: Vladimir Solovyov, 16 Ιανουαρίου 1853 - 31 Ιουλίου 1900) ήταν Ρώσος θεολόγος, φιλόσοφος, ποιητής, φυλλαδιογράφος και κριτικός λογοτεχνίας, ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της Ρωσικής φιλοσοφίας και ποίησης κατά το τέλος του 19ου αιώνα και στην επερχόμενη πνευματική αναγέννηση στις αρχές του 20ου αιώνα.
Πρώτα χρόνια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Βλαδίμηρος Σεργκέγιεβιτς Σολοβιόφ γεννήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 1853 στην Μόσχα. Πατέρας του ήταν ο διάσημος Ρώσος ιστορικός Σεργκέι Μιχαήλοβιτς Σολοβιόφ (1820–1879) [1] και μητέρα του η Πολυξένη Βλαντιμίροβνα, η οποία προερχόταν από οικογένεια Πολωνικής καταγωγής. Μεταξύ των προγόνων της, ήταν και ο φιλόσοφος Gregory (Hryhorii) Skovoroda (1722–1794).[2] Ο μεγαλύτερος του αδερφός, Vsevolod (1849-1903), έγινε ιστοριογράφος ενώ η μικρότερη του αδερφή Polyxena (1867-1924), έγινε ποιήτρια. Φοίτησε στο 5ο Γυμνάσιο της Μόσχας όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Οι πανεπιστημιακές του σπουδές έγιναν στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας από το 1869 μέχρι το 1873.
Η έκδοση των δύο αυτών έργων έγινε αφορμή για την εμφάνιση πλήθους εχθρών αλλά και δυσάρεστων καταστάσεων, οι οποίες έφτασαν μέχρι του σημείου να απαγορευτεί η δημοσίευση έργων του που αφορούσαν εκκλησιαστικά ζητήματα. Ο Σολοβιόφ όμως βρήκε και πάλι διέξοδο. Διάνοια ανοιχτή, αλλά και φύση προικισμένη με βαθιά φιλοσοφική παιδεία, αρχίζει να ασχολείται με ζητήματα πιο ενδιαφέροντα από την θεολογία και συγκεκριμένα με ζητήματα λογοτεχνικής κριτικής και αισθητικής. Μόνο λίγο πριν το τέλος της ζωής του θα επανέλθει στην μελέτη των φιλοσοφικών προβλημάτων. Ο Βλαδίμηρος Σολοβιόφ ήταν ένας "άστεγος" άνθρωπος, δίχως οικογένεια, δίχως συγκεκριμένη εργασία. Ως άνθρωπος ήταν διαχυτικός, γοητευτικός, εκρηκτικός. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το πέρασε στα εξοχικά σπίτια φίλων του ή στο εξωτερικό.
(καταγωγή, ανατροφή, σπουδές)
Σταδιοδρομία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ακαδημαϊκή Καριέρα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τον Ιούνιο του 1876 άρχισε να διδάσκει στο Πανεπιστήμιο, αλλά τον Μάρτιο του 1877 εγκατέλειψε τη Μόσχα και μετακόμισε στην Αγία Πετρούπολη. Εκεί έγινε μέλος της Επιστημονικής Επιτροπής του Υπουργείου Παιδείας ενώ ταυτόχρονα δίδασκε στο Πανεπιστήμιο της πόλης, όπου το 1880 υποστήριξε την διατριβή του. Το 1881 η δραστηριότητα του ως καθηγητής διακόπτεται οριστικά, μετά την διάλεξη που έδωσε στις 28 Μαρτίου 1881, όπου διακήρυξε την πεποίθησή του ότι έπρεπε να δοθεί χάρη στους δολοφόνους του τσάδρου του Β΄.
Συγγραφή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η πράξη του Σολοβιόφ να υποστηρίξει την χορήγηση χάρης στους δολοφόνους του Τσάρου αποτέλεσε την σπίθα ώστε ο Σολοβιόφ να αφήσει πίσω του την δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία και να αφοσιωθεί εξ' ολοκλήρου στη συγγραφή έργων εκκλησιαστικού περιεχομένου, τα οποία βασίζονταν στις φιλοσοφικές του αντιλήψεις. Αυτή η πράξη ανέδειξε το θάρρος, την ειλικρίνεία και την εντιμότητά του, τα οποία ήταν σύμφωνα με τα βαθιά χριστιανικά του πιστεύω. Σχεδίαζε να εκδόσει ένα τρίτομο έργο προς υπεράσπιση του Καθολικισμού, αλλά για διάφορες αιτίες, που σχετίζονται τόσο με την λογοκρισία όσο και με τεχνικές δυσκολίες, αντί για τρεις τόμους, το 1886 εκδίδει το έργο του "Η Ιστορία και το μέλλον της θεοκρατίας", ενώ το 1889 εκδίδει, στη γαλλική γλώσσα και στο Παρίσι, το έργο του "Η Ρωσία και η Οικουμενική Εκκλησία".
