Μετάβαση στο περιεχόμενο

White Riot

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
"White Riot"
Single από The Clash
από το άλμπουμ The Clash
Κυκλοφόρησε18 Μαρτίου 1977
Format7ιντσο (7") βινύλιο
ΗχογραφήθηκεΦεβρουάριος 1977
Είδοςπανκ - ροκ
Διάρκεια1:58
ΔισκογραφικήCBS Records (αρ. κατ. S CBS 5058)
ΣυνθέτηςΤζο Στράμερ, Μικ Τζόουνς
ΠαραγωγόςΜίκυ Φουτ
singles των The Clash ανά χρονολογία
White Riot
(Μάρτ. 1977) 		Remote Control
(Μάιος 1977)

To White Riot είναι τραγούδι του αγγλικού πανκ-ροκ συγκροτήματος The Clash. Υπήρξε το πρώτο σινγκλ του γκρουπ. Βγήκε ως 7ιντσο 45άρι (7" 45rpm single), με αριθμό καταλόγου S CBS 5058, από τη δισκογραφική εταιρία CBS (Columbia) στις 18 Μαρτίου 1977. Το τραγούδι ανέβηκε μέχρι τη θέση αρ. 38 των βρετανικών τσαρτ.[1][2] Περιλαμβάνεται[α] στο πρώτο άλμπουμ τους με τίτλο The Clash, τo oποίο κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1977 στη Μ. Βρετανία.[4] To σινγκλ έλαβε εύφημο μνεία από το περιοδικό New Musical Express (ΝΜΕ),[5] ενώ σύμφωνα με τον Τομ Pόμπινσον, η κυκλοφορία του υπήρξε το πρώτο γεγονός με σημασία εκείνης της χρονιάς στο χώρο της ροκ.[6] Στη β' πλευρά του δίσκου βρισκόταν το τραγούδι «1977», στους στίχους του οποίου συνοψιζόταν με εύγλωττο τρόπο το μανιφέστο-πιστεύω των Clash στα πρώτα βήματά τους: «No Elvis, Beatles, or The Rolling Stones | in 1977».[7]

To τραγούδι και η κυκλοφορία του σινγκλ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

O κοινωνικός περίγυρος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το τραγούδι ηχογραφήθηκε το Φεβρουάριο του 1977, όπως και ολόκληρο ντεμπούτο άλμπουμ The Clash. H σύνθεσή του, από τους Τζο Στράμερ και Μικ Τζόουνς, είχε γίνει το Σεπτέμβριο του 1976, στον απόηχο των αναταραχών του προηγούμενου Αυγούστου, στη λονδρέζικη συνοικία του Νότινγκ Χιλ κατά τη διάρκεια του Καρναβαλιού (Notting Hill Carnival), εξαιτίας της σύγκρουσης των μαύρων νέων με την αστυνομία. To «White Riot» ήταν ένα κάλεσμα των Clash προς τους λευκούς να ενώσουν τις δυνάμεις τους με την εξεγερμένη μαύρη νεολαία.[8][9]

Οι στίχοι και η πρόσληψή τους

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Oρισμένοι παρερμνήνευσαν το νόημα των στίχων του τραγουδιού, νομίζοντας πως ήταν φιλοφασιστική προπαγάνδα. Σε αυτό, συνέτεινε και το γεγονός ότι εκείνη την περίοδο γίνονταν κάποιες κινήσεις για την υποστήριξη του ακροδεξιού Eθνικού Μετώπου (National Front). Ετούτο, όμως, δεν είχε καμιά σχέση με το στόχο του συγκροτήματος και του τραγουδιού, που ήταν η αφύπνιση των λευκών, οι οποίοι έπρεπε να ακολουθήσουν το παράδειγμα της εξεγερμένης μαύρης νεολαίας, στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Όπως δήλωσε σχετικά ο Τζο Στράμερ το 1988 στο περιοδικό Melody Maker, αυτό που πραγματικά έλεγε το «White Riot» ήταν πως οι λευκοί βρετανοί ήταν τόσο αποτυχημένοι και ανόητοι, όπως και τόσο «θεωρητικοί», που δεν ήταν ικανοί να συντονιστούν, ώστε να κάνουν κάτι από κοινού.[8]

