Χριστιανισμός στην Κίνα
Ο Χριστιανισμός στην Κίνα είναι παρών τουλάχιστον από τον 7ο αιώνα και έχει αποκτήσει σημαντική επιρροή τα τελευταία 200 χρόνια.[2] Η συροπερσική Εκκλησία της Ανατολής (συχνώς εσφαλμένα χαρακτηρίζεται ως Νεστοριανισμός) εμφανίστηκε τον 7ο αιώνα, κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Τανγκ. Ο καθολικισμός ήταν μεταξύ των θρησκειών που προστατεύονταν από τους Μογγόλους αυτοκράτορες στη δυναστεία των Γιουάν, αλλά δεν ριζώθηκε παρά μόνο όταν επανεισαχθεί τον 16ο αιώνα από Ιησουίτες ιεραπόστολους.[3] Ξεκινώντας στις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα, οι Προτεστάντες ιεραπόστολοι προσέλκυσαν ολίγους αλλά σημαντικούς οπαδούς και ακολούθησαν ανεξάρτητες κινεζικές εκκλησίες.
Σήμερα, υπολογίζεται ότι ο Χριστιανισμός είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη θρησκεία στην Κίνα,[4] Υπήρχαν περίπου τέσσερις εκατομμύριοι πριν το 1949 (τρεις εκατομμύριοι Καθολικοί και ένα εκατομμύριο Προτεστάντες).[5] Στα ακριβή δεδομένα για τους Κινέζους Χριστιανούς είναι δύσκολο να υπάρξει πρόσβαση.
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, υπήρχαν περίπου 38 εκατομμύριοι Προτεστάντες και 10-12 εκατομμύριοι Καθολικοί, με μικρότερο αριθμό Ευαγγελικών και Ορθοδόξων Χριστιανών.[6] Ο αριθμός των Κινέζων Χριστιανών αυξήθηκε σημαντικά μετά τη χαλάρωση των περιορισμών στις θρησκευτικές δραστηριότητες κατά τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Το 2018, η κινεζική κυβέρνηση δήλωσε ότι υπάρχουν πάνω από 44 εκατομμύριοι Χριστιανοί στην Κίνα.[7] Από την άλλη πλευρά, ορισμένοι διεθνείς χριστιανικοί οργανισμοί εκτιμούν ότι υπάρχουν δεκάδες εκατομμύριοι ακόμη, οι οποίοι επιλέγουν να μην ταυτιστούν δημοσίως ως Χριστιανοί.[8] Αλλά αυτές οι εκτιμήσεις είναι αμφιλεγόμενες επειδή οι οργανώσεις που τις δημιουργούν συχνά κατηγορούνται ότι τις διογκώνουν σκόπιμα.[8][9][10]
Η άσκηση της θρησκείας ελεγχόταν αυστηρά στους δυναστικούς χρόνους και συνεχίζει να ελέγχεται αυστηρά μέχρι σήμερα. Οι Κινέζοι οι οποίοι είναι άνω των 18 ετών επιτρέπεται να ενταχθούν μόνο σε επίσημα εγκεκριμένες χριστιανικές ομάδες οι οποίες είναι εγγεγραμμένες στην εγκεκριμένη από την κυβέρνηση Κινεζική Πατριωτική Καθολική Εκκλησία, στο Χριστιανικό Συμβούλιο της Κίνας και στο Προτεσταντικό Πατριωτικό Κίνημα των Τριών Αυτονομιών.[11] Από την άλλη, πολλοί Χριστιανοί ασκούν τις πεποιθήσεις τους σε άτυπα δίκτυα και μη εγγεγραμμένες εκκλησίες, οι οποίες συχνά περιγράφονται ως κατ' οίκον ή υπόγειες εκκλησίες, η εξάπλωση των οποίων ξεκίνησε τη δεκαετία του 1950 όταν πολλοί Κινέζοι Προτεστάντες και Καθολικοί άρχισαν να απορρίπτουν τις κρατικές δομές που είχαν σκοπό να τους αντιπροσώπευαν.[12] Τα μέλη τέτοιων ομάδων λέγεται ότι αντιπροσωπεύουν τη «σιωπηλή πλειοψηφία» των Κινέζων Χριστιανών και αντιπροσωπεύουν επίσης πολλές διαφορετικές θεολογικές παραδόσεις.[13]
Δημογραφικά στοιχεία ανά επαρχία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
|
.png)
|
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Hill, Henry, ed (1988). Light from the East: A Symposium on the Oriental Orthodox and Assyrian Churches. Toronto, Canada. pp. 108–109
- ↑ Daniel H. Bays. A New History of Christianity in China. (Chichester, West Sussex ; Malden, MA: Wiley-Blackwell, Blackwell Guides to Global Christianity, 2012). (ISBN 978-1-4051-5954-8)
- ↑ Bays, Daniel H. (9 Ιουνίου 2011). A New History of Christianity in China (στα Αγγλικά). John Wiley & Sons. σελίδες 7–15, 18–21. ISBN 978-1-4443-4284-0.
- ↑ «Protestant Christianity is booming in China». The Economist. September 15, 2020. https://www.economist.com/graphic-detail/2020/09/15/protestant-christianity-is-booming-in-china.
- ↑ Miller, 2006. pp. 185-186
- ↑ «Protestant Christianity is booming in China». The Economist. 15 September 2020. https://www.economist.com/graphic-detail/2020/09/15/protestant-christianity-is-booming-in-china.
- ↑ «《中國保障宗教信仰自由的政策和實踐》白皮書（全文）». 3 Απριλίου 2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Μαΐου 2018. Ανακτήθηκε στις 2 Μαΐου 2020.
- ↑ 8,0 8,1 Wielander 2013, p. 3
- ↑ Marsh, 2011. p. 232
- ↑ David Ferguson. Merry Christmas, 100 million Chinese!. People's Daily Online, 6th January 2015. Retrieved 11-08-2015.
- ↑ Johnstone, Patrick (2001). Operation World. London: Paternoster. p.165
- ↑ Goossaert, Vincent and David A. Palmer. The Religious Question in Modern China. Chicago: The University of Chicago Press (2011), pp. 380-387.
- ↑ Hunter, Alan and Kim-Kwong Chan. Protestantism in Contemporary China. Cambridge: Cambridge University Press (1993), p. 178.
- ↑ China General Social Survey (CGSS) 2009. Results reported in: Xiuhua Wang, Explaining Christianity in China (2015, p. 15) Αρχειοθετήθηκε September 25, 2015, στο Wayback Machine..
- ↑ China Family Panel Studies's survey of 2012. Published on: The World Religious Cultures issue 2014: 卢云峰：当代中国宗教状况报告——基于CFPS（2012）调查数据. «Archived copy» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 9 Αυγούστου 2014. Ανακτήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ Yu Tao, University of Oxford. A Solo, a Duet, or an Ensemble? Analysing the Recent Development of Religious Communities in Contemporary Rural China. ECRAN - Europe-China Research and Advice Network. University of Nottingham, 2012.