Προσωπική ζωή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Σολοβιόφ δεν παντρεύτηκε ποτέ ούτε απέκτησε παιδιά, αλλά επιδίωκε εξιδανικευμένες σχέσεις, όπως αυτές αποτυπώνονται στην πνευματική του ερωτική ποίηση, συμπεριλαμβανομένων σχέσεων με δύο γυναίκες με το όνομα Σοφία.[18] Απέρριψε τις προσεγγίσεις της χριστιανής μυστικίστριας Άννας Νικολάγεβνα Σμιτ, η οποία ισχυριζόταν ότι ήταν η θεϊκή του σύντροφος.[19] Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Σολόβιεφ έγινε χορτοφάγος, αλλά έτρωγε περιστασιακά ψάρι. Συχνά ζούσε μόνος για μήνες χωρίς υπηρέτη και εργαζόταν μέχρι αργά τη νύχτα.[20]
Επιρροές και Συνεισφορά του Έργου
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Σολοβιόφ και Ντοστογιέφσκι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1877, όταν ο Σολοβιόφ μετακόμισε στην Αγία Πετρούπολη, έγινε στενός και έμπιστος φίλος του Ντοστογιέφσκι και διαφαίνεται πως οι δύο αυτοί άντρες επηρρέασαν φιλοσοφικά ο ένας τον άλλο. Η κοσμοθεωρία του Σολοβιόφ, μια θεώρηση που βασίζεται στη χριστιανική θρησκεία και χτίζεται πάνω στην γενική ιδέα της Θεανθρωπότητας, παραλληλίζεται στα μεγάλα έργα του Ντοστογιέφσκι.[3] Η επιρροή του είναι έκδηλη και από το ότι ο Σολοβιόφ θεωρείται ευρέως ως μία από τις κύριες πηγές για τους χαρακτήρες Αλιόσα Καραμάζοφ και Ιβάν Καραμάζοφ στο έργο του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι "Αδελφοί Καραμάζοφ" . Παρά την στενή φιλία τους, ο Σολοβιόφ ήταν φιλικά διακείμενος στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, το οποίο ερχόταν σε αντίθεση με τον Ντοστογιέφσκι. Ο Σολοβιόφ έδειχνε προτίμηση και στην επούλωση του σχίσματος μεταξύ Ορθόδοξης και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
Σολοβιόφ και Πλάτωνας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Βλαδίμηρος Σολοβιόφ, στην επίπονη πορεία του προς την Αλήθεια, στηριζόταν στις μακρόχρονες μελέτες του πλατωνικού έργου. Ο Πλάτωνας είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής της ζωής και του έργου του γενάρχη της ρωσικής σχολής φιλοσοφικού στοχασμού. [4] Ο Πλάτωνας αποτέλεσε σημαντικό του στήριγμα στις περιπέτειες της σκέψης και της πίστης του. Έχοντας μελετήσει, σχολιάσει και αναλύσει το πλατωνικό έργο, ο Σολοβιόφ δημιούργησε μόνος του την πορεία για ένα ολοκληρωμένο φιλοσοφικό σύστημα, με το οποίο προσπάθησε να ερμηνεύσει τον κόσμο, αλλά και να προτείνει ένα άλλο μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης, σύμφωνα πάντα με τις ιδιαιτερότητες της ρωσικής ιδιοπροσωπείας μα και των προσδοκιών που έτρεφε ολόκληρη η κοινωνία της εποχής του.[4] Οι δύο πραγματείες του βιβλίου είναι λαμπρά δείγματα του στοχασμού του Ρώσου φιλοσόφου και αποτελούν θεμελιώδη κείμενα όχι μόνο για την κατανόηση του έργου του, μα και του φαινομένου που έμεινε γνωστό στην ιστορία ως Ρωσική Φιλοσοφική και Θεολογική Αναγέννηση. Ο Σολοβιόφ έδωσε την δική του προσέγγιση στο πλατωνικά ερωτήματα και ανέδειξε την σχέση του Πλάτωνα και την ιστορία της φιλοσοφίας στην Δυτική Ευρώπη της εποχής.
Το βιβλίο του "Το Νόημα της Αγάπης" μπορεί να θεωρηθεί ως μία από τις φιλοσοφικές πηγές για το έργο του Λέοντα Τολστόι "Η Σονάτα του Κρόιτσερ" (1889). Ήταν επίσης το έργο στο οποίο εισήγαγε την έννοια της «συζυγίας», για να υποδηλώσει την «στενή ένωση».[23]
Κριτική
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ένας μεγάλος κίνδυνος που διατρέχουν και διέτρεξαν οι σοφιολογίες του Σολοβιόφ, του Μπουλγκάκοφ και του Φλωρένσκι, είναι η κατηγορία του Πανθεϊσμού. Τήν οποία αντιπαρέρχονται τονίζοντας την διαφορά ανάμεσα στον Πανθεϊσμό και τον Πανενθεϊσμό. Για τον Μπουλγκάκοφ δε η διαφορά αυτή αποτελεί αντίθεση. Οι εν λόγω θεολόγοι προσπάθησαν να αποφύγουν τον κίνδυνο η υπερβατικότητα τού Θεού να καταλήξει κάτι αποξενωμένο και χωρισμένο [όπως το ΕΝΑ του Παρμενίδη και σύμφωνα με την διδασκαλία του διαλόγου ‘Παρμενίδης’ του Πλάτωνος σχετικώς με το ΕΝΑ, το απόλυτο των Ρώσων].