H αμφισημία του νοήματος του τραγουδιού,[β] όπως αυτό γινόταν κατανοητό από μέρος του κοινού, σήμαινε πως στιχουργικά είχε αποτύχει. Ωστόσο, μουσικά, το «White Riot» ήταν ένα καθαρόαιμο πανκ κομμάτι, σύντομο, με τρία ακόρντα φορτωμένα με οργή, επιτακτικό ύφος και αγκίτ-προπ αισθητική, καθώς και πολύ γρήγορο -ένα από τα πιο γρήγορα κομμάτια της πανκ μουσικής. Ήταν η επιτομή, η ουσία του πανκ τραγουδιού.[11] Στις ζωντανές εκτελέσεις (όπου οι Clash το έπαιζαν με απίστευτη ενέργεια, πηγαίνοντας πέρα-δώθε και χοροπηδώντας εκτός ελέγχου πάνω στη σκηνή), στο άκουσμά του το ακροατήριο ηλεκτριζόταν,[12] ξεσηκωνόταν και όσοι βρίσκονταν στις πρώτες σειρές ορμούσαν ενστικτωδώς πάνω στη σκηνή.[13]

To εξώφυλλο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το «White Riot» και το «1977» είχαν πιάσει, όπως παρατήρησε ο Σέιν Μακ Γκόουαν των Pogues, το αίσθημα της παράνοιας της βρετανικής κοινωνίας εκείνης της εποχής. Αυτό δηλωνόταν και με το εξώφυλλο του σινγκλ, όπου τα μέλη του συγκροτήματος απεικονίζονταν με γυρισμένη την πλάτη, με πρόσωπο στον τοίχο και τα χέρια ψηλά.[1] Η φωτογραφία (που ήταν της Κάρολαϊν Κουν)[3] έδειχνε από αριστερά προς τα δεξιά τους Στράμερ, Τζόουνς και Σίμονον[γ] Στην πλάτη των Στράμερ και Σίμονον ήταν γραμμένοι με στένσιλ οι τίτλοι των τραγουδιών του σινγκλ, ενώ στα ρούχα του πρώτου διακρίνονταν και οι φράσεις «Under Ηeavy Μanners» και «Heavy Duty Discipline»,[δ] που παρέπεμπαν στη δισκογραφία της ρέγκε. Στο πουκάμισο του Τζόουνς υπήρχε γραμμένoς o στίχος «Sten guns in Knightsbridge»,[ε] από το τραγούδι «1977».[16]

To πρόμο φιλμ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 17 Απριλίου 1977, για τις ανάγκες του μικρού μήκους πρόμο White Riot (σκηνοθεσία: Λίντσεϋ Κλινέλλ), οι Clash -με τον Τόππερ Χέντον στα ντραμς- έπαιξαν σε στούντιο του Ντάνσταμπλ, κοντά στο Λονδίνο, τα κομμάτια «1977», «White Riot» και «London's Burning», Το White Riot Promo συμπληρωνόταν από συνέντευξη του δημοσιογράφου Τόνυ Πάρσονς και από συζήτηση με τα μέλη του γκρουπ, γύρω από ένα μπιλιάρδο. Το φιλμ προβλήθηκε σε δισκοπωλείο κοντά στο Marble Arch του Λονδίνου. Τα τρία τραγούδια του πρόμο συμπεριελήφθηκαν στην έκδοση οπτικοακουστικού υλικού του συγκροτήματος με τίτλο The Essential Clash (dvd, 2003).[17]

Summer of Punk

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

To «White Riot» ήταν η συμβολική προαναγγελία του Summer of Punk του 1977,[1] οπότε και οργανώθηκε η White Riot Tour των Clash. Κατά τη διάρκεια του Summer of Punk, συγκροτήματα όπως οι Buzzcocks, Slits, Jam και οι Subway Sect, όργωσαν τη χώρα, παίζοντας επί ένα μήνα σε τριάντα περίπου συναυλιακούς χώρους. Οι Clash, ως το ηγετικό σχήμα της κίνησης, έπρεπε επιπλέον να αποδείξουν ότι ήταν ισάξιοι των Sex Pistols, των οποίων η τουρνέ Anarchy in the UK είχε αποτύχει την προηγούμενη χρονιά.[18]

Διασκευές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

To «White Riot» έχει ερμηνευτεί πολλές φορές, ιδίως σε συναυλίες πανκ-ροκ συγκροτημάτων.[19] Το 1979 το πανκ γκρουπ Sham 69 του Jimmy Pursey έπαιξε ζωντανά το τραγούδι, αλλά η ηχογράφηση της συναυλίας κυκλοφόρησε μόλις το 1987 (άλμπουμ: Live and Loud!!).[ζ] Το 1981 οι Άγγλοι πανκ Anglelic Upstarts το ερμήνευσαν ζωντανά επί σκηνής, εκτέλεση που συμπεριελήφθη στο άλμπουμ Live της ίδιας χρονιάς. Από τις μεταγενέστερες διασκευές, ξεχωρίζουν εκείνες των Αμερικανών Cracker (στη συλλογή Burning London: The Clash Tribute του 1999) και του φολκ-ροκ συγκροτήματος Camper Van Beethoven (ζωντανή ηχογράφηση, άλμπουμ: In the Mouth of the Crocodile, 2004),[21][η] των Αμερικανών σέλτικ πάνκερς Dropkick Murphys (από συναυλία, περιλαμβάνεται στο The Singles Collection v.1, 1996-1997 του 2000), των Βρετανών Vibrators (στο άλμπουμ Punk: The Early Years του 2006) και από το αγγλικό φολκ συγκρότημα The Bad Shepherds (στο άλμπουμ By Hook or By Crook του 2010). Αξιομνημόνευτη είναι και η ερμηνεία του τραγουδιού από τους Rage Against the Machine στο Φίνσμπουρυ Παρκ του Λονδίνου, στις 6 Ιουνίου 2010.[22]