Γι’ αυτό πρέπει να ξανασκεφτούμε και να μεταρρυθμίσουμε την υπερβατικότητα με την βοήθεια της ενσαρκώσεως και της αναστάσεως της σάρκας, που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την αθανασία της ψυχής των Ελλήνων. Πρέπει να αφελληνίσουμε και να Ιουδαΐσουμε τον Χριστιανισμό. Αυτή είναι η πρόθεση τής σοφιολογίας του Σολόβιεφ.
Σύμφωνα με την άποψη του Γιάνκο Λαβρίν, ο Σολοβιόφ δεν έχει αφήσει κανένα έργο που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μία καθοριστική συνεισφορά στη φιλοσοφία ως τέτοια. [5] Τα γραπτά του, όμως, έχουν αποδειχθεί ως πλέον επιδραστικά για τη θρησκευτικο-φιλοσοφική σκέψη της χώρας του. Η επιρροή του φαίνεται επίσης στα γραπτά των Συμβολιστών και των Νεοϊδεαλιστών συγγραφέων της μεταγενέστερης Σοβιετικής εποχής.
Εργογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]φδ=κφψψωδσκ
Τελευταία χρόνια και Θάνατος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στα τέλη της δεκαετίας του 1890 η υγεία του επιβαρύνθηκε δραματικά και ο οργανισμός του εξασθένησε. Το καλοκαίρι του 1900 στη Μόσχα αρρώστησε βαριά και υποχρεώθηκε να μετακομίσει στο εξοχικό σπίτι του πρίγκιπα Νικολάι Πετρόβιτς Τρουμπετσκόι, όπου τότε ζούσαν οι φίλοι του, γνωστοί καθηγητές και στοχαστές, Σεργκέι Νικολάγιεβιτς και Ευγένιος Νικολάγιεβιτς Τρουμπετσκόι. Η υγεία του είχε επιδεινωθεί λόγω της έντονης πνευματικής του εργασίας. Πέθανε στην Μόσχα το 1900 σε ηλικία 47 ετών στην έπαυλη του Νικολάι Πετρόβιτς Τρουμπετσκόι από αρτηριοσκλήρωση, νεφρική ανεπάρκεια και γενική εξάντληση του οργανισμού του. Μέχρι το τέλος του, ο Σολοβιόφ ήταν ένας άστεγος φτωχός. Άφησε τον αδελφό του και αρκετούς συναδέλφους του να υπερασπιστούν και να προωθήσουν την πνευματική του κληρονομιά. Είναι θαμμένος στο κοιμητήριο[6] του Μοναστηρίου Νοβοντέβιτσι [7], όπου βρίσκονται θαμμένοι ο πατέρας και τα αδέρφια του.
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «Sergey Solovyov (historian)» (στα αγγλικά). Wikipedia. 2024-05-18. https://en.wikipedia.org/wiki/Sergey_Solovyov_(historian).
- ↑ «Hryhorii Skovoroda» (στα αγγλικά). Wikipedia. 2024-08-23. https://en.wikipedia.org/wiki/Hryhorii_Skovoroda.
- ↑ Kostalevsky, M. (1997). Dostoevsky and Soloviev: The Art of Integral Vision. New Haven: Yale University Press. https://doi.org/10.12987/9780300159684
- ↑ 4,0 4,1 ΠΛΑΤΩΝΑΣ, ΔΥΟ ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΕΣ.
- ↑ Lavrin, Janko (2004). "Introduction to the Work of Vladimir Solovyov". Τransformations of eros: an odyssey from platonic to christian eros. grailstone press. ISBN: 1-59650-001-8.
- ↑ «Vladimir Sergeyevich Solovyov (1853-1900) - Find...». www.findagrave.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2024.
- ↑ whc.unesco.org https://whc.unesco.org/en/list/1097/. Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2024. Missing or empty
|title=(βοήθεια)
Βιβλιογραφικές πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Τριανταφυλλίδης, Δημήτρης (μετάφραση) (2018). Δύο Πραματείες. Αθήνα: ΕΚΔΟΣΕΙΣ S@MIZDΑT. σελ. 10. ISBN 9786185220198.
- Kostalevsky, M. (1997). Dostoevsky and Soloviev: The Art of Integral Vision. New Haven: Yale University Press. https://doi.org/10.12987/9780300159684
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]