Οι μουσικοί

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σημειώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Στο άλμπουμ το τραγούδι έχει διαφορετικό ξεκίνημα. Κυριώτερη διαφορά είναι η αντικατάσταση της αστυνομικής σειρήνας που ακούγεται στο σινγκλ,[3] από τον Μ. Τζόουνς να μετρά 1, 2, 3, 4.
  2. ↑ Ο ίδιος ο τίτλος του τραγουδιού ενίσχυε την αμφισημία του. Ο επιθετικός προσδιορισμός «White» μπορούσε να εκληφθεί από ορισμένους ως αναφορά στη «whiteness» (το να είσαι «λευκός», να ανήκεις στη θεωρούμενη ανώτερη «λευκή φυλή») της ρατσιστικής ακροδεξιάς και συνειρμικά να συνδεθεί με ιδέες περί White Power. Όμως οι Clash, όπως και άλλα συγκροτήματα της πανκ σκηνής (Stiff Little Fingers, Dead Kennedys), επαναπροσδιόρισαν την παραδοσιακή έννοια της «whiteness», προς την κατεύθυνση που εκφράστηκε με το σύνθημα «Black and White Unite and Fight» της κίνησης Rock Against Racism.[10]
  3. ↑ O Τσάιμς ήταν ήδη υπ' ατμόν. Λίγο αργότερα αντικαταστάθηκε από τον Νίκυ «Τόπερ» Χέντον.
  4. ↑ Αυτές οι φράσεις, όπως και το σύνθημα-τραγούδι «Hate and War» του συγκροτήματος, προέρχονταν από το «Rockers» του ρέγκε dj Tapper Zukie. Η φράση Under Ηeavy Μanners απαντά και ως τίτλος άλμπουμ του ρέγκε dj Prince Far I. Όλη αυτή η φρασεολογία συσχετιζόταν με τα μέτρα ασφαλείας που είχαν επιβληθεί στη Τζαμάικα, εξαιτίας πολιτικών αναταραχών.[14]
  5. ↑ Αναφορά στο ένοπλο, πολυήμερο περιστατικό ομηρίας στη συγκεκριμένη λονδρέζικη συνοικία, γνωστό ως Spaghetti House siege.[15] Στο βίαιο περιστατικό του Knightsbridge αποτυπωνόταν ο εφιάλτης της αγγλικής μεσαίας τάξης.[14]
  6. ↑ O Pursey είχε τραγουδήσει το «White Riot» μαζί με τους Clash στο Rock Against Racism Carnival (στο Victoria Park του Λονδίνου, στις 30 Απριλίου 1978). Η εκτέλεση αυτή έχει απαθανατιστεί στo ροκ ντοκιμαντέρ (ροκουμένταρι) με τίτλο Rude Boy (1980).[20]
  7. ↑ Σχήματα, και τα δυο, του David Lowery.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Βλ. ένθετο, σ. [2], στο: The Clash (2006).
  2. ↑ «The Clash – White Riot». Discogs. Ανακτήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 2017. 
  3. ↑ 3,0 3,1 «The Clash - White Riot». Punky Gibbon. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 2017. 
  4. ↑ «The Clash – The Clash». Discogs. Ανακτήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 2017. 
  5. ↑ «NME Albums of the Year and End of Year Critic lists. 1977». Rocklist Net. Ανακτήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 2017. 
  6. ↑ O Τομ Pόμπινσον στο περιοδικό NME (1977)· παρατίθεται στο: Du Noyer (1997), σ. 78.
  7. ↑ Du Noyer (1997), σ. 35· πρβ. «1977». theclash.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Μαΐου 2016. Ανακτήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 2017. 
  8. ↑ 8,0 8,1 Du Noyer (1997), σ. 30.
  9. ↑ «White Riot». theclash.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Νοεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 2017. 
  10. ↑ Βλ. Stephen Duncombe και Maxwell Tremblay, «White Riot?», στο: Duncombe και Tremblay (2011), σσ. 1-17.
  11. ↑ Denise Sullivan. «The Clash, White Riot. Song Review». Allmusic. Ανακτήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 2017. 
  12. ↑ O μουσικοκριτικός Κρις Νηντς στο περιοδικό ZigZag (1977)· παρατίθεται στο: Du Noyer (1997), σ. 28.
  13. ↑ O μουσικοκριτικός Νικ Κεντ στο περιοδικό ΝΜΕ (1978)· παρατίθεται στο: Du Noyer (1997), σ. 28.
  14. ↑ 14,0 14,1 Jon Savage, «England's Dreaming», στο: Duncombe και Tremblay (2011), σ. 163.
  15. ↑ Alexis Petridis. «'We were the soundtrack to a punch-up'». The Guardian. (3 Νοεμβρίου 2006). Ανακτήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 2017. 
  16. ↑ Du Noyer (1997), σσ. 40-41.
  17. ↑ Topping (2004), σ. 195.
  18. ↑ Βλ. James Stafford. «From The Stacks: The Clash – White Riot Tour 1977». Why It Matters. (3 Απριλίου 2015). Ανακτήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 2017. 
  19. ↑ «White Riot by The Clash». SecondHand Songs. Ανακτήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 2017. 
  20. ↑ «The Clash – Rude Boy (DVD)». Discogs. Ανακτήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 2017. 
  21. ↑ «White Riot by The Clash». Who Sampled.com. Ανακτήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 2017. 
  22. ↑ Βλ. «RATM Setlist at Finsbury Park». Setlist FM. Ανακτήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 2017.  Πρβ. The Seeker of Good Songs (7 Ιουνίου 2010). «Watch: Rage Against The Machine covers White Riot by the Clash». Morrissey-Solo. (forums). Ανακτήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 2017. 

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Topping, Keith (2004). The Complete Clash (2η έκδοση). Λονδίνο: Reynolds & Hearn. ISBN 1-903111-70-6. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=White_Riot&oldid=10623